Χριστουγεννιάτικες ιστορίες και τραγούδια που πρέπει να ποινικοποιηθούν

Μιας και έρχονται Χριστούγεννα, είπα κι εγώ να γίνω ένα με την άμορφη μάζα που παρασύρεται κάθε χρόνο από τον τυφώνα Αγιοβασιλίτσα, και να γράψω κι εγώ για τα Χριστούγεννα. Τα Χριστούγεννα είναι μια εποχή που χωρίς τις διακοπές δε θα άρεσε σε κανέναν. Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση, και σήμερα θα ασχοληθούμε με το περιεχόμενο που έχουν οι χριστουγεννιάτικες ιστορίες, που οι περισσότερες είναι τόσο ίδιες μεταξύ τους όσο δυο σταγόνες σπέρμα.

Scrooge. Μέσα στην ιστορία του Scrooge βρίσκουμε με τη σειρά: χρηματικούς εκβιασμούς, θάνατο της μάνας του Sxrooge όταν αυτός ήταν παιδί, απορρόφηση δημόσιου χρήματος, οικονομική εκμετάλλευση, θάνατο νεογέννητου μωρού από έλλειψη χρημάτων για την τροφή του, και εκβιασμό με απειλή θανάτου (αυτό που κάνει το τρίτο πνεύμα στον σκρουτζ). Πράγματα δηλαδή που ακόμα και ο Τριανταφυλλόπουλος κωλώνει να απεικονίσει. To κόμικ της Disney πάει τη διαστροφή ακόμα παραπέρα, αφού προσθέτει στην ιστορία την τεκνατζού γιαγιά Ντακ που αποπλανεί τον ανήλικο Πασχάλη. Και όλα αυτά απευθύνονται σε παιδιά 5 χρονών. Γιατί λοιπόν η κυβέρνηση αφήνει να κυκλοφορεί σε μορφή παραμυθιού ένα τέτοιο έντυπο, ειδικά όταν στη χώρα μας δεν υπάρχει τίποτα από όσα αναφέρονται στην ιστορία, και αντίθετα όλοι ζούμε καλά και ο πλούτος μοιράζεται ισότιμα; Να ποινικοποιηθεί άμεσα το παραμύθι, η ταινία, το κόμικ, και το skroutz.gr!

To κοριτσάκι με τα σπίρτα. Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ήταν γνωστός αναρχοκομμουνιστής, αλλά αυτή του η ιστορία ξεπερνάει κάθε όριο εαμοληστοσυμμορίτικης προπαγάνδας. Το κοριτσάκι με τα σπίρτα έχει χάσει τον πατέρα του, και ο πατριός της τη βάζει να πουλάει σπίρτα, αν και όλοι ξέρουμε ότι στις πολιτισμένες χώρες δε γίνεται ούτε κατά διάνοια παιδική εργασία, γιατί στις πολιτισμένες χώρες όλα τα παιδιά έχουν iphone 4GS και ολοκαίνουριο αλογίσιο κεφτεδάκι κρεβάτι ΙΚΕΑ. Επίσης, ο πατριός της τη δέρνει αν δεν του φέρει λεφτά από τα σπίρτα, κάτι που χωρίς αμφιβολία αποτελεί φεμινιστική προπαγάνδα. Το κοριτσάκι τελικά πεθαίνει από το κρύο. Ούτε λόγος να υπάρχει ένα τέτοιο παραμύθι σε μια υπέροχη χώρα σαν την Ελλάδα. Στην πυρά γρήγορα!

Ρούντολφ το ελαφάκι. Ο Ρούντολφ είναι ένα ελάφι που υφίσταται κοινωνική διάκριση και κοροϊδία από τα άλλα ελάφια λόγω του χρώματος της μύτης του. Διάκριση με βάση το χρώμα... χμμ... να δεις πώς το λένε αυτό.... α ναι, ρατσισμό το λένε. Έτσι λοιπόν ο Ρούντολφ γινόταν συχνά αντικείμενο ειρωνείας από τα άλλα ελάφια επειδή είχε κόκκινη μύτη. Το 1964, όταν η ιστορία έγινε τηλεταινία, μάθαμε ότι ο πατέρας του Ρούντολφ του βούλωσε τη μύτη με χώμα για να μη φαίνεται το κόκκινο.

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ο Άη Βασίλης, ο χαρακτήρας δηλαδή που περιμένουμε να βοηθήσει το Ρούντολφ, δεν κάνει τίποτα. Θα μου πείτε ότι δεν ήξερε τι γινόταν. Ναι αλλά εμάς μας λέγανε ότι "ο Άη Βασίλης ξέρει αν ήσουν καλό ή κακό παιδί όλη τη χρονιά". Ενώ λοιπόν ήξερε τι γινόταν, άφηνε τις κοροϊδίες να συνεχίζονται. Τελικά αποφασίζει να δράσει μόνο την παραμονή των Χριστουγέννων, και πάλι όχι από αγνό ενδιαφέρον, αλλά για να εκμεταλλευτεί το Ρούντολφ.

Αφού τελικά ο Ρούντολφ γίνεται "κανονικός" τα άλλα ελάφια ξεδιπλώνουν το μεγαλείο της ρηχότητάς τους με το να αρχίσουν ξαφνικά να του κάνουν παρέα, να τον σέβονται και - γιατί όχι - να τον κάνουν και αρχηγό τους. Το πήρατε το μήνυμα παιδάκια; Είστε μαύροι; Είστε άσχημοι; Σας κοροϊδεύουν τα παιδιά στο σχολείο; Μην ανησυχείτε! Θα βρείτε κι εσείς μια μέρα τον πλαστικό χειρούργο Άη Βασίλη που θα σας κάνει πιο άσπρους κι από το ποινικό μητρώο του Γρηγόρη Αρναούτογλου, οπότε θα είστε ίδιοι με τους άλλους, και αυτοί που παλιά σας κορόιδευαν, μετά θα πουλάνε τα σπίτια τους για να αγοράσουν ένα εισιτήριο για τη συναυλία σας!

Με λίγα λόγια αυτό το παραμύθι συνδυάζει ρηχότητα, προκατάληψη, διάκριση, κομφορμισμό, αδιαφορία για τον πόνο κάποιου, και οπορτουνισμό. Μάλλον λοιπόν αυτό το παραμύθι πρέπει να το κρατήσουμε και να μην ποινικοποιηθεί γιατί αλλιώς τα παιδιά μας θα βγαίνουν με κόκκινες μύτες.

Baby it's Cold Outside. Το χειρότερο όμως από όλα τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, αυτό που κάνει το Μαρκήσιο Ντε Σαντ να μοιάζει Κοκκινοσκουφίτσα, είναι το Baby it's Cold Outside. Η ιστορία του τραγουδιού είναι για έναν τύπο που βρίσκει μια γκόμενα ανήμερα Χριστούγεννα και ο απώτερος σκοπός του είναι να τη γαμήσει. Το τραγούδι ξεκινάει πολύ αθώα:

-I really can't stay... -But baby, it's cold outside.
Σα να της λέει "έλα σε μένα μανάρι μου, έχω και καλοριφέρ". Παλιό καλό 70s-80s ελληνικό καμάκι. Μετά ο διάλογος συνεχίζεται:

-My mother will start to worry... -Beautiful, what's your hurry? -...and father will be pacing the floor.
To γεγονός ότι η γκόμενα μένει ακόμα με τη μάνα της και τον πατέρα της, καθώς και το επαναλαμβανόμενο "baby" υποδηλώνουν μάλλον ότι είναι ανήλικη, άρα ο τύπος είναι παιδεραστής. Παρ' όλα αυτά, ο γαμιάς του τραγουδιού δε σταματάει εδώ, και της δίνει και ποτό. Εκεί η τύπισσα αρχίζει να υποψιάζεται και τον ρωτάει:

-Say, what's in this drink?
H γκόμενα υπονοεί ότι ο τύπος προσπαθεί να τη ναρκώσει. Τι άλλη απόδειξη χρειάζεται για το ότι θέλει να τη βιάσει; Και μάλιστα είναι και αποφασισμένος, και της το λέει με τρόπο:

-Νo cabs to be had out there...
Δηλαδή δε θα βρεις πουθενά ταξί μες τη νύχτα. Τι λένε; Αν δε μπορείς να αποφύγεις ένα βιασμό, κάτσε κι απόλαυσέ τον. Αυτό λέει έμμεσα στη δεσποινίδα ο ήρωας του τραγουδιού. Και δε σταματά εκεί, αλλά την απειλεί ότι θα πεθάνει αν δε γαμηθεί μαζί του:

-Think of my life-long sorrow, If you caught pneumonia and died.
Πόσο πιο καθαρά να το πει ο άνθρωπος; Ή κάθεσαι εδώ και χάνεις την παρθενιά σου, ή βγαίνεις έξω και πεθαίνεις από πνευμονία. Φάε πούτσο, ή φάε πνευμονία και ψόφα. Στο τέλος, μετά από πολλές αρνήσεις της γκόμενας, η οποία επιβεβαιώνεται ότι ήταν παρθενοπιπίτσα και είχε δισταγμούς, αναγκάζεται να ενδώσει, λέγοντάς μας ότι προσπάθησε να μείνει παρθένα αλλά δε μπόρεσε:

-At least I'm gonna say that I tried... -What's the sense of hurting my pride... -I really can't stay. -Baby don't hold out.
H συνέχεια στις οθόνες του FILMNET μετά τα μεσάνυχτα των Χριστουγέννων.

Οπότε λοιπόν να ποινικοποιηθούν όλα αυτά τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που κάνουν το kafriliasma να μοιάζει με τη Διάπλαση των Παίδων. Επίσης, να ποινικοποιηθεί ο Ντόναλντ Ντακ επειδή κυκλοφορεί γυμνός μέσα στο σπίτι μαζί με τα 3 μπάσταρδα που δεν ξέρουμε ποια είναι η μάνα τους, ο Ποπάι επειδή ούτε και ο ίδιος δεν ξέρει αν είναι ο πραγματικός πατέρας του Ρεβυθούλη, τα Στρουμφάκια επειδή πολύ απλά δε γίνεται να πολλαπλασιάζονται με μόνο μια γυναίκα στην κοινωνία τους (αιμομιξία και ομαδικός βιασμός της Στρουμφίτας), ο κερατάς Μίκι Μάους, o παθητικός ομοφυλόφιλος Μπομπ Σφουγγαράκης κλπ.

Και για το τέλος, να πω καλά Χριστούγεννα σε όλους εκτός από τους αεροδρομιοσεκιουριτάδες, τους κωλοφτιαξάκηδες, τους cheater, τους χορτοφάγους, τις φεμινίστριες, τους εξατμισάκηδες, τους εφοριακούς, τις πωλήτριες, τους τραπεζικούς, τον Παντελίδη, τον Κοντοπίδη, τους κλαρινογαμπρούς, τους νταμπστεπάδες, τις ψωλοζητούσες, τους βρωμοπόδαρους, τους πρώην δημοτόμπατσους, τους δημιουργούς των διαφημίσεων του Jumbo, τους προγραμματιστές του Dragon's Lair και του Syobon Action, τους τροχονόμους, το πάνελ του Κωστόπουλου, τους οδηγούς θεριζοαλωνιστικών, τους τζαμπατζήμερους, τους κλανοχίτλερ*, την Google, τη Sony και το Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Σε γάμησα Νίκο Κωνσταντινίδη!

Να δώσω επίσης κουράγιο σε όσους υπαλλήλους super market, video club, ρουχάδικων και λοιπών καταστημάτων δουλεύουν χριστουγεννιάτικα και θα έχουν να ακούνε το Last Christmas όλη την ώρα πάνω από το κεφάλι τους. Το έχω περάσει κι εγώ αυτό το βάσανο, γι' αυτό κουράγιο παιδιά!

Να σας πω ότι το επόμενό μου άρθρο θα είναι μετά τις γιορτές, και μάλλον θα κάνω πάνω από μήνα να ξαναγράψω, οπότε καθίστε και απολαύστε τις μέρες σας διαβάζοντας τα προηγούμενα. Θα είναι το μόνο ευχάριστο που θα μπορεί να κάνει κάποιος τις γιορτές.

*κλανοχίτλερ = ο τύπος που σου λέει πότε θα κλάσεις, διακόπτει διπλωματικές σχέσεις μαζί σου αν ακουστεί το παραμικρό προυτ σε απόσταση 5 εκταρίων από δίπλα του, και θεωρεί το πεπτικό σου σύστημα Medabot ώστε να νομίζει ότι μπορεί να το ρυθμίζει όποτε θέλει. Συνήθως είναι μάνα, πατέρας, θείος ή γκόμενα.

Πώς να χουφτώσετε μια γκόμενα χωρίς να σας πάρει χαμπάρι

Η ενότητα Συμβουλές για Άντρες που ξεκίνησε πριν από λίγες μέρες με τον οδηγό τραβήγματος μαλακίας σε χώρους με πολυκοσμία, συνεχίζεται σήμερα με τον οδηγό χουφτώματος γυναίκας χωρίς να γίνετε αντιληπτοί. Άντε τυχερούληδες, δύο άρθρα σε δύο μέρες με κάνατε να γράψω!

Το χούφτωμα αποτελούσε πάντα ένα challenge για τον άντρα στη διάρκεια της μακραίωνης παρουσίας του στη γη. Ο κώλος και τα βυζιά της γυναίκας πάντα προσέλκυαν την προσοχή και το τεντωμένο χέρι του αρσενικού, αλλά πολλές φορές το εγχείρημα κατέφευγε σε αποτυχία, σε εξευτελισμό, σε μήνυση για σεξουαλική παρενόχληση και σε φυλακή. Λίγοι άντρες καταφέρνουν να περνούν απαρατήρητοι μετά από χούφτωμα, με τις παρακάτω συμβουλές όμως μπορεί να γίνουν περισσότεροι. Τα παρακάτω βήματα πρέπει να εκτελούνται με μεγάλη προσοχή για να έχουμε ένα απόλυτα επιτυχημένο πιασοκώλι ή βυζοτράβι.

Ο ΚΩΛΟΣ

Για τους κωλολάτρες τα πράγματα είναι απλά. Το μυστικό της επιτυχίας τους λέγεται μικροί διάδρομοι. Σε ένα μικρό διάδρομο είναι εύκολο να σκοντάψεις τυχαία πάνω σε κάποιον, κάτι που είναι απαραίτητο για ένα επιτυχημένο χούφτωμα όπως θα δούμε στη συνέχεια. Το σούπερ μάρκετ είναι ένα καλό παράδειγμα playground για να προπονήσεις την κωλοπιαστική σου ικανότητα. Έστω λοιπόν ότι έχεις μπανίσει τη γκόμενα που θες να χουφτώσεις. Ακολούθησε με μεγάλη προσοχή τα παρακάτω βήματα και δε θα χάσεις.

Βήμα 1: Κράτα στα χέρια σου πράγματα. Πρέπει οπωσδήποτε να κρατάς κάτι γιατί θα σου χρειαστεί για κάλυψη. Στο σούπερ μάρκετ αυτό το ρόλο τον παίζουν τα ψώνια, μην κρατάς όμως ποτέ καρότσι, Αρκεί ένα μπουκάλι ή ένα σακουλάκι Cheetos.

Βήμα 2: Μπες σε θέση ακριβώς πίσω από τη γκόμενα. Η απόσταση μεταξύ σας δεν πρέπει να ξεπερνάει το ενάμισι πλακάκι. Ρίξε κάτω ένα από τα αντικείμενα που κρατάς. Κάνε ότι σκύβεις να το πιάσεις, και άφησε το ένα σου χέρι να της πιάσει τον κώλο. Με το άλλο χέρι σήκωσε από κάτω το αντικείμενο που σου έπεσε. Αμέσως μόλις τη χουφτώνεις πάρε το χέρι σου από τον κώλο της και πιάσε και με τα δύο χέρια το αντικείμενο που σου έπεσε. Εκείνη τη στιγμή θα έχει γυρίσει το κεφάλι της να κοιτάξει προς τα πίσω, και αυτό που θα δει είναι εσένα να σηκώνεις αυτό που σου έπεσε.

Θα νομίσει ότι το χέρι σου έπιασε τυχαία τον κώλο της, στην προσπάθειά σου να σηκώσεις από κάτω αυτό που σου έπεσε. Δεν είναι απίθανο, θα σκεφτεί. Με το που θα αρχίσει να φεύγει μακριά σου, μπορείς να συγχαρείς τον εαυτό σου με ένα ενδόμυχο "μαλάκα είμαι και πολύ γαμάουα". Το εγχείρημα μπορεί να γίνει και σε άλλους χώρους, όπως μουσείο, βιβλιοθήκη, πανεπιστήμιο ή παραβάν.

Αυτή η τεχνική θέλει εξάσκηση και δεν πετυχαίνει όλες τις φορές, όμως εφόσον τη μάθεις γίνεσαι master του κωλοπιασίματος. Μπορεί να έχεις μια-δυο αποτυχίες, αλλά χωρίς αυτές δε μαθαίνεις. Αν το πετύχεις με την πρώτη, τότε ή είσαι εγώ, ή ακολούθησες πάρα πολύ προσεκτικά τις συμβουλές μου. Συγχαρητήρια μεγάλε! Και σ' ανώτερα (διάβασε παρακάτω).

ΤΟ ΒΥΖΙ

Το πιάσιμο του βυζιού είναι πολύ πιο δύσκολο να μείνει απαρατήρητο από αυτό του κώλου. Ο γυναικείος μαστός είναι το άγιο δισκοπότηρο του κάθε ανωμαλιάρη άντρα, αλλά οι πιθανότητες αποτυχίας με ό,τι αυτές συνεπάγονται, είναι πολλές. Το βυζί της γυναίκας είναι κάτω από το πρόσωπό της, δηλαδή στο άμεσο οπτικό της πεδίο, και επίσης το βυζί είναι πολύ ευαίσθητο στην επαφή, τόσο ώστε η γυναίκα μπορεί να έρθει σε οργασμό ακόμα κι αν το βυζί της πέσει πάνω στη σακούλα με τις ντομάτες της κυρα-Ευδοξίας μέσα στο ασανσέρ.

Σε όλους αυτούς τους αιώνες, πολλοί άντρες πειραματίστηκαν για να βρουν τον τρόπο να πιάσουν γυναικείο βυζί χωρίς να φάνε παντόφλα στο κεφάλι ή 5 χρόνια στον Κορυδαλλό. Αυτό που εφηύραν είναι δύο τεχνικές, μία για αρχάριους και μία για πιο προχωρημένους, με τις οποίες οι πιθανότητες είναι πολλές να μη γίνεις αντιληπτός, και μάλιστα στην πρώτη η γυναίκα μπορεί μέχρι και να σε ηρωοποιήσει. Πάμε λοιπόν να τις δούμε σιγά σιγά.

Η πρώτη τεχνική πρέπει να γίνει μέσα σε αυτοκίνητο. Εσύ πρέπει να είσαι στο τιμόνι και η γυναίκα στη θέση του συνοδηγού (σε περίπτωση που συμβαίνει το αντίθετο είσαι ένα μουνόδουλο ποντικόχεσμα και δεν έχεις καμιά θέση να διαβάζεις αυτό το μπλογκ. Πάνε διάβασε cosmopolitan). Το μυστικό αυτής της τεχνικής είναι να κάνεις τη γκόμενα δίπλα σου να κινηθεί απότομα προς τα μπρος χρησιμοποιώντας το φρένο του αυτοκινήτου. Στην αρχή σου φαίνετα εύκολο, θέλει όμως προσεκτικό χειρισμό.

Βήμα 1: Όταν οδηγάς στο δρόμο, βρες ένα φανάρι που μόλις τώρα έχει γίνει κόκκινο, ή που είναι πράσινο για αρκετά δευτερόλεπτα και πρόκειται από στιγμή σε στιγμή να γίνει κόκκινο. Ανέβασε ταχύτητα μέχρι να φτάσεις στο φανάρι, αλλά μην αφήσεις το γκάζι ανεξέλεγκτο. Όταν πλησιάζετε στο φανάρι, πες στη γκόμενα δίπλα σου να κοιτάξει κάτι από το παράθυρο και ταυτόχρονα άπλωσε το χέρι σου προς το μέρος της για να της δείξεις πού να κοιτάξει. Σε αυτό το σημείο το χέρι σου πρέπει ήδη να είναι παράλληλα με τα βυζιά της.

Βήμα 2: Με το που φτάνετε στο φανάρι, το οποίο εκείνη τη στιγμή πρέπει να έχει κοκκινίσει, φρέναρε απότομα. Αυτό το κομμάτι θέλει πολλή αυτοπειθαρχία γιατί πάει κόντρα στο βασικό ένστικτο του κάθε άντρα να περάσει το δρόμο με κόκκινο, αλλά θυμήσου ότι ο στόχος σου είναι το χούφτωμα. Με το που φρενάρεις λοιπόν, σύμφωνα με το νόμο της αδράνειας η γκόμενα θα φύγει μπροστά, και, αν όχι και τα δύο, το ένα της βυζί σίγουρα θα έχει πέσει πάνω στο χέρι σου. Πιάστο με δύναμη, ζούλα το, αλλά μην το πιάνεις για πολλή ώρα. Αφού θα το έχεις ευχαριστηθεί, βάλε τα χέρια σου στο λαιμό της γκόμενας και με προσοχή βάλτην να κάτσει αναπαυτικά στο κάθισμα όπως και πριν. Θα είσαι ο σωτήρας της. WIN-WIN!

Προσοχή, αν γκαζώσεις υπερβολικά πολύ και μετά φρενάρεις υπερβολικά απότομα, υπάρχει περίπτωση η γκόμενα να πέσει με το κεφάλι στο ταμπλό ή στο παρμπρίζ και να χρειάζεται να την πας στο νοσοκομείο, ή ακόμα και να πεθάνει επιτόπου και να γεμίσει το αμάξι με τα χυμένα μυαλά από το σκισμένο κεφάλι της. Αν εξετάσεις τα χυμένα μυαλά ίσως και να δεις τι σκεφτόταν πριν τα κακαρώσει. Δύο πιθανότητες υπάρχουν: Η μία να σκεφτόταν αν θα της πάει το συνολάκι που αγόρασε από τα Μarks and Spencer, δηλαδή να ήταν παντελώς αδιάφορη για το άτομό σου, και η δεύτερη να σε έβριζε γιατί την προηγούμενη μέρα έφερες τους φίλους σου στο σπίτι να δείτε Champions League και δεν την άφησες να δει το Σουλεϊμάν. Επειδή λοιπόν και το αμάξι θα γεμίσει αίματα και εσύ θα πάρεις χαμπάρι ότι η συχωρεμένη σε είχε χεσμένο, δεν αξίζει να πατήσεις τέρμα το γκάζι.

Γυρνάμε τώρα στο βυζοπιάσιμο. Αφού την έχεις βάλει να κάθεται με ασφάλεια στο κάθισμα, πες της κάτι ρομαντικό ή πες της "την άλλη φορά μην ξεχάσεις να βάλεις τη ζώνη" για να φανεί ότι νοιάζεσαι γι' αυτήν.

Αυτή η τεχνική δουλεύει, αλλά δε σου δίνει τη δυνατότητα για πραγματική απόλαυση. Αν θες να πας για το χρυσό μετάλλιο, το καλύτερο μέρος είναι το σινεμά, το θέατρο ή μια συναυλία. Με αυτό τον τρόπο μπορείς να απολαύσεις γυναικείο βυζί μέχρι και για πάνω από 5 δευτερόλεπτα. Άκου λοιπόν και μάθαινε.

Βρες ένα θέατρο/κινηματογράφο/συναυλιακό χώρο που τα καθίσματα είναι στην ευθεία και όχι αμφιθεατρικά. Να είσαι εκεί τουλάχιστον μισή ώρα πριν αρχίσει το θέαμα, για να έχεις χρόνο να μπανίσεις όλα τα μουνάκια και να διαλέξεις ποια γκόμενα έχει τα κατάλληλα βυζιά για να γίνει στόχος σου. Το μυστικό είναι να καθίσεις όχι ακριβώς πίσω της, αλλά δύο καθίσματα πίσω της. Και κυρίως, το άτομο που θα κάθεται ανάμεσα σε σένα και σε αυτή να είναι άντρας.

Όταν αρχίσει το θέαμα και κλείσουν τα φώτα, εκμεταλλεύσου το σκοτάδι. Άπλωσε το χέρι σου με προσοχή προς τα μπρος και ακούμπησε το μαστό της. Το πρώτο πράγμα που θα κάνει δεν είναι να γυρίσει πίσω, αλλά να σκύψει το κεφάλι της κοιτώντας το βυζί της και το χέρι που το πιάνει. Μην ανησυχήσεις καθόλου. Ο πρώτος που θα υποψιαστεί θα είναι ο πισινός της. Ποτέ δεν υποψιάζεται τον πισινό του πισινού της (εσένα). Χούφτωσε άλλη μία ή δύο φορές το βυζάκι, και μετά πάρε το χέρι σου. Εκείνη τη στιγμή η γκόμενα θα γυρίσει το κεφάλι της πίσω. Το σκοτάδι είναι ο βοηθός σου. Όσο αυτή θα σφαλιαρώνει τον μπροστινό σου νομίζοντας ότι αυτός τη χούφτωνε, εσύ μπορείς να πάρεις μια ανάσα ασφάλειας και σιωπηλά να πανηγυρίσεις την επιτυχία σου. Πρόσεχε όμως! Σε όλη τη διάρκεια του εγχειρήματος εσύ πρέπει να έχεις το κεφάλι σου στραμμένο ίσια μπροστά, και όταν η γκόμενα γυρίσει πίσω, μην της κλείσεις το ματάκι και γενικά κάνε ότι δεν την προσέχεις και ότι κοιτάς το θέαμα.

Αν πετύχεις σε αυτή την τεχνική είσαι πλέον επαγγελματίας, και θα μπορείς περήφανα να διδάξεις τις επόμενες γενιές ανδρών πώς να πετύχουν το τέλειο χούφτωμα, χωρίς ίχνος γυναικείας μίρλας. Καλή επιτυχία!

Πώς να τραβήξετε την τέλεια μαλακία μέσα σε κόσμο

Το Kafriliasma ξεκινά το ξεχωριστό αφιέρωμά του "Συμβουλές για άντρες" με την αναφορά στην ιεροτελεστία του κάθε αρσενικού. Την αυτοϊκανοποίηση. Οι παρακάτω συμβουλές θα σας φανούν χρήσιμες σε περίπτωση που σας καβλώσει να τον παίξετε, αλλά είστε ανάμεσα σε πολύ κόσμο και θέλετε να περάσετε απαρατήρητοι.

Μαλακία σε ιατρείο

Μια από τις πιο συνηθισμένες περιπτώσεις είναι να θέλετε να εξασκήσετε το αντρικό σας καθήκον όταν περιμένετε πολύ ώρα στην αίθουσα αναμονής ενός ιατρείου μόνος σας ή, αν είστε πατέρας, με το παιδί σας. Η πολλή ώρα αναμονής σας κάνει να θέλετε να τον παίξετε, ειδικά αν η τελευταία σας μαλακία έχει πάνω από μία ώρα που τέλειωσε. Είναι δύσκολο να αποφύγετε τον πειρασμό, ειδικά όταν στο τραπέζι μπροστά σας υπάρχουν 4-5 περιοδικά με τρία γυμνά καβλοράπανα το καθένα στο εξώφυλλο. Δεν είσαι όμως σίγουρος αν πρέπει ή όχι, γιατί δίπλα σου βλέπεις μια γριά με αρτηριοσκλήρωση, ένα γέρο με γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση και δυο σιαμαία με νευροκαβαλίκεμα. Μη σκεφτείς να τα παρατήσεις. Είσαι άντρας και σε καλεί το ιερό καθήκον, Το πρώτο πράγμα που πρέπει να σκεφτείς, είναι τι έκαναν οι ένδοξοι πρόγονοί σου στα δύσκολα χρόνια της χούντας. Βασικά γάμα τους προγόνους σου. Σκέψου τι έκανες εσύ όταν ήθελες να διαβάσεις κόμικς μικρός στο σχολείο και δεν ήθελες να σε πάρει χαμπάρι η δασκάλα. Ναι, σωστά θυμήθηκες, κλασικέ Έλληνα άντρα, κι εσύ έβαζες τα κόμικς μέσα στο σχολικό βιβλίο και όταν τα διάβαζες φαινόταν ότι διάβαζες το σχολικό βιβλίο. Είναι λοιπόν η ώρα να επαναλάβεις τον ηρωικό άθλο των παιδικών σου χρόνων. Κοίταξε αν στο τραπέζι υπάρχει εκτός από τα τσοντοπεριοδικά κανένα περιοδικό για αυτοκίνητα ή κανένα επιστημονικό δοκίμιο. Προσοχή! Αν βρεις περιοδικό με αυτοκίνητα μην ξεχνάς ότι το θέλεις μόνο για κάλυψη. Μην πάει το μάτι σου στα νέα ζαντολάστιχα της Michelin ή στο νέο και φιλικό προς το περιβάλλον Nissan Qashqai, γιατί σε λιγότερο από 10 fempto-second ο πούτσος σου θα έχει πέσει σε χειμερία νάρκη. Αν τώρα δεν υπάρχει κανένα άλλο μη-ύποπτο βιβλίο ή περιοδικό στο τραπέζι, καλό θα ήταν να προνοήσετε από πριν και να πάρετε από το σπίτι ένα χοντρό κατά προτίμηση βιβλίο για κάλυψη.

Αυτό θα ήταν ότι πρέπει.

Ακουμπήστε το χοντρό βιβλίο ακριβώς πάνω από το περιοδικό που θέλετε να πάρετε. Πιάστε με το χέρι σας το περιοδικό και σηκώστε το μαζί με το χοντρό βιβλίο, και αμέσως ακουμπήστε το στα πόδια σας για να μη φαίνεται. Καθίστε αναπαυτικά στον καναπέ, ανοίξτε το χοντρό βιβλίο και από μέσα ανοίξτε το περιοδικό. Θυμηθείτε να τα έχετε και τα δύο λίγο πάνω από τα μπούτια σας. Εδώ αρχόζει το δύσκολο κομμάτι. Ναι μεν στη στάση που είστε δε βλέπει κανείς τι κάνετε και όλοι νομίζουν ότι είστε ένας καλός θρησκευόμενος κύριος που ψάχνει προσευχές στην αγία γραφή για να τον κάνει καλά ο Κύριος, όμως θυμηθείτε ότι τώρα πρέπει να βάλετε το ένα σας χέρι στον ιερό τόπο σας για να αρχίσει η ιεροτελεστία. Αυτό σημαίνει ότι το άλλο σας χέρι παίρνει πάνω του όλη την κάλυψη. Όσοι τον παίζουν με τα δύο χέρια πρέπει να ξέρουν ότι η μαλακία στο ιατρείο είναι stealthy και πρέπει να βολευτούν με το ένα χέρι. Ενώ λοιπόν το ένα σας χέρι ικανοποιεί ολόκληρο τον οργανισμό σας, το άλλο πρέπει να κρατήσει το ένα περιοδικό μέσα στο άλλο. Για ένα χέρι αυτό είναι δύσκολο όπως καταλαβαίνετε, οπότε θα χρειαστεί να σηκώσετε λίγο και τα πόδια για να στηρίζονται τα περιοδικά.

Η μαλακία στο ιατρείο πρέπει να είναι γρήγορη και αποτελεσματική. Μη χάνετε χρόνο. Μην ξεχνάτε ότι υπάρχει περίτπωση να βγει έξω ο γιατρός και να φωνάξει το όνομά σας, οπότε εσείς πρέπει να σηκωθείτε και να πάτε μέσα, οπότε η μαλακία εκ των πραγμάτων έχει αποτύχει. Να είσαι όσο πιο γρήγορος γίνεται, χωρίς όμως να κάνεις αγγαρεία. Το τσοντοπεριοδικό θα σου δώσει πολλούς λόγους να ευχαριστηθείς τη μαλακία σου όσο σύντομη κι αν είναι. Όταν τελειώσεις, συνεχίζεις να συμπεριφέρεσαι σαν κύριος. Κλείνεις την αγία γραφή (ή το Car and Driver) χωρίς να βγάλεις από μέσα το τσοντοπεριοδικό, και τα αφήνεις πάνω στο τραπέζι. Μπαίνεις στο ιατρείο, κάνεις κανονικά την εξέτασή σου ή του παιδιού σου αν είσαι πατέρας, και όταν βγαίνεις παίρνεις το βιβλίο αν είναι δικό σου, με το περιοδικό μέσα, και φεύγεις. Έχεις πετύχει μια τέλεια stealthy μαλακία και σου 'χει μείνει κι ένα τσοντοπεριοδικό για το σπίτι. Αν η κάλυψη δεν ήταν δικό σου βιβλίο αλλά του ιατρείου, το αφήνεις εκεί μαζί με το περιοδικό. Το πολύ πολύ ο επόμενος άντρας που θα έρθει για τον ίδιο σκοπό να βρει έτοιμο το σκηνικό.

Μαλακία στο λεωφορείο

Στο λεωφορείο η μαλακία είναι πιο εύκολη. Ακόμα και αν το λεωφορείο είναι γεμάτο και δίπλα σου κάθεται επιληπτικός γέρος με τσιγαρόβηχα, υπάρχει τρόπος να πετύχεις. Το πρώτο που πρέπει να θυμάσαι είναι ότι η μαλακία στο λεωφορείο γίνεται πάντα πάνω από το παντελόνι, οπότε η ορμή είναι μικρότερη αφού δεν υπάρχει επαφή χεριού με πέος. Αν λοιπόν είσαι μέσα σε λεωφορείο και θες να κάνεις την καθιερωμένη σου δωρεά στα φτωχά παιδιά του Αυνανιστάν, ακολούθησε τα παρακάτω απλά βήματα.

Πρώτα, γύρνα προς το παράθυρο. Πρέπει να είσαι στο μέσα κάθισμα για να το κάνηεις αυτό χωρίς να κοιτάς το διπλανό σου. Αν είσαι μόνος σου είναι πιο εύκολο. Αν το λεωφορείο είναι υπεραστικό και δεν κάνει στάσεις, μπορείς να πιάσεις και όλο το χώρο στο κάθισμά σου και να πάρεις το χρόνο σου, αλλά αν είναι αστικό ο χρόνος είναι περιορισμένος. Αφού έχεις γυρίσει προς το παράθυρο, βάλε το χέρι σου να πιάνει το πέος σου πάνω από το παντελόνι. Αν θες να τον παίξεις μέσα από το παντελόνι θα χάσεις πολύτιμο χρόνο και το πιο πιθανό είναι να γίνεις αντιληπτός. Ξεκίνα να τον τραβάς προς τον τοίχο του λεωφορείου όσο θα σηκώνεται. Στην κορύφωση πρέπει να έχει ακουμπήσει τον τοίχο, ή αν είσαι προικισμένος, το παράθυρο (σε αυτή την περίπτωση όμως μπορεί να γίνεις αντιληπτός από όλο το λεωφορείο και να δεις ξαφνικά 15 γυναίκες να έρχονται γεμάτες λιγούρα προς το μέρος σου. Θυμήσου ότι είσαι εκεί για μαλακία και όχι για γαμήσι). Όταν τελειώσεις, θέλει προσοχή. Μη γυρίσεις απότομα και κοιτάς μπροστά σα να μην έγινε τίποτα. Συνέχισε να είσαι γυρισμένος προς το παράθυρο, και μετά από ένα λεπτό σιγά-σιγά ξεκίνα να γυρνάς το κεφάλι σου προς τα ίσια. Ο διπλανός σου το πιο πιθανό είναι να μην έχει καταλάβει τίποτα.

Μαλακία σε κηδεία

Σε μια κηδεία είναι συχνό φαινόμενο να σου έρχεται κάβλα και να μην ξέρεις τον κατάλληλο τόπο και τρόπο να την εκτονώσεις. Αν σου έρθει μέσα στην εκκλησία, είναι απλό. Βρες μια καρέκλα μακριά από τον πολύ κόσμο, ρίξε μία παχιά-παχιά και ξελάφρωσε. Σκοτεινά είναι, δε θα σε δει κανείς, το 'χεις ξανακάνει σε εκκλησία, είναι εύκολο. Αν είσαι έξω πες ότι σου έρχεται κατούρημα, μπες στην τουαλέτα και από κει και πέρα ξέρεις τη συνέχεια. Αν είσαι στο τραπέζι μετά την κηδεία, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Υποτίθεται ότι έχεις πάει ήδη μια φορά για κατούρημα, οπότε αν το ξαναζητήσεις θα σε υποψιαστούν. Το μυστικό εδώ είναι να τρως αργά, Πιο αργά από τους άλλους. Όταν οι άλλοι τελειώνουν τα πιάτα τους και έχουν πιει τον καφέ της παρηγοριάς, εσύ πρέπει να είσαι στη μέση. Σιγά σιγά όλοι θα αρχίσουν να βγαίνουν από το σπίτι ή το μαγαζί που γίνεται το τραπέζι, και θα μείνουν μόνο 2-3 άτομα να πληρώσουν το λογαριασμό. Εσύ θα τους πεις να βγουν και να σε περιμένουν μέχρι να φας όλο το πιάτο. Πες το πονεμένα, όχι χαρούμενα, μην ξεχνάς ότι είσαι σε κηδεία. Αν σου πουν να το αφήσεις εκεί ή να το πάρεις για το δρόμο, εσύ θα επιμένεις να το φας εκεί. Όταν βγουν όλοι έξω για να σε περιμένουν, ήρθε η ώρα να αμολήσεις μία στα μουλωχτά. Να θυμάσαι ότι όσο πιο πολύ φαΐ έχεις στο πιάτο, τόσο πιο πολύ χρόνο θα έχεις να τον παίξεις. Οι άλλοι έξω θα νομίζουν ότι τελειώνεις το πιάτο, οπότε δε θα υποψιαστούν τίποτα. Πρόσεχε όμως. Αν κάνεις πολλή ώρα να τελειώσεις, θα μπει καμιά μάνα ή καμιά θεία για να σε πάρει, και δε χρειάζεται να σου πω την ξεφτίλα που θα νιώσεις αν σε πιάσουν να τον παίζεις σε κηδεία. Γι' αυτό πάρε το χρόνο σου αλλά μην αφαιρεθείς κιόλας. Όταν τελειώσεις, βγες έξω με το κεφάλι κάτω (είσαι σε κηδεία) και φύγετε όλοι μαζί, Θυμήσου ότι το φαγητό ήταν απλά η κάλυψη και δε χρειάζεται στ' αλήθεια να τελειώσεις το πιάτο, μιας και ο λογαριασμός έχει πληρωθεί έτσι κι αλλιώς.

Μαλακία στη θάλασσα

Και πάμε τώρα και στο τελευταίο κομμάτι που είναι και το πιο δύσκολο. Μαλακία μέσα στη θάλασσα. Όλοι το έχουμε προσπαθήσει, λίγοι όμως το έχουμε πετύχει πραγματικά. Έχοντας τα γεννητικά σου όργανα μέσα στο νερό, είναι τεχνικά αδύνατο να χύσεις, και πάντα καταλήγεις με πρησμένο αγκώνα. Πρέπει λοιπόν ο πούτσος σου να είναι στην επιφάνεια. Υπάρχουν πολλοί αλλά επικίνδυνοι τρόποι να το πετύχεις αυτό. Ένας τρόπος είναι να δοκιμάσεις να τον παίξεις στα ρηχά, αλλά εκεί έχει μωρά και μανάδες που τα φυλάνε άρα θα γίνεις ρεζίλι. Άλλος τρόπος είναι να ξαπλώσεις ανάσκελα πάνω στη θάλασσα και να σηκώσεις το μαγιό σου μέχρι την επιφάνεια, να τον βγάλεις και να αρχίσεις να τον παίζεις. Αυτό μπορείς να το κάνεις και στα βαθιά, αλλά όσο τον παίζεις σε αυτή τη στάση παρατηρείς ότι το σώμα σου βουλιάζει και ο πούτσος σου ξαναμπαίνει μέσα στο νερό. Ο τρίτος τρόπος είναι να τον παίξεις όρθιος κάπου που να πατάς  άμμο, που να μην είναι όμως πολύ ρηχά. Αν είσαι ψηλός και έχεις μεγάλα πόδια αυτό μπορείς να το πετύχεις σε βάθος μέχρι ένα μέτρο. Το μαγιό σου πρέπει να είναι λίγο πάνω από την επιφάνεια. Τον βγάζεις και αφήνεις το κανόνι να πυροβολήσει. Ο πιο σίγουρος τρόπος όμως είναι ο τέταρτος. Ο τέταρτος τρόπος βολεύει και ψηλούς, και κοντούς, και καλούς και κακούς κολυμβητές, και γρήγορους και αργούς μαλάκες. Ο τρόπος αυτός είναι η μέθοδος της σημαδούρας.

Γύρω από τις σημαδούρες συνήθως ο κόσμος είναι λιγότερος, ενώ αν οι σημαδούρες είναι και λίγο βαθιά, είσαι εντελώς απαλλαγμένος από την παρουσία κόσμου. Η σημαδούρα λοιπόν είναι ο καλύτερος βοηθός του κάθε άντρα που έχει βάλει στόχο να τραβήξει επιτυχημένη μαλακία μέσα στη θάλασσα. Όσο πιο επίπεδη είναι η σημαδούρα, τόσο καλύτερα. Αυτές είναι ότι πρέπει:

Βρες μια σημαδούρα που σε βολεύει και ΚΑΤΣΕ ΠΑΝΩ ΤΗΣ. Με τον κώλο. Το μαγιό σου θα είναι αρκετά πάνω από την επιφάνεια. Ξεκίνα να τον παίζεις. Αν η σημαδούρα είναι βολική μπορείς να τον παίζεις μέχρι και 10 λεπτά. Στερεώσου καλά όμως και μην κουνιέσαι πολύ για να μην αναποδογυρίσει, Όταν τελειώσεις, κάνε και μια βουτιά στο νερό που έχει αναμειχθεί με το φρέσκο σπέρμα σου. Κλείσε το στόμα σου όμως, δεν είναι ώρα για πίπες ακόμα.

Αυτές ήταν οι συμβουλές μου για την τέλεια μαλακία σε μέρη με πολύ κόσμο. Ακολουθήστε τις και πείτε μου τα συμπεράσματά σας, τα οποία θα αγνοήσω επιδεικτικά, μιας και σε μένα αυτές οι συμβουλές είναι άχρηστες αφού ο μόνος χώρος που μπορώ εγώ να κρύψω με ασφάλεια τον πούτσο μου είναι το multiverse. Σε μια βδομάδα έρχεται το επόμενο άρθρο-συμβουλή προς τους άντρες για το πώς να χουφτώσετε μια γκόμενα χωρίς να σας πάρει χαμπάρι.

Alles klar Herr διευθυντά!

Όπως θα έχετε διαπιστώσει, το YouTube και ιδιαίτερα τα σχόλια κάτω από τα βίντεο είναι ένας παράδεισος καφρίλας, κακεντρέχειας, έκκρισης σκατών, ψυχικής ανωμαλίας και αλληλοξεκοιλιάσματος. Με λίγα λόγια είναι και γαμώ τις φάσεις. Οπότε, σε μια κοινωνία που η γαμιστερότητα έχει αρχίσει να μετριέται με το χιλιοστόμετρο, μια τέτοια όαση είναι ότι πρέπει για τον κάθε καμμένο με ψευδώνυμο "arkoudospoukatouraei" ή "santopaliokalomouni" να αμολήσει την αιθέρια οσμή της βοθρίλας του.

Κάποτε λοιπόν η Google άφηνε αυτό τον παράδεισο βρωμιάς να αναπτυχθεί σχεδόν ανεξέλεγκτα. Τότε το YouTube γαμούσε. Αλλά τι είναι η Google; Εταιρεία. Και όταν κάτι γαμάει πάρα πολύ χωρίς αυτή η εταιρεία να έχει βάλει άμεσα το χεράκι της, τι παθαίνει η εταιρεία; Κολούμπρα. Και τι προσπαθεί να κάνει η εταιρεία στο προϊόν της που γαμάει όντας ανεξέλεγκτο; Να το περιορίσει για να μπορεί να το ελέγξει. Και τι παθαίνει το προϊόν όταν η εταιρεία το περιορίζει για να το ελέγξει; Γίνεται για τον πούτσο.

Εμένα προσωπικά δε με πειράζουν ούτε οι διαφημίσεις πριν τα βίντεο, ούτε το VEVO που χώνει τη μουτσουνάκλα του ακόμα και στο δίσκο της Κίτσας Μπαχατέλα, ούτε το ότι η Google κατεβάζει με το έτσι θέλω homemade video απλών χρηστών για να τσιμπουκώσει την τάδε πολυεθνική που έχει τα πνευματικά δικαιώματα πάνω στο περιεχόμενο που έδειχνε το βίντεο (συνήθως μουσική ή ταινία). Αυτό που μπορεί να μου κάνει τα νεύρα συρματόπλεγμα είναι ότι το Google+ σου ζητάει να αλλάξεις το όνομα χρήστη σου στο Youtube και να βάλεις το πραγματικό σου όνομα. Και δε σου το ζητάει απλά. Σου βγάζει το μήνυμα σχεδόν κάθε μέρα, και δε σε παρατάει όσες χυλόπιτες κι αν του δώσεις, μέχρι τελικά να κάνεις αυτό που θέλει ή να βγεις γυμνός στην Ομόνοια ψάχνοντας μαγαζί με σώβρακα-γίγας γιατί τα αρχίδια σου από το πρήξιμο δε θα χωράνε σε κανονικά.

Αγαπητή Google. Πρώτον, τα εκατομμύρια χρήστες του Youtube, αν ήθελαν να βάλουν το πραγματικό τους όνομα σαν όνομα χρήστη, θα το είχαν κάνει την πρώτη μέρα που συνδέθηκαν. Για να χρησιμοποιούν τόσα εκατομμύρια χρήστες ψευδώνυμα, μάλλον αυτοί θα είναι σωστοί κι εσύ λάθος. Ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες της επιτυχίας του Youtube είναι η ανωνυμία. Εσύ λοιπόν καταργώντας αυτό τον παράγοντα, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να έχεις λιγότερους χρήστες άρα και λιγότερα κέρδη. Ναι, το καταλαβαίνω, μερικά σχόλια στο Youtube είναι τόσο σκατόψυχα που θα έκαναν έναν Αμερικάνο στρατιώτη που μόλις γύρισε από το Ιράκ να πάρει το Magnum και να θερίσει όλο το ήσυχο χωριουδάκι που μένει στη Βιρτζίνια, αλλά τέτοια σχόλια μπορεί να κάνει κάποιος το ίδιο εύκολα είτε έχει βάλει το κανονικό του ονοματεπώνυμο είτε ψευδώνυμο.

Τι δεν μπορεί; Α, ναι. Όντως, η Google έκανε αυτή την τροποποίηση επειδή πολλές ιδιωτικές εταιρίες στην Αμερική της το ζήτησαν. Και ήδη σε πολλές πολιτείες υπάρχει νόμος που επιτρέπει σε ιδιωτικές εταιρίες και σχολεία να απολύουν υπαλλήλους τους με αφορμή υβριστικά σχόλια στο Youtube. Και επειδή ό,τι κυκλοφορεί στο Αμέρικα, σε 2-3 χρόνια κυκλοφορεί και παγκοσμίως, είναι θέμα χρόνου να έρθει αυτή η νομοθεσία και στην Ελλάδα. Και επειδή εγώ δε θέλω να πληρώσω εκτός ίντερνετ μια καφρίλα μου εντός ίντερνετ, προς το παρόν θα σβήνω το μήνυμα του Google+ που μου ζητάει να αλλάξω το όνομα χρήστη μου στο Youtube, και αν τα πράγματα γίνουν πιο άγρια και - λέω τώρα - δε γίνεται να διατηρήσω το όνομα που εγώ διάλεξα να με συνοδεύει στο Youtube, θα κάνω ό,τι θα έχετε κάνει κι εσείς τότε, αν δεν είστε παντελώς για τον πούτσο. Μποϊκοτάζ στη Google. Δεν είναι δύσκολο, ούτε θα σας λείψει το φαΐ ή το νερό, ούτε καν θα φύγετε από το PC. Υπάρχουν τόσες μηχανές αναζήτησης στις οποίες μπορούμε να καταφύγουμε μέχρι να βάλει μυαλό η Google. Και κυρίως, πρέπει κανείς να ξέρει τις εταιρίες που στηρίζουν τέτοιες κινήσεις της Google ή οποιαδήποτε κίνηση εναντίον της ηλεκτρονικής μας ελευθερίας (πχ. SOPA, ACTA) και να τις μποϊκοτάρουμε και αυτές μέχρι να αποσύρουν τη στήριξή τους σε τέτοιες διαδικασίες. Με το να αλλάζει κάποιος τη φωτογραφία του στο Facebook σε "STOP ACTA" για μια μέρα, δεν αλλάζει τίποτα.

Είπα προηγουμένως ότι η Google χάνει κέρδη με τη μη εγγραφή νέων χρηστών στο Youtube. Είναι έτσι όμως; ΟΧΙ. Η Google και το Youtube από τη στιγμή που έχουν ένα σωρό μεγάλες χορηγίες που συνεχώς αυξάνονται, και από τη στιγμή που κανένας χρήστης δε διαγράφεται, απλά δε χρησιμοποιεί το λογαριασμό του, μόνο αυξημένα κέρδη έχουν. Οπότε αγαπητέ χρήστη, θα σου πω κάτι που μπορεί να μην ήξερες. Μην πέσεις από την καρέκλα και μη σπάσεις το PC. Άκου προσεκτικά.

Η GOOGLE ΣΕ ΜΙΣΕΙ.

Nαι, το είπα. H Google σε έχει γραμμένο στον πισινό της και κάθε φορά που χέζει σβήνεται το όνομά σου. Η αξία που σου δίνει είναι μικρότερη από τη ζωή ενός μωρού που θηλάζει βενζίνη. Γι' αυτό και δεν την ενδιαφέρει η ανωνυμία σου. Γίνεται όμως να σε υπολογίσει αν κι εσύ σταματήσεις να της γλείφεις το ματζαφλάρι και πάρεις τα μέτρα σου αν δεις ότι αυτή παίρνει μέτρα εναντίον σου. Τα μέτρα αυτά θα τα σκεφτείς μόνος σου. Κάνε κάτι, αρκετά σε βοήθησα. Άντε, όλα εγώ θα σου τα λέω;

Αλλάζω θέμα. Το 2005 είχε γίνει ντόρος για το ότι η Sony είχε εγκαταστήσει, μέσω των CD που πουλούσε, ένα μυστικό λογισμικό σε κάθε προσωπικό υπολογιστή, το rootkit, με το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ μπορούσε να παρακολουθεί τις κινήσεις κάθε χρήστη. Ένας από τους προέδρους της Sony BMG είχε απαντήσει με την ευαισθησία ενός ομαδικού βιασμού, "Μost people, I think, don't even know what a rootkit is, so why should they care about it?" Και όχι, αυτή η ατάκα δεν είναι βγαλμένη από το Family Guy, την έχει πει όντως ο Thomas Hesse, τότε Global Digital Business President της Sony BMG. Και γαμώ τα επιχειρήματα, Thomas Hesse! Πώς θα σου φαινόταν να σου έβαζα rootkit στον κώλο, να άκουγα τα βογγητά σου από το στούμπωμα, και μετά να σε έπαιρνα τηλέφωνο στο σπίτι και να σου 'λεγα "Good job, Thomas, next time try spinach and your shit will turn green!" 'Η ακόμα καλύτερα, να σου έβαζα rootkit στο προσωπικό σου PC και όταν τέλειωνες τη μαλακία με τη gay τσόντα που μόλις είχες παρακολουθήσει, να σε έπαιρνα τηλέφωνο και να σου έλεγα "Cool thing for you to watch big dicks, but wouldn't it be coolest to put them in your ass next time?"

Τελικά η Sony έκανε την τεράστια ανθρωπιστική κίνηση να αποσύρει το 10% (!) από τα μολυσμένα με ιό CD της, και λίγο μετά αποφάσισε να ξαναβγάλει το μεγάλο ροζιασμένο πέος της corporate απληστίας της και αυτή τη φορά να το προπονήσει πάνω σε μια μικρή επιχείρηση εισαγωγών-εξαγωγών με όνομα Lik Sang. Η Lik Sang έκανε το θανάσιμο αμάρτημα να πουλάει γιαπωνέζικα PSP στην Ευρώπη. Mιλάμε για γενοκτονάι δηλαδή, όχι αστεία. Και η Sony της ζήτησε 100.000.000 δολάρια. Ναι φίλε. Η Sony των 50 θυγατρικών, των 2600 καταστημάτων και των 5 εκατομμυρίων εργαζομένων, ζήτησε 100.000.000 δολάρια από τη Lik Sang των 5 ατόμων. Φυσικά η Lik Sang χρεωκόπησε και έκλεισε μέσα σε μία μέρα. Επειδή πουλούσε PSP. Η Sony έκανε τις μηνύσεις για να μην αγοράζουμε PSP! Γιατί τι χρειαζόταν περισσότερο η Sony; Λιγότερες πωλήσεις στο PSP! Και όντως, από το Νοέμβριο του 2006 ως το Μάρτιο του 2007, το τμήμα gaming της Sony έχασε 1,7 δισεκατομμύρια από τις μειωμένες πωλήσεις του PSP. Αυτό σημαίνει ότι όποιος έβγαλε έστω και 1 ευρώ μέσα σε εκείνους τους μήνες, ή τουλάχιστον κατάφερε να μη χάσει περισσότερα από 1.699.999.999.99 δολάρια, μπορεί επίσημα να λέει ότι έβγαλε περισσότερα λεφτά από το τμήμα gaming της Sony. ΠΑΡ' ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΑΣ SONY!

Kαι ξέρεις, αγαπητή Sony, πώς θα έβγαζες περισσότερα από αυτά που έχασες, χωρίς να ζητάς εκατομμύρια από μικρομάγαζα; Απλό. Αν το PSP δεν ήταν για τον πούτσο!

Γιατί λοιπόν μια εταιρία που βασίζεται στον ανθρώπινο παράγοντα και από αυτόν περιμένει όλα της τα κέρδη, περιφρονεί τους fans της με το να βγάζει portable κονσόλες που η μία να ξεπερνά την άλλη σε γιατομπουτσότητα; Κι εδώ η απάντηση είναι απλή, μαλάκα οπαδέ της Sony! Θα έπρεπε να την είχες μάθει ήδη, αλλά δε σε παρεξηγώ επειδή σου 'χει κάψει το μυαλό το Warcraft:

ΚΑΙ Η SONY ΣΕ ΜΙΣΕΙ.

Επίσης, σε μισούν η Apple, η Samsung, η Nokia, η Dell, η Μicrosoft, η Asus και η Nintendo. Επίσης σε μισώ κι εγώ, αλλά εγώ δε σου ζητάω ονοματεπώνυμο και τηλέφωνο για να γράψεις στο μπλογκ μου, δε σου έχω βάλει ιό στο CD που μόλις αγόρασες για να σε παρακολουθώ, και δε σου ζητάω 100 εκατομμύρια γιατί γράφεις και σε άλλα μπλογκ εκτός από το δικό μου. Οπότε, εσύ που διαμαρτύρεσαι για τη χολή και τη μισανθρωπιά που βγάζω στα άρθρα μου, προτιμάς να σε μισώ εγώ ή οι εταιρίες;

29/9/13.


Update, 6/11/13: H Google έκανε ακριβώς αυτό που προέβλεψα. Άλλαξε το comment system του Youtube και τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να φτιάξουμε λογαριασμό Google+ για να γράψουμε σχόλιο, να ανεβάσουμε βίντεο και γενικά να μπορούμε να αναπνεύσουμε στη γιουτιουμπική ατμόσφαιρα. Πρώτον, ρούφα το πρωκτοζούμι μου Νοστράδαμε, και δεύτερον, αν δεν είστε Εβραίοι για να διαβάζετε ανάποδα, έχετε διαβάσει πιο πάνω τι πρέπει να κάνετε. Αν είστε Εβραίοι, συνεχίστε να διαβάζετε και το γράφω λίγο πιο πάνω. Μποϊκοτάρετε τη Google και το Youtube. Άιντε Bing, σου 'φεξε. Αν δεν είναι τεμπέληδες  εξαρτημένοι και δε βαρεθούν και σταματήσουν το μποϊκοτάζ την πρώτη μέρα, θα μπορείς να ελπίζεις για 1-2 μήνες να ταΐσεις το γουρουνοπούτσι στο στόμα της Google σε θέμα εσόδων από επισκεψιμότητα.

Update 2, 14/1/14: H Google δοκίμασε την πικρή γεύση του γουρουνοσπέρματος, και άλλαξε πάλι το comment system για να μοιάζει λιγότερο με νερουλή διάρροια. Δε νικήσαμε τη Google ακριβώς, αλλά μια κλωτσιά στο δεξί αρχίδι της το δώσαμε.

Update 3, 17/4/15: To καρδιογράφημα του Google plus είναι πιο ίσιο από συγχορδία σε τραγούδι του Πλιάτσικα. Τουτ. Τουτ. Τουτ. Τουουουουουουουουτ... LADIES AND GENTLEMEN, GOOGLE PLUS HAS LEFT THE BUILDING. Αφού ρε τζιμανόμαγκες δεν ξέρετε να φτιάχνετε social media, και η σχέση σας με τον κόσμο είναι μικρότερη από αυτή του Ben Affleck με το ταλέντο, τι το κουράζετε; Θα φτιάξει ποτέ ο Ζούκερμπεργκ το Facebook Earth; Όχι.

Update 4, 22/9/15:
ΚΑΙ H VOLKSWAGEN ΣΕ ΜΙΣΕΙ.

Τα ελληνικά (και όχι μόνο) 90s

Tα 90s ήταν η δεκαετία που γαμούσαν όλοι χωρίς να γαμάει κανείς. Εντάξει, και τώρα το ίδιο γίνεται, αλλά τότε γινόταν ωραία. Σήμερα λοιπόν το Καφρίλιασμα σας πάει πίσω και σας θυμίζει μερικές από τις αξέχαστες μόδες με τις οποίες μεγαλώσαμε όλοι λίγο πολύ τη δεκαετία του '90, σε μουσική, τηλεόραση, παιδικά παιχνίδια, ρούχα, αθλητισμό, καρτούν και μαλλιά. Καθίστε αναπαυτικά πίσω από τα πισέα σας και ετοιμαστείτε να κάνετε μακροβούτι στις αναμνήσεις μέχρι να βγάζετε από τον αφαλό μπουρμπουλήθρες.

Αction Man

O Action Man είχε κυκλοφορήσει το 1993, οπότε με απλούς μαθηματικούς υπολογισμούς μπορούμε να πούμε ότι στην Ελλάδα έφτασε κάπου το 1996. Ήταν ένας υπερήρωας με πλαστική πανοπλία και λαστιχένια πόδια, που στα τέλη των 90s υπήρχε στη ντουλάπα κάθε παιδιού που σεβόταν τον εαυτό του, και φυσικά και στη δική μου. Στα πάρτι τις απόκριες βάζαμε αυτή τη στολή και χορεύαμε Macarena, μιας και τότε ήταν φυσιολογικό ένας υπερήρωας με απροσπέλαστη χακί πανοπλία και πόδια από καουτσούκ να λικνίζει τον κώλο του σε ρυθμό λατινονταπαντουπάδικου σουξέ της εποχής. Όταν αλλάξαμε μιλένιουμ, η μόδα κράτησε για άλλα 2 ή 3 χρόνια και μετά εξαφανίστηκε. Τουλάχιστον έζησε πιο πολύ από το Macarena.

Μεξικάνικα σίριαλ

Στα τέλη της δεκαετίας του '90 οι ισπανόφωνοι φίλοι μας είχαν τη φαεινή ιδέα να εξάγουν εκτός από τη μουσική τους, και τα τηλεοπτικά τους προϊόντα. Και οι Έλληνες καναλάρχες είχαν την ακόμα πιο φαεινή ιδέα να πάρουν και να μεταγλωττίσουν όχι ένα ή δύο μεξικάνικα σίριαλ, αλλά όλη τη μεξικάνικη τηλεόραση, και να μας κάνουν τα μεσημέρια ώρα ταχύρρυθμης εκμάθησης ισπανικών ονομάτων. Παουλίνα, Μαρία της Γειτονιάς, Μαριμάρ, Ροζαλίντα, Τσικιτίτας, Χεσμεράλδα, Πακίτα, Βερόνικα, Ντανιέλα, Μιλάγκρος η Ατίθαση, Εμιλιάνο Ροντρίγκεζ ντε Μουνίτις Καριόλας, και πάει λέγοντας. Οι ιστορίες είχαν μικρή διαφορά. Το μικρό τυφλό/κουφό/μουγκό ορφανό κορίτσι βρίσκει στέγη σε μια οικογένεια πλούσιων μεξικάνων αγροτών (ευτυχώς δεν ήταν εργοστασιάρχες ή βιομήχανοι γιατί θα έλεγα ότι έκλεψαν το σενάριο από τη Λάμψη), και εκεί είτε την ερωτεύεται ο γιος της οικογένειας και προσπαθούν να ξεφύγουν από την κακιά μάνα έχοντας την προστασία του καλού πατέρα, είτε προσπαθούν να ξεφύγουν από τον κακό πατέρα έχοντας την προστασία της καλής μάνας, ώσπου στο τέλος παντρεύονται και ζήσαν αυτοί καλά και μεις κοιμηθήκαμε. Αναρωτιέμαι, αν οι μεξικάνοι είχαν αυτές τις ιδέες για σενάριο στα τέλη του '90, το 2020 τι θα κάνουν; Θα γυρίσουν το Ρετιρέ και της Ελλάδος τα Παιδιά στο Μεξικό; Γιατί εμείς εδώ αυτά τα σενάρια τα βγάζαμε το '60.

Τα μεξικάνικα εξαφανίστηκαν κάπου μέσα στα 2000s, τα μεσημέρια έγιναν ιδιοκτησία της Τατιάνας, και η Μαρία της Γειτονιάς έκανε αλλαγή φύλου και πήρε μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης με το όνομα Κριστιάνο Ρονάλντο.

Pogs

Oι τάπες που όλοι αγαπήσαμε ξεκίνησαν από μια δασκάλα στη Χαβάη που τις χρησιμοποίησε κάπου το 1992 για να μάθει στα παιδιά αριθμητική. Εμείς τότε στα σχολεία μας, αντί για τάπες, μαθαίναμε αριθμητική με το αριθμητήριο, έναν ξύλινο άβακα με επίσης ξύλινες μπάλες, που στα διαλείμματα τις κουνούσαμε με δύναμη προς τη μία ή την άλλη άκρη και γελούσαμε με το θόρυβο που έκαναν.

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στις τάπες. Στα μέσα της δεκαετίας του '90 οι τάπες είχαν γίνει παγκόσμιο trend και είχαν φτάσει και σε μας, κάνοντας τα διαλείμματά μας πιο ενδιαφέροντα από ότι το ντάκα ντούκα με τα μπαλάκια. Στα τέλη των 90s με την έλευση των Pokemon, η κάθε τάπα που βγάζαμε από το σακουλάκι των Cheetos ή των Tasty (έτσι έλεγαν τότε τα Lays), είχε και τη δική της μαγική ικανότητα. Μαζί με αυτές κυκλοφόρησαν το 1998 και οι τάπες για τα άλμπουμ της Carousel και της Panini για το Μουντιάλ που γινόταν εκείνη τη χρονιά, μιας και τα χαρτάκια είχαν γίνει ντεμοντέ.

Οι τάπες υπάρχουν ακόμα, αλλά οι περισσότεροι τις εγκαταλείψαμε όταν μπήκαμε στην εφηβεία. Μετά το 2000 έγιναν παγκόσμιο trend οι τάπες Yu Gi Oh, και τώρα από ότι ξέρω είναι τα Bay Blade και τα Monsuno. Τα χαβανεζάκια ήρθαν εδώ για να μάθουν αριθμητική, ενώ οι Έλληνες πολιτικοί πηγαίνουν κάθε καλοκαίρι στη Χαβάη για να τιμήσουν το μέρος που πρωτοεμφανίστηκαν οι τάπες που έπαιζαν τα παιδιά τους πριν γίνουν κι αυτά πολιτικοί.

Τάσος Χαλκιάς

Ο Σάκης ο υδραυλικός ήταν το όνειρο του κάθε γνήσιου Έλληνα τρακτεροκουδουνόβλαχου των 90s, που άκουγε Μαζώ, οδηγούσε BMW με κοτσαδόρο και μόλις είχε χωρίσει τη μπαζόλα γυναίκα του για να τα φτιάξει με Ουκρανή στρίπερ. Ο Τάσαρος συναγωνιζόταν με τον ταξίαρχο Θεοχάρη για το ποιος είναι πιο γαμωδέρνης, αλλά το τριχωτό λαδωμένο σώμα και η σας-έχω-όλους-κάτω-από-τα-αρχίδια-μου υφάρα που απέπνεε η ατάκα "προσωπικά ζητήματα συζήτηση κομμένη" δεν άφηναν καμιά αμφιβολία για τον νικητή, και έκαναν τον κάθε Ελληνάρα να αποθεώνει τον Τάσαρο και να ονειρεύεται ότι μια μέρα θα γίνει κι αυτός ένα μοντέλο άντρακλα για τις επόμενες γενιές.

Σήμερα τον Τάσαρο τον κυνηγάει η εφορία για χρέη, και τους πάλαι ποτέ οπαδούς του το ίδιο. Τουλάχιστον είναι πιστοί ακόλουθοι.

Η μόδα των 90s

H Liz Berkley στο Saved by the Bell με σκράντσι στο μαλλί. Ποια μου θυμίζει, ποια μου θυμίζει...

Στα 80s η αλτερνομόδα ήταν το τζιν-μπουφάν-αρβύλα. Στα 90s ήταν το πετσετομπλουζάκι και το σκισμένο παντελόνι. Smells like σημερινός 35άρης spirit.

Bomber ζακέτα! Μπουμμμμμ!

Φόρμες Adidas με κουμπιά παντού. Πόσες τέτοιες είχα στα 15 μου...

Παπούτσια με φωτάκια! Κι αν νομίζετε ότι το κιτς τελειώνει εδώ, δείτε και αυτό:

Νike Air Minot του 1997. Τι έχετε να πείτε τώρα;

Κέντρα αδυνατίσματος

Στα 90s οι γυναίκες πίστευαν ότι όσο λιγότερο χώρο πιάνει το σώμα τους, τόσο περισσότερο θα πιάνει το μουνί τους. Αλλιώς δεν εξηγείται η μανία τους να σπάσουν το φράγμα των 40 κιλών μέσα σε 2 μήνες. Φυσικά αυτό δε θα μπορούσε να μείνει ανεκμετάλλευτο, και έτσι στα τέλη της δεκαετίας του 90 η Αθήνα είχε γεμίσει κέντρα αδυνατίσματος και η τηλεόραση είχε πλημμυρίσει με διαφημίσεις Gili Diet, New Day, Body Line, Body Shop και Μπόντι Ντεν Έκο, Μόνο Γκουρούνι. Όταν τελικά πέρασε η μόδα και η κάθε μπαζόλα με σπυριά κατάλαβε ότι μερικές γυναίκες γεννιούνται αδύνατες και μερικές όχι, οι γυναίκες ξαναγύρισαν στην παραδοσιακή μασαμπούκα, κι εμείς συνεχίσαμε να τον παίζουμε μια φορά την εβδομάδα με ότι λιγότερο μπάζο για γυναίκα είχε τότε η τηλεόραση μέχρι που βγήκε το ίντερνετ.

Playstation 1 Demo (European Version)

Για πολλούς (και για μένα) η πρώτη επαφή με το Playstation (μετά το Polystation) ήταν αυτό:

Αν και το Playstation βγήκε το 1995, οι περισσότεροι από μας τότε το αγνοήσαμε γιατί είμασταν απόλυτα ικανοποιημένοι από το Sega Master System. Το 1999 λοιπόν, όταν ήμουν 12 χρονών, οι γονείς μου μου πήραν το πρώτο Playstation, το οποίο περιείχε σε demo την ευρωπαϊκή έκδοση. Η ευρωπαϊκή έκδοση δεν είχε τους μεγάλους τίτλους όπως το Doom ή το Ridge Racer, είχε όμως πολλά αρκετά καλά 3D games, όπως το Oddworld: Abe's Oddysee, το Rage Racer, το Rapid Racer, το Lifeforce Tenka, το Overboard, το Kurushi και το Disney's Hercules. Για πολλούς ήταν η πρώτη επαφή με το 3D gaming, και όσο κι αν η πρόσβαση σε πολλά παιχνίδια ήταν περιορισμένη (μιλάμε για demo στα 90s), εγώ το θυμάμαι σαν το πρώτο Playstation που είχα ποτέ.

Mπάσκετ

Στα 90s το μπάσκετ ήταν μόδα πολύ περισσότερο από ότι σήμερα. Μπορεί σαν εθνική να μην είχαμε πάρει ούτε μετάλλιο εκείνη τη δεκαετία, και μόνο 2 ευρωπαϊκά σε συλλογικό επίπεδο. αλλά το μπάσκετ εκείνη την εποχή ήταν πολύ πιο ψηλά στην κατηγορία αθλήματα από ότι είναι τώρα. Εκτός από τις πρώτες μπασκέτες που μπήκαν τότε στα σχολεία, το βράδυ παίζαμε "ποιος θα κοιμηθεί πιο γρήγορα" από τις μεταδόσεις του Κώστα Μπατή στον ANT1, και το Σάββατο απόγευμα (νομίζω) περιμέναμε πάλι τον Κώστα Μπατή να μας πει τα αποτελέσματα της ημέρας μαζί με εκείνη την ξανθιά τσεσμελομαλλούσα που είχε δίπλα. Αξέχαστο σκηνικό από εκείνη την εποχή το κίτρινο σώβρακο του Ιωαννίδη που είχε φανεί στην TV όταν ο κόουτς έπεσε κάτω από τη μπουνιά του Φάνη στο ντέρμπι Παναθηναϊκός-ΑΕΚ. Προϊόν της μπασκετικής μόδας ήταν και τα παπούτσια Air Jordan με τις αερόσολες:

Κασέτα VHS

Πριν το Blu-ray και πριν το DVD, υπήρχε η βιντεοκασέτα VHS, που όλοι αγαπήσαμε και μισήσαμε.

Θυμάστε που γυρίζαμε τους πόλους με τα δάχτυλα; Θυμάστε που κάθε 5 λεπτά έπρεπε να την ανοίξουμε, να την ταρακουνήσουμε και να φυσήξουμε μέσα καμιά 10αριά φορές, επειδή είχε καεί το φιλμ; Σε αυτή λοιπόν τη βιντεοκασέτα όλοι εμείς που μεγαλώσαμε στα 90s, είδαμε τη βάφτισή μας, το γάμο των γονιών μας, τον Τιτανικό και το τελευταίο επεισόδιο του Ρετιρέ σε επανάληψη. Όταν έφυγε η προηγούμενη χιλιετία πήρε μαζί της και την κασέτα VHS για να την αντικαταστήσει με το DVD, όμως η VHS υπάρχει στις αναμνήσεις για να μου θυμίζει τη στιγμή που έβλεπα τον παπά να με βουτάει στην κολυμπήθρα και η μάνα μου με ρωτούσε "θυμάσαι;"

Αρνητικά φωτογραφίας

Οι φωτογραφικές μηχανές της εποχής, Kodak και Polaroid για την ακρίβεια, δε μπορούσαν να βγάλουν πάνω από 8 φωτογραφίες (οι πολύ γαμάτες βγάζαν 12) πριν τελειώσει το φιλμ. Αφού λοιπόν περίμενες 3 μέρες από τη στιγμή που έβγαζες τη φωτό, μέχρι να πας στο φωτογραφείο για να σου την εμφανίσουν, έπαιρνες για πεσκέσι αυτά τα ασπρόμαυρα χαρτάκια. Ο μόνος λόγος που τα νοσταλγώ είναι ότι αν υπήρχαν σήμερα, ο 20άρης κλαρινογαμπρός που βγάζει σέλφι μετά από ρετσινομπουγιέλο στου Γονίδη, θα έβλεπε και σε ασπρόμαυρο φόντο το πόσο κακοτραβηγμένη είναι η φωτό του, και δε θα την ξαναεπιχειρούσε. Κι έτσι θα γλιτώναμε από τις διαταραχές του πεπτικού μας συστήματος κάθε φορά που μπαίνουμε στο facebook των φίλων μας Κυριακή μεσημέρι.

Πατίνια

Τα 90s ήταν η εποχή που όταν έβγαινες από το σπίτι σου για να παίξεις, οι γονείς σου ήξεραν ότι θα γυρίσεις με αίματα στα χέρια και καρούμπαλο στον κώλο, ή το αντίθετο. Μια από τις αιτίες αυτής τους της βεβαιότητας ήταν και τα πατίνια. Εκτός από το να κυλάμε σε στριφογυριστές τσουλήθρες, να δένουμε το σκοινί της κούνιας και μετά να την αφήνουμε ελεύθερη να φύγει μπροστά, να προσπαθούμε να κρατηθούμε από το μονόζυγο με το ένα χέρι και να κάνουμε ποδήλατο όρθιοι πατώντας μόνο πάνω στα πετάλια, τα πατίνια ήταν μια από τις κύριες ασχολίες μας όταν πηγαίναμε στο πάρκο. Το κουτρουβάλιασμα στην κατηφόρα ή το πέσιμο στο λάκκο με τα χαλίκια και τον ασβέστη ήταν μέρος του καθημερινού μας προγράμματος. Τουλάχιστον τους πιο τυχερούς από μας δεν τους πάτησε αυτοκίνητο.

Χελωνονιντζάκια

Όλοι όσοι γεννήθηκαν από το 1983 και μετά μεγάλωσαν με τα Χελωνονιντζάκια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αλλά εμείς είχαμε το προνόμιο να μεγαλώσουμε με το αυθεντικό καρτούν. Ο Raphael, o Donatello, o Leonardo και ο Michaelangelo ήταν 4 χελωνάκια που έμαθαν την τέχνη του Ninjutsu από τον Splinter, και κατέληξαν να πολεμούν κακούς και να τρώνε πίτσα.

Η αυθεντική σειρά εκτός από τα Χελωνονιντζάκια και το Splinter, είχε και την April με το μπανανί αδιάβροχο, που ξεκίνησε δημοσιογράφος και κατέληξε να αποφεύγει γιγάντιες κοτρώνες σε υπονόμους μαζί με τα Χελωνονιντζάκια, η Irma Langstein, ο Shredder και το αφεντικό του ο Krang, ο Βebop και ο Rocksteady, ο Dregg που αντικατέστησε τον Shredder και πάει λέγοντας. Ήταν η πρώτη φορά που τους είδαμε και για 10 χρόνια ήταν για όλα εμάς τα παιδιά ότι καλύτερο έδειχνε η τηλεόραση τα Σαββατοκύριακα. Ακούστε το τραγούδι της εισαγωγής και συνεχίστε το μακροβούτι σας στις αναμνήσεις:

Δωροθέτες

Οι δωροθέτες ήταν κάτι σαν τις διαφημίσεις, αλλά έμπαιναν ξεχωριστά από τις διαφημίσεις. Έμπαιναν αφού είχε αρχίσει μια εκπομπή, και ήταν οι διαφημίσεις των χορηγών της εκπομπής. Μιας και στα 90s κάθε εκπομπή, από τον Πρωινό Καφέ μέχρι το Ρουκ Ζουκ και τον Τροχό της Τύχης, έδινε και κάποιο δώρο με κάποιο διαγωνισμό, οι χορηγοί λέγονταν δωροθέτες. Όταν λοιπόν ο παρουσιαστής ή η παρουσιάστρια έλεγε "πάμε σε δωροθέτεεεες!" έπαιζαν αυτές οι διαφημίσεις αλλά δεν έπιαναν όλη την οθόνη, γιατί στο background υπήρχε το σήμα της εκπομπής ή κάτι παρόμοιο. Αυτοί οι χορηγοί συνήθως ήταν κάτι σε στυλ "Ρολόγια Φεστίνα" ή "Λαβάς Κιρί" ή "Φαρίνα Γιώτη" και όλοι ξέραμε ότι θα τελειώσουν πιο γρήγορα από τις κανονικές διαφημίσεις. Τώρα είτε δεν υπάρχουν, είτε τους λένε αλλιώς, είτε εγώ έχω σταματήσει να βλέπω τηλεόραση.

Hairstyles από τα 90s

Θυμάστε αυτά τα κουρέματα;

Το ξανθό μαλλί-κουρτίνα που καθιέρωσαν οι boy bands και ο Μπέκαμ:

Ο κλαρινογαμπρός πριν την εποχή του:

Ο Τupac κάποτε είχε μαλλιά. Ευτυχώς μετά τα έκοψε.

Όσο προχωράμε στα 90s, το ίσιο μαλλί αντικαθιστά το σγουρό.

Μάρθα Καραγιάννη το 1992

Μάρθα Καραγιάννη το 1999

Το 1995, ο Coolio κυκλοφορεί το παγκόσμιο hip-hop hit "Gangsta's Paradise". Μέσα σε 2-3 χρόνια, τα μαλλιά του Coolio είχαν γίνει κι αυτά παγκόσμιο hit:

Τέλος, ο μόνος τύπος που πραγματικά γαμούσε κι έδερνε στα 90s:



Τέλος για σήμερα. Άιντε. Βγείτε έξω. Τέλειωσε το μακροβούτι. Έι! Αυτός πνίγηκε. Στα αρχίδια μας! Μετά από πολύ καιρό έγραψα ένα μεγάλο σε μήκος άρθρο, που μου πήρε 4 ώρες. Και σας αποζημίωσα με τον κατάλληλο τρόπο. Μη σας δω να γκρινιάζετε τώρα. Μόνο αυτό σας λέω. Μη σας δω να γκρινιάζετε.

Ποιοι βύθισαν τον Τιτανικό;

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΔΟΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Αυτό το άρθρο περιέχει υπερβολική αλήθεια. Αν δεν αντέχετε, φύγετε. Για όσους αντέχουν, έχουμε αλήθεια σκέτη, αλήθεια με κιμά, αλήθεια με τυρί και αλήθεια με σάμαλι. Η υπερβολική δόση αλήθειας μπορεί να σας επιφέρει νευροεγκεφαλικούς σπασμούς, πόνους στις αρθρώσεις, σύφιλη, χλαμίδια και καρκίνο του πουτσοφλίγκαρου. Επίσης, η σελίδα αυτή παρακολουθείται από Σατανιστοάθεους Ναζιστοκομμουνιστές Εβραιομασόνους και από Decepticons. Μπείτε και διαβάστε με δικό σας ρίσκο (ή και με δανεικό από κάποιο φίλο σας, αλλά κατά προτίμηση με δικό σας).

ΠΟΙΟΙ ΒΟΥΛΙΑΞΑΝ ΤΟΝ ΤΙΤΑΝΙΚΟ;

To σημερινό άρθρο έχει σκοπό να αποκαλύψει τα καλά κρυμμένα σχέδια της κυβέρνησης για τα πραγματικά αίτια της πτώσης των δίδυμων πύργων της βύθισης του Τιτανικού.

Το 1898 ο Αμερικανός συγγραφέας Morgan Robertson γράφει το μυθιστόρημα "Futility" όπου ένα βρεττανικό επιβατικό πλοίο με το όνομα "Titan" βυθίζεται μετά από σύγκρουση με παγόβουνο.

Το 1908 φτιάχνονται από την ίδια εταιρεία δυο ακριβώς ίδια πλοία, ο Τιτανικός (Titanic) και το Olympic. Γιατί; Η απάντηση είναι προφανής. Για να μπερδέψουν τον κόσμο.

Στις 12 Απριλίου 1912, ο Τιτανικός κάνει το πρώτο ταξίδι στο Βόρειο Ατλαντικό. Ακριβώς μια μέρα μετά, το καράβι συγκρούεται με ένα παγόβουνο. ΣΥΜΠΤΩΣΗ;

Ο Τιτανικός ήταν φτιαγμένος από μέταλλο και το παγόβουνο από πάγο. Το μέταλλο είναι πιο δυνατό και πιο ανθεκτικό από τον πάγο στο νερό. Δεν το πιστεύετε; Πάρτε δύο πιάτα και γεμίστε τα με κρύο νερό. Βάλτε στο ένα πιάτο παγάκια και στο άλλο μεταλλικά σκεύη (πχ κουτάλια) και περιμένετε να δείτε τι από τα δύο θα λιώσει πρώτο.

Περιμένω...

περιμένω...

10 λεπτά μετά...

...τι; Τα παγάκια έλιωσαν και τα κουτάλια είναι ακόμα στην επιφάνεια χωρίς να έχουν πάθει τίποτα; ΟΡΙΣΤΕ ΚΥΡΙΟΙ! Βλέπετε και με τα μάτια σας ότι σας κοροϊδεύουν. Ο Τιτανικός δε βυθίστηκε από παγόβουνο!

Αν ακόμα δε με πιστεύετε, πάρτε και αυτά τα στοιχεία.

Σήμερα υπάρχουν μόνο 2 ζωντανοί επιβάτες του Τιτανικού, που και οι 2 λένε ότι ήταν μωρά όταν ήταν μέσα στο καράβι και δε θυμούνται τίποτα. Ήταν άραγε στ' αλήθεια μωρά; Ή μήπως η κυβέρνηση τους εκβίασε να λένε ότι δε θυμούνται;

Αν ούτε τώρα με πιστεύετε, ακούστε κι αυτό. Ενώ μέσα στο καράβι ήταν μερικοί από τους πιο πλούσιους και διάσημους ανθρώπους του πλανήτη, δεν υπάρχει ούτε ένα βίντεο που να δείχνει τον Τιτανικό να βυθίζεται. Ή μήπως υπήρχε και δεν υπάρχει πια; Μήπως οι Εβραίοι δολοφόνησαν τον cameraman; Μήπως;

Επίσης, ο Τιτανικός βυθίστηκε στις 15 Απριλίου του 1912, δηλαδή την ίδια μέρα που δολοφονήθηκε ο Λίνκολν, αλλά 47 χρόνια μετά. Ο Τιτανικός χωρούσε 3547 επιβάτες. Τυχαίο που και οι δύο αριθμοί έχουν το 47; Κι αυτό τυχαίο;

Και τέλος, κάτι που θα κάνει και τους πιο άπιστους να με πιστέψουν. Πάρτε τη λέξη ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ. Αφαιρέστε τα δύο Τ, το πρώτο Ι και το Κ.

Τ Ι Τ Α Ν Ι Κ Ο Σ

Τώρα προσθέστε άλλο ένα Σ, ένα Υ, ένα Ω και ένα Μ. Ποια λέξη βγαίνει;

Σ Υ Ν Ω Μ Ο Σ Ι Α

Σύμπτωση κι αυτό; Σύμπτωση ότι οι λέξεις ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ και ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ έχουν και οι δύο 9 γράμματα; Σύμπτωση ότι βγαίνουν 4 γράμματα από τη λέξη Τιτανικός και χρειάζεται να μπουν άλλα 4 (ακριβώς όσα βγαίνουν δηλαδή!) για να φτιαχτεί η λέξη συνωμοσία; Σύμπτωση ότι έχουν τόσα κοινά γράμματα οι δύο λέξεις; Σύμπτωση ή... συνωμοσία;

Ελπίζω μετά από αυτά να καταλάβατε ότι τον Τιτανικό δεν τον βύθισε φυσικά παγόβουνο (!), αλλά οι Εβραίοι, οι Μασόνοι και ο Joker. Όσοι δεν πείθονται από τέτοια αδιάσειστα στοιχεία, είναι ψεκασμένοι και απορρίπτουν ακόμα και την επιστήμη, ακόμα και τα ίδια τους τα μάτια, νομίζοντας ότι ο πάγος μπορεί να βυθίσει το μέταλλο.

Στο επόμενο άρθρο θα αποκαλύψουμε το ρόλο της παγκόσμιας σιωνιστικής διακυβέρνησης στο χωρισμό της Ρούλας με τον Φραν.

Γουάτ γουέρ δέι θίνκιν;

Μιας και έχω όρεξη να γράψω πάλι για νερντοθέματα που απασχολούν μόνο εμένα, όπως οι ταινίες και τα παιχνίδια, αυτή τη φορά θα αφιερώσω λίγη από την ασυναγώνιστη σοφία μου στους τίτλους των sequels που μας αφήνουν όλους να αναρωτιόμαστε τι ναρκωτικά έπαιρναν οι παραγωγοί και οι υπεύθυνοι μάρκετινγκ όταν σκέφτονταν τους τίτλους και αποφάσιζαν μόνοι τους ότι δε θα μπερδευτεί κανείς.

Για αρχή, να σας πάω πίσω στην εποχή που η Capcom έβγαλε το Street Fighter 2. Αν ήσασταν αγέννητοι τότε, πάρτε πούλο από δω γρήγορα. Όταν φτάσω σε κάτι πιο καινούριο, θα σας ξαναφωνάξω. Το Street Fighter 2 ήταν ένα παιχνίδι που όλοι είχαμε λιώσει λίγο-πολύ στις αρχές των 90s στα arcades. Δεν ένοιαζε κανέναν μας αν υπήρχε και Street Fighter 1, αλλά όλοι περιμέναμε το Strret Fighter 3. Μετά βγαίνει το Street Fighter 2: The Champion Edition. Εντάξει, γαμάτο κι αυτό, τώρα πάμε στο SF3; ΟΧΙ! Το επόμενο που βγήκε ήταν το Street Fighter 2: Turbo. ΟΚ, τώρα σίγουρα το επόμενο είναι το SF3. Μπα. Super Street Fighter 2. Εντάξει, καλό κι αυτό. Μήπως έχετε το SF3 τώρα; SUPER STREET FIGHTER 2: TURBO! Τι στον πούτσο; Στην αρχή νόμιζα ότι όλα αυτά τα updates γίνονταν για να μας κρατήσουν σε επαφή με το αρχικό παιχνίδι, αλλά μετά έγινε τόσο βαρετό που κανένας δεν τα έπαιζε. Τελικά βγήκε το SF3 όταν είχαμε μεγαλώσει και δεν παίζαμε πια arcades, και ενώ είχαν βγει ανάμεσα το Street Fighter Alpha, το Street Fighter Alpha 2, Street Fighter Zero, Street Fighter EX, Street Fighter EX2, Street Fighter EX2 Plus, και παραλίγο Street Fighter . Για να μη θυμηθυύμε ότι το πρώτο SF στο ΝΕS είχε τον τίτλο Street Fighter 2010. Ακόμα δεν έχω καταλάβει πού κολλούσε αυτό.

Και μιας και αρχίσαμε με Capcom, το Mega Man είναι μια άλλη τέτοια περίπτωση. Στο NES υπάρχουν τα Mega Man 1 μέχρι 6, με τη σειρά, και μέχρι εδώ είναι όλα καλά. Μετά βγαίνει το SNES και το πρώτο του MM παιχνίδι έχει τον τίτλο Mega Man X. Mετά Mega Man X2 και Χ3, και μετά αποφάσισαν να γυρίσουν στην προηγούμενη αρίθμηση και ονόμασαν το επόμενο, Mega Man 7. Μετά έρχεται το Playstation και γυρίζουμε πάλι στα χινάρια, με 5 παιχνίδια από τα X4 ως το Χ8, ώσπου τους φαίνεται λογικό να ξαναβάλουν πάλι σκέτο αριθμό στο επόμενο παιχνίδι, οπότε έχουμε το Mega Man 8. Και εκτός από αυτά, υπήρχε και το Mega Man Battle Network Series και το Mega Man 64. Τι; Φτάσανε τόσο μακριά; Όχι, απλά αυτή ήταν μια από τις πολλές μαλακίες που είχε τότε το Nintendo 64, να βάζει το "64" μπροστά από κάθε τίτλο.

Άλλο ένα πράγμα που μπορεί να μου κάνει το μυαλό μελιτζανοσαλάτα, είναι ότι η ιαπωνική έκδοση διαφέρει πάντα σε τίτλο και πολλές φορές και σε περιεχόμενο από την αμερικάνικη. Π.χ. όταν βγήκε το Super Mario Bros 2 στην Ιαπωνία και άργησε να βγει στην Αμερική, μέχρι που στην Αμερική βγήκε ένα παιχνίδι με όνομα Super Mario Bros 2 αλλά ήταν εντελώς διαφορετικό από το γαπωνέζικο. Όταν τελικά κυκλοφόρησε στην Αμερική το αυθεντικό SMB2, το ονόμασαν Super Mario Bros: The Lost Levels.

Αλλά η σειρά που θα σας κάνει όλους να συμφωνήσετε με τα πάνσοφα συμπεράσματά μου, είναι το Final Fantasy. Στην αρχή είχε βγει το Final Fantasy I στην Ιαπωνία, και με τον ίδο τίτλο κυκλοφόρησε και εδώ. Όταν όμως βγήκε το FF IΙ στην Ιαπωνία, δεν είχε κυκλοφορήσει στην Αμερική, όπως και το FF III. Όταν τελικά βγήκε το FF IV, στην Αμερική (και σε όλο τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο) αποφάσισαν να το βγάλουν Final Fantasy II, γιατί ήταν το αμέσως επόμενο που κυκλοφορούσε μετά το Ι. Μετά βγήκε στην Ιαπωνία το FF V, για το οποίο, όπως και τα πραγματικά ΙΙ και ΙΙΙ, όλοι εμείς οι gamers του δυτικού κόσμου είχαμε παντελή άγνοια. Μετά το V οι γιαπωνέζοι έβγαλαν το VI, το οποίο κυκλοφόρησε και σε εμάς με το όνομα Final Fantasy III. Μέχρι εδώ όλα καλά, έτσι νομίζαμε τουλάχιστον. Μετά έρχεται το Playstation, και οι φωστήρες της Squaresoft αποφασίζουν να μην παίζουν άλλο με τους τίτλους, και όταν βγαίνει το Final Fantasy VII (για όσους βαριούνται να υπολογίζουν τη λατινική αρίθμηση αυτό είναι το 7), το βγάζουν κι εδώ σαν VII. Κι εδώ αρχίζει το μυαλογαμήσι. Πώς μας πήγαν από το 3 στο 7; Δηλαδή εγώ έπαιζα το 6 και όχι το 3; Πού είναι το 4 το 5 και το 6. Αν και αυτό που θα έπρεπε να σκέφτομαι είναι πού είναι το 2 το 3 και το 5. Το σταματάω εδώ γιατί ήδη κουράστηκα.

Και πάμε τώρα στις ταινίες. Εκεί, όπως θα έχετε παρατηρήσει, αν μια ταινία έχει πολλά sequels, τα μετράνε με αριθμούς. Αν έχει πιο πολλά sequels, σταματάνε να βάζουν αριθμούς, σα να θέλουν να χάσουμε το μπούσουλα και να μην ξέρουμε πια ταινία ακολουθεί αυτή που βλέπουμε τώρα. Π.χ. το Halloween. Ηalloween, Halloween II, Halloween III, Halloween IV, Halloween V, Halloween: the curse of Michael Myers, Halloween: H2O, Halloween: Resurrection... Ω ρε πούστη μου, πάλι Resurrection... Το θέμα είναι γιατί να αριθμήσουν τα πρώτα 5 και μετά ξαφνικά να σταματήσουν την αρίθμηση, σα να τους πειράζει που έφτιαξαν τόσες πολλές ταινίες στο ίδιo saga. Να μην πούμε ότι η κάθε μια από αυτές είναι γεωμετρικά πιο για τον πούτσο από την προηγούμενη. Αν το μόνο που μι ταινία έχει περισσότερο από την προηγούμενη είναι η γιατομπουτσότητα, ΠΑΡΑΤΗΣΤΕ ΤΑ.

Στο Star Wars γίνεται ακριβώς το ίδιο. Πρώτα μας δίνουν τα επεισόδια IV, V και VI, λέγοντάς μας ότι είναι τα sequel της original τριλογίας. Μετά ο Lucas ξύνει τα παπάρια του για 16 χρόνια, και μετά μας πασάρει τα επεισόδια I, II και III σαν την πραγματική τριλογία. Μετά μας δίνει το Clone Wars, το οποίο μας λέει ότι είναι prequel της original τριλογίας. Το επόμενο Star Wars το πιο πιθανό είναι να είναι το prequel του sequel της original τριλογίας, που θα διαδραματίζεται κάπου ανάμεσα στο ΙΙΙ και στο ΙV (ίσως να το λένε 3 1/2). Ευτυχώς για τον ίδιο και δυστυχώς για μας, ο Lucas έχει δημιουργήσει ένα στρατό από nerds οι οποίοι έχουν αποκτήσει τα κατάλληλα αντισώματα ώστε να μη μπερδεύονται με αυτή την αρίθμηση.

Με το Star Trek τα πράγματα αγριεύουν. Στην αρχή υπήρχαν οι ταινίες αριθμημένες από το 1 ως το 6. Αλλά όταν σταμάτησαν τα χρησιμοποιούν το cast της πρώτης ταινίας και άρχισαν να πορεύονται με τους ηθοποιούς από το Star Trek Next Generation, οι επόμενες ταινίες άρχισαν να ονομάζονται Star Trek Generations, Star Trek First Contract, Star Trek Insurrection, Star Trek Nemesis κλπ. Kαλά όλα αυτά, αλλά πού πήγαν τα νούμερα; Δε θα έπρεπε το Generations να το λένε VII; Ή τουλάχιστον να το λένε Next Generation Part I. Ναι αλλά στο Star Trek Generations υπήρχαν και ηθοποιοί από το original cast. Οπότε έπρεπε να το πουν Star Tren VII/Next Generation Part 1. Nα αυτοχαρακωθώ τώρα ή μετά;

Πάμε τώρα στο Rocky. Μέχρι το 5 όλα πήγαιναν καλά. I, II, III, IV, V. Μέχρι που κι εδώ αποφάσισαν να μας γαμήσουν τα μυαλά ονομάζοντας την επόμενη ταινία Rocky Balboa. Rocky Balboa; Τι τίτλος είναι αυτός; Μας ενημερώνουν για το επίθετο του Rocky; Αυτό το ξέραμε από την πρώτη ταινία. Γιατί δεν το είπαν απλά Rocky VI; Το "Rocky Balboa" ακούγεται σαν την πρώτη ταινία αλλά μαζί με το επίθετο. Στην επόμενη δηλαδή τι θα κάνουν; Θα βάλουν στον τίτλο και ημερομηνία γέννησης και ληξιαρχική πράξη; Είναι σα να κάνεις prequel του Forrest Gump και να το λες "Forrest".

Από το πανηγύρι δε θα μπορούσε να λείπει ούτε ο Rambo. Η πρώτη ταινία είχε τον τίτλο First Blood, και η δεύτερη Rambo: First Blood Part II. Η τρίτη λεγόταν απλά Rambo III. Τι έγινε; Ξεχάσανε το First Blood; Ο σωστός τίτλος θα ήταν Rambo II: First Blood Part III. Τέλος πάντων, μετά το ΙΙΙ πρέπει να έβγαζαν το ΙV. Αντί για αυτό, την επόμενη ταινία την είπαν απλά Rambo. Έτσι όμως θα έπρεπε να πουν την πρώτη ταινία. Εντάξει, ξεφορτωθήκατε τα νούμερα του First Blood, το καταλαβαίνω, αλλά ποιος ο λόγος να ξεφορτωθείτε και τα νούμερα στο Rambo. Την επόμενη ταινία φαντάζομαι θα τη λένε John Rambo κατά το Rocky Balboa.

Παρόμοια περίπτωση είναι το Alien. Η πρώτη ταινία λεγόταν απλά Alien, και η δεύτερη Aliens. Μέχρι εδώ όλα καλά, βγάζει και νόημα. Ήταν ένας εξωγήινος και τώρα είναι πολλοί. Μετά όμως θέλουμε να φτιάξουμε και τρίτο. Πώς να το πούμε; Δε μπορούμε να βάλουμε άλλο ένα s και να γίνει Αliens's, οπότε ας βάλουμε πάλι μόνο έναν εξωγήινο και ας το πούμε Alien 3. Μετά βγάζουμε το Alien Resurrection για να σας σπάσουμε ακόμα πιο πολύ τα νεύρα βάζοντας το Resurrection σε ακόμα έναν τίτλο ταινίας, μετά το Vampire Resurrection, το Ninja Resurrection, το Tupac Resurrection, το Samurai Resurrection, το Christopher Lambert Resurrection, το Robocop Resurrection, το Resurrection Man και τόσα άλλα. Και μετά, ας πούμε το επόμενο Prometheus, να τους γαμήσουμε εντελώς το εγκεφαλικό σύστημα. Το επόμενο φαντάζομαι θα το λένε Prometheuses, το μεθεπόμενο Prometheus 3, μετά Prometheus Resurrection και στη συνέχεια θα βρουν ένα άλλο όνομα για να συνεχίζουν να βγάζουν λεφτά από τους μαλάκες που θα βλεπουν ακόμα ταινίες για εξωγήινους και ζόμπι. Τουλάχιστον αν κάνουν αυτό, θα ακολουθούν μια σειρά.

Ο τίτλος της πρώτης ταινίας του Bruce Lee ήταν Big Boss, αλλά στην Αμερική πήρε το όνομα Fists of Fury. Καλά μέχρι εδώ, αλλά η επόμενη ταινία τύχαινε να λέγεται... FIST OF FURY! Οπότε δεν μπορούμε να το πούμε και στην Αμερική Fist of Fury, γιατί μόλις ονομάσαμε το προημγούμενο, Fists of Fury. Αααα, πολύ μας βασανίζουν αυτοί οι Κινέζοι. Ας το πούμε Chinese Connection, ας ελπίσουμε ότι το επόμενο δε θα το λένε Chinese Connections, και από δω και μπρος ας δίνουμε και εδώ στις ταινίες του Bruce Lee ό,τι τίτλο τους δίνουν και στο Hong Kong. Απλά το Way of the Dragon έγινε Return of the Dragon, αλλά μικρό το κακό.

Ο Jackie Chan έκανε μια ταινία που λεγόταν Armor of God, και ένα sequel με τίτλο Armor of God 2: Operation Condor. Μόνο που στην Αμερική το sequel βγήκε πριν την πρώτη ταινία, και έτσι αποφάσισαν να αλλάξουν τον τίτλο σε σκέτο Operation Condor. Μετά κυκλοφόρησε το original Armor of God στην Αμερική, και πώς το ονόμασαν; Οperation Condor 2: Armor of God! Νννναιιιι!!!

Έχετε προσέξει ότι υπάρχει το Zombie, το Zombie 3, το 4, το 5, το 6, αλλά όχι το 2; Αν δεν το έχετε προσέξει, στα αρχίδια μου. Αν το έχετε προσέξει, πάλι στα αρχίδια μου, απλά ξέρετε για τι μιλάω. Στην αρχή o George Romero έφτιαξε το Dawn of the Dead, που ήταν το sequel του Night of the Living Dead. Στην Ευρώπη το Dawn of the Dead πήρε την ονομασία Ζοmbie. Μετά βγήκε το ιταλικό Zombie 2 σαν sequel του Dawn of the Dead. Ναι, ένα sequel σε ένα sequel που άνοιξε καινούρια σειρά sequel. Όταν το Zombie 2 κυκλοφόρησε στην Αμερική, δε μπορούσαν να το πουν Zombie 2 γιατί στην Αμερική δεν υπήρχε Zombie (είπαμε ότι ονομαζόταν Dawn of the Dead). Δε μπορούσαν να το πουν ούτε Dawn of the Dead 2 γιατί δεν είχε σχέση με το original, δεν το είχε φτιάξει ο George Romero και φυσικά δε θα τους έδινε την άδεια. Οπότε το είπαν απλά Zombie. Μετά βγήκε στην Ευρώπη το Zombie 3, που τώρα θα έπρεπε να το πουν Zombie 2 στην Αμερική, αλλά για να μη δημιουργήσουν περισσότερο μπέρδεμα το είπαν Zombie 3, και τα επόμενα sequel είχαν τους ίδιους τίτλους σε Ευρώπη και Αμερική. Την ίδια ώρα στην Αγγλία το Dawn of the Dead κράτησε τον αρχικό του τίτλο, αλλά το Zombie 2 αποφάσισαν να το πουν Zombie Flesh Eaters, το Zombie 3 έγινε Zombie Flesh Eaters 2 και πάει λέγοντας.

Kαι για το τέλος έχουμε το Naked Gun. Γιατί στου ρινόκερου τα κωλομάγουλα τα sequel του Naked Gun λέγεται Naked Gun 2 1/2; ΓΙΑΤΙ; Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι το 2 είναι η δεύτερη ταινία και το 1/2 είναι το μισό σενάριο της τρίτης ταινίας, οπότε το Naked Gun 3 θα είναι το άλλο μισό. 'Eλα όμως που δεν υπάρχει Naked Gun 3. Ούτε 4, ούτε 5, ούτε όλα τα νούμερα μέχρι το 33 1/3. Ναι, την επόμενη ταινία την ονόμασαν Naked Gun 33 1/3. Πού πήγαν όλα τα ενδιάμεσα; Πού είναι το άλλο μισό του NG3, και πού είναι όλες οι υπόλοιπες ταινίες μέχρι το 32; Δεν τις βρίσκω πουθενά στο IMDB, ούτε καν στη φιλμογραφία του Leslie Nielsen, άρα μάλλον δεν έπαιζε σε όλες αυτές; Και 32 sequels για μια κωμωδία; Δε λέω, είναι ρεκόρ, αλλά και το κεφάλι μου έχει πάθει ρεκόρ ανακατέματος.

Αυτά ήταν όλα. Μη διαμαρτύρεστε στα σχόλια αν σας πόνεσε το κεφάλι διαβάζοντάς τα. Κανένας από σας δεν ένιωσε τον ίδιο πονοκέφαλο με μένα όταν τα έγραφα.


Credits: Wikipedia, IMDB, GameFAQs και AVGN για τους τίτλους παιχνιδιών και ταινιών.

Ποινικοποιήστε το πεπερόνι

Υπάρχει τίποτα πιο αποκαρδιωτικό από το να παραγγέλνεις πίτσα και να βλέπεις ότι όλες οι πίτσες είναι είτε με πεπερόνι είτε με σκέτο τυρί; Η απάντηση είναι ναι. Το αν η γαρνιτούρα σε μια πίτσα είναι λες και έχει πεταχτεί από μια βαλίτσα γεμάτη σκατά επειδή ήταν τόσο σκατένια που χάλαγε την αρμονία, δεν έχει μεγάλη σημασία. Αλλά βασικά δεν έχουν σημασία ούτε τα εκατοντάδες χιλιάδες θέματα για τα οποία παραπονιέστε κάθε μέρα στο Facebook, όπως για το ποιος έβγαλε spoilers για το Game of Thrones και σας χάλασε την αγωνία για το επόμενο επεισόδιο που θα δείτε μετά από 5 λεπτά, ή για το πότε είναι το επόμενο χιπστεροevent που το briefing του θα περιέχει τις 4 ιερές λέξεις: έκθεση, πολυχώρος, τεχνόπολη, Γκάζι. Βασικά, εκτός αν ζεις στην Αίγυπτο, στη Συρία, άντε και στη Βραζιλία, δεν έχεις κάποιο σημαντικό λόγο να παραπονιέσαι. Οπότε, όσο εσείς γράφετε άρθρα κράζοντας το Harlem Shake, τους haters του Ηarlem Shake, τους haters των haters του Harlem Shake και το μπακάλη της γειτονιάς που του ζητήσατε το Candy Rain και σας έδωσε το Car & Driver, εγώ έχω κάθε δικαίωμα να γράφω άρθρα για να κράξω το πεπερόνι.

Το πεπερόνι είναι στην πίτσα ό,τι είναι η βανίλια στο παγωτό. Υποτίθεται ότι μπαίνει για να μας ικανοποιήσει όλους, και δεν ικανοποιεί κανέναν. Είναι σαν τους μαλάκες φίλους που όταν τους ρωτάς πού θέλουν να πάτε για φαγητό, δε σου λένε τίποτα, σε αφήνουν να πάρεις εσύ την απόφαση και όταν πηγαίνετε να φάτε σου κάνουν τα αρχίδια αμπαζούρ από τη γκρίνια.

Το σκέτο τυρί στην πίτσα είναι το ίδιο για τον πούτσο. Το τυρί στην πίτσα είναι ένα συστατικό μακριά από το ψημένο τυρί, και δύο συστατικό μακριά από το ψωμί. Αν θες τυρί και ψωμί, ΠΑΝΕ ΣΤΟ ΜΑΝΑΒΙΚΟ. Κι εκτός αυτού το σκέτο τυρί δεν είναι καν γαρνιτούρα για πίτσα. Είναι απλό συστατικό. Τα τρία πράγματα που χρειάζεται ένα φαγητό για να το ονομάσεις πίτσα, είναι κρούστα, σάλτσα και τυρί. Βγάλε οποιοδήποτε από αυτά τα τρία, και έχεις μείνει με το τίποτα. Η γαρνιτούρα λέγεται γαρνιτούρα ακριβώς γιατί είναι κάτι διαφορετικό από τα κυρίως συστατικά, και για αυτό μπαίνει και στην κορυφή. Το πεπερόνι είναι απλά ένα βήμα πάνω από το σκέτο τυρί, αλλά αυτό είναι σα να λες ότι το να τρυπάς τα αρχίδια σου με ξυράφι είναι ένα βήμα μπροστά από το να τα βαράς με σφυρί. Πωωω, γαμάω στις παρομοιώσεις.

Όταν είχα πάει στην Πράγα, είχα μπει σε ένα ιταλικό εστιατόριο (κανονικό ιταλικό εστιατόριο, όχι σαν τα βλαχομπαμπουίνικα που έχουμε εδώ), και εκεί το μενού είχε πίτσα με ανανά, με ντομάτα, με κοτόπουλο, με μανιτάρια, με σαλάμι, με αγκινάρα, με βασιλικό και με τυρί Grana Padano (που σε αντίθεση με το σκέτο τυρί, μπορεί να μπει σαν κορυφή γιατί απλούστατα είναι διαφορετικό από το τυρί με το οποίο φτιάχτηκε η πίτσα). Όσο κι αν δεν το πιστεύετε, ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ ΠΙΤΣΕΣ. Αυτές τρώνε οι Ιταλοί αφού γυρίσουν από τον εσπερινό και πριν ταΐσουν στα ψάρια όποιον τους κουνιέται. Ακόμα και μια πίτσα με σαντιγί που είχε το εστιατόριο για επιδόρπιο, που είχε στην κορυφή ένα κομμάτι ψωμί πασαλειμμένο με μερέντα, μπορείς να την πεις κανονική πίτσα. Η πίτσα με σκέτο τυρί ή με πεπερόνι όμως δεν είναι κανονική πίτσα. Είναι μια αμερικανιά που όπως και όλες τις άλλες αμερικανιές, ο Έλληνας αισθάνεται λίγος αν δεν την αντιγράψει. Στα ιταλικά pepperoni είναι οι πιπεριές. Αν ποτέ λοιπόν πας στη Νάπολι και ζητήσεις πίτσα με πεπερόνι, θα σου φέρουν ένα πιάτο με πιπεριές πάνω σε μια πίτσα, θα σου πουν να φύγεις από το εστιατόριο, και θα είσαι τυχερός αν έξω δε σε περιμένουν δυο νταγλαράδες με αυτόματα. Φύγε και από τη χώρα όσο πιο γρήγορα γίνεται! Προλαβαίνεις δεν προλαβαίνεις!

Οπότε Έλληνα, αν οι μόνες σου γεύσεις από πίτσα είναι στα MacDonalds και στα Goody's, δε λυπάμαι καθόλου που θα σου το πω, αλλά ΔΕΝ ΤΡΩΣ ΠΙΤΣΑ. Και έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί όταν σκουπίζεις το λάδι από την πίτσα, η χαρτοπετσέτα γίνεται πορτοκαλί; Θα σου το πω κι αυτό μικρέ και ανόητε Έλληνα κακοφαγά. Γιατί το πεπερόνι περιέχει νιτρώδες νάτριο (NaNO₂), ένα συστατικό για την παραγωγή αλλαντικών αλλά και για την παραγωγή χλωρίνης για υφάσματα. Μπορεί να προκαλέσει μέχρι και καρκίνο αν έρθει σε επαφή με υψηλές θερμοκρασίες ή με παλινδρόμηση οξέος στο στομάχι. Μμμμμμ, νόστιμος καρκίνος.

Από τότε που γύρισα από την Πράγα (έχει ενάμισι χρόνο) δεν έχω ξαναφάει πίτσα σε ελληνικό μαγαζί. Όποτε μπαίνω προτιμώ να τους τρολλάρω ζητώντας πίτσα με έντερα ιππόκαμπου, με καρδιά κοτόπουλου ή με ουίσκι.

Ήχοι που μισώ

Φυσητήρας. Ο ήχος του φυσητήρα είναι ο ήχος της ανεπάρκειας. Οι φυσητήρες φύλλων βγάζουν αέρα από μπροστά και τοξικό άνθρακα, μονοξείδιο, υδρογονάνθρακες, σωματίδια και σκόνη από πίσω. Με το να δουλεύεις έναν φυσητήρα για 30 λεπτά εκβάλλει την ίδια ποσότητα υδρογονάνθρακα που χρειάζεται ένα αυτοκίνητο για να διανύσει 10.000 χιλιόμετρα με ταχύτητα 45 χιλιόμετρα την ώρα.  Στον πούτσο μου το περιβάλλον, μιας και η γη αργά ή γρήγορα είτε θα απορροφηθεί από τον ήλιο είτε θα στουκάρει πάνω της ένας αστεροειδής που θα τύχει να οδηγάει μεθυσμένος. Αλλά έτσι για να 'χω κάτι να γράφω, είπα να συγκρίνω την ποσότητα εκβολής αερίων ενός αυτοκινήτου και ενός φυσητήρα, σε γραμμάρια ανά ώρα:

Υδρογονάνθρακες
Φυσητήρας: 199,26
Αυτοκίνητο: 0,39

Μονοξείδιο του άνθρακα
Φυσητήρας: 423,53
Αυτοκίνητο: 15,97

Σωματίδια
Φυσητήρας: 6,43
Αυτοκίνητο: 0,13

Σκόνη
Φυσητήρας: 48,6-1031
Αυτοκίνητο: Ν/Α

πηγή

Δεν αντέχω τον ήχο του φυσητήρα! Και δε θα με ένοιαζε τόσο πολύ, αν αυτός ο θόρυβος ήταν παραγωγικός θόρυβος, όπως π.χ. ο ήχος του αλυσοπρίονου ανάμεσα στα έντερα μιας νεκρής γκόμενας ή ο ήχος του κορμού ενός δέντρου που πέφτει πάνω στο κεφάλι ενός μωρού. Οι φυσητήρες δεν κάνουν τίποτα. Απλά σηκώνουν φύλλα από τη μια μεριά του γκαζόν και τα πάνε στην άλλη. Και μαζί με τα φύλλα σηκώνουν και σκόνη, παρασιτοκτόνα, αλλεργειογόνα, σπόρους, μούχλα, ακόμα και κομμάτια σκατού από το χόρτο στον αέρα. Σου 'χει μπει ποτέ σκόνη στο μάτι από φυσητήρα; Ναι, αυτή η σκόνη μπορεί να βγήκε από κάποια κωλοτρυπίδα. Μπορεί κι απ' τη δικιά σου!

Βήχας. Το βήξιμο είναι ο ήχος ενός φλέματος που γεννιέται. Πολλές φορές αυτό το φλέμα δε βλέπει ποτέ το φως της μέρας, που σημαίνει ότι είχες ένα μη παραγωγικό βήξιμο. Με άλλο λόγια το μωρό-φλέμα σου ήταν πρόωρο, και ο λαιμός σου αποφάσισε να κάνει έκτρωση.

Ο βήχας είναι ο μοναδικός ήχος από όλους όσους βγαίνουν από τον τέλειο, σχεδόν θεϊκό οργανισμό μου, που αρνούμαι να ακούσω. Αντί να βάζω, όπως όλοι εσείς οι κοινοί θνητοί, τα χέρια μπροστά από το στόμα πριν βήξω, εγώ τα βάζω γύρω από τα αυτιά. Ίσως γιατί στο δικό μου οργανισμό δεν υπάρχουν μικρόβια και κανείς δεν κινδυνεύει να κολλήσει τίποτα από ένα δικό μου βήξιμο ακόμα κι αν αφήσω το στόμα μου ορθάνοιχτο (όπως κάνω πάντα).

Γέλιο αλόγου. Μισώ τα άλογα. Μισώ τις ηλίθιες μούρες τους, τις μακριές μουσούδες τους, τα μικρά στρόγγυλα μάτια τους, τα μεγάλα δόντια τους, τους χοντρούς κώλους τους και τις γυαλιστερές χαίτες τους. Αλλά πιο πολύ μου τη δίνει το γέλιο τους. Αν δεν έχετε ακούσει ποτέ γέλιο αλόγου, ζηλεύω την τύχη σας.

Ήχοι από φάλαινες. Ακούγονται ακριβώς σαν τις καμήλες. Αν δε με πιστεύετε, ακούστε: Αν καταλάβατε ποια είναι η φάλαινα και ποια η καμήλα, κάθομαι να σας γαμήσω (όχι που θα καθόμουνα να με γαμήσετε, κουφάλες).

Κλάμα μωρού. Κάθε φορά που ακούτε μωρό να κλαίει σε μέρος με πολύ κόσμο, κάντε μια χάρη σε όλους όσους είναι γύρω σας και πετάξτε το από το παράθυρο. Αν δεν έχει παράθυρο, πετάξτε το στον τοίχο. Πάλι κάτω θα πέσει.

Κλάμα παιδιού. Δεν είναι το ίδιο με το κλάμα μωρού γιατί τα παιδιά κλαίνε τόσο δυνατά που συνήθως χάνουν την αναπνοή τους για μερικά δευτερόλεπτα. Κανονικά αυτό θα ήταν γαμάτο γιατί κάθε μέρα θα είχαμε κι ένα νεκρό παιδί μπροστά μας, αλλά στην πραγματικότητα πάντα μας απογοητεύουν γιατί ξαναρχίζουν να αναπνέουν λίγα δευτερόλεπτα μετά.

Γέλιο παιδιού. Το γέλιο ενός παιδιού ακούγεται σαν κάποιος να σπάει ένα πιάτο από φωνητικές χορδές μέσα σε εστιατόριο. Ειδικά όταν αυτό το γέλιο σχεδόν πάνττα συνοδεύεται από ρέψιμο ή φτέρνισμα, μιας και τα παιδιά είναι αρκετά ηλίθια ώστε να μην ξεχωρίζουν τον έναν ήχο από τον άλλο και να τους πετάνε όλους μαζί κάνοντας μέχρι και Θιβετιανό σαολίν να σπάσει τα νεύρα του.

Φρυγανιές και crackers. Όταν δαγκώνεις ένα cracker ή μια φρυγανιά και ακούς δίπλα στο αυτί σου τον ήχο που κάνει ανάμεσα από τα δόντια σου, θα ήθελες να βρίσκεσαι σε έκθεση μηχανών Kavasaki με τρύπιες εξατμίσεις από τα 80s, για να συγκρίνεις αν ο δικός τους ήχος έχει περισσότερα ντεσιμπέλ. Ναι, το ξέρω, όταν ακούω άλλους να τρώνε φρυγανιές ή crackers δε νιώθω ούτε στο 1% την ίδια βαβούρα, αλλά ξέρετε, στη φυσική υπάρχει ένα φαινόμενο που το λένε Doppler. Που όμως με τα crackers και τις φρυγανιές απλά δεν ισχύει. Κατάλαβες φίλε; Στην Αμερική καίγανε τo συσσωρευτή του Wilhelm Reich επειδή λέγανε ότι είναι "ψευδοεπιστήμη", και οι φρυγανιές αναιρούν ολόκληρο φαινόμενο Doppler και τις έχουν ακόμα σε κυκλοφορία στην αγορά.

Γυναικείο κλάμα. Μισώ αυτό τον ήχο γιατί τον ακούω από κάθε γυναίκα ακριβώς μετά από αυτή την πρόταση που τους λέω: "Δε θα σε γαμήσω σήμερα".

Όλοι οι ήχοι των σκύλων. Κάθε ήχος που βγάζει ένα σκυλί είναι αρκετός για να μου ανεβάσει την πίεση. Είτε γαβγίζουν, είτε ασθμαίνουν, είτε κλαίνε, είναι το ίδιο εκνευριστικό. Δεν υπάρχει ούτε ένα πράγμα που κάνει ο σκύλος που να ακούγεται ωραία. Γκρινιάζουν, ξύνονται, ξερογλείφονται, βγάζουν σάλια και χέζουν όπου βρουν. Και τίποτα από όλα αυτά δε βγάζει ωραίο ήχο. Και το χειρότερο είναι οι μαλακοκάβληδες που έχουν σκυλιά και λένε ότι τα έχουν μάθει να μιλάνε και να τραγουδάνε. Αν πάτε ποτέ σε πάρκο και συναντήσετε κάποιον με σκύλο να σας λέει ότι "ο σκύλος του τραγουδάει" να είστε σίγουροι ότι θα βάλει ένα κομμάτι μπέικον μπροστά στο στόμα του σκύλου και θα περιμένει μέχρι αυτός να γρυλίσει κάτι που με το ζόρι μοιάζει με αντίδραση εφτάχρονης στο Πακιστάν που βλέπει ξανά το βιαστή της. Κάντε ένα καλό στο ζωικό βασίλειο και κατσαβιδώστε το σκύλο μαζί με το αφεντικό του.

Χειλοσκάμπιλα. Ξέρετε, αυτό που χτυπάς τα χείλια σου για να βγάλεις τον ήχο της τσιχλόφουσκας. Ακούγεται σαν τα χείλια σου να είναι πολύ μεγάλο για το στόμα σου.

Reggae. Nαι, το ξέρω, είναι κοινότυπο να πω ότι όλα τα τραγούδια reggae ακούγοονται το ίδιο, και το λένε όλοι και και και. ΝΑΙ. Το λένε όλοι γιατί απλά, ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ. Είχα κάτσει τις προάλλες να ακούσω ένα βίντεο στο youtube με τίτλο "Ultimate Old School Reggae Mix" και έκανα τυχαία skip όπου να 'ναι μέσα στο βίντεο, και νόμιζα ότι ακούω το ίδιο τραγούδι. Κάντε κι εσείς το ίδιο για να βεβαιωθείτε. Και παλιά νόμιζα ότι ήταν απλά μια μαλακία του YouTube αυτό με τα reggae κομμάτια που είχαν όλα το όνομα και τη φωτογραφία του Bob Marley, και όσοι τα ανέβαζαν σαν τραγούδια του Bob το έκαναν μόνο για τα views. Τώρα καταλαβαίνω ότι πράγματι όποιος έχει ως πρώτο reggae άκουσμα στη ζωή του τον Bob Marley, δεν είναι δύσκολο να νομίσει ότι τα μισά reggae τραγούδια είναι δικά του.

Κακάρισμα. Το κακάρισμα είναι για το γέλιο ότι είναι μια φτυαριά στη μούρη για έναν πονοκέφαλο.

Αυτοί ήταν μερικοί από τους ήχους που μισώ. Για την ακρίβεια, αυτοί ήταν μερικοί από τους ήχους που θα προτιμούσα να κατεβάσω μονορούφι ένα μπουκάλι κοβάλτιο από το να τους ξανακούσω. Πείτε κι εσείς στα δικά σας σχόλια τους ήχους που εσείς μισείτε, και να είστε σίγουροι ότι οι ιδέες σας θα μείνουν απλά σχόλια.


Credits: Maddox για το πρωτότυπο.

Tα 11 χειρότερα τραγούδια του 2004

Το να βρω τα 11 χειρότερα τραγούδια του 2004 ήταν ίσως το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει μετά το να κρατήσω τον οργανισμό μου και να μην ξεράσω τα δύο πιάτα σπανακόριζο που με είχε ταΐσει η μάνα μου στα 5 μου. Όταν έχεις Jessica Simpson, Lindsay Lohan και Celine Dion τη χρονιά που έβγαλε το Μiracle (τη μεγάλη επιτυχία της Celine να κάνει αυτούς που ήδη είχαν φτάσει στην κορυφή της πυραμίδας του μίσους τους προς αυτή, να τη μισήσουν κι άλλο), είναι δύσκολο να βρεις τα 11 χειρότερα τραγούδια του 2004. Ή μάλλον τα 11 περισσότερο χειρότερα τραγούδια του 2004, μιας και αν πούμε σκέτο χειρότερα θα μιλάμε για όλη τη μουσική δισκογραφία όλης της χρονιάς. Αυτά τα 11 χειρότερα των χειρότερων λοιπόν έχω την τιμή να σας παρουσιάσω σήμερα.

1. U2 - Vertigo (Album: How to Dismantle an Atomic Bomb)

Ήταν τότε που οι U2 είχαν βγάλει την πρώτη τους διαφήμιση για iPod στην Αμερική και όλα τα τσομπανοποζέρια fans τους μας είχαν πρήξει για το πόσο μπροστά και πόσο "iiin!!!" ήταν το αγαπημένο τους συγκρότημα. Έχεις κάνει διαφήμιση για iPod, ε;

Εκτός από το ότι τότε ο Bono ήταν 44 χρονών και νόμιζε ότι είναι ακόμα 24, που δεν έχει μεγάλη σημασία γιατί το ίδιο νομίζει και τώρα που είναι 53, το Vertigo είναι το κλασικό γιουτάδικο τραγούδι, αυτό που στα αυτιά του κάθε γιουτόμπαλου ακούγεται σαν κονσέρτο του Bach με guest εμφάνιση του Mozart και κλείσιμο του Beethoven, και σε όλους εμάς τους άλλους ακούγεται σαν απλά μια ακόμα γλυκανάλατη μαλακία πάνω στον ίδιο τετράχορδο ήχο που έχουν οι U2 εδώ και 20 χρόνια και όταν ακούς τραγούδι τους δεν είσαι σίγουρος αν πρέπει να νοσταλγήσεις τα 80s, τα 90s ή τα 00s.

Αλλά το κομμάτι του τραγουδιού που δικαιωματικά του έδωσε και το βραβείο, εκτός από τα μπατομπούκαλα Nascar που φοράει ο Bono στο video clip, είναι οι στίχοι του. Όλη η ποιότητα του τραγουδιού που είναι αρκετή για να μας κάνει να πέσουμε μπρούμυτα και να το προσκυνήσουμε με τα χέρια τεντωμένα πίσω από το λαιμό κάνοντας το αεροπλάνο, αντικατοπτρίζεται στο παρακάτω δίστιχο:

WoooAoo! WoooAoo!
WoooAoo! WoooAoo!

Κι εκεί που νομίζεις ότι δεν έχει άλλη ποιότητα για σήμερα, έρχεται ο καλλιτέχνας και σε κοπανάει με ένα τετράστιχο που κάνει το Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα να στριφογυρίζει στον τάφο του και να λέει "πώς δεν το σκέφτηκα μαλάκα;":

Yeah yeah yeah yeah
yeah yeah yeah
Yeah yeah yeah yeah
yeah yeah yeah

Kαι στο τέλος ο Bono σε αποτελειώνει σηκώνοντας τα χέρια ψηλά στον αέρα (δείχνοντας την κίνηση που θα κάνουν όλοι όσοι ακούσουν το τραγούδι ζητώντας βοήθεια) και βγάζει ένα "Ι can feeeeeeeeeeeEEEEEEeeeeeeeeel" την ενοχλητικότητα του οποίου θα ζήλευε και η Ζουμπουλία από το παρά πέντε.

2. U2 - Miracle Drug (Album: How to Dismantle an Atomic Bomb)

Εδώ ο Bono πετάει την επαναστατική ατάκα "I've had enough of romantic love". Ίσως να έπειθε κάποιον πέρα από το fanbase του, αν αμέσως μετά από αυτό το τραγούδι ακολουθούσε ένα άλλο που ο τίτλος του είναι:

3. U2 - Love and Peace or Else (Album: How to Dismantle an Atomic Bomb)

Nνννναι. Κάτσε να σκεφτώ. Κάνεις ένα τραγούδι που μιλάει για αγάπη και ειρήνη. ΠΟΣΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ. Το έκαναν οι Βeatles, οι Stones, ο Βοb Dylan, η Janis Joplin, οι Doors, οι Who, oι Creedence Clearwater Revival, οι Jefferson Airplane, ο Marvin Gaye και ο Γιάννης Ντουνιάς, ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ ΤΟΝ BONO. Και φυσικά το να λες για ειρήνη και αγάπη δεν έχει μέσα του ίχνος ρομαντισμού. Σε ευχαριστούμε Bono που αφού μας ενημέρωσες ότι "you've had enough of romantic love", μετά από 5 λεπτά μας επιβεβαίωσες ότι έκανες πλάκα. Να δεις πότε το κάναμε εμείς αυτό, α ναι, στο Δημοτικό κάθε Πρωταπριλιά.

Α, και επίσης, WAR KICKS ASS. Πάρε την ειρήνη και την αγάπη και κάντε παρτούζα αφήνοντας εμάς τους βάρβαρους να γουστάρουμε ξεκοιλιάσματα και αποκεφαλισμούς.

4. U2 - Sometimes you Can't Make it on your Own (Album: How to Dismantle an Atomic Bomb)

Ο πατέρας σου πέθανε από καρκίνο; Γιατί δεν το κάνεις τραγούδι για να βγάλεις κι άλλα λεφτά εμπορευόμενος το θάνατό του;

5. U2 - City of Blindling Lights (Album: How to Dismantle an Atomic Bomb)

Γιατί πώς θα ρίξει ο γιουτόμπαλος fan τη new-age γκόμενα; Μα φυσικά με ένα τραγούδι για αναβοσβήνοντες βολβούς και μωβ ίριδες. Μπράβο Bono που βοηθάς τους fans σου να αποκτήσουν νέες σχέσεις.

6. U2 - All Because of You (Album: How to Dismantle an Atomic Bomb)

Αυτό είναι το μόνο τραγούδι που ούτε οι fans των U2 δεν ξέρουν τι θέμα έχει. Άλλοι λένε ότι είναι για τη ζωή, άλλοι για το θάνατο, άλλοι για το θεό κλπ. Ένα είναι το μόνο σίγουρο: ΣΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΑΣ.

7. U2 - A Man and a Woman (Album: How to Dismantle an Atomic Bomb)

Αν εξαιρέσεις τη μουσική και το γεγονός ότι το "romance" δεν κάνει ρίμα με το "distance", αυτό το τραγούδι μπορεί να χαρακτηριστεί μέχρι και μέτριο. Τραγούδια σαν αυτό είναι ένας από τους λόγους που μισώ τα τραγούδια με στίχους, από το 2000 και μετά. Κι αυτό γιατί όσοι καλλιτέχνες θέλουν να περάσουν ένα μήνυμα μέσα από τα τραγούδια τους, συνήθως θυσιάζουν την καλή μουσική με αποτέλεσμα οι στίχοι να είναι μια χαρά αλλά η μουσική να μην ακούγεται ούτε με dolby surround, και όσοι μπορούν να γράψουν καλή μουσική συνήθως πετάνε στα σκουπίδια τους στίχους με αποτέλεσμα να ψάχνουμε στο Youtube για να βρούμε το instrumental του τραγουδιού μιας και είναι το μόνο που ακούγεται.

8. U2 - Crumbs from your Table (Album: How to Dismantle an Atomic Bomb)

Το τραγούδι μιλάει για το πώς η Αμερική δεν κάνει τίποτα για να βοηθήσει τις φτωχότερες χώρες του κόσμου. Ο τίτλος υπονοεί ότι τα ψίχουλα από το τραπέζι μας θα τάιζαν τους πεινασμένους κατοίκους της Αφρικής και της Ασίας. Ο Βono δίνει μια τρομερή γροθιά στην αμερικάνικη υποκρισία με αυτούς τους στίχους:

Would you demand for others
what you demand for yourself?

Ο Βοno δεν ήταν διαθέσιμος να απαντήσει στην ερώτηση καθώς μόλις βγήκε από το ιδιωτικό του τζετ για να μπει στη λιμουζίνα του.

9. U2 - One Step Closer (Album: How to Dismantle an Atomic Bomb)

Ο ήχος από το καρδιογράφημα της κυρα-Κούλας λίγο πριν μας αφήσει χρόνους είχε περισσότερη μουσικότητα.

10. U2 - Original of the Species (Album: How to Dismantle an Atomic Bomb)

Αυτό το τραγούδι υποτίθεται γράφτηκε για την κόρη του κιθαρίστα The Edge. Ναι, αυτό είναι το ψευδώνυμό του. The Edge. Μου άρεσαν κι εμένα ονόματα όπως The Edge ή Spike. Μετά πήγα στην 5η δημοτικού.

Θα είχε πλάκα αν ο κιθαρίστας σε κάθε συναυλία φώναζε κάτι σε στυλ "WATCH OUT! THE EDGE WILL CUT YOU! GGGGRRRRANG!". Θα ήταν αρκετά ηλίθιο ώστε να γίνει αρεστό στο χιπστεροπλήθος που κάνει ό,τι βλέπει να κάνει ο καλλιτέχνας από τη σκηνή, και ίσως να γινόταν trend για κανένα εξάμηνο και να το βλέπουμε στο μπλουζάκι του κάθε αλτερνά που σέβεται τον εαυτό του, μέχρι να βγει η επόμενη cool μαλακία στα Hot Topic.

11. U2 - Yahweh (Album: How to Dismantle an Atomic Bomb)

Η παρακάτω ατάκα δηλώνει με τον καλύτερο τρόπο τι πιστεύει ο Bono για τον εαυτό του και για το συγκρότημά του:




"I don't know why, but we always had this belief that there was something sacred about our music, that it was almost holy."
    --- Βοno, πομπώδης μαλακοκάβλης και frontman των U2
Ιερές αυτοκρατορικές κωλότρυπες, FUCK YEAH!

Και έτσι συνοψίζεται η λίστα με τα 11 χειρότερα τραγούδια του 2004. Θα έβαζα και Maroon 5, αλλά δεν ήθελα να στεναχωρήσω τους fans των U2 που έχουν συνηθίσει λίστες που περιέχουν μόνο το αγαπημένο τους συγκρότημα. Σας την έκανα τη χάρη, δεν έχετε παράπονο;

Πάω να σκουπίσω το μπλογκ, γιατί μετά από τόση αναφορά στους U2 έχει γεμίσει γλυκανάλατη φλωρίλα και βρωμάει το μανό από τα νύχια του Bono. Τα ξαναλέμε (ελπίζω αφού θα έχω ξεεντεριάσει την κόρη του The Edge και θα έχω ταΐσει όλη της την περίοδο στον Αdam Clayton για να χωνέψει τα αρχίδια του που τον τάισα πριν).






Credits: Maddox για το πρωτότυπο