Tα 90s ήταν η δεκαετία που γαμούσαν όλοι χωρίς να γαμάει κανείς. Εντάξει, και τώρα το ίδιο γίνεται, αλλά τότε γινόταν ωραία. Σήμερα λοιπόν το Καφρίλιασμα σας πάει πίσω και σας θυμίζει μερικές από τις αξέχαστες μόδες με τις οποίες μεγαλώσαμε όλοι λίγο πολύ τη δεκαετία του '90, σε μουσική, τηλεόραση, παιδικά παιχνίδια, ρούχα, αθλητισμό, καρτούν και μαλλιά. Καθίστε αναπαυτικά πίσω από τα πισέα σας και ετοιμαστείτε να κάνετε μακροβούτι στις αναμνήσεις μέχρι να βγάζετε από τον αφαλό μπουρμπουλήθρες.
Αction Man
O Action Man είχε κυκλοφορήσει το 1993, οπότε με απλούς μαθηματικούς υπολογισμούς μπορούμε να πούμε ότι στην Ελλάδα έφτασε κάπου το 1996. Ήταν ένας υπερήρωας με πλαστική πανοπλία και λαστιχένια πόδια, που στα τέλη των 90s υπήρχε στη ντουλάπα κάθε παιδιού που σεβόταν τον εαυτό του, και φυσικά και στη δική μου. Στα πάρτι τις απόκριες βάζαμε αυτή τη στολή και χορεύαμε Macarena, μιας και τότε ήταν φυσιολογικό ένας υπερήρωας με απροσπέλαστη χακί πανοπλία και πόδια από καουτσούκ να λικνίζει τον κώλο του σε ρυθμό λατινονταπαντουπάδικου σουξέ της εποχής. Όταν αλλάξαμε μιλένιουμ, η μόδα κράτησε για άλλα 2 ή 3 χρόνια και μετά εξαφανίστηκε. Τουλάχιστον έζησε πιο πολύ από το Macarena.
Μεξικάνικα σίριαλ
Στα τέλη της δεκαετίας του '90 οι ισπανόφωνοι φίλοι μας είχαν τη φαεινή ιδέα να εξάγουν εκτός από τη μουσική τους, και τα τηλεοπτικά τους προϊόντα. Και οι Έλληνες καναλάρχες είχαν την ακόμα πιο φαεινή ιδέα να πάρουν και να μεταγλωττίσουν όχι ένα ή δύο μεξικάνικα σίριαλ, αλλά όλη τη μεξικάνικη τηλεόραση, και να μας κάνουν τα μεσημέρια ώρα ταχύρρυθμης εκμάθησης ισπανικών ονομάτων. Παουλίνα, Μαρία της Γειτονιάς, Μαριμάρ, Ροζαλίντα, Τσικιτίτας, Χεσμεράλδα, Πακίτα, Βερόνικα, Ντανιέλα, Μιλάγκρος η Ατίθαση, Εμιλιάνο Ροντρίγκεζ ντε Μουνίτις Καριόλας, και πάει λέγοντας. Οι ιστορίες είχαν μικρή διαφορά. Το μικρό τυφλό/κουφό/μουγκό ορφανό κορίτσι βρίσκει στέγη σε μια οικογένεια πλούσιων μεξικάνων αγροτών (ευτυχώς δεν ήταν εργοστασιάρχες ή βιομήχανοι γιατί θα έλεγα ότι έκλεψαν το σενάριο από τη Λάμψη), και εκεί είτε την ερωτεύεται ο γιος της οικογένειας και προσπαθούν να ξεφύγουν από την κακιά μάνα έχοντας την προστασία του καλού πατέρα, είτε προσπαθούν να ξεφύγουν από τον κακό πατέρα έχοντας την προστασία της καλής μάνας, ώσπου στο τέλος παντρεύονται και ζήσαν αυτοί καλά και μεις κοιμηθήκαμε. Αναρωτιέμαι, αν οι μεξικάνοι είχαν αυτές τις ιδέες για σενάριο στα τέλη του '90, το 2020 τι θα κάνουν; Θα γυρίσουν το Ρετιρέ και της Ελλάδος τα Παιδιά στο Μεξικό; Γιατί εμείς εδώ αυτά τα σενάρια τα βγάζαμε το '60.
Τα μεξικάνικα εξαφανίστηκαν κάπου μέσα στα 2000s, τα μεσημέρια έγιναν ιδιοκτησία της Τατιάνας, και η Μαρία της Γειτονιάς έκανε αλλαγή φύλου και πήρε μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης με το όνομα Κριστιάνο Ρονάλντο.
Pogs
Oι τάπες που όλοι αγαπήσαμε ξεκίνησαν από μια δασκάλα στη Χαβάη που τις χρησιμοποίησε κάπου το 1992 για να μάθει στα παιδιά αριθμητική. Εμείς τότε στα σχολεία μας, αντί για τάπες, μαθαίναμε αριθμητική με το αριθμητήριο, έναν ξύλινο άβακα με επίσης ξύλινες μπάλες, που στα διαλείμματα τις κουνούσαμε με δύναμη προς τη μία ή την άλλη άκρη και γελούσαμε με το θόρυβο που έκαναν.
Οι τάπες υπάρχουν ακόμα, αλλά οι περισσότεροι τις εγκαταλείψαμε όταν μπήκαμε στην εφηβεία. Μετά το 2000 έγιναν παγκόσμιο trend οι τάπες Yu Gi Oh, και τώρα από ότι ξέρω είναι τα Bay Blade και τα Monsuno. Τα χαβανεζάκια ήρθαν εδώ για να μάθουν αριθμητική, ενώ οι Έλληνες πολιτικοί πηγαίνουν κάθε καλοκαίρι στη Χαβάη για να τιμήσουν το μέρος που πρωτοεμφανίστηκαν οι τάπες που έπαιζαν τα παιδιά τους πριν γίνουν κι αυτά πολιτικοί.
Τάσος Χαλκιάς
Ο Σάκης ο υδραυλικός ήταν το όνειρο του κάθε γνήσιου Έλληνα τρακτεροκουδουνόβλαχου των 90s, που άκουγε Μαζώ, οδηγούσε BMW με κοτσαδόρο και μόλις είχε χωρίσει τη μπαζόλα γυναίκα του για να τα φτιάξει με Ουκρανή στρίπερ. Ο Τάσαρος συναγωνιζόταν με τον ταξίαρχο Θεοχάρη για το ποιος είναι πιο γαμωδέρνης, αλλά το τριχωτό λαδωμένο σώμα και η σας-έχω-όλους-κάτω-από-τα-αρχίδια-μου υφάρα που απέπνεε η ατάκα "προσωπικά ζητήματα συζήτηση κομμένη" δεν άφηναν καμιά αμφιβολία για τον νικητή, και έκαναν τον κάθε Ελληνάρα να αποθεώνει τον Τάσαρο και να ονειρεύεται ότι μια μέρα θα γίνει κι αυτός ένα μοντέλο άντρακλα για τις επόμενες γενιές.
Σήμερα τον Τάσαρο τον κυνηγάει η εφορία για χρέη, και τους πάλαι ποτέ οπαδούς του το ίδιο. Τουλάχιστον είναι πιστοί ακόλουθοι.
Η μόδα των 90s
H Liz Berkley στο Saved by the Bell με σκράντσι στο μαλλί. Ποια μου θυμίζει, ποια μου θυμίζει...
Στα 80s η αλτερνομόδα ήταν το τζιν-μπουφάν-αρβύλα. Στα 90s ήταν το πετσετομπλουζάκι και το σκισμένο παντελόνι. Smells like σημερινός 35άρης spirit.
Bomber ζακέτα! Μπουμμμμμ!
Φόρμες Adidas με κουμπιά παντού. Πόσες τέτοιες είχα στα 15 μου...
Παπούτσια με φωτάκια! Κι αν νομίζετε ότι το κιτς τελειώνει εδώ, δείτε και αυτό:
Νike Air Minot του 1997. Τι έχετε να πείτε τώρα;
Κέντρα αδυνατίσματος
Στα 90s οι γυναίκες πίστευαν ότι όσο λιγότερο χώρο πιάνει το σώμα τους, τόσο περισσότερο θα πιάνει το μουνί τους. Αλλιώς δεν εξηγείται η μανία τους να σπάσουν το φράγμα των 40 κιλών μέσα σε 2 μήνες. Φυσικά αυτό δε θα μπορούσε να μείνει ανεκμετάλλευτο, και έτσι στα τέλη της δεκαετίας του 90 η Αθήνα είχε γεμίσει κέντρα αδυνατίσματος και η τηλεόραση είχε πλημμυρίσει με διαφημίσεις Gili Diet, New Day, Body Line, Body Shop και Μπόντι Ντεν Έκο, Μόνο Γκουρούνι. Όταν τελικά πέρασε η μόδα και η κάθε μπαζόλα με σπυριά κατάλαβε ότι μερικές γυναίκες γεννιούνται αδύνατες και μερικές όχι, οι γυναίκες ξαναγύρισαν στην παραδοσιακή μασαμπούκα, κι εμείς συνεχίσαμε να τον παίζουμε μια φορά την εβδομάδα με ότι λιγότερο μπάζο για γυναίκα είχε τότε η τηλεόραση μέχρι που βγήκε το ίντερνετ.
Playstation 1 Demo (European Version)
Για πολλούς (και για μένα) η πρώτη επαφή με το Playstation (μετά το Polystation) ήταν αυτό:
Αν και το Playstation βγήκε το 1995, οι περισσότεροι από μας τότε το αγνοήσαμε γιατί είμασταν απόλυτα ικανοποιημένοι από το Sega Master System. Το 1999 λοιπόν, όταν ήμουν 12 χρονών, οι γονείς μου μου πήραν το πρώτο Playstation, το οποίο περιείχε σε demo την ευρωπαϊκή έκδοση. Η ευρωπαϊκή έκδοση δεν είχε τους μεγάλους τίτλους όπως το Doom ή το Ridge Racer, είχε όμως πολλά αρκετά καλά 3D games, όπως το Oddworld: Abe's Oddysee, το Rage Racer, το Rapid Racer, το Lifeforce Tenka, το Overboard, το Kurushi και το Disney's Hercules. Για πολλούς ήταν η πρώτη επαφή με το 3D gaming, και όσο κι αν η πρόσβαση σε πολλά παιχνίδια ήταν περιορισμένη (μιλάμε για demo στα 90s), εγώ το θυμάμαι σαν το πρώτο Playstation που είχα ποτέ.Αction Man
O Action Man είχε κυκλοφορήσει το 1993, οπότε με απλούς μαθηματικούς υπολογισμούς μπορούμε να πούμε ότι στην Ελλάδα έφτασε κάπου το 1996. Ήταν ένας υπερήρωας με πλαστική πανοπλία και λαστιχένια πόδια, που στα τέλη των 90s υπήρχε στη ντουλάπα κάθε παιδιού που σεβόταν τον εαυτό του, και φυσικά και στη δική μου. Στα πάρτι τις απόκριες βάζαμε αυτή τη στολή και χορεύαμε Macarena, μιας και τότε ήταν φυσιολογικό ένας υπερήρωας με απροσπέλαστη χακί πανοπλία και πόδια από καουτσούκ να λικνίζει τον κώλο του σε ρυθμό λατινονταπαντουπάδικου σουξέ της εποχής. Όταν αλλάξαμε μιλένιουμ, η μόδα κράτησε για άλλα 2 ή 3 χρόνια και μετά εξαφανίστηκε. Τουλάχιστον έζησε πιο πολύ από το Macarena.
Μεξικάνικα σίριαλ
Στα τέλη της δεκαετίας του '90 οι ισπανόφωνοι φίλοι μας είχαν τη φαεινή ιδέα να εξάγουν εκτός από τη μουσική τους, και τα τηλεοπτικά τους προϊόντα. Και οι Έλληνες καναλάρχες είχαν την ακόμα πιο φαεινή ιδέα να πάρουν και να μεταγλωττίσουν όχι ένα ή δύο μεξικάνικα σίριαλ, αλλά όλη τη μεξικάνικη τηλεόραση, και να μας κάνουν τα μεσημέρια ώρα ταχύρρυθμης εκμάθησης ισπανικών ονομάτων. Παουλίνα, Μαρία της Γειτονιάς, Μαριμάρ, Ροζαλίντα, Τσικιτίτας, Χεσμεράλδα, Πακίτα, Βερόνικα, Ντανιέλα, Μιλάγκρος η Ατίθαση, Εμιλιάνο Ροντρίγκεζ ντε Μουνίτις Καριόλας, και πάει λέγοντας. Οι ιστορίες είχαν μικρή διαφορά. Το μικρό τυφλό/κουφό/μουγκό ορφανό κορίτσι βρίσκει στέγη σε μια οικογένεια πλούσιων μεξικάνων αγροτών (ευτυχώς δεν ήταν εργοστασιάρχες ή βιομήχανοι γιατί θα έλεγα ότι έκλεψαν το σενάριο από τη Λάμψη), και εκεί είτε την ερωτεύεται ο γιος της οικογένειας και προσπαθούν να ξεφύγουν από την κακιά μάνα έχοντας την προστασία του καλού πατέρα, είτε προσπαθούν να ξεφύγουν από τον κακό πατέρα έχοντας την προστασία της καλής μάνας, ώσπου στο τέλος παντρεύονται και ζήσαν αυτοί καλά και μεις κοιμηθήκαμε. Αναρωτιέμαι, αν οι μεξικάνοι είχαν αυτές τις ιδέες για σενάριο στα τέλη του '90, το 2020 τι θα κάνουν; Θα γυρίσουν το Ρετιρέ και της Ελλάδος τα Παιδιά στο Μεξικό; Γιατί εμείς εδώ αυτά τα σενάρια τα βγάζαμε το '60.
Τα μεξικάνικα εξαφανίστηκαν κάπου μέσα στα 2000s, τα μεσημέρια έγιναν ιδιοκτησία της Τατιάνας, και η Μαρία της Γειτονιάς έκανε αλλαγή φύλου και πήρε μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης με το όνομα Κριστιάνο Ρονάλντο.
Pogs
Oι τάπες που όλοι αγαπήσαμε ξεκίνησαν από μια δασκάλα στη Χαβάη που τις χρησιμοποίησε κάπου το 1992 για να μάθει στα παιδιά αριθμητική. Εμείς τότε στα σχολεία μας, αντί για τάπες, μαθαίναμε αριθμητική με το αριθμητήριο, έναν ξύλινο άβακα με επίσης ξύλινες μπάλες, που στα διαλείμματα τις κουνούσαμε με δύναμη προς τη μία ή την άλλη άκρη και γελούσαμε με το θόρυβο που έκαναν.
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στις τάπες. Στα μέσα της δεκαετίας του '90 οι τάπες είχαν γίνει παγκόσμιο trend και είχαν φτάσει και σε μας, κάνοντας τα διαλείμματά μας πιο ενδιαφέροντα από ότι το ντάκα ντούκα με τα μπαλάκια. Στα τέλη των 90s με την έλευση των Pokemon, η κάθε τάπα που βγάζαμε από το σακουλάκι των Cheetos ή των Tasty (έτσι έλεγαν τότε τα Lays), είχε και τη δική της μαγική ικανότητα. Μαζί με αυτές κυκλοφόρησαν το 1998 και οι τάπες για τα άλμπουμ της Carousel και της Panini για το Μουντιάλ που γινόταν εκείνη τη χρονιά, μιας και τα χαρτάκια είχαν γίνει ντεμοντέ.
Οι τάπες υπάρχουν ακόμα, αλλά οι περισσότεροι τις εγκαταλείψαμε όταν μπήκαμε στην εφηβεία. Μετά το 2000 έγιναν παγκόσμιο trend οι τάπες Yu Gi Oh, και τώρα από ότι ξέρω είναι τα Bay Blade και τα Monsuno. Τα χαβανεζάκια ήρθαν εδώ για να μάθουν αριθμητική, ενώ οι Έλληνες πολιτικοί πηγαίνουν κάθε καλοκαίρι στη Χαβάη για να τιμήσουν το μέρος που πρωτοεμφανίστηκαν οι τάπες που έπαιζαν τα παιδιά τους πριν γίνουν κι αυτά πολιτικοί.
Τάσος Χαλκιάς
Ο Σάκης ο υδραυλικός ήταν το όνειρο του κάθε γνήσιου Έλληνα τρακτεροκουδουνόβλαχου των 90s, που άκουγε Μαζώ, οδηγούσε BMW με κοτσαδόρο και μόλις είχε χωρίσει τη μπαζόλα γυναίκα του για να τα φτιάξει με Ουκρανή στρίπερ. Ο Τάσαρος συναγωνιζόταν με τον ταξίαρχο Θεοχάρη για το ποιος είναι πιο γαμωδέρνης, αλλά το τριχωτό λαδωμένο σώμα και η σας-έχω-όλους-κάτω-από-τα-αρχίδια-μου υφάρα που απέπνεε η ατάκα "προσωπικά ζητήματα συζήτηση κομμένη" δεν άφηναν καμιά αμφιβολία για τον νικητή, και έκαναν τον κάθε Ελληνάρα να αποθεώνει τον Τάσαρο και να ονειρεύεται ότι μια μέρα θα γίνει κι αυτός ένα μοντέλο άντρακλα για τις επόμενες γενιές.
Σήμερα τον Τάσαρο τον κυνηγάει η εφορία για χρέη, και τους πάλαι ποτέ οπαδούς του το ίδιο. Τουλάχιστον είναι πιστοί ακόλουθοι.
Η μόδα των 90s
Κέντρα αδυνατίσματος
Στα 90s οι γυναίκες πίστευαν ότι όσο λιγότερο χώρο πιάνει το σώμα τους, τόσο περισσότερο θα πιάνει το μουνί τους. Αλλιώς δεν εξηγείται η μανία τους να σπάσουν το φράγμα των 40 κιλών μέσα σε 2 μήνες. Φυσικά αυτό δε θα μπορούσε να μείνει ανεκμετάλλευτο, και έτσι στα τέλη της δεκαετίας του 90 η Αθήνα είχε γεμίσει κέντρα αδυνατίσματος και η τηλεόραση είχε πλημμυρίσει με διαφημίσεις Gili Diet, New Day, Body Line, Body Shop και Μπόντι Ντεν Έκο, Μόνο Γκουρούνι. Όταν τελικά πέρασε η μόδα και η κάθε μπαζόλα με σπυριά κατάλαβε ότι μερικές γυναίκες γεννιούνται αδύνατες και μερικές όχι, οι γυναίκες ξαναγύρισαν στην παραδοσιακή μασαμπούκα, κι εμείς συνεχίσαμε να τον παίζουμε μια φορά την εβδομάδα με ότι λιγότερο μπάζο για γυναίκα είχε τότε η τηλεόραση μέχρι που βγήκε το ίντερνετ.
Playstation 1 Demo (European Version)
Για πολλούς (και για μένα) η πρώτη επαφή με το Playstation (μετά το Polystation) ήταν αυτό:
Mπάσκετ
Στα 90s το μπάσκετ ήταν μόδα πολύ περισσότερο από ότι σήμερα. Μπορεί σαν εθνική να μην είχαμε πάρει ούτε μετάλλιο εκείνη τη δεκαετία, και μόνο 2 ευρωπαϊκά σε συλλογικό επίπεδο. αλλά το μπάσκετ εκείνη την εποχή ήταν πολύ πιο ψηλά στην κατηγορία αθλήματα από ότι είναι τώρα. Εκτός από τις πρώτες μπασκέτες που μπήκαν τότε στα σχολεία, το βράδυ παίζαμε "ποιος θα κοιμηθεί πιο γρήγορα" από τις μεταδόσεις του Κώστα Μπατή στον ANT1, και το Σάββατο απόγευμα (νομίζω) περιμέναμε πάλι τον Κώστα Μπατή να μας πει τα αποτελέσματα της ημέρας μαζί με εκείνη την ξανθιά τσεσμελομαλλούσα που είχε δίπλα. Αξέχαστο σκηνικό από εκείνη την εποχή το κίτρινο σώβρακο του Ιωαννίδη που είχε φανεί στην TV όταν ο κόουτς έπεσε κάτω από τη μπουνιά του Φάνη στο ντέρμπι Παναθηναϊκός-ΑΕΚ. Προϊόν της μπασκετικής μόδας ήταν και τα παπούτσια Air Jordan με τις αερόσολες:
Κασέτα VHS
Πριν το Blu-ray και πριν το DVD, υπήρχε η βιντεοκασέτα VHS, που όλοι αγαπήσαμε και μισήσαμε.
Αρνητικά φωτογραφίας
Οι φωτογραφικές μηχανές της εποχής, Kodak και Polaroid για την ακρίβεια, δε μπορούσαν να βγάλουν πάνω από 8 φωτογραφίες (οι πολύ γαμάτες βγάζαν 12) πριν τελειώσει το φιλμ. Αφού λοιπόν περίμενες 3 μέρες από τη στιγμή που έβγαζες τη φωτό, μέχρι να πας στο φωτογραφείο για να σου την εμφανίσουν, έπαιρνες για πεσκέσι αυτά τα ασπρόμαυρα χαρτάκια. Ο μόνος λόγος που τα νοσταλγώ είναι ότι αν υπήρχαν σήμερα, ο 20άρης κλαρινογαμπρός που βγάζει σέλφι μετά από ρετσινομπουγιέλο στου Γονίδη, θα έβλεπε και σε ασπρόμαυρο φόντο το πόσο κακοτραβηγμένη είναι η φωτό του, και δε θα την ξαναεπιχειρούσε. Κι έτσι θα γλιτώναμε από τις διαταραχές του πεπτικού μας συστήματος κάθε φορά που μπαίνουμε στο facebook των φίλων μας Κυριακή μεσημέρι.
Πατίνια
Χελωνονιντζάκια
Όλοι όσοι γεννήθηκαν από το 1983 και μετά μεγάλωσαν με τα Χελωνονιντζάκια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αλλά εμείς είχαμε το προνόμιο να μεγαλώσουμε με το αυθεντικό καρτούν. Ο Raphael, o Donatello, o Leonardo και ο Michaelangelo ήταν 4 χελωνάκια που έμαθαν την τέχνη του Ninjutsu από τον Splinter, και κατέληξαν να πολεμούν κακούς και να τρώνε πίτσα.
Η αυθεντική σειρά εκτός από τα Χελωνονιντζάκια και το Splinter, είχε και την April με το μπανανί αδιάβροχο, που ξεκίνησε δημοσιογράφος και κατέληξε να αποφεύγει γιγάντιες κοτρώνες σε υπονόμους μαζί με τα Χελωνονιντζάκια, η Irma Langstein, ο Shredder και το αφεντικό του ο Krang, ο Βebop και ο Rocksteady, ο Dregg που αντικατέστησε τον Shredder και πάει λέγοντας. Ήταν η πρώτη φορά που τους είδαμε και για 10 χρόνια ήταν για όλα εμάς τα παιδιά ότι καλύτερο έδειχνε η τηλεόραση τα Σαββατοκύριακα. Ακούστε το τραγούδι της εισαγωγής και συνεχίστε το μακροβούτι σας στις αναμνήσεις:
Δωροθέτες
Οι δωροθέτες ήταν κάτι σαν τις διαφημίσεις, αλλά έμπαιναν ξεχωριστά από τις διαφημίσεις. Έμπαιναν αφού είχε αρχίσει μια εκπομπή, και ήταν οι διαφημίσεις των χορηγών της εκπομπής. Μιας και στα 90s κάθε εκπομπή, από τον Πρωινό Καφέ μέχρι το Ρουκ Ζουκ και τον Τροχό της Τύχης, έδινε και κάποιο δώρο με κάποιο διαγωνισμό, οι χορηγοί λέγονταν δωροθέτες. Όταν λοιπόν ο παρουσιαστής ή η παρουσιάστρια έλεγε "πάμε σε δωροθέτεεεες!" έπαιζαν αυτές οι διαφημίσεις αλλά δεν έπιαναν όλη την οθόνη, γιατί στο background υπήρχε το σήμα της εκπομπής ή κάτι παρόμοιο. Αυτοί οι χορηγοί συνήθως ήταν κάτι σε στυλ "Ρολόγια Φεστίνα" ή "Λαβάς Κιρί" ή "Φαρίνα Γιώτη" και όλοι ξέραμε ότι θα τελειώσουν πιο γρήγορα από τις κανονικές διαφημίσεις. Τώρα είτε δεν υπάρχουν, είτε τους λένε αλλιώς, είτε εγώ έχω σταματήσει να βλέπω τηλεόραση.
Hairstyles από τα 90s
Θυμάστε αυτά τα κουρέματα;
Το ξανθό μαλλί-κουρτίνα που καθιέρωσαν οι boy bands και ο Μπέκαμ:
Ο κλαρινογαμπρός πριν την εποχή του:
Ο Τupac κάποτε είχε μαλλιά. Ευτυχώς μετά τα έκοψε.
Όσο προχωράμε στα 90s, το ίσιο μαλλί αντικαθιστά το σγουρό.
Μάρθα Καραγιάννη το 1992
Μάρθα Καραγιάννη το 1999
Το 1995, ο Coolio κυκλοφορεί το παγκόσμιο hip-hop hit "Gangsta's Paradise". Μέσα σε 2-3 χρόνια, τα μαλλιά του Coolio είχαν γίνει κι αυτά παγκόσμιο hit:
Τέλος, ο μόνος τύπος που πραγματικά γαμούσε κι έδερνε στα 90s:
Τέλος για σήμερα. Άιντε. Βγείτε έξω. Τέλειωσε το μακροβούτι. Έι! Αυτός πνίγηκε. Στα αρχίδια μας! Μετά από πολύ καιρό έγραψα ένα μεγάλο σε μήκος άρθρο, που μου πήρε 4 ώρες. Και σας αποζημίωσα με τον κατάλληλο τρόπο. Μη σας δω να γκρινιάζετε τώρα. Μόνο αυτό σας λέω. Μη σας δω να γκρινιάζετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου