Ας το παραδεχτούμε επιτέλους. Η βία όχι απλά είναι στο DNA του ανθρώπου, αλλά είναι και κάτι που του αρέσει και του διεγείρει τις αισθήσεις. Ο άνθρωπος υποσυνείδητα γουστάρει τρελά τη βία, γι' αυτό και τα COD και τα GTA χέζουν πατόκορφα σε πωλήσεις τους δίσκους της Rihanna. Η βία που ο άνθρωπος - νομίζει ότι - δε δέχεται είναι μόνο αυτή που μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις πάνω του. Δηλαδή ένα ποσοστό 1/1 οκτάκις εκατομμύριο. Όλη την υπόλοιπη βία, πραγματική ή φανταστική, όχι απλά τη δέχεται, αλλά και επιδιώκει να την παρακολουθήσει. Όλοι οι μαλάκες που στον Πόλεμο του Κόλπου μας είχαν κάνει overdose στα πρησμενόλ για την "ξεδιαντροπιά", την "απανθρωπιά" και άλλες λέξεις με πάνω από τέσσερις συλλαβές που χαρακτηρίζουν της σκηνές βίας, το βράδυ έπαιρναν τα ποπ κορν και κάθονταν μπροστά στην τηλεόραση για να μη χάσουν το καθημερινό τους δωρεάν εκπαιδευτικό ντοκιμαντέρ με θέμα "διαμελισμένα μωρά και πολτοποιημένοι στρατιώτες" που πρόσφεραν απλόχερα τα κανάλια. Οι ίδιοι που μετά από 10 χρόνια περνούσαν τα κατά τα άλλα ανούσια απογεύματά τους σε τηλεοπτικά πάνελ κράζοντας το Big Brother και το fame story, το βράδυ άνοιγαν την TV πέντε λεπτά πριν αρχίσει το show για να μη χάσουν ούτε μιλισεκόντ από το ξεμάλλιασμα της Άσπας με την Ελεάνα. Γι' αυτό λοιπόν τέρμα τα κλαψομούνικα ειρηνιστικά μηνύματα. Εδώ το λέμε στα ίσια. Κεφαλοκλειδώματα, τρικλοποδιές, μαχαιροκωλιάσματα, headshots, πλακομούνια, mandingo, stealth κοψίματα λαιμού, αλυσοπριονίσματα, ανοίγματα κεφαλιών με μεταλλικές καρέκλες και τεμαχισμοί κλειτορίδας με χασαπομάχαιρο, είναι AWESOME. Αφού το παραδεχτήκαμε όλοι, και αυτοί που δεν το παραδέχτηκαν ξερουμε ότι το βράδυ θα δουν πάλι το Cannibal Holocaust κρυφά από όλους εμάς, πάμε παρακάτω.
Αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι είναι ότι μόνο ο θάνατος έρχεται βίαια, και αυτός όχι πάντα. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα που να συσσωρεύει τόση βία όση η αρχή μιας ανθρώπινης ζωής. Πώς; Διαβάστε και θα μάθετε πώς.
Στην αρχή, ο άντρας χρησιμοποιεί το πέος του σαν πολιορκητική μηχανή που εκτοξεύει βλήματα για να ρίξει το άπαρτο κάστρο που λέγεται μουνί. Αφού έχουν πέσει τα τείχη, κάποια εκατομμύρια σπερματοζωάρια είναι υποχρεωμένα να κολυμπήσουν μέσα στην τάφρο που λέγεται τράχηλος της μήτρας, και στη συνέχεια περνώντας μέσα από τις φαλλόπειες σάλπιγγες να φτάσουν στο πολυπόθητο παλάτι με τα χρυσά φλουριά που λέγεται ωάρια. Μπορεί έτσι όπως τα περιγράφω να φαίνεται σα να παίζω Water Rapids στο κινητό, αλλά έτσι είναι. Τα σπερματοζωάρια όμως είναι από τη φύση τους παράξενα. Περνάνε τη ζωή τους μέσα στα αρχίδια του άντρα, δηλαδή σε ένα μέρος ζεστό, υγρό και βρώμικο. Μπορούμε δηλαδή να παρομοιάσουμε το σπερματοζωάριο με το βοθρατζή. Ο βοθρατζής, ως γνωστόν, κουβαλάει άπειρους τόνους αντρίλας, αλλά η μυρωδιά του και μόνο είναι ικανή να διώξει τις γυναίκες. Γυρνάμε όμως στα σπερματοζωάρια. Αυτά, όπως είναι φυσικό, βαριούνται σε αυτό το χώρο που έχουν καταδικαστεί να ζουν, και ψάχνουν την ελευθερία τους. Κάθε φορά λοιπόν που ο άντρας χύνει, μερικά από αυτά βλέπουν το φως της ελευθερίας τους. Τα υπόλοιπα περιμένουν μέχρι την επόμενη μαλακία.
Ακόμα όμως κι αν βρουν την ελευθερία τους, η ζωή τους είναι πολύ μικρή. Θα εκλείψουν πάνω σε ένα κομμάτι χαρτομάντηλου ή σε ένα υφασμάτινο σεντόνι της γιαγιάς. Οπότε η πράξη του αυνανισμού αποτελεί εξ αμελείας φόνο χιλιάδων σπερματοζωαρίων, και ποια πράξη είναι πιο βίαια από μια τέτοια γενοκτονία;
Πάμε όμως ξανά στην αναπαραγωγή, Τα τυχερά σπερματοζωάρια που θα βρουν μουνί μπροστά τους, ξεκινάνε έναν άνευ προηγουμένου αγώνα για το ποιο θα βρει πρώτο το πουγκί με το χρυσό (ωάριο). Είναι τόσο αγχωμένα που συμπεριφέρονται σαν τις γριές στην εκκλησία που θέλουν να κοινωνήσουν. Σπρώχνουν, βαράνε, μέχρι και σκοτώνουν τους αντιπάλους τους για να φτάσουν πρώτα στη γραμμή τερματισμού. Μια τέτοια αλληλοεξόντωση δεν έχει διαφορά από το (ομολογουμένως βίαιο) έθιμο των αρχαίων Ρωμαίων, να μάχονται μέχρι θανάτου οι δούλοι μεταξύ τους και όποιος μείνει ζωντανός μέχρι τέλους να κερδίζει την ελευθερία του.
Όταν ο νικητής του αγώνα βρίσκει επιτέλους το ωάριο, χρίζεται βασιλιάς του σπέρματος, και όλα τα άλλα σπερματοζωάρια τον κοιτάνε με ζήλια και απογοήτευση. Αυτά θα μείνουν για όλη την υπόλοιπη ζωή τους μέσα στα αρχίδια του άντρα, λέγοντας ιστορίες για το πώς έχασαν την ελευθερία τους στο τσακ, μέχρι που θα πεθάνουν στην ψάθα ξεχασμένα από όλους.
Ο βασιλιάς, αντίθετα, έχει άλλο δρόμο να διανύσει. Κουρασμένος και καταπονημένος από τον αγώνα, έχει κερδίσει με την αξία του το δικαίωμα να ξεκουραστεί για 9 μήνες. Σε αυτό το διάστημα, θα έχει μεγαλώσει τόσο ώστε να γίνει έμβρυο, και σαν έμβρυο θα έχει αποκτήσει τη δυνατότητα να κλωτσάει την κοιλιά που τον φιλοξενεί. Αυτή τη δυνατότητα τη χρησιμοποιεί όταν έχει βαρεθεί να ακούει τη μάνα του να τον κουτσομπολεύει στις φίλες της, και μια κλωτσιά στην κοιλιά είναι ο καλύτερος τρόπος να πει "ΣΚΑΣΕ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ!"
Οταν τελικά είναι έτοιμο να γεννηθεί, το μωρό θα βγει από μια τρύπα στο μέγεθος του "Ο" στην αρχή της πρότασης. Τότε θα υπάρχει αίμα, θα υπάρχει πόνος, θα υπάρχουν ουρλιαχτά, θα υπάρχει κλάμα. Και αυτό είναι απλά το τέλος μιας βίαιας αρχής, και η αρχή μιας ακόμα πιο βίαιης, που λέγεται ανθρώπινη ζωή.
Όταν το μωρό βγει από την τρύπα, και για τον επόμενο χρόνο, αναγκάζει τη μάνα του με την απειλή ότι αυτό θα αρρωστήσει ή ακόμα και θα πεθάνει, να κάθεται όλη μέρα στο σπίτι και να τραβάει τα βυζιά της για να βγάλει γάλα, το οποίο θα του το δώσει, και αν το μωρό είναι και badass, δε σταματάει ούτε έτσι το κλάμα, και βάζει τη μάνα του στο δίλημμα αν χρειάζεται να του δώσει και άλλες τροφές, που όμως ο γιατρός της έχει πει να αποφεύγει κατά τη διάρκεια του θηλασμού, ή να θηλάζει ακόμα περισσότερο θηλάζοντας τις διπλάσιες μέρες για να βγάλει πιο πολύ γάλα για να θρέψει το παιδί. Αφού λοιπόν ένα τόσο δα μικρό σκατό έχει υποχρεώσει τη μάνα του σε φοβερούς πόνους για να γεννηθεί, τώρα την αναγκάζει με το χειρότερο εκβιασμό να κάνει τη ζωή της όσο πιο μίζερη γίνεται για ένα ή και για δύο χρόνια. Αυτός λοιπόν ο βίαιος, στυγνός κα αδίστακτος βασανιστής και εκβιαστής, ήμουν εγώ κι εσύ και όλοι μας τον πρώτο χρόνο της ζωής μας. Το πώς συνέχισε ο καθένας μας, θα το δούμε στο επόμενο άρθρο. Μέχρι τότε, μην ξεχνάτε:
Η ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ, ΚΑΙ Η ΛΙΑ ΣΤ' ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΑΣ.
Αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι είναι ότι μόνο ο θάνατος έρχεται βίαια, και αυτός όχι πάντα. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα που να συσσωρεύει τόση βία όση η αρχή μιας ανθρώπινης ζωής. Πώς; Διαβάστε και θα μάθετε πώς.
Στην αρχή, ο άντρας χρησιμοποιεί το πέος του σαν πολιορκητική μηχανή που εκτοξεύει βλήματα για να ρίξει το άπαρτο κάστρο που λέγεται μουνί. Αφού έχουν πέσει τα τείχη, κάποια εκατομμύρια σπερματοζωάρια είναι υποχρεωμένα να κολυμπήσουν μέσα στην τάφρο που λέγεται τράχηλος της μήτρας, και στη συνέχεια περνώντας μέσα από τις φαλλόπειες σάλπιγγες να φτάσουν στο πολυπόθητο παλάτι με τα χρυσά φλουριά που λέγεται ωάρια. Μπορεί έτσι όπως τα περιγράφω να φαίνεται σα να παίζω Water Rapids στο κινητό, αλλά έτσι είναι. Τα σπερματοζωάρια όμως είναι από τη φύση τους παράξενα. Περνάνε τη ζωή τους μέσα στα αρχίδια του άντρα, δηλαδή σε ένα μέρος ζεστό, υγρό και βρώμικο. Μπορούμε δηλαδή να παρομοιάσουμε το σπερματοζωάριο με το βοθρατζή. Ο βοθρατζής, ως γνωστόν, κουβαλάει άπειρους τόνους αντρίλας, αλλά η μυρωδιά του και μόνο είναι ικανή να διώξει τις γυναίκες. Γυρνάμε όμως στα σπερματοζωάρια. Αυτά, όπως είναι φυσικό, βαριούνται σε αυτό το χώρο που έχουν καταδικαστεί να ζουν, και ψάχνουν την ελευθερία τους. Κάθε φορά λοιπόν που ο άντρας χύνει, μερικά από αυτά βλέπουν το φως της ελευθερίας τους. Τα υπόλοιπα περιμένουν μέχρι την επόμενη μαλακία.
Ακόμα όμως κι αν βρουν την ελευθερία τους, η ζωή τους είναι πολύ μικρή. Θα εκλείψουν πάνω σε ένα κομμάτι χαρτομάντηλου ή σε ένα υφασμάτινο σεντόνι της γιαγιάς. Οπότε η πράξη του αυνανισμού αποτελεί εξ αμελείας φόνο χιλιάδων σπερματοζωαρίων, και ποια πράξη είναι πιο βίαια από μια τέτοια γενοκτονία;
Πάμε όμως ξανά στην αναπαραγωγή, Τα τυχερά σπερματοζωάρια που θα βρουν μουνί μπροστά τους, ξεκινάνε έναν άνευ προηγουμένου αγώνα για το ποιο θα βρει πρώτο το πουγκί με το χρυσό (ωάριο). Είναι τόσο αγχωμένα που συμπεριφέρονται σαν τις γριές στην εκκλησία που θέλουν να κοινωνήσουν. Σπρώχνουν, βαράνε, μέχρι και σκοτώνουν τους αντιπάλους τους για να φτάσουν πρώτα στη γραμμή τερματισμού. Μια τέτοια αλληλοεξόντωση δεν έχει διαφορά από το (ομολογουμένως βίαιο) έθιμο των αρχαίων Ρωμαίων, να μάχονται μέχρι θανάτου οι δούλοι μεταξύ τους και όποιος μείνει ζωντανός μέχρι τέλους να κερδίζει την ελευθερία του.
Όταν ο νικητής του αγώνα βρίσκει επιτέλους το ωάριο, χρίζεται βασιλιάς του σπέρματος, και όλα τα άλλα σπερματοζωάρια τον κοιτάνε με ζήλια και απογοήτευση. Αυτά θα μείνουν για όλη την υπόλοιπη ζωή τους μέσα στα αρχίδια του άντρα, λέγοντας ιστορίες για το πώς έχασαν την ελευθερία τους στο τσακ, μέχρι που θα πεθάνουν στην ψάθα ξεχασμένα από όλους.
Ο βασιλιάς, αντίθετα, έχει άλλο δρόμο να διανύσει. Κουρασμένος και καταπονημένος από τον αγώνα, έχει κερδίσει με την αξία του το δικαίωμα να ξεκουραστεί για 9 μήνες. Σε αυτό το διάστημα, θα έχει μεγαλώσει τόσο ώστε να γίνει έμβρυο, και σαν έμβρυο θα έχει αποκτήσει τη δυνατότητα να κλωτσάει την κοιλιά που τον φιλοξενεί. Αυτή τη δυνατότητα τη χρησιμοποιεί όταν έχει βαρεθεί να ακούει τη μάνα του να τον κουτσομπολεύει στις φίλες της, και μια κλωτσιά στην κοιλιά είναι ο καλύτερος τρόπος να πει "ΣΚΑΣΕ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ!"
Οταν τελικά είναι έτοιμο να γεννηθεί, το μωρό θα βγει από μια τρύπα στο μέγεθος του "Ο" στην αρχή της πρότασης. Τότε θα υπάρχει αίμα, θα υπάρχει πόνος, θα υπάρχουν ουρλιαχτά, θα υπάρχει κλάμα. Και αυτό είναι απλά το τέλος μιας βίαιας αρχής, και η αρχή μιας ακόμα πιο βίαιης, που λέγεται ανθρώπινη ζωή.
Όταν το μωρό βγει από την τρύπα, και για τον επόμενο χρόνο, αναγκάζει τη μάνα του με την απειλή ότι αυτό θα αρρωστήσει ή ακόμα και θα πεθάνει, να κάθεται όλη μέρα στο σπίτι και να τραβάει τα βυζιά της για να βγάλει γάλα, το οποίο θα του το δώσει, και αν το μωρό είναι και badass, δε σταματάει ούτε έτσι το κλάμα, και βάζει τη μάνα του στο δίλημμα αν χρειάζεται να του δώσει και άλλες τροφές, που όμως ο γιατρός της έχει πει να αποφεύγει κατά τη διάρκεια του θηλασμού, ή να θηλάζει ακόμα περισσότερο θηλάζοντας τις διπλάσιες μέρες για να βγάλει πιο πολύ γάλα για να θρέψει το παιδί. Αφού λοιπόν ένα τόσο δα μικρό σκατό έχει υποχρεώσει τη μάνα του σε φοβερούς πόνους για να γεννηθεί, τώρα την αναγκάζει με το χειρότερο εκβιασμό να κάνει τη ζωή της όσο πιο μίζερη γίνεται για ένα ή και για δύο χρόνια. Αυτός λοιπόν ο βίαιος, στυγνός κα αδίστακτος βασανιστής και εκβιαστής, ήμουν εγώ κι εσύ και όλοι μας τον πρώτο χρόνο της ζωής μας. Το πώς συνέχισε ο καθένας μας, θα το δούμε στο επόμενο άρθρο. Μέχρι τότε, μην ξεχνάτε:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου