Αγαμητέ μου αναγνώστη. Ναι, εσύ ο ένας. Το ξέρω ότι επί δυόμισι μήνες περίμενες σκυφτός πάνω από το πισί σου και κάθε 5 δευτερόλεπτα πατούσες ανανέωση για να δεις αν έγραψα νέο άρθρο, και νιώθω την απογοήτευσή σου όταν έβλεπες πάλι μπροστά σου το χριστουγεννιάτικό μου αφιέρωμα, αλλά κι εγώ έπρεπε να ξεκουραστώ. Είμαι ευτυχισμένος που δεν είδα ούτε Παπακαλιάτη ούτε Star Wars, και είμαι ακόμα πιο ευτυχισμένος που έπεσα πάνω στο Ντεμέκ και στα κουίζ του. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει πιο επστημονική ανάλυση της προσωπικότητας από αυτά τα κουίζ. Σε εμένα έβγαλε ότι είμαι ταυτόχρονα ο Λουίς Σουάρες, η Βουγιουκλάκη, η Ζουμπουλία, ο Πίκατσου, ο Geoffrey Baratheon και ο Πάτροκλος από το Μπρούσκο. Μπράβο Ντεμέκ, με ψυχολόγησες. Πάρε τώρα και το ρεγάλο σου:
Σήμερα όμως έχω όρεξη να γράψω για μουσική. Και συγκεκριμένα, θα σας αραδιάσω τις 6 υπεργαμάτες κλασικές δισκάρες που κατέστρεψαν τη μουσική. Ακούω κιόλας το brainfart: Mα Loki, αφού είναι κλασικά άλμπουμ πώς γίνεται να έκαναν κακό στη μουσική; Κατά λάθος. Πάμε να τα δούμε ένα-ένα και στο τέλος θα παραδεχτείτε όλοι την απεραντότητα της σοφίας μου.
Peter Frampton - Frampton Comes Alive (1976)
To live album που ανέβηκε 190 θέσεις στα charts μέσα σε μια εβδομάδα, έγινε η αιτία να ασχοληθούν οι corporations με τη μουσική. Και όταν έρχονται οι corporations, η τέχνη φεύγει. Ο Frampton έπρεπε να βγάζει κάθε χρόνο κι ένα δίσκο τόσο επιτυχημένο όσο το Alive, αλλιώς θα τον δένανε σε πυρακτωμένο αμόνι και θα του σπάγανε το νωτιαίο μυελό θαμώνες σιδεράδικου του LA. Το ίδιο και όποιος άλλος καλλιτέχνης δεν είχε την τύχη να διευθύνει δική του δισκογραφική εταιρία...oh wait...ακόμα κι αυτοί. Το χρηματιστήριο μπήκε για τα καλά στη μουσική, και για να θησαυρίσουν οι κοντοκουρεμένοι γραβατάκηδες έπρεπε οι καλλιτέχνες να δουλεύουν με ωράρια και deadline. ΜΕΧΡΙ 30 ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΕΤΟΙΜΟ ΔΙΣΚΟ, ΑΛΛΙΩΣ ΑΠΟΛΥΕΣΑΙ! Έτσι κι αυτοί ρίχνανε ό,τι μπάζα βρίσκανε στο απέναντι γιαπί, και φτιάχνανε δίσκους που θα έκαναν μέχρι και την Έφη Θώδη να φαίνεται πηγαίο ταλέντο. Μετά από 5 χρόνια τους ξεχνούσαμε και έβγαιναν άλλοι, με τις ίδιες προδιαγραφές. Αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα, και το να βρεις mainstream μπάντα που να έχει πάνω από ένα πραγματικά καλό άλμπουμ είναι πιο δύσκολο από το να έβρισκες φαλακρό στα 80s.
Kiss - Dynasty (1979)
H κυριότερη καταστροφή που έφερε μαζί του αυτό το άλμπουμ ήταν ο Desmond Child. Αυτός ο τύπος που ακόμα δεν έχει ζητήσει συγγνώμη από τον ΟΗΕ για τη γέννησή του, δεν είναι μόνο ο Φοίβος της Αμερικής, αλλά και ο Νταλάρας της. Τον Desmond τον ήξερε ο θείος του, η θεία του, ο μπακάλης της γειτονιάς του, ενώ δεν έχει επιβεβαιωθεί ακόμα αν τον ήξερε η μάνα του, πριν γράψει το I Was Made For Loving You. Από τότε, την είδε Christopher Nolan της μουσικής, και χώθηκε σε κάθε δίσκο rock act των 80s, από Aerosmith μέχρι Joan Jett κι από Bon Jovi μέχρι Alice Cooper, φτιάχνοντας τον πιο νερόβραστο ψευτο-hard ήχο που είχε ποτέ το ροκ. Όταν μετά από 10 χρόνια σκότους, η μουσική κατάφερε να πετάξει μια και καλή στα λιοντάρια τη φλωριά του glam και του sleaze, ο Desmond είπε να μας γνωρίσει τον Ricky Martin και να πληρώσουμε με τον πόνο των αυτιών μας την καύλα που ένιωθε ο ένας όταν έπαιζε το πουλί του άλλου. Φυσικά για όλα αυτά δε φταίνε οι Kiss, αλλά το κακό που έκανε στη μουσική ο Desmond Child είναι πολύ μεγάλο για να το αφήσω χωρίς αναφορά.
Michael Jackson - Thriller (1982)
Ένα άλμπουμ που πουλάει 110 εκατομμύρια δίσκους δε μπορεί παρά να έχει μια γαμημένη επιρροή στη μουσική. Αλλά στην περίπτωση του Thriller, οι καλλιτέχνες που τους καρφώθηκε να γίνουν οι νέοι βασιλιάδες της ποπ και βγήκαν στο ΜΤV κουνώντας τον κώλο και τραγουδώντας σε play back το Billie Jean ήταν λιγότερο ταλαντούχοι από στραβοκατσάβιδο. Σταυροκατσάβιδο. Κατσαβίδι τέλος πάντων. Σκεφτείτε το. Αν δεν υπήρχε το Thriller, δε θα υπήρχαν οι Backstreet Boys, oι Ν'Sync, η Βritney Spears, κι ο Βοno (πάλι ο Bono ρε πούστη μου...). Το ότι ο Michael πριν αυτοκτονήσει είχε κάνει feat στη Britney μαζί με όλους τους Jackson 5, δείχνει τι θα είχαμε γλιτώσει αν δεν είχε βγει αυτή η δισκάρα.
Nirvana - Nevermind (1991)
Το Νevermind είναι σαν ένα καράβι του ομίλου Βαρδινογιάννη που περνάει από τις ακτές της Αφρικής. Μπορεί να σε ταΐσει για ένα χρόνο, αλλά σου γεμίζει την ακτή με τόσα σκατά που η τσιρλίλα μυρίζει μέχρι την κορυφή του Κιλιμάντζαρου. Οι Nirvana μπορεί να έδωσαν την τελειωτική σφυριά στο κεφάλι του κάθε hair metal λούλη, και γι' αυτό τους ευχαριστούμε, αλλά χωρίς να το θέλουν, έγιναν η αιτία να γεμίσει η μουσική με κλαψομούνηδες παρθένους που μας λένε πόσο αποπνικτικά αποπνικτική είναι η ζωή επειδή τους έριξε χυλόπιτα μια γκόμενα στο MSN, με ονόματα όπως Nickelback, 3 Doors Down, Godsmack, Puddle of Mudd, και δίσκους όπως Ultraphobic και Hallucimphetamine. Σε αντίθεση με τον MJ, ο Κurt αυτοκτόνησε πριν δει αυτή την κατάντια κι έτσι μείναμε με τον Grohl να κάνει συνεργασίες με όποιον μιλάει αγγλικά πάνω στον πλανήτη.
Dr. Dre - The Chronic (1992)
Σήμερα όμως έχω όρεξη να γράψω για μουσική. Και συγκεκριμένα, θα σας αραδιάσω τις 6 υπεργαμάτες κλασικές δισκάρες που κατέστρεψαν τη μουσική. Ακούω κιόλας το brainfart: Mα Loki, αφού είναι κλασικά άλμπουμ πώς γίνεται να έκαναν κακό στη μουσική; Κατά λάθος. Πάμε να τα δούμε ένα-ένα και στο τέλος θα παραδεχτείτε όλοι την απεραντότητα της σοφίας μου.
Peter Frampton - Frampton Comes Alive (1976)
To live album που ανέβηκε 190 θέσεις στα charts μέσα σε μια εβδομάδα, έγινε η αιτία να ασχοληθούν οι corporations με τη μουσική. Και όταν έρχονται οι corporations, η τέχνη φεύγει. Ο Frampton έπρεπε να βγάζει κάθε χρόνο κι ένα δίσκο τόσο επιτυχημένο όσο το Alive, αλλιώς θα τον δένανε σε πυρακτωμένο αμόνι και θα του σπάγανε το νωτιαίο μυελό θαμώνες σιδεράδικου του LA. Το ίδιο και όποιος άλλος καλλιτέχνης δεν είχε την τύχη να διευθύνει δική του δισκογραφική εταιρία...oh wait...ακόμα κι αυτοί. Το χρηματιστήριο μπήκε για τα καλά στη μουσική, και για να θησαυρίσουν οι κοντοκουρεμένοι γραβατάκηδες έπρεπε οι καλλιτέχνες να δουλεύουν με ωράρια και deadline. ΜΕΧΡΙ 30 ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΕΤΟΙΜΟ ΔΙΣΚΟ, ΑΛΛΙΩΣ ΑΠΟΛΥΕΣΑΙ! Έτσι κι αυτοί ρίχνανε ό,τι μπάζα βρίσκανε στο απέναντι γιαπί, και φτιάχνανε δίσκους που θα έκαναν μέχρι και την Έφη Θώδη να φαίνεται πηγαίο ταλέντο. Μετά από 5 χρόνια τους ξεχνούσαμε και έβγαιναν άλλοι, με τις ίδιες προδιαγραφές. Αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα, και το να βρεις mainstream μπάντα που να έχει πάνω από ένα πραγματικά καλό άλμπουμ είναι πιο δύσκολο από το να έβρισκες φαλακρό στα 80s.
Kiss - Dynasty (1979)
H κυριότερη καταστροφή που έφερε μαζί του αυτό το άλμπουμ ήταν ο Desmond Child. Αυτός ο τύπος που ακόμα δεν έχει ζητήσει συγγνώμη από τον ΟΗΕ για τη γέννησή του, δεν είναι μόνο ο Φοίβος της Αμερικής, αλλά και ο Νταλάρας της. Τον Desmond τον ήξερε ο θείος του, η θεία του, ο μπακάλης της γειτονιάς του, ενώ δεν έχει επιβεβαιωθεί ακόμα αν τον ήξερε η μάνα του, πριν γράψει το I Was Made For Loving You. Από τότε, την είδε Christopher Nolan της μουσικής, και χώθηκε σε κάθε δίσκο rock act των 80s, από Aerosmith μέχρι Joan Jett κι από Bon Jovi μέχρι Alice Cooper, φτιάχνοντας τον πιο νερόβραστο ψευτο-hard ήχο που είχε ποτέ το ροκ. Όταν μετά από 10 χρόνια σκότους, η μουσική κατάφερε να πετάξει μια και καλή στα λιοντάρια τη φλωριά του glam και του sleaze, ο Desmond είπε να μας γνωρίσει τον Ricky Martin και να πληρώσουμε με τον πόνο των αυτιών μας την καύλα που ένιωθε ο ένας όταν έπαιζε το πουλί του άλλου. Φυσικά για όλα αυτά δε φταίνε οι Kiss, αλλά το κακό που έκανε στη μουσική ο Desmond Child είναι πολύ μεγάλο για να το αφήσω χωρίς αναφορά.
Michael Jackson - Thriller (1982)
Ένα άλμπουμ που πουλάει 110 εκατομμύρια δίσκους δε μπορεί παρά να έχει μια γαμημένη επιρροή στη μουσική. Αλλά στην περίπτωση του Thriller, οι καλλιτέχνες που τους καρφώθηκε να γίνουν οι νέοι βασιλιάδες της ποπ και βγήκαν στο ΜΤV κουνώντας τον κώλο και τραγουδώντας σε play back το Billie Jean ήταν λιγότερο ταλαντούχοι από στραβοκατσάβιδο. Σταυροκατσάβιδο. Κατσαβίδι τέλος πάντων. Σκεφτείτε το. Αν δεν υπήρχε το Thriller, δε θα υπήρχαν οι Backstreet Boys, oι Ν'Sync, η Βritney Spears, κι ο Βοno (πάλι ο Bono ρε πούστη μου...). Το ότι ο Michael πριν αυτοκτονήσει είχε κάνει feat στη Britney μαζί με όλους τους Jackson 5, δείχνει τι θα είχαμε γλιτώσει αν δεν είχε βγει αυτή η δισκάρα.
Nirvana - Nevermind (1991)
Το Νevermind είναι σαν ένα καράβι του ομίλου Βαρδινογιάννη που περνάει από τις ακτές της Αφρικής. Μπορεί να σε ταΐσει για ένα χρόνο, αλλά σου γεμίζει την ακτή με τόσα σκατά που η τσιρλίλα μυρίζει μέχρι την κορυφή του Κιλιμάντζαρου. Οι Nirvana μπορεί να έδωσαν την τελειωτική σφυριά στο κεφάλι του κάθε hair metal λούλη, και γι' αυτό τους ευχαριστούμε, αλλά χωρίς να το θέλουν, έγιναν η αιτία να γεμίσει η μουσική με κλαψομούνηδες παρθένους που μας λένε πόσο αποπνικτικά αποπνικτική είναι η ζωή επειδή τους έριξε χυλόπιτα μια γκόμενα στο MSN, με ονόματα όπως Nickelback, 3 Doors Down, Godsmack, Puddle of Mudd, και δίσκους όπως Ultraphobic και Hallucimphetamine. Σε αντίθεση με τον MJ, ο Κurt αυτοκτόνησε πριν δει αυτή την κατάντια κι έτσι μείναμε με τον Grohl να κάνει συνεργασίες με όποιον μιλάει αγγλικά πάνω στον πλανήτη.
Dr. Dre - The Chronic (1992)
To gangsta rap γεννήθηκε στο Compton, και εκεί πέθανε. Ο Dr. Dre με το Chronic θέλησε να φτιάξει ένα χιπ-χοπ δίσκο όπου η μουσική θα έχει μεγαλύτερη σημασία από το στίχο, κι έτσι ακούσαμε το στίχο-μνημείο ποιητικής μεγαλοφυίας "Never let me slip, cause if I slip, then I'm slipping". Από τότε, κάθε μπόμπιρας που έπαιξε GTA ή είδε το Friday, μπορεί βρίσκοντας απλά έναν καλό παραγωγό, να γίνει ράπερ απλά φορώντας φαρδιά παντελόνια και λέγοντας με δίστιχα νηπειαγωγείου πόσο γαμάτος είναι. Έτσι μάθαμε τον Kanye West, τον Lil Wayne και τον Fred Durst (ναι, κι αυτός αποφάσισε στα 35 του ότι είναι ghetto kid). Ο Dre έβγαλε εκατομμύρια, έφτιαξε δική του εταιρία, έβγαλε εκατομμύρια, πούλησε κάτι σκατοσακούλες σαν ακουστικά, έβγαλε εκατομμύρια, κονόμησε θέση γραβατωμένου στελέχους στην Apple, έβγαλε εκατομμύρια, νίκησε τους Guns n Roses στο διαγωνισμό "περισσότερα χρόνια που έχω τους fans μου στο περίμενε για νέο δίσκο", έβγαλε εκατομμύρια, και μήνυσε το Napster γιατί δεν του 'δινε ποσοστό από τα downloads του Chronic. Ναι φίλε! Ο τύπος που κάποτε ράπαρε "Βut you know it ain't all about wealth, as long as you make a not to express yourself" μήνυσε το Napster μαζί με τους Metallica. Το επόμενο βήμα θα είναι να ζητήσει δημόσια συγνώμη από την αστυνομία για το Fuck The Police.
Santana - Supernatural (1999)
Nαι, το ξέρω, ο Carlos ειναι θεός. Ναι, το ξέρω, γίνεσαι υγρή με το Smooth και το Πουτσολάτσον. Ναι, το ξέρω, ψήφισες ΣΥΡΙΖΑ. Το Supernatural κι η Μάσκα του Ζορό είναι οι δύο λόγοι που οι Ελληνίδες της δεκαετίας του 2000 χύνουν σε λιγότερο από 3 δευτερόλεπτα στο άκουσμα των ισπανικών. Ο Santana με το δίσκο του μας ανάγκασε να ακούμε τα κλαρίνα της Νότιας Αμερικής και να μη μπορούμε να ρίξουμε γκόμενα αν δε συχνάζουμε στο Gazarte και δεν πίνουμε σανγκρία και πατίντα ντε κόκο. Κορίτσια, ούτε εσείς γίνατε ξαφνικά σπανιόλες, ούτε ο τσομπανοτραβόλτας που σας χόρεψε κάτι σαν τανγκό στο λάτιν μπαράκι που πήγατε χτες είναι Λατίνος εραστής, Κι ο Santana κατέστρεψε τη μουσική. Α, και η σανγκρία είναι η μανταρινάδα της Ισπανίας. Τίποτα άλλο.
Υ.Γ. Αγαμητέ Rick Rubin. Σε ευχαριστούμε για τους Run DMC, τους Beastie Boys, τους RHCP, την Adele κλπ. Σε ευχαριστούμε γιατί έκανες τους 15χρονους goth να μάθουν τον Johnny Cash. Αλλά ρε σύντεκνε, σταμάτα να δυναμώνεις την ένταση σε κάθε καινούριο δίσκο που φτιάχνεις. Αν θέλουμε να κουφαθούμε βάζουμε σε λούπα το βίντεο με τα greatest hits του Άδωνη, δε χρειάζεται να μας κουφάνεις εσύ. Kι επιτέλους, τα τραγούδια μιξάρονταν σε μικρότερη ένταση επειδή ΕΤΣΙ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. Να ξέρεις ότι η ιστορία στο μέλλον θα βάλει τη δική σου παπαδόφατσα δίπλα στο λόγο για τον οποίο όλα τα remastered CD από το 2000 και μετά ακούγονται χάλια.
3 χρόνια μετά από αυτό το βίντεο, το Nevermind έγινε remaster και το Smells Like Teen Spirit ακουγόταν ακριβώς έτσι. Όχι ότι είστε προβλέψιμοι, αλλά ΕΙΣΤΕ ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΟΙ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου