Τις προάλλες πήγα για μια βδομάδα στην Πράγα με έναν κολλητό μου. Πολλά μου άρεσαν. Οι γυναίκες, οι δρόμοι, οι μπύρες, τα φαγητά που δοκίμασα, το ότι δε δοκίμασα γκούλας, και άλλα πολλά. Αυτό όμως που θα μου μείνει, που μου άρεσε περισσότερο κι από το ότι δε δοκίμασα γκούλας, που το γούσταρα τόσο πολύ που σε 50 χρόνια θα το διηγούμαι μέσω iphone69GS στα virtual εγγόνια μου, είναι η ασφάλεια αεροδρομίου τους.
Η ασφάλεια στο αεροδρόμιο της Πράγας κυριολεκτικά ΓΑΜΑΕΙ ΚΑΙ ΔΕΡΝΕΙ. Πιστεύω ότι ο επίδοξος τρομοκράτης θα προτιμήσει να αυτοκατσαβιδωθεί στο λαιμό και να σπάσει με αγκωνάρι τα σαγόνια του, παρά να περάσει από το αεροδρόμιο της Πράγας και να αντιμετωπίσει αυτό το μίγμα Λεβιάθαν με Bowser. Σας ακούω κιόλας να μουρμουρίζετε με περιέργεια: "μα τι έχει και τι κάνει αυτή η ασφάλεια που την καθιστά τόσο γαμάουα;" Κι επειδή είμαι πάντα μεγαλόψυχος με τους υπηκόους μου, θα σας κάνω τη χάρη να σας διηγηθώ ένα περιστατικό που ήμουνα μπροστά.
Έχουμε πάει στο αεροδρόμιο εγώ κι ο κολλητός μου για να φύγουμε. Έχουμε δώσει τις βαλίτσες για να μας τις μετρήσουν (εκεί αν είναι πάνω από 20 κιλά δεν τις περνάνε, γι' αυτό και για κανά τέταρτο βγάζαμε πράγματα από τη μια βαλίτσα και τα βάζαμε στην άλλη μπας και περάσουν και οι δύο), και έχουμε πάει να δώσουμε τις ταυτότητές μας για να τις ξαναπάρουμε και μετά να τις ξαναδώσουμε για να τις βάλουν επιτέλους στο αεροπλάνο. Επειδή η ουρά ήταν μεγάλη, ο φίλος μου στεκόταν λίγο παραπέρα. Όταν φτάνει η σειρά του, δίνει την ταυτότητα, η υπάλληλος την ελέγχει, του την ξαναδίνει πίσω και ο φίλος μου πάει να πάρει τη βαλίτσα του, σε απόσταση κάπου 1 με 2 μέτρα από τους άλλους. Με το που τη σηκώνει, ένας ράμπο μπάτσος πετάγεται από το πουθενά (δηλαδή όχι ακριβώς από το πουθενά, εγώ τον είχα δει πιο πριν να φυλάει μια κλειστή πόρτα, άρα μάλλον ο κίνδυνος του να ανοίξει η πόρτα μόνη της και να βγει έξω ο πελώριος τυραννόσαυρος είχε περάσει, και ο ράμπο μπάτσος ήταν πια ελεύθερος να βγει σε νέες περιπέτειες για το πέρασμα της χωρίς όλα αυτά ανιαρής μέρας του στο αεροδρόμιο), μαγκώνει τον κολλητό μου και λέει με μια βλαχοτσέχικη προφορά που θα τη ζήλευε κι η Έφη Θώδη "IT'S A JOKE". Πάω να δω τι έγινε, ρωτάω γιατί τον πιάσανε, και ο ράμπο μπάτσος μου λέει με την ίδια βλαχοτσέχικη προφορά ότι πήγε να ανοίξει μια βαλίτσα χωριστά από τον άλλο κόσμο. Του λέω ότι είναι δικιά του, και το ίδιο του λέει κι ο φίλος μου. Με κρατάει κι εμένα! Με αυτά και με εκείνα μέχρι να καταλάβει ο βλαχοραμπομπάτσος ότι δεν είμαστε τρομοκράτες, έπρεπε να έρθει η μισή ασφάλεια του αεροδρομίου, να μας ψάξει τις βαλίτσες (ευτυχώς δεν είχαμε μέσα βιάγκρα ή επιμηκυντή πέους γιατί σίγουρα θα τα έπαιρναν αυτοί για πάρτη τους και θα μέναμε χωρίς δώρα για τους φίλους μας στην Ελλάδα), να μας τις κάνουν μπάχαλο (μιας και είχαμε ανταλλάξει πράγματα στις βαλίτσες μας για να περάσουν τον έλεγχο, αυτοί σε κάθε τι που έβρισκαν ρωτούσαν ποιανού είναι και το έβαζαν στην αντίστοιχη βαλίτσα, με αποτέλεσμα η βαλίτσα του κολλητού μου - που είχε ψωνίσει τα πιο πολλά και ήταν 24 κιλά - να μη μπορεί πάλι να περάσει τον έλεγχο), και στο τέλος μας άφησαν μετά από 3 τέταρτα αφού είχαμε χάσει την πτήση και έπρεπε να περιμένουμε άλλες 2 ώρες στο αεροδρόμιο.
Γι' αυτό λοιπόν σας λέω ότι αυτή η ασφάλεια αεροδρομίου ΓΑΜΑΕΙ ΚΑΙ ΔΕΡΝΕΙ. Όλοι οι τρομοκράτες που σκέφτεστε να ανατινάξετε το αεροπλάνο με το να βάλετε μια βόμβα μέσα στις αποσκευές σας (γιατί αυτό κάνουν όλοι οι τρομοκράτες και είναι γνωστό σε όλους ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος τρομοκρατικής ενέργειας σε αεροπλάνο), τρέμετε! Οι μπατσοράμπο του αεροδρομίου σας περιμένουν με κίτρινους λεκέδες στις μασχάλες και δολοφονική φαγούρα στους όρχεις από τη σκληρή δουλειά! Θα φτύσετε το γάλα της μάνας σας!
Συχνές ερωτήσεις που θα σας κάνουν:
-Πήρατε κανένα δέμα από αγνώστους;
-Έχετε πακετάρει τις αποσκευές σας;
-Είχατε κάθε στιγμή τις αποσκευές σας στην κατοχή σας;
Αυτή η τελευταία ερώτηση μπορεί να μου προκαλέσει περισσότερο σπάσιμο στους νευρώνες από ότι το χτύπημα του σβέρκου μου με γεωτρύπανο. Όχι, έχω την κακιά συνήθεια να αφήνω τις αποσκευές μου σε κάποιους αρκετά μαλάκες μπάτσους που είναι αρκετά ηλίθιοι για να μου τις κλέψουν. Σοβαρά τώρα, ποιος ο λόγος να ρωτάνε αυτές τις ερωτήσεις; Υπάρχει περίπτωση κάποιος που έχει σκοπό να ανατινάξει ένα αεροπλάνο, να πει την αλήθεια σε αυτές τις ερωτήσεις; -Τι έχεις μέσα στις βαλίτσες; -Ε, τίποτα μωρέ, μια βόμβα μόνο! Και να υπάρχει τέτοιος τρομοκράτης που θα τους πει την αλήθεια, το σίγουρο είναι ότι θα είναι αρκετά χαζός για να πετύχει η ενέργεια.
Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι ακόμα πιο απλά. Σε ρωτάνε τι έχεις μέσα, τους λες (δε σε ακούνε εκείνη την ώρα γιατί είτε σκέφτονται τα ντολμαδάκια που θα φάνε στο σπίτι μετά τη δουλειά είτε έχουν μπανίσει κανένα καλό γκομενάκι στο διάδρομο), και σε περνάνε ότι και να πεις. Πριν 2 χρόνια στο Bennyζέλος με σταμάτησε ένας μπάτσος και με ρώτησε τι έχω μέσα στη βαλίτσα. Του είπα "μια κούκλα", το πίστεψε και με άφησε να περάσω. Θα μπορούσα να είχα πει ρούχα, παπούτσια ή έναν καλό δίσκο των Smashing Pumpkins (αν υπήρχε). Μήπως πιστεύει ότι κάνοντας αρκετές χαζές ερωτήσεις κάποτε θα βρεθεί πράγματι ένας τρομοκράτης και στην ερώτηση "τι έχεις μέσα;" θα του πει "βόμβα" και ο Αστυνόμος Σκορδοπούτσογλου θα τον πιάσει αμέσως;
Για όσους σκέφτονται "τι μας νοιάζει όλο αυτό" έχω να τους πω ότι ο αριστερός μου όρχις έχει κιόλας αρχίσει να ταλαντώνεται από την αγωνία αν σας νοιάζει ή όχι. Για όλους τους άλλους, αισθανθείτε ελεύθεροι να μου γράψετε στα σχόλια πόσο χρωστάω τη ζωή μου στις ασφάλειες των αεροδρομίων όλου του κόσμου (γιατί είναι γνωστό ότι αυτές ξεγέννησαν τη μάνα μου και δεν έμεινα ένα ακόμα ζυγωτό), πόσο δύσκολη και επικίνδυνη είναι η δουλειά τους (άλλωστε το να θερμαίνεις με τον κώλο σου όλες τις καρέκλες του αεροδρομίου εγκυμονεί μεγαλύτερο κίνδυνο από το να σκαρφαλώνεις σε ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα), πόσο οφείλω να τους σέβομαι (χωρίς αυτοί φυσικά να οφείλουν κανένα σεβασμό σε εμένα, άλλωστε εγώ χρωστάω τη ζωή μου σε αυτούς) και άλλα παρόμοια Καμμενιλίκια. Θα έχω την ευγενική μεγαλοκαρδία να συμπεριλάβω και τα δικά σας ονόματα στο μεγάλο κιτάπι των ήδη πρησμένων και ταλαντωνόμενων όρχεών μου.
Η ασφάλεια στο αεροδρόμιο της Πράγας κυριολεκτικά ΓΑΜΑΕΙ ΚΑΙ ΔΕΡΝΕΙ. Πιστεύω ότι ο επίδοξος τρομοκράτης θα προτιμήσει να αυτοκατσαβιδωθεί στο λαιμό και να σπάσει με αγκωνάρι τα σαγόνια του, παρά να περάσει από το αεροδρόμιο της Πράγας και να αντιμετωπίσει αυτό το μίγμα Λεβιάθαν με Bowser. Σας ακούω κιόλας να μουρμουρίζετε με περιέργεια: "μα τι έχει και τι κάνει αυτή η ασφάλεια που την καθιστά τόσο γαμάουα;" Κι επειδή είμαι πάντα μεγαλόψυχος με τους υπηκόους μου, θα σας κάνω τη χάρη να σας διηγηθώ ένα περιστατικό που ήμουνα μπροστά.
Έχουμε πάει στο αεροδρόμιο εγώ κι ο κολλητός μου για να φύγουμε. Έχουμε δώσει τις βαλίτσες για να μας τις μετρήσουν (εκεί αν είναι πάνω από 20 κιλά δεν τις περνάνε, γι' αυτό και για κανά τέταρτο βγάζαμε πράγματα από τη μια βαλίτσα και τα βάζαμε στην άλλη μπας και περάσουν και οι δύο), και έχουμε πάει να δώσουμε τις ταυτότητές μας για να τις ξαναπάρουμε και μετά να τις ξαναδώσουμε για να τις βάλουν επιτέλους στο αεροπλάνο. Επειδή η ουρά ήταν μεγάλη, ο φίλος μου στεκόταν λίγο παραπέρα. Όταν φτάνει η σειρά του, δίνει την ταυτότητα, η υπάλληλος την ελέγχει, του την ξαναδίνει πίσω και ο φίλος μου πάει να πάρει τη βαλίτσα του, σε απόσταση κάπου 1 με 2 μέτρα από τους άλλους. Με το που τη σηκώνει, ένας ράμπο μπάτσος πετάγεται από το πουθενά (δηλαδή όχι ακριβώς από το πουθενά, εγώ τον είχα δει πιο πριν να φυλάει μια κλειστή πόρτα, άρα μάλλον ο κίνδυνος του να ανοίξει η πόρτα μόνη της και να βγει έξω ο πελώριος τυραννόσαυρος είχε περάσει, και ο ράμπο μπάτσος ήταν πια ελεύθερος να βγει σε νέες περιπέτειες για το πέρασμα της χωρίς όλα αυτά ανιαρής μέρας του στο αεροδρόμιο), μαγκώνει τον κολλητό μου και λέει με μια βλαχοτσέχικη προφορά που θα τη ζήλευε κι η Έφη Θώδη "IT'S A JOKE". Πάω να δω τι έγινε, ρωτάω γιατί τον πιάσανε, και ο ράμπο μπάτσος μου λέει με την ίδια βλαχοτσέχικη προφορά ότι πήγε να ανοίξει μια βαλίτσα χωριστά από τον άλλο κόσμο. Του λέω ότι είναι δικιά του, και το ίδιο του λέει κι ο φίλος μου. Με κρατάει κι εμένα! Με αυτά και με εκείνα μέχρι να καταλάβει ο βλαχοραμπομπάτσος ότι δεν είμαστε τρομοκράτες, έπρεπε να έρθει η μισή ασφάλεια του αεροδρομίου, να μας ψάξει τις βαλίτσες (ευτυχώς δεν είχαμε μέσα βιάγκρα ή επιμηκυντή πέους γιατί σίγουρα θα τα έπαιρναν αυτοί για πάρτη τους και θα μέναμε χωρίς δώρα για τους φίλους μας στην Ελλάδα), να μας τις κάνουν μπάχαλο (μιας και είχαμε ανταλλάξει πράγματα στις βαλίτσες μας για να περάσουν τον έλεγχο, αυτοί σε κάθε τι που έβρισκαν ρωτούσαν ποιανού είναι και το έβαζαν στην αντίστοιχη βαλίτσα, με αποτέλεσμα η βαλίτσα του κολλητού μου - που είχε ψωνίσει τα πιο πολλά και ήταν 24 κιλά - να μη μπορεί πάλι να περάσει τον έλεγχο), και στο τέλος μας άφησαν μετά από 3 τέταρτα αφού είχαμε χάσει την πτήση και έπρεπε να περιμένουμε άλλες 2 ώρες στο αεροδρόμιο.
Γι' αυτό λοιπόν σας λέω ότι αυτή η ασφάλεια αεροδρομίου ΓΑΜΑΕΙ ΚΑΙ ΔΕΡΝΕΙ. Όλοι οι τρομοκράτες που σκέφτεστε να ανατινάξετε το αεροπλάνο με το να βάλετε μια βόμβα μέσα στις αποσκευές σας (γιατί αυτό κάνουν όλοι οι τρομοκράτες και είναι γνωστό σε όλους ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος τρομοκρατικής ενέργειας σε αεροπλάνο), τρέμετε! Οι μπατσοράμπο του αεροδρομίου σας περιμένουν με κίτρινους λεκέδες στις μασχάλες και δολοφονική φαγούρα στους όρχεις από τη σκληρή δουλειά! Θα φτύσετε το γάλα της μάνας σας!
Συχνές ερωτήσεις που θα σας κάνουν:
-Πήρατε κανένα δέμα από αγνώστους;
-Έχετε πακετάρει τις αποσκευές σας;
-Είχατε κάθε στιγμή τις αποσκευές σας στην κατοχή σας;
Αυτή η τελευταία ερώτηση μπορεί να μου προκαλέσει περισσότερο σπάσιμο στους νευρώνες από ότι το χτύπημα του σβέρκου μου με γεωτρύπανο. Όχι, έχω την κακιά συνήθεια να αφήνω τις αποσκευές μου σε κάποιους αρκετά μαλάκες μπάτσους που είναι αρκετά ηλίθιοι για να μου τις κλέψουν. Σοβαρά τώρα, ποιος ο λόγος να ρωτάνε αυτές τις ερωτήσεις; Υπάρχει περίπτωση κάποιος που έχει σκοπό να ανατινάξει ένα αεροπλάνο, να πει την αλήθεια σε αυτές τις ερωτήσεις; -Τι έχεις μέσα στις βαλίτσες; -Ε, τίποτα μωρέ, μια βόμβα μόνο! Και να υπάρχει τέτοιος τρομοκράτης που θα τους πει την αλήθεια, το σίγουρο είναι ότι θα είναι αρκετά χαζός για να πετύχει η ενέργεια.
Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι ακόμα πιο απλά. Σε ρωτάνε τι έχεις μέσα, τους λες (δε σε ακούνε εκείνη την ώρα γιατί είτε σκέφτονται τα ντολμαδάκια που θα φάνε στο σπίτι μετά τη δουλειά είτε έχουν μπανίσει κανένα καλό γκομενάκι στο διάδρομο), και σε περνάνε ότι και να πεις. Πριν 2 χρόνια στο Bennyζέλος με σταμάτησε ένας μπάτσος και με ρώτησε τι έχω μέσα στη βαλίτσα. Του είπα "μια κούκλα", το πίστεψε και με άφησε να περάσω. Θα μπορούσα να είχα πει ρούχα, παπούτσια ή έναν καλό δίσκο των Smashing Pumpkins (αν υπήρχε). Μήπως πιστεύει ότι κάνοντας αρκετές χαζές ερωτήσεις κάποτε θα βρεθεί πράγματι ένας τρομοκράτης και στην ερώτηση "τι έχεις μέσα;" θα του πει "βόμβα" και ο Αστυνόμος Σκορδοπούτσογλου θα τον πιάσει αμέσως;
Για όσους σκέφτονται "τι μας νοιάζει όλο αυτό" έχω να τους πω ότι ο αριστερός μου όρχις έχει κιόλας αρχίσει να ταλαντώνεται από την αγωνία αν σας νοιάζει ή όχι. Για όλους τους άλλους, αισθανθείτε ελεύθεροι να μου γράψετε στα σχόλια πόσο χρωστάω τη ζωή μου στις ασφάλειες των αεροδρομίων όλου του κόσμου (γιατί είναι γνωστό ότι αυτές ξεγέννησαν τη μάνα μου και δεν έμεινα ένα ακόμα ζυγωτό), πόσο δύσκολη και επικίνδυνη είναι η δουλειά τους (άλλωστε το να θερμαίνεις με τον κώλο σου όλες τις καρέκλες του αεροδρομίου εγκυμονεί μεγαλύτερο κίνδυνο από το να σκαρφαλώνεις σε ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα), πόσο οφείλω να τους σέβομαι (χωρίς αυτοί φυσικά να οφείλουν κανένα σεβασμό σε εμένα, άλλωστε εγώ χρωστάω τη ζωή μου σε αυτούς) και άλλα παρόμοια Καμμενιλίκια. Θα έχω την ευγενική μεγαλοκαρδία να συμπεριλάβω και τα δικά σας ονόματα στο μεγάλο κιτάπι των ήδη πρησμένων και ταλαντωνόμενων όρχεών μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου