Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

Πώς να τραβήξετε την τέλεια μαλακία μέσα σε κόσμο

Το Kafriliasma ξεκινά το ξεχωριστό αφιέρωμά του "Συμβουλές για άντρες" με την αναφορά στην ιεροτελεστία του κάθε αρσενικού. Την αυτοϊκανοποίηση. Οι παρακάτω συμβουλές θα σας φανούν χρήσιμες σε περίπτωση που σας καβλώσει να τον παίξετε, αλλά είστε ανάμεσα σε πολύ κόσμο και θέλετε να περάσετε απαρατήρητοι.

Μαλακία σε ιατρείο

Μια από τις πιο συνηθισμένες περιπτώσεις είναι να θέλετε να εξασκήσετε το αντρικό σας καθήκον όταν περιμένετε πολύ ώρα στην αίθουσα αναμονής ενός ιατρείου μόνος σας ή, αν είστε πατέρας, με το παιδί σας. Η πολλή ώρα αναμονής σας κάνει να θέλετε να τον παίξετε, ειδικά αν η τελευταία σας μαλακία έχει πάνω από μία ώρα που τέλειωσε. Είναι δύσκολο να αποφύγετε τον πειρασμό, ειδικά όταν στο τραπέζι μπροστά σας υπάρχουν 4-5 περιοδικά με τρία γυμνά καβλοράπανα το καθένα στο εξώφυλλο. Δεν είσαι όμως σίγουρος αν πρέπει ή όχι, γιατί δίπλα σου βλέπεις μια γριά με αρτηριοσκλήρωση, ένα γέρο με γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση και δυο σιαμαία με νευροκαβαλίκεμα. Μη σκεφτείς να τα παρατήσεις. Είσαι άντρας και σε καλεί το ιερό καθήκον, Το πρώτο πράγμα που πρέπει να σκεφτείς, είναι τι έκαναν οι ένδοξοι πρόγονοί σου στα δύσκολα χρόνια της χούντας. Βασικά γάμα τους προγόνους σου. Σκέψου τι έκανες εσύ όταν ήθελες να διαβάσεις κόμικς μικρός στο σχολείο και δεν ήθελες να σε πάρει χαμπάρι η δασκάλα. Ναι, σωστά θυμήθηκες, κλασικέ Έλληνα άντρα, κι εσύ έβαζες τα κόμικς μέσα στο σχολικό βιβλίο και όταν τα διάβαζες φαινόταν ότι διάβαζες το σχολικό βιβλίο. Είναι λοιπόν η ώρα να επαναλάβεις τον ηρωικό άθλο των παιδικών σου χρόνων. Κοίταξε αν στο τραπέζι υπάρχει εκτός από τα τσοντοπεριοδικά κανένα περιοδικό για αυτοκίνητα ή κανένα επιστημονικό δοκίμιο. Προσοχή! Αν βρεις περιοδικό με αυτοκίνητα μην ξεχνάς ότι το θέλεις μόνο για κάλυψη. Μην πάει το μάτι σου στα νέα ζαντολάστιχα της Michelin ή στο νέο και φιλικό προς το περιβάλλον Nissan Qashqai, γιατί σε λιγότερο από 10 fempto-second ο πούτσος σου θα έχει πέσει σε χειμερία νάρκη. Αν τώρα δεν υπάρχει κανένα άλλο μη-ύποπτο βιβλίο ή περιοδικό στο τραπέζι, καλό θα ήταν να προνοήσετε από πριν και να πάρετε από το σπίτι ένα χοντρό κατά προτίμηση βιβλίο για κάλυψη.


Αυτό θα ήταν ότι πρέπει.

Ακουμπήστε το χοντρό βιβλίο ακριβώς πάνω από το περιοδικό που θέλετε να πάρετε. Πιάστε με το χέρι σας το περιοδικό και σηκώστε το μαζί με το χοντρό βιβλίο, και αμέσως ακουμπήστε το στα πόδια σας για να μη φαίνεται. Καθίστε αναπαυτικά στον καναπέ, ανοίξτε το χοντρό βιβλίο και από μέσα ανοίξτε το περιοδικό. Θυμηθείτε να τα έχετε και τα δύο λίγο πάνω από τα μπούτια σας. Εδώ αρχόζει το δύσκολο κομμάτι. Ναι μεν στη στάση που είστε δε βλέπει κανείς τι κάνετε και όλοι νομίζουν ότι είστε ένας καλός θρησκευόμενος κύριος που ψάχνει προσευχές στην αγία γραφή για να τον κάνει καλά ο Κύριος, όμως θυμηθείτε ότι τώρα πρέπει να βάλετε το ένα σας χέρι στον ιερό τόπο σας για να αρχίσει η ιεροτελεστία. Αυτό σημαίνει ότι το άλλο σας χέρι παίρνει πάνω του όλη την κάλυψη. Όσοι τον παίζουν με τα δύο χέρια πρέπει να ξέρουν ότι η μαλακία στο ιατρείο είναι stealthy και πρέπει να βολευτούν με το ένα χέρι. Ενώ λοιπόν το ένα σας χέρι ικανοποιεί ολόκληρο τον οργανισμό σας, το άλλο πρέπει να κρατήσει το ένα περιοδικό μέσα στο άλλο. Για ένα χέρι αυτό είναι δύσκολο όπως καταλαβαίνετε, οπότε θα χρειαστεί να σηκώσετε λίγο και τα πόδια για να στηρίζονται τα περιοδικά.

Η μαλακία στο ιατρείο πρέπει να είναι γρήγορη και αποτελεσματική. Μη χάνετε χρόνο. Μην ξεχνάτε ότι υπάρχει περίτπωση να βγει έξω ο γιατρός και να φωνάξει το όνομά σας, οπότε εσείς πρέπει να σηκωθείτε και να πάτε μέσα, οπότε η μαλακία εκ των πραγμάτων έχει αποτύχει. Να είσαι όσο πιο γρήγορος γίνεται, χωρίς όμως να κάνεις αγγαρεία. Το τσοντοπεριοδικό θα σου δώσει πολλούς λόγους να ευχαριστηθείς τη μαλακία σου όσο σύντομη κι αν είναι. Όταν τελειώσεις, συνεχίζεις να συμπεριφέρεσαι σαν κύριος. Κλείνεις την αγία γραφή (ή το Car and Driver) χωρίς να βγάλεις από μέσα το τσοντοπεριοδικό, και τα αφήνεις πάνω στο τραπέζι. Μπαίνεις στο ιατρείο, κάνεις κανονικά την εξέτασή σου ή του παιδιού σου αν είσαι πατέρας, και όταν βγαίνεις παίρνεις το βιβλίο αν είναι δικό σου, με το περιοδικό μέσα, και φεύγεις. Έχεις πετύχει μια τέλεια stealthy μαλακία και σου 'χει μείνει κι ένα τσοντοπεριοδικό για το σπίτι. Αν η κάλυψη δεν ήταν δικό σου βιβλίο αλλά του ιατρείου, το αφήνεις εκεί μαζί με το περιοδικό. Το πολύ πολύ ο επόμενος άντρας που θα έρθει για τον ίδιο σκοπό να βρει έτοιμο το σκηνικό.

Μαλακία στο λεωφορείο

Στο λεωφορείο η μαλακία είναι πιο εύκολη. Ακόμα και αν το λεωφορείο είναι γεμάτο και δίπλα σου κάθεται επιληπτικός γέρος με τσιγαρόβηχα, υπάρχει τρόπος να πετύχεις. Το πρώτο που πρέπει να θυμάσαι είναι ότι η μαλακία στο λεωφορείο γίνεται πάντα πάνω από το παντελόνι, οπότε η ορμή είναι μικρότερη αφού δεν υπάρχει επαφή χεριού με πέος. Αν λοιπόν είσαι μέσα σε λεωφορείο και θες να κάνεις την καθιερωμένη σου δωρεά στα φτωχά παιδιά του Αυνανιστάν, ακολούθησε τα παρακάτω απλά βήματα.

Πρώτα, γύρνα προς το παράθυρο. Πρέπει να είσαι στο μέσα κάθισμα για να το κάνηεις αυτό χωρίς να κοιτάς το διπλανό σου. Αν είσαι μόνος σου είναι πιο εύκολο. Αν το λεωφορείο είναι υπεραστικό και δεν κάνει στάσεις, μπορείς να πιάσεις και όλο το χώρο στο κάθισμά σου και να πάρεις το χρόνο σου, αλλά αν είναι αστικό ο χρόνος είναι περιορισμένος. Αφού έχεις γυρίσει προς το παράθυρο, βάλε το χέρι σου να πιάνει το πέος σου πάνω από το παντελόνι. Αν θες να τον παίξεις μέσα από το παντελόνι θα χάσεις πολύτιμο χρόνο και το πιο πιθανό είναι να γίνεις αντιληπτός. Ξεκίνα να τον τραβάς προς τον τοίχο του λεωφορείου όσο θα σηκώνεται. Στην κορύφωση πρέπει να έχει ακουμπήσει τον τοίχο, ή αν είσαι προικισμένος, το παράθυρο (σε αυτή την περίπτωση όμως μπορεί να γίνεις αντιληπτός από όλο το λεωφορείο και να δεις ξαφνικά 15 γυναίκες να έρχονται γεμάτες λιγούρα προς το μέρος σου. Θυμήσου ότι είσαι εκεί για μαλακία και όχι για γαμήσι). Όταν τελειώσεις, θέλει προσοχή. Μη γυρίσεις απότομα και κοιτάς μπροστά σα να μην έγινε τίποτα. Συνέχισε να είσαι γυρισμένος προς το παράθυρο, και μετά από ένα λεπτό σιγά-σιγά ξεκίνα να γυρνάς το κεφάλι σου προς τα ίσια. Ο διπλανός σου το πιο πιθανό είναι να μην έχει καταλάβει τίποτα.

Μαλακία σε κηδεία

Σε μια κηδεία είναι συχνό φαινόμενο να σου έρχεται κάβλα και να μην ξέρεις τον κατάλληλο τόπο και τρόπο να την εκτονώσεις. Αν σου έρθει μέσα στην εκκλησία, είναι απλό. Βρες μια καρέκλα μακριά από τον πολύ κόσμο, ρίξε μία παχιά-παχιά και ξελάφρωσε. Σκοτεινά είναι, δε θα σε δει κανείς, το 'χεις ξανακάνει σε εκκλησία, είναι εύκολο. Αν είσαι έξω πες ότι σου έρχεται κατούρημα, μπες στην τουαλέτα και από κει και πέρα ξέρεις τη συνέχεια. Αν είσαι στο τραπέζι μετά την κηδεία, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Υποτίθεται ότι έχεις πάει ήδη μια φορά για κατούρημα, οπότε αν το ξαναζητήσεις θα σε υποψιαστούν. Το μυστικό εδώ είναι να τρως αργά, Πιο αργά από τους άλλους. Όταν οι άλλοι τελειώνουν τα πιάτα τους και έχουν πιει τον καφέ της παρηγοριάς, εσύ πρέπει να είσαι στη μέση. Σιγά σιγά όλοι θα αρχίσουν να βγαίνουν από το σπίτι ή το μαγαζί που γίνεται το τραπέζι, και θα μείνουν μόνο 2-3 άτομα να πληρώσουν το λογαριασμό. Εσύ θα τους πεις να βγουν και να σε περιμένουν μέχρι να φας όλο το πιάτο. Πες το πονεμένα, όχι χαρούμενα, μην ξεχνάς ότι είσαι σε κηδεία. Αν σου πουν να το αφήσεις εκεί ή να το πάρεις για το δρόμο, εσύ θα επιμένεις να το φας εκεί. Όταν βγουν όλοι έξω για να σε περιμένουν, ήρθε η ώρα να αμολήσεις μία στα μουλωχτά. Να θυμάσαι ότι όσο πιο πολύ φαΐ έχεις στο πιάτο, τόσο πιο πολύ χρόνο θα έχεις να τον παίξεις. Οι άλλοι έξω θα νομίζουν ότι τελειώνεις το πιάτο, οπότε δε θα υποψιαστούν τίποτα. Πρόσεχε όμως. Αν κάνεις πολλή ώρα να τελειώσεις, θα μπει καμιά μάνα ή καμιά θεία για να σε πάρει, και δε χρειάζεται να σου πω την ξεφτίλα που θα νιώσεις αν σε πιάσουν να τον παίζεις σε κηδεία. Γι' αυτό πάρε το χρόνο σου αλλά μην αφαιρεθείς κιόλας. Όταν τελειώσεις, βγες έξω με το κεφάλι κάτω (είσαι σε κηδεία) και φύγετε όλοι μαζί, Θυμήσου ότι το φαγητό ήταν απλά η κάλυψη και δε χρειάζεται στ' αλήθεια να τελειώσεις το πιάτο, μιας και ο λογαριασμός έχει πληρωθεί έτσι κι αλλιώς.

Μαλακία στη θάλασσα

Και πάμε τώρα και στο τελευταίο κομμάτι που είναι και το πιο δύσκολο. Μαλακία μέσα στη θάλασσα. Όλοι το έχουμε προσπαθήσει, λίγοι όμως το έχουμε πετύχει πραγματικά. Έχοντας τα γεννητικά σου όργανα μέσα στο νερό, είναι τεχνικά αδύνατο να χύσεις, και πάντα καταλήγεις με πρησμένο αγκώνα. Πρέπει λοιπόν ο πούτσος σου να είναι στην επιφάνεια. Υπάρχουν πολλοί αλλά επικίνδυνοι τρόποι να το πετύχεις αυτό. Ένας τρόπος είναι να δοκιμάσεις να τον παίξεις στα ρηχά, αλλά εκεί έχει μωρά και μανάδες που τα φυλάνε άρα θα γίνεις ρεζίλι. Άλλος τρόπος είναι να ξαπλώσεις ανάσκελα πάνω στη θάλασσα και να σηκώσεις το μαγιό σου μέχρι την επιφάνεια, να τον βγάλεις και να αρχίσεις να τον παίζεις. Αυτό μπορείς να το κάνεις και στα βαθιά, αλλά όσο τον παίζεις σε αυτή τη στάση παρατηρείς ότι το σώμα σου βουλιάζει και ο πούτσος σου ξαναμπαίνει μέσα στο νερό. Ο τρίτος τρόπος είναι να τον παίξεις όρθιος κάπου που να πατάς  άμμο, που να μην είναι όμως πολύ ρηχά. Αν είσαι ψηλός και έχεις μεγάλα πόδια αυτό μπορείς να το πετύχεις σε βάθος μέχρι ένα μέτρο. Το μαγιό σου πρέπει να είναι λίγο πάνω από την επιφάνεια. Τον βγάζεις και αφήνεις το κανόνι να πυροβολήσει. Ο πιο σίγουρος τρόπος όμως είναι ο τέταρτος. Ο τέταρτος τρόπος βολεύει και ψηλούς, και κοντούς, και καλούς και κακούς κολυμβητές, και γρήγορους και αργούς μαλάκες. Ο τρόπος αυτός είναι η μέθοδος της σημαδούρας.

Γύρω από τις σημαδούρες συνήθως ο κόσμος είναι λιγότερος, ενώ αν οι σημαδούρες είναι και λίγο βαθιά, είσαι εντελώς απαλλαγμένος από την παρουσία κόσμου. Η σημαδούρα λοιπόν είναι ο καλύτερος βοηθός του κάθε άντρα που έχει βάλει στόχο να τραβήξει επιτυχημένη μαλακία μέσα στη θάλασσα. Όσο πιο επίπεδη είναι η σημαδούρα, τόσο καλύτερα. Αυτές είναι ότι πρέπει:


Βρες μια σημαδούρα που σε βολεύει και ΚΑΤΣΕ ΠΑΝΩ ΤΗΣ. Με τον κώλο. Το μαγιό σου θα είναι αρκετά πάνω από την επιφάνεια. Ξεκίνα να τον παίζεις. Αν η σημαδούρα είναι βολική μπορείς να τον παίζεις μέχρι και 10 λεπτά. Στερεώσου καλά όμως και μην κουνιέσαι πολύ για να μην αναποδογυρίσει, Όταν τελειώσεις, κάνε και μια βουτιά στο νερό που έχει αναμειχθεί με το φρέσκο σπέρμα σου. Κλείσε το στόμα σου όμως, δεν είναι ώρα για πίπες ακόμα.

Αυτές ήταν οι συμβουλές μου για την τέλεια μαλακία σε μέρη με πολύ κόσμο. Ακολουθήστε τις και πείτε μου τα συμπεράσματά σας, τα οποία θα αγνοήσω επιδεικτικά, μιας και σε μένα αυτές οι συμβουλές είναι άχρηστες αφού ο μόνος χώρος που μπορώ εγώ να κρύψω με ασφάλεια τον πούτσο μου είναι το multiverse. Σε μια βδομάδα έρχεται το επόμενο άρθρο-συμβουλή προς τους άντρες για το πώς να χουφτώσετε μια γκόμενα χωρίς να σας πάρει χαμπάρι.

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Alles klar Herr διευθυντά!

Όπως θα έχετε διαπιστώσει, το YouTube και ιδιαίτερα τα σχόλια κάτω από τα βίντεο είναι ένας παράδεισος καφρίλας, κακεντρέχειας, έκκρισης σκατών, ψυχικής ανωμαλίας και αλληλοξεκοιλιάσματος. Με λίγα λόγια είναι και γαμώ τις φάσεις. Οπότε, σε μια κοινωνία που η γαμιστερότητα έχει αρχίσει να μετριέται με το χιλιοστόμετρο, μια τέτοια όαση είναι ότι πρέπει για τον κάθε καμμένο με ψευδώνυμο "arkoudospoukatouraei" ή "santopaliokalomouni" να αμολήσει την αιθέρια οσμή της βοθρίλας του.

Κάποτε λοιπόν η Google άφηνε αυτό τον παράδεισο βρωμιάς να αναπτυχθεί σχεδόν ανεξέλεγκτα. Τότε το YouTube γαμούσε. Αλλά τι είναι η Google; Εταιρεία. Και όταν κάτι γαμάει πάρα πολύ χωρίς αυτή η εταιρεία να έχει βάλει άμεσα το χεράκι της, τι παθαίνει η εταιρεία; Κολούμπρα. Και τι προσπαθεί να κάνει η εταιρεία στο προϊόν της που γαμάει όντας ανεξέλεγκτο; Να το περιορίσει για να μπορεί να το ελέγξει. Και τι παθαίνει το προϊόν όταν η εταιρεία το περιορίζει για να το ελέγξει; Γίνεται για τον πούτσο.

Εμένα προσωπικά δε με πειράζουν ούτε οι διαφημίσεις πριν τα βίντεο, ούτε το VEVO που χώνει τη μουτσουνάκλα του ακόμα και στο δίσκο της Κίτσας Μπαχατέλα, ούτε το ότι η Google κατεβάζει με το έτσι θέλω homemade video απλών χρηστών για να τσιμπουκώσει την τάδε πολυεθνική που έχει τα πνευματικά δικαιώματα πάνω στο περιεχόμενο που έδειχνε το βίντεο (συνήθως μουσική ή ταινία). Αυτό που μπορεί να μου κάνει τα νεύρα συρματόπλεγμα είναι ότι το Google+ σου ζητάει να αλλάξεις το όνομα χρήστη σου στο Youtube και να βάλεις το πραγματικό σου όνομα. Και δε σου το ζητάει απλά. Σου βγάζει το μήνυμα σχεδόν κάθε μέρα, και δε σε παρατάει όσες χυλόπιτες κι αν του δώσεις, μέχρι τελικά να κάνεις αυτό που θέλει ή να βγεις γυμνός στην Ομόνοια ψάχνοντας μαγαζί με σώβρακα-γίγας γιατί τα αρχίδια σου από το πρήξιμο δε θα χωράνε σε κανονικά.

Αγαπητή Google. Πρώτον, τα εκατομμύρια χρήστες του Youtube, αν ήθελαν να βάλουν το πραγματικό τους όνομα σαν όνομα χρήστη, θα το είχαν κάνει την πρώτη μέρα που συνδέθηκαν. Για να χρησιμοποιούν τόσα εκατομμύρια χρήστες ψευδώνυμα, μάλλον αυτοί θα είναι σωστοί κι εσύ λάθος. Ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες της επιτυχίας του Youtube είναι η ανωνυμία. Εσύ λοιπόν καταργώντας αυτό τον παράγοντα, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να έχεις λιγότερους χρήστες άρα και λιγότερα κέρδη. Ναι, το καταλαβαίνω, μερικά σχόλια στο Youtube είναι τόσο σκατόψυχα που θα έκαναν έναν Αμερικάνο στρατιώτη που μόλις γύρισε από το Ιράκ να πάρει το Magnum και να θερίσει όλο το ήσυχο χωριουδάκι που μένει στη Βιρτζίνια, αλλά τέτοια σχόλια μπορεί να κάνει κάποιος το ίδιο εύκολα είτε έχει βάλει το κανονικό του ονοματεπώνυμο είτε ψευδώνυμο.

Τι δεν μπορεί; Α, ναι. Όντως, η Google έκανε αυτή την τροποποίηση επειδή πολλές ιδιωτικές εταιρίες στην Αμερική της το ζήτησαν. Και ήδη σε πολλές πολιτείες υπάρχει νόμος που επιτρέπει σε ιδιωτικές εταιρίες και σχολεία να απολύουν υπαλλήλους τους με αφορμή υβριστικά σχόλια στο Youtube. Και επειδή ό,τι κυκλοφορεί στο Αμέρικα, σε 2-3 χρόνια κυκλοφορεί και παγκοσμίως, είναι θέμα χρόνου να έρθει αυτή η νομοθεσία και στην Ελλάδα. Και επειδή εγώ δε θέλω να πληρώσω εκτός ίντερνετ μια καφρίλα μου εντός ίντερνετ, προς το παρόν θα σβήνω το μήνυμα του Google+ που μου ζητάει να αλλάξω το όνομα χρήστη μου στο Youtube, και αν τα πράγματα γίνουν πιο άγρια και - λέω τώρα - δε γίνεται να διατηρήσω το όνομα που εγώ διάλεξα να με συνοδεύει στο Youtube, θα κάνω ό,τι θα έχετε κάνει κι εσείς τότε, αν δεν είστε παντελώς για τον πούτσο. Μποϊκοτάζ στη Google. Δεν είναι δύσκολο, ούτε θα σας λείψει το φαΐ ή το νερό, ούτε καν θα φύγετε από το PC. Υπάρχουν τόσες μηχανές αναζήτησης στις οποίες μπορούμε να καταφύγουμε μέχρι να βάλει μυαλό η Google. Και κυρίως, πρέπει κανείς να ξέρει τις εταιρίες που στηρίζουν τέτοιες κινήσεις της Google ή οποιαδήποτε κίνηση εναντίον της ηλεκτρονικής μας ελευθερίας (πχ. SOPA, ACTA) και να τις μποϊκοτάρουμε και αυτές μέχρι να αποσύρουν τη στήριξή τους σε τέτοιες διαδικασίες. Με το να αλλάζει κάποιος τη φωτογραφία του στο Facebook σε "STOP ACTA" για μια μέρα, δεν αλλάζει τίποτα.

Είπα προηγουμένως ότι η Google χάνει κέρδη με τη μη εγγραφή νέων χρηστών στο Youtube. Είναι έτσι όμως; ΟΧΙ. Η Google και το Youtube από τη στιγμή που έχουν ένα σωρό μεγάλες χορηγίες που συνεχώς αυξάνονται, και από τη στιγμή που κανένας χρήστης δε διαγράφεται, απλά δε χρησιμοποιεί το λογαριασμό του, μόνο αυξημένα κέρδη έχουν. Οπότε αγαπητέ χρήστη, θα σου πω κάτι που μπορεί να μην ήξερες. Μην πέσεις από την καρέκλα και μη σπάσεις το PC. Άκου προσεκτικά.

Η GOOGLE ΣΕ ΜΙΣΕΙ.

Nαι, το είπα. H Google σε έχει γραμμένο στον πισινό της και κάθε φορά που χέζει σβήνεται το όνομά σου. Η αξία που σου δίνει είναι μικρότερη από τη ζωή ενός μωρού που θηλάζει βενζίνη. Γι' αυτό και δεν την ενδιαφέρει η ανωνυμία σου. Γίνεται όμως να σε υπολογίσει αν κι εσύ σταματήσεις να της γλείφεις το ματζαφλάρι και πάρεις τα μέτρα σου αν δεις ότι αυτή παίρνει μέτρα εναντίον σου. Τα μέτρα αυτά θα τα σκεφτείς μόνος σου. Κάνε κάτι, αρκετά σε βοήθησα. Άντε, όλα εγώ θα σου τα λέω;

Αλλάζω θέμα. Το 2005 είχε γίνει ντόρος για το ότι η Sony είχε εγκαταστήσει, μέσω των CD που πουλούσε, ένα μυστικό λογισμικό σε κάθε προσωπικό υπολογιστή, το rootkit, με το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ μπορούσε να παρακολουθεί τις κινήσεις κάθε χρήστη. Ένας από τους προέδρους της Sony BMG είχε απαντήσει με την ευαισθησία ενός ομαδικού βιασμού, "Μost people, I think, don't even know what a rootkit is, so why should they care about it?" Και όχι, αυτή η ατάκα δεν είναι βγαλμένη από το Family Guy, την έχει πει όντως ο Thomas Hesse, τότε Global Digital Business President της Sony BMG. Και γαμώ τα επιχειρήματα, Thomas Hesse! Πώς θα σου φαινόταν να σου έβαζα rootkit στον κώλο, να άκουγα τα βογγητά σου από το στούμπωμα, και μετά να σε έπαιρνα τηλέφωνο στο σπίτι και να σου 'λεγα "Good job, Thomas, next time try spinach and your shit will turn green!" 'Η ακόμα καλύτερα, να σου έβαζα rootkit στο προσωπικό σου PC και όταν τέλειωνες τη μαλακία με τη gay τσόντα που μόλις είχες παρακολουθήσει, να σε έπαιρνα τηλέφωνο και να σου έλεγα "Cool thing for you to watch big dicks, but wouldn't it be coolest to put them in your ass next time?"

Τελικά η Sony έκανε την τεράστια ανθρωπιστική κίνηση να αποσύρει το 10% (!) από τα μολυσμένα με ιό CD της, και λίγο μετά αποφάσισε να ξαναβγάλει το μεγάλο ροζιασμένο πέος της corporate απληστίας της και αυτή τη φορά να το προπονήσει πάνω σε μια μικρή επιχείρηση εισαγωγών-εξαγωγών με όνομα Lik Sang. Η Lik Sang έκανε το θανάσιμο αμάρτημα να πουλάει γιαπωνέζικα PSP στην Ευρώπη. Mιλάμε για γενοκτονάι δηλαδή, όχι αστεία. Και η Sony της ζήτησε 100.000.000 δολάρια. Ναι φίλε. Η Sony των 50 θυγατρικών, των 2600 καταστημάτων και των 5 εκατομμυρίων εργαζομένων, ζήτησε 100.000.000 δολάρια από τη Lik Sang των 5 ατόμων. Φυσικά η Lik Sang χρεωκόπησε και έκλεισε μέσα σε μία μέρα. Επειδή πουλούσε PSP. Η Sony έκανε τις μηνύσεις για να μην αγοράζουμε PSP! Γιατί τι χρειαζόταν περισσότερο η Sony; Λιγότερες πωλήσεις στο PSP! Και όντως, από το Νοέμβριο του 2006 ως το Μάρτιο του 2007, το τμήμα gaming της Sony έχασε 1,7 δισεκατομμύρια από τις μειωμένες πωλήσεις του PSP. Αυτό σημαίνει ότι όποιος έβγαλε έστω και 1 ευρώ μέσα σε εκείνους τους μήνες, ή τουλάχιστον κατάφερε να μη χάσει περισσότερα από 1.699.999.999.99 δολάρια, μπορεί επίσημα να λέει ότι έβγαλε περισσότερα λεφτά από το τμήμα gaming της Sony. ΠΑΡ' ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΑΣ SONY!

Kαι ξέρεις, αγαπητή Sony, πώς θα έβγαζες περισσότερα από αυτά που έχασες, χωρίς να ζητάς εκατομμύρια από μικρομάγαζα; Απλό. Αν το PSP δεν ήταν για τον πούτσο!


Γιατί λοιπόν μια εταιρία που βασίζεται στον ανθρώπινο παράγοντα και από αυτόν περιμένει όλα της τα κέρδη, περιφρονεί τους fans της με το να βγάζει portable κονσόλες που η μία να ξεπερνά την άλλη σε γιατομπουτσότητα; Κι εδώ η απάντηση είναι απλή, μαλάκα οπαδέ της Sony! Θα έπρεπε να την είχες μάθει ήδη, αλλά δε σε παρεξηγώ επειδή σου 'χει κάψει το μυαλό το Warcraft:

ΚΑΙ Η SONY ΣΕ ΜΙΣΕΙ.

Επίσης, σε μισούν η Apple, η Samsung, η Nokia, η Dell, η Μicrosoft, η Asus και η Nintendo. Επίσης σε μισώ κι εγώ, αλλά εγώ δε σου ζητάω ονοματεπώνυμο και τηλέφωνο για να γράψεις στο μπλογκ μου, δε σου έχω βάλει ιό στο CD που μόλις αγόρασες για να σε παρακολουθώ, και δε σου ζητάω 100 εκατομμύρια γιατί γράφεις και σε άλλα μπλογκ εκτός από το δικό μου. Οπότε, εσύ που διαμαρτύρεσαι για τη χολή και τη μισανθρωπιά που βγάζω στα άρθρα μου, προτιμάς να σε μισώ εγώ ή οι εταιρίες;

29/9/13.


Update, 6/11/13: H Google έκανε ακριβώς αυτό που προέβλεψα. Άλλαξε το comment system του Youtube και τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να φτιάξουμε λογαριασμό Google+ για να γράψουμε σχόλιο, να ανεβάσουμε βίντεο και γενικά να μπορούμε να αναπνεύσουμε στη γιουτιουμπική ατμόσφαιρα. Πρώτον, ρούφα το πρωκτοζούμι μου Νοστράδαμε, και δεύτερον, αν δεν είστε Εβραίοι για να διαβάζετε ανάποδα, έχετε διαβάσει πιο πάνω τι πρέπει να κάνετε. Αν είστε Εβραίοι, συνεχίστε να διαβάζετε και το γράφω λίγο πιο πάνω. Μποϊκοτάρετε τη Google και το Youtube. Άιντε Bing, σου 'φεξε. Αν δεν είναι τεμπέληδες  εξαρτημένοι και δε βαρεθούν και σταματήσουν το μποϊκοτάζ την πρώτη μέρα, θα μπορείς να ελπίζεις για 1-2 μήνες να ταΐσεις το γουρουνοπούτσι στο στόμα της Google σε θέμα εσόδων από επισκεψιμότητα.

Update 2, 14/1/14: H Google δοκίμασε την πικρή γεύση του γουρουνοσπέρματος, και άλλαξε πάλι το comment system για να μοιάζει λιγότερο με νερουλή διάρροια. Δε νικήσαμε τη Google ακριβώς, αλλά μια κλωτσιά στο δεξί αρχίδι της το δώσαμε.

Update 3, 17/4/15: To καρδιογράφημα του Google plus είναι πιο ίσιο από συγχορδία σε τραγούδι του Πλιάτσικα. Τουτ. Τουτ. Τουτ. Τουουουουουουουουτ... LADIES AND GENTLEMEN, GOOGLE PLUS HAS LEFT THE BUILDING. Αφού ρε τζιμανόμαγκες δεν ξέρετε να φτιάχνετε social media, και η σχέση σας με τον κόσμο είναι μικρότερη από αυτή του Ben Affleck με το ταλέντο, τι το κουράζετε; Θα φτιάξει ποτέ ο Ζούκερμπεργκ το Facebook Earth; Όχι.

Update 4, 22/9/15:
ΚΑΙ H VOLKSWAGEN ΣΕ ΜΙΣΕΙ.

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015

Τα ελληνικά (και όχι μόνο) 90s

Tα 90s ήταν η δεκαετία που γαμούσαν όλοι χωρίς να γαμάει κανείς. Εντάξει, και τώρα το ίδιο γίνεται, αλλά τότε γινόταν ωραία. Σήμερα λοιπόν το Καφρίλιασμα σας πάει πίσω και σας θυμίζει μερικές από τις αξέχαστες μόδες με τις οποίες μεγαλώσαμε όλοι λίγο πολύ τη δεκαετία του '90, σε μουσική, τηλεόραση, παιδικά παιχνίδια, ρούχα, αθλητισμό, καρτούν και μαλλιά. Καθίστε αναπαυτικά πίσω από τα πισέα σας και ετοιμαστείτε να κάνετε μακροβούτι στις αναμνήσεις μέχρι να βγάζετε από τον αφαλό μπουρμπουλήθρες.

Αction Man


O Action Man είχε κυκλοφορήσει το 1993, οπότε με απλούς μαθηματικούς υπολογισμούς μπορούμε να πούμε ότι στην Ελλάδα έφτασε κάπου το 1996. Ήταν ένας υπερήρωας με πλαστική πανοπλία και λαστιχένια πόδια, που στα τέλη των 90s υπήρχε στη ντουλάπα κάθε παιδιού που σεβόταν τον εαυτό του, και φυσικά και στη δική μου. Στα πάρτι τις απόκριες βάζαμε αυτή τη στολή και χορεύαμε Macarena, μιας και τότε ήταν φυσιολογικό ένας υπερήρωας με απροσπέλαστη χακί πανοπλία και πόδια από καουτσούκ να λικνίζει τον κώλο του σε ρυθμό λατινονταπαντουπάδικου σουξέ της εποχής. Όταν αλλάξαμε μιλένιουμ, η μόδα κράτησε για άλλα 2 ή 3 χρόνια και μετά εξαφανίστηκε. Τουλάχιστον έζησε πιο πολύ από το Macarena.

Μεξικάνικα σίριαλ

Στα τέλη της δεκαετίας του '90 οι ισπανόφωνοι φίλοι μας είχαν τη φαεινή ιδέα να εξάγουν εκτός από τη μουσική τους, και τα τηλεοπτικά τους προϊόντα. Και οι Έλληνες καναλάρχες είχαν την ακόμα πιο φαεινή ιδέα να πάρουν και να μεταγλωττίσουν όχι ένα ή δύο μεξικάνικα σίριαλ, αλλά όλη τη μεξικάνικη τηλεόραση, και να μας κάνουν τα μεσημέρια ώρα ταχύρρυθμης εκμάθησης ισπανικών ονομάτων. Παουλίνα, Μαρία της Γειτονιάς, Μαριμάρ, Ροζαλίντα, Τσικιτίτας, Χεσμεράλδα, Πακίτα, Βερόνικα, Ντανιέλα, Μιλάγκρος η Ατίθαση, Εμιλιάνο Ροντρίγκεζ ντε Μουνίτις Καριόλας, και πάει λέγοντας. Οι ιστορίες είχαν μικρή διαφορά. Το μικρό τυφλό/κουφό/μουγκό ορφανό κορίτσι βρίσκει στέγη σε μια οικογένεια πλούσιων μεξικάνων αγροτών (ευτυχώς δεν ήταν εργοστασιάρχες ή βιομήχανοι γιατί θα έλεγα ότι έκλεψαν το σενάριο από τη Λάμψη), και εκεί είτε την ερωτεύεται ο γιος της οικογένειας και προσπαθούν να ξεφύγουν από την κακιά μάνα έχοντας την προστασία του καλού πατέρα, είτε προσπαθούν να ξεφύγουν από τον κακό πατέρα έχοντας την προστασία της καλής μάνας, ώσπου στο τέλος παντρεύονται και ζήσαν αυτοί καλά και μεις κοιμηθήκαμε. Αναρωτιέμαι, αν οι μεξικάνοι είχαν αυτές τις ιδέες για σενάριο στα τέλη του '90, το 2020 τι θα κάνουν; Θα γυρίσουν το Ρετιρέ και της Ελλάδος τα Παιδιά στο Μεξικό; Γιατί εμείς εδώ αυτά τα σενάρια τα βγάζαμε το '60.

Τα μεξικάνικα εξαφανίστηκαν κάπου μέσα στα 2000s, τα μεσημέρια έγιναν ιδιοκτησία της Τατιάνας, και η Μαρία της Γειτονιάς έκανε αλλαγή φύλου και πήρε μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης με το όνομα Κριστιάνο Ρονάλντο.

Pogs



Oι τάπες που όλοι αγαπήσαμε ξεκίνησαν από μια δασκάλα στη Χαβάη που τις χρησιμοποίησε κάπου το 1992 για να μάθει στα παιδιά αριθμητική. Εμείς τότε στα σχολεία μας, αντί για τάπες, μαθαίναμε αριθμητική με το αριθμητήριο, έναν ξύλινο άβακα με επίσης ξύλινες μπάλες, που στα διαλείμματα τις κουνούσαμε με δύναμη προς τη μία ή την άλλη άκρη και γελούσαμε με το θόρυβο που έκαναν.


Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στις τάπες. Στα μέσα της δεκαετίας του '90 οι τάπες είχαν γίνει παγκόσμιο trend και είχαν φτάσει και σε μας, κάνοντας τα διαλείμματά μας πιο ενδιαφέροντα από ότι το ντάκα ντούκα με τα μπαλάκια. Στα τέλη των 90s με την έλευση των Pokemon, η κάθε τάπα που βγάζαμε από το σακουλάκι των Cheetos ή των Tasty (έτσι έλεγαν τότε τα Lays), είχε και τη δική της μαγική ικανότητα. Μαζί με αυτές κυκλοφόρησαν το 1998 και οι τάπες για τα άλμπουμ της Carousel και της Panini για το Μουντιάλ που γινόταν εκείνη τη χρονιά, μιας και τα χαρτάκια είχαν γίνει ντεμοντέ.

Οι τάπες υπάρχουν ακόμα, αλλά οι περισσότεροι τις εγκαταλείψαμε όταν μπήκαμε στην εφηβεία. Μετά το 2000 έγιναν παγκόσμιο trend οι τάπες Yu Gi Oh, και τώρα από ότι ξέρω είναι τα Bay Blade και τα Monsuno. Τα χαβανεζάκια ήρθαν εδώ για να μάθουν αριθμητική, ενώ οι Έλληνες πολιτικοί πηγαίνουν κάθε καλοκαίρι στη Χαβάη για να τιμήσουν το μέρος που πρωτοεμφανίστηκαν οι τάπες που έπαιζαν τα παιδιά τους πριν γίνουν κι αυτά πολιτικοί.

Τάσος Χαλκιάς


Ο Σάκης ο υδραυλικός ήταν το όνειρο του κάθε γνήσιου Έλληνα τρακτεροκουδουνόβλαχου των 90s, που άκουγε Μαζώ, οδηγούσε BMW με κοτσαδόρο και μόλις είχε χωρίσει τη μπαζόλα γυναίκα του για να τα φτιάξει με Ουκρανή στρίπερ. Ο Τάσαρος συναγωνιζόταν με τον ταξίαρχο Θεοχάρη για το ποιος είναι πιο γαμωδέρνης, αλλά το τριχωτό λαδωμένο σώμα και η σας-έχω-όλους-κάτω-από-τα-αρχίδια-μου υφάρα που απέπνεε η ατάκα "προσωπικά ζητήματα συζήτηση κομμένη" δεν άφηναν καμιά αμφιβολία για τον νικητή, και έκαναν τον κάθε Ελληνάρα να αποθεώνει τον Τάσαρο και να ονειρεύεται ότι μια μέρα θα γίνει κι αυτός ένα μοντέλο άντρακλα για τις επόμενες γενιές.

Σήμερα τον Τάσαρο τον κυνηγάει η εφορία για χρέη, και τους πάλαι ποτέ οπαδούς του το ίδιο. Τουλάχιστον είναι πιστοί ακόλουθοι.

Η μόδα των 90s

H Liz Berkley στο Saved by the Bell με σκράντσι στο μαλλί. Ποια μου θυμίζει, ποια μου θυμίζει...

Στα 80s η αλτερνομόδα ήταν το τζιν-μπουφάν-αρβύλα. Στα 90s ήταν το πετσετομπλουζάκι και το σκισμένο παντελόνι. Smells like σημερινός 35άρης spirit.

Bomber ζακέτα! Μπουμμμμμ!

Φόρμες Adidas με κουμπιά παντού. Πόσες τέτοιες είχα στα 15 μου...

Παπούτσια με φωτάκια! Κι αν νομίζετε ότι το κιτς τελειώνει εδώ, δείτε και αυτό:

Νike Air Minot του 1997. Τι έχετε να πείτε τώρα;

Κέντρα αδυνατίσματος

Στα 90s οι γυναίκες πίστευαν ότι όσο λιγότερο χώρο πιάνει το σώμα τους, τόσο περισσότερο θα πιάνει το μουνί τους. Αλλιώς δεν εξηγείται η μανία τους να σπάσουν το φράγμα των 40 κιλών μέσα σε 2 μήνες. Φυσικά αυτό δε θα μπορούσε να μείνει ανεκμετάλλευτο, και έτσι στα τέλη της δεκαετίας του 90 η Αθήνα είχε γεμίσει κέντρα αδυνατίσματος και η τηλεόραση είχε πλημμυρίσει με διαφημίσεις Gili Diet, New Day, Body Line, Body Shop και Μπόντι Ντεν Έκο, Μόνο Γκουρούνι. Όταν τελικά πέρασε η μόδα και η κάθε μπαζόλα με σπυριά κατάλαβε ότι μερικές γυναίκες γεννιούνται αδύνατες και μερικές όχι, οι γυναίκες ξαναγύρισαν στην παραδοσιακή μασαμπούκα, κι εμείς συνεχίσαμε να τον παίζουμε μια φορά την εβδομάδα με ότι λιγότερο μπάζο για γυναίκα είχε τότε η τηλεόραση μέχρι που βγήκε το ίντερνετ.

Playstation 1 Demo (European Version)

Για πολλούς (και για μένα) η πρώτη επαφή με το Playstation (μετά το Polystation) ήταν αυτό:

Αν και το Playstation βγήκε το 1995, οι περισσότεροι από μας τότε το αγνοήσαμε γιατί είμασταν απόλυτα ικανοποιημένοι από το Sega Master System. Το 1999 λοιπόν, όταν ήμουν 12 χρονών, οι γονείς μου μου πήραν το πρώτο Playstation, το οποίο περιείχε σε demo την ευρωπαϊκή έκδοση. Η ευρωπαϊκή έκδοση δεν είχε τους μεγάλους τίτλους όπως το Doom ή το Ridge Racer, είχε όμως πολλά αρκετά καλά 3D games, όπως το Oddworld: Abe's Oddysee, το Rage Racer, το Rapid Racer, το Lifeforce Tenka, το Overboard, το Kurushi και το Disney's Hercules. Για πολλούς ήταν η πρώτη επαφή με το 3D gaming, και όσο κι αν η πρόσβαση σε πολλά παιχνίδια ήταν περιορισμένη (μιλάμε για demo στα 90s), εγώ το θυμάμαι σαν το πρώτο Playstation που είχα ποτέ.

Mπάσκετ

Στα 90s το μπάσκετ ήταν μόδα πολύ περισσότερο από ότι σήμερα. Μπορεί σαν εθνική να μην είχαμε πάρει ούτε μετάλλιο εκείνη τη δεκαετία, και μόνο 2 ευρωπαϊκά σε συλλογικό επίπεδο. αλλά το μπάσκετ εκείνη την εποχή ήταν πολύ πιο ψηλά στην κατηγορία αθλήματα από ότι είναι τώρα. Εκτός από τις πρώτες μπασκέτες που μπήκαν τότε στα σχολεία, το βράδυ παίζαμε "ποιος θα κοιμηθεί πιο γρήγορα" από τις μεταδόσεις του Κώστα Μπατή στον ANT1, και το Σάββατο απόγευμα (νομίζω) περιμέναμε πάλι τον Κώστα Μπατή να μας πει τα αποτελέσματα της ημέρας μαζί με εκείνη την ξανθιά τσεσμελομαλλούσα που είχε δίπλα. Αξέχαστο σκηνικό από εκείνη την εποχή το κίτρινο σώβρακο του Ιωαννίδη που είχε φανεί στην TV όταν ο κόουτς έπεσε κάτω από τη μπουνιά του Φάνη στο ντέρμπι Παναθηναϊκός-ΑΕΚ. Προϊόν της μπασκετικής μόδας ήταν και τα παπούτσια Air Jordan με τις αερόσολες:



Κασέτα VHS

Πριν το Blu-ray και πριν το DVD, υπήρχε η βιντεοκασέτα VHS, που όλοι αγαπήσαμε και μισήσαμε.


Θυμάστε που γυρίζαμε τους πόλους με τα δάχτυλα; Θυμάστε που κάθε 5 λεπτά έπρεπε να την ανοίξουμε, να την ταρακουνήσουμε και να φυσήξουμε μέσα καμιά 10αριά φορές, επειδή είχε καεί το φιλμ; Σε αυτή λοιπόν τη βιντεοκασέτα όλοι εμείς που μεγαλώσαμε στα 90s, είδαμε τη βάφτισή μας, το γάμο των γονιών μας, τον Τιτανικό και το τελευταίο επεισόδιο του Ρετιρέ σε επανάληψη. Όταν έφυγε η προηγούμενη χιλιετία πήρε μαζί της και την κασέτα VHS για να την αντικαταστήσει με το DVD, όμως η VHS υπάρχει στις αναμνήσεις για να μου θυμίζει τη στιγμή που έβλεπα τον παπά να με βουτάει στην κολυμπήθρα και η μάνα μου με ρωτούσε "θυμάσαι;"

Αρνητικά φωτογραφίας

Οι φωτογραφικές μηχανές της εποχής, Kodak και Polaroid για την ακρίβεια, δε μπορούσαν να βγάλουν πάνω από 8 φωτογραφίες (οι πολύ γαμάτες βγάζαν 12) πριν τελειώσει το φιλμ. Αφού λοιπόν περίμενες 3 μέρες από τη στιγμή που έβγαζες τη φωτό, μέχρι να πας στο φωτογραφείο για να σου την εμφανίσουν, έπαιρνες για πεσκέσι αυτά τα ασπρόμαυρα χαρτάκια. Ο μόνος λόγος που τα νοσταλγώ είναι ότι αν υπήρχαν σήμερα, ο 20άρης κλαρινογαμπρός που βγάζει σέλφι μετά από ρετσινομπουγιέλο στου Γονίδη, θα έβλεπε και σε ασπρόμαυρο φόντο το πόσο κακοτραβηγμένη είναι η φωτό του, και δε θα την ξαναεπιχειρούσε. Κι έτσι θα γλιτώναμε από τις διαταραχές του πεπτικού μας συστήματος κάθε φορά που μπαίνουμε στο facebook των φίλων μας Κυριακή μεσημέρι.

Πατίνια

Τα 90s ήταν η εποχή που όταν έβγαινες από το σπίτι σου για να παίξεις, οι γονείς σου ήξεραν ότι θα γυρίσεις με αίματα στα χέρια και καρούμπαλο στον κώλο, ή το αντίθετο. Μια από τις αιτίες αυτής τους της βεβαιότητας ήταν και τα πατίνια. Εκτός από το να κυλάμε σε στριφογυριστές τσουλήθρες, να δένουμε το σκοινί της κούνιας και μετά να την αφήνουμε ελεύθερη να φύγει μπροστά, να προσπαθούμε να κρατηθούμε από το μονόζυγο με το ένα χέρι και να κάνουμε ποδήλατο όρθιοι πατώντας μόνο πάνω στα πετάλια, τα πατίνια ήταν μια από τις κύριες ασχολίες μας όταν πηγαίναμε στο πάρκο. Το κουτρουβάλιασμα στην κατηφόρα ή το πέσιμο στο λάκκο με τα χαλίκια και τον ασβέστη ήταν μέρος του καθημερινού μας προγράμματος. Τουλάχιστον τους πιο τυχερούς από μας δεν τους πάτησε αυτοκίνητο.

Χελωνονιντζάκια

Όλοι όσοι γεννήθηκαν από το 1983 και μετά μεγάλωσαν με τα Χελωνονιντζάκια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αλλά εμείς είχαμε το προνόμιο να μεγαλώσουμε με το αυθεντικό καρτούν. Ο Raphael, o Donatello, o Leonardo και ο Michaelangelo ήταν 4 χελωνάκια που έμαθαν την τέχνη του Ninjutsu από τον Splinter, και κατέληξαν να πολεμούν κακούς και να τρώνε πίτσα.

Η αυθεντική σειρά εκτός από τα Χελωνονιντζάκια και το Splinter, είχε και την April με το μπανανί αδιάβροχο, που ξεκίνησε δημοσιογράφος και κατέληξε να αποφεύγει γιγάντιες κοτρώνες σε υπονόμους μαζί με τα Χελωνονιντζάκια, η Irma Langstein, ο Shredder και το αφεντικό του ο Krang, ο Βebop και ο Rocksteady, ο Dregg που αντικατέστησε τον Shredder και πάει λέγοντας. Ήταν η πρώτη φορά που τους είδαμε και για 10 χρόνια ήταν για όλα εμάς τα παιδιά ότι καλύτερο έδειχνε η τηλεόραση τα Σαββατοκύριακα. Ακούστε το τραγούδι της εισαγωγής και συνεχίστε το μακροβούτι σας στις αναμνήσεις:



Δωροθέτες

Οι δωροθέτες ήταν κάτι σαν τις διαφημίσεις, αλλά έμπαιναν ξεχωριστά από τις διαφημίσεις. Έμπαιναν αφού είχε αρχίσει μια εκπομπή, και ήταν οι διαφημίσεις των χορηγών της εκπομπής. Μιας και στα 90s κάθε εκπομπή, από τον Πρωινό Καφέ μέχρι το Ρουκ Ζουκ και τον Τροχό της Τύχης, έδινε και κάποιο δώρο με κάποιο διαγωνισμό, οι χορηγοί λέγονταν δωροθέτες. Όταν λοιπόν ο παρουσιαστής ή η παρουσιάστρια έλεγε "πάμε σε δωροθέτεεεες!" έπαιζαν αυτές οι διαφημίσεις αλλά δεν έπιαναν όλη την οθόνη, γιατί στο background υπήρχε το σήμα της εκπομπής ή κάτι παρόμοιο. Αυτοί οι χορηγοί συνήθως ήταν κάτι σε στυλ "Ρολόγια Φεστίνα" ή "Λαβάς Κιρί" ή "Φαρίνα Γιώτη" και όλοι ξέραμε ότι θα τελειώσουν πιο γρήγορα από τις κανονικές διαφημίσεις. Τώρα είτε δεν υπάρχουν, είτε τους λένε αλλιώς, είτε εγώ έχω σταματήσει να βλέπω τηλεόραση.

Hairstyles από τα 90s

Θυμάστε αυτά τα κουρέματα;

Headband
Scrunchie

Το ξανθό μαλλί-κουρτίνα που καθιέρωσαν οι boy bands και ο Μπέκαμ:

Ο κλαρινογαμπρός πριν την εποχή του:


Ο Τupac κάποτε είχε μαλλιά. Ευτυχώς μετά τα έκοψε.

Όσο προχωράμε στα 90s, το ίσιο μαλλί αντικαθιστά το σγουρό.

Μάρθα Καραγιάννη το 1992

Μάρθα Καραγιάννη το 1999

Το 1995, ο Coolio κυκλοφορεί το παγκόσμιο hip-hop hit "Gangsta's Paradise". Μέσα σε 2-3 χρόνια, τα μαλλιά του Coolio είχαν γίνει κι αυτά παγκόσμιο hit:



Τέλος, ο μόνος τύπος που πραγματικά γαμούσε κι έδερνε στα 90s:



Τέλος για σήμερα. Άιντε. Βγείτε έξω. Τέλειωσε το μακροβούτι. Έι! Αυτός πνίγηκε. Στα αρχίδια μας! Μετά από πολύ καιρό έγραψα ένα μεγάλο σε μήκος άρθρο, που μου πήρε 4 ώρες. Και σας αποζημίωσα με τον κατάλληλο τρόπο. Μη σας δω να γκρινιάζετε τώρα. Μόνο αυτό σας λέω. Μη σας δω να γκρινιάζετε.