Όταν είχα δει πριν 3 χρόνια το Inglorious Bastards είχα ορκιστεί ότι θα προτιμήσω να γλείψω τη λεκάνη της τουαλέτας μου μετά από σκατοβροχή παρά να δω ξανά ταινία του Tarantino. Τα εκατομμύρια GHz της βαρεμάρας που με είχαν περικυκλώσει τον τελευταίο καιρό όμως με έκαναν να αλλάξω γνώμη. Λέω, από το να μην κάνω τίποτα, πόσο πιο βαρετό θα είναι να δω το Django;
Όταν άκουσα ότι ο Tarantino έκανε western ταινία, ένιωσα εκείνο το συναίσθημα που νιώθεις όταν τρως και φτερνίζεσαι ενώ το φαΐ δεν έχει φτάσει ακόμα στον οισοφάγο, με αποτέλεσμα τα κομμάτια που μόλις είχες βάλει στο στόμα σου να ξαναπέφτουν στο τραπέζι όλο χάρη και άμυλο. Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοιο συναίσθημα. Κι αυτό γιατί ενώ τα western φημίζονται για τις σιωπηλές σκηνές όπου ο καλός ξεεντεριάζει τον κακό κάτω από τον ήχο της μουσικής του Μορικόνε, και παραδοσιακά έχουν ελάχιστο διάλογο, ενώ ο Tarantino φημίζεται για τους ατέλειωτους χωρίς νόημα και βαρετούς μέχρι αυτομαχαιρώματος διαλόγους του.
Μου έλεγαν όλοι ότι η ταινία "γαμάει" και ότι αν δεν τη δω "χάνω". Αυτή την ατάκα ποτέ δεν την κατάλαβα. Εγώ δηλαδή που δεν έχω δει μια ταινία είμαι πάντα ο χαμένος και οι άλλοι είναι οι νικητές που πρέπει να τους κοιτάω με το δέος μαθητή τρίτης λυκείου που κοιτάει το τετράδιο των Πανελληνίων την πρώτη μέρα των εξετάσεων; Nόμιζα κι εγώ ότι θα είναι το κλασικό ταραντίνικο blockbuster που όλοι το βλέπουν και τους γαμιούνται τα νεύρα μέχρι σπασίματος, αλλά κανένας δεν το λέει γιατί είναι μπουκωμένος από τα χύσια του Ταραντίνο στο στόμα του. Τελικά δεν ήταν ακριβώς έτσι.
Τι μου άρεσε στην ταινία:
H δράση. Για να είμαι ειλικρινής, έχοντας την εμπειρία από το Inglorious Bastards και την ανάμνηση του στραμπουλίγματος των ματιών μου από τη νύστα, περίμενα ακόμα λιγότερη δράση από τον Ταραντίνο. Με εξέπληξε θετικά το ότι σε μια ταινία που αναμένεται να έχει λιγότερη βία από το Inglorious (αν πάρουμε σα νομοτέλεια ότι οι πολεμικές ταινίες έχουν περισσότερη και πιο συχνή βία από ότι τα western) σε αυτόν τον τομέα το Django ρίχνει την πούτσα του Κινγκ Κονγκ στη μάπα του Inglorious και το χύνει από τόσο ψηλά που το Inglorious παίζει να νομίζει ότι ο Θεός αυνανίζεται στα μούτρα του. ΡΟΥΦΑ ΦΛΟΚΙ INGLORIOUS! ΣΕ ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΑΜΕ! Αυτό μπορεί να με κάνει να συγχωρήσω τον Ταραντίνο για τις σκηνές ανείπωτης βαρεμάρας που έχωσε για να γεμίσει το σενάριο της ταινίας στα πρώτα 120 λεπτά.
Το φινάλε. Αν κάνεις παύση στην ταινία μετά το 100ό λεπτό και δεις τη συνέχεια την άλλη μέρα από το ίδιο σημείο, το πιο πιθανό είναι να πάθεις χρονολογική σύγχυση. Θα νομίζεις ότι αυτό που έβλεπες πριν ήταν απλά ένα demo και αυτό που βλέπεις τώρα είναι η κανονική ταινία. Η αλήθεια είναι ότι ο Ταραντίνο αφού πρώτα γέμισε 2 ώρες ταινίας με άκυρους διαλόγους που σε κάνουν να βαράς ένεση καφεΐνης για να μείνεις ξύπνιος, μετά αποφάσισε να κάνει μια απότομη κορύφωση της ιστορίας και να βάλει για φινάλε 45 λεπτά γεμάτα ένταση. Αν είσαι φαν της ωμής και χωρίς κανένα περιορισμό βίας όπως εγώ, και περιμένεις να δεις τον Django να πατάει πάνω σε μόλις σκοτωμένα πτώματα και να αναποδογυρίζει μπαούλα για να καλυφτεί από τις σφαίρες, αυτά τα 45 λεπτά θα τα απολαύσεις όσο τίποτα άλλο. Και όλα αυτά χωρίς η ταινία να ξεφεύγει από την αρχική πλοκή και χωρίς να χάνει την υπόθεσή της μέσα στο ανελέητο πιστολίδι. Μπράβο Ταραντίνο, αρχίζεις και μαθαίνεις.
Το ότι δεν έχει γαμήσι. Όταν κάπου στη μισή ώρα είδα να πέφτει κιόλας φιλί, λέω "ωχ, πάλι κανένα νερουλό αισθησιακό νυχτεριδόχεσμα θα φάμε στη μάπα". Τελικά δεν ήταν έτσι, και παρά τα σαλιάρικα ρομαντικά χυσαμόλια που έχει ώρες ώρες η ταινία, γαμήσι δεν έχει. Και θα ήταν pathetic να μπει γαμήσι ΚΑΙ σε western ταινία. Ευτυχώς ο Ταραντίνο ξέρει από πριν το ντοματίδι που θα φάει αν μετατρέψει μια τέτοια ταινία σε πυξλαμούνι, και για αυτό ευτυχώς το απέφυγε.
Η πλάκα. Το πιο γαμάτο στοιχείο της ταινίας είναι ότι η βία έχει και τα κωμικά της χαρακτηριστικά. Από τη σκηνή όπου ο Γερμανός φίλος του Django ρίχνει μια σφαίρα στο κεφάλι ενός μέλους της Κου-Κλουξ-Κλαν λέγοντας με ένα σατανικό χαμόγελο στα χείλη "Aufwiedersehen!" (και γενικά είναι κάβλα να βλέπεις ένα Γερμανό να πυροβολεί νεοναζί - άσχετα αν τότε δεν υπήρχε καν νεοναζισμός, το ξέρω ότι οι περισσότεροι έτσι το φαντασιωθήκατε), μέχρι τη σκηνή όπου ο Django λέει στη μαύρη υπηρέτρια να πει "goodbye" στην αφεντικίνα της πριν αυτός της τινάξει τα μυαλά στον αέρα και όλοι φωνάξουμε "ΠΑΡΤΑ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ", και φυσικά η τελευταία σκηνή με τον Samuel Jackson (που πάντα σαν κακός βγάζει γέλιο) με έκαναν να ήθελα να βλέπω την ταινία με κόσμο στο σινεμά και όχι μόνος στο σπίτι, για να μοιραστώ το εκδικητικό γέλιο μου με άλλους 100 κάφρους που θα φωνάζουν "Django αλάνι έλα στο λιμάνι".
Τα flashback. Δεν είχε ούτε ένα, και αυτό μου άρεσε πολύ.
Τι δεν μου άρεσε στην ταινία:
Η βαρετή εισαγωγή και εξέλιξη. Ο Tarantino κοροϊδεύει τους καταναλωτές του μέσα στις μάπες τους, βάζοντας όλη τη δράση στα τελευταία 30 λεπτά της ταινίας. Αφού οι δύο πρώτες ώρες έχουν χτίσει κιόλας την πυραμίδα των super-boring μακρόσυρτων διαλόγων και έχουν βάλει στην κορυφή της το ρομαντισμό γιατί μπορεί να είμαστε ακόμα ξύπνιοι (ρομαντισμός σε western ταινία ρε πούστη;) έρχεται στα τελευταία 30 λεπτά το πιστολίδι, που βρίσκει το μάτι του θεατή να ετοιμάζεται αισίως να φιλοξενήσει τη 17η τσίμπλα από την αρχή της ταινίας, και το στόμα του πιο ανοιχτό και από το μουνί της Νυενίση όταν γύριζε τσοντοβιντεοταινίες στα 19 (τι νόμιζες μωρή πατσόλα, δε θα το μαθαίναμε;) να έχει αρχήσει κιόλας να μετατρέπει το χασμουρητό σε ροχαλητό. Και μόνο τότε ξεκινάει το πιστολίδι.
Ο μικρός ρόλος του πρωταγωνιστή. Η αλήθεια είναι ότι η ταινία γίνεται καλή όταν ο Django αποφασίζει να παίξει το ρόλο του πρωταγωνιστή και όχι του μαθητευόμενου κομπάρσου. Δηλαδή στο τέλος. Σε όλη την υπόλοιπη ταινία ο Django είχε λιγότερη συμμετοχή στην εξέλιξη της πλοκής από όση συμμετοχή θα είχε o Γκουσγκούνης σε συνέδριο για την καταπολέμηση της τριχοφυίας. Τονίζω για όσους μαλάκες δεν καταλάβουν τι λέω και με πρήζουν στα σχόλια, ότι ενώ όλη η πλοκή ξετυλίγεται γύρω από τον Django, ο Django σαν πρωταγωνιστής έχει ελάχιστη ενεργή συμμετοχή στις δύο πρώτες ώρες της ταινίας, εκτός από μια καβλωτική μαστιγομαχία πάνω στα χόρτα στην αρχή. Αν είναι ρε Τarantino να μας δημιουργείς οίδημα στους όρχεις με τους ατέρμονους διαλόγους και ο πρωταγωνιστής σου να είναι σχεδόν βουβός, κάνε όλη την ταινία βουβή να γλιτώσεις και τις ώρες πάνω από το χαρτί που πέρασες για να γράψεις το σενάριο. Ναι, το ξέρω, ο Django είναι μαύρος σκλάβος που δεν του χρειάστηκε ποτέ το μιλητό για να το μάθει, και που από τη σκόνη που έφαγε κατάμουτρα σπάζοντας πέτρες έχει πάθει αλλεργία στο να ανοίγει το στόμα του, και είναι και καουμπόης που μιλάει με το γκάνι και όχι με το στόμα, αλλά ρε Tarantino, το όνομα του Jamie Foxx το έχεις βάλει για ένα λόγο πρώτο στους τίτλους. ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΡΟΛΟ. Ακόμα κι εκεί που περίμενα τουλάχιστον ότι τον DiCaprio θα τον καθαρίσει ο Django, τον τρώει ο Christopher Waltz. Θα μου πείτε, μετά ο Django φυτεύει όλους τους υπόλοιπους. Κλάιν μάιν. Απεγνωσμένη προσπάθεια του Tarantino να σώσει στο τέλος τον πρωταγωνιστή του, αφού πρώτα τον είχε χαντακώσει σε όλη την ταινία.
Ο πρωταγωνιστής. Κι αυτός ο Jamie Foxx ρε πούστη... Περισσότερο με μαύρη version του Barry Gibb μοιάζει παρά με γενναίο και ατρόμητο badass ήρωα western. Κανόνας νούμερο 1: Θες να φτιάξεις μια γερή και macho καουμπόικη ταινία; Μη βάζεις πρωταγωνστή τον Jamie Foxx. Και κανόνας νούμερο 2: Αφού έχεις κάνει τη μαλακία να βάλεις πρωταγωνιστή τον Jamie Foxx, μετά μην υποτιμάς τη νοημοσύνη του κοινού σου δείχνοντας πόσο μετάνιωσες για την επιλογή σου, με το να κάνεις ουσιαστικά πρωταγωνιστή τον Waltz μέχρι που πεθαίνει, και δίνοντας στον Foxx λιγότερες ατάκες από όσες είχε ο Εικοσιδυός στους ΑΜΑΝ. Αν είναι έτσι, μη λες την ταινία σου "Django". Πες την "Eίμαι αρκετά πουτσοκέφαλος που σε ταινία με θέμα τους μαύρους βάζω για 2 ώρες κάποιους λευκούς να λένε παπαριές μεταξύ τους και έναν μαύρο να τους κοιτάει και είμαι ακόμα περισσότερο πουτσοκέφαλος ώστε την ταινία την ονομάζω Django επειδή ξέρω ότι θα πουλήσει περισσότερο με αυτό το όνομα". Τι; Δε χωράει στην οθόνη αυτός ο τίτλος; Τυχερός είσαι Tarantino.
Οι χωρίς θέμα διάλογοι. Σε αυτή την ταινία οι διάλογοι σπάνε περισσότερα ούμπαλα από ότι σε οποιαδήποτε άλλη ταινία του Ταραντίνο. Έκατσα και μέτρησα πόσα λεπτά της ταινίας πέρασαν με ό,τι να 'ναι διαλόγους και πόσο χώρο θα έπιαναν αυτοί οι διάλογοι σε μια οποιαδήποτε μη-ταραντίνικη ταινία.
10 λεπτά διάλογος για να φάνε τα σκυλιά έναν μαύρο δούλο
10 λεπτά διάλογος για να εξηγήσει ο Waltz στον Django ποια ήταν η Μπρρρρ....μπρουμ...χίλντα στη γερμανική μυθολογία
8 λεπτά διάλογος για το αν πρέπει να σφίξει το χέρι ο Waltz στον DiCaprio
7 λεπτά για να συνεννοηθούν είκοσι τύποι με άσπρες κουκούλες της Κου-Κλουξ-Κλαν για κάτι που κανένας δεν κατάλαβε
5 λεπτά για να εξηγήσει ο Waltz γιατί σκότωσε το σερίφη
5 λεπτά για να εξηγήσει ο Waltz γιατί καθάρισαν τον τυπά με το μαστίγιο (εντάξει ρε φίλε, το πιάσαμε, είσαι κυνηγός κεφαλών, και για να πάρεις την αμοιβή πρέπει αν είσαι καλυμμένος από το νόμο, αλλά το έκανες μια φορά, γιατί είναι ανάγκη να το κάνεις και δεύτερη;)
Σύνολο 45 λεπτά.
Σε μια οποιαδήποτε μη-ταραντίνικη ταινία, όλα αυτά θα κρατούσαν... ενάμισι λεπτό. Οπότε η ταινία θα μπορούσε πάλι να έχει το γαμάτο τέλος που έχει τώρα χωρίς να σου έχει δημιουργήσει πιο πριν κρανιοεγκεφαλική κάκωση από το χτύπημα του κεφαλιού στον τοίχο κάθε φορά που οι χαρακτήρες της ταινίας πιάνουν ένα μη-θέμα και το μετατρέπουν σε θέμα. Τώρα που το σκέφτομαι, με το ίδιο τέλος και πολύ μικρότερη αρχή και μέση, θα ήταν και γαμώ τις ταινίες.
Η μουσική. Το τελευταίο που δεν κολλούσε με τίποτα στην ταινία αλλά ο Ταραντίνο επέμενε να βάλει, ήταν η μουσική. Δε μιλάω φυσικά για το title theme ούτε για τις western μελωδίες που γαμούσανε πατόκορφα. Μιλάω για το ντάπα ντούπα. Βλέπω κάπου στη μέση της ταινίας άλογα να τρέχουν και λέω "τώρα θα πέσει καμιά μελωδία του Μορικόνε να γίνει epic η φάση να γουστάρουμε". Και ξαφνικά μαλάκα ακούω να μπαίνει ένα μπιτάκι και ένας τυπάς αρχίζει να ραπάρει. Ναι φίλε! Γιατί τι ακούγανε οι μαύροι στην Αμερική το 1860; Rick Ross και Jay-Z ακούγανε. Ή απλά ο Ταραντίνο ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα για τους μαύρους του 1860 λιγότερο από όσο ενδιαφέρομαι εγώ για τους εγκατακρημνησιγενείς σεισμούς, και αυτό που τον ενδιαφέρει είναι οι μαύροι του 2013 που ακούνε μόνο hip-hop και πώς γίνεται να δουν περισσότεροι μαύροι την ταινία κάνοντας όλο και πιο πλούσιο τον Ταραντίνο; Μα φυσικά με τη hip-hop κουλτούρα. Αν η μόνη μαύρη μουσική που ακουγόταν στην ταινία ήταν gospel και ταμ-ταμ του 1850, πόσοι λιγότεροι μαύροι θα την έβλεπαν; Άσχετα αν τότε θα είχε περισσότερη επαφή με το στοιχείο που πραγματεύεται σαν ταινία. Και δε θα έλεγε κανείς ότι η μουσική χάλασε την ταινία. Και μην ακούσω καμενιές ότι είμαι προκατειλημμένος με το hip-hop, γιατί και το πρώτο είδος με το οποίο ασχολήθηκα είναι, και με φίλους μου μεταλλάδες έχω μαλώσει όταν μου λένε ότι "δεν είναι μουσική". Αλλά αν είναι για να την ακούς κάπου, είναι στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο κλαμπ, στο σκεϊτάδικο ή πριν από ιεραποστολικό με τη γκόμενα για να νιώθεις Long Dong Silver, αλλά όχι σε spaghetti western ταινία.
Όποιος διαφωνεί με κάτι από τα παραπάνω, μπορεί να έρθει με το σωστό τρόπο πάντα, να μου κλάσει τα αρχίδια. Παρακάτω θα βρει και τις οδηγίες:
Οδηγίες σωστού τρόπου κλασίματος αρχιδιών:
Χρειάζεστε:
1 πιάτο όσπρια (κατά προτίμηση αρακά ή φασόλια λόγω δυναμωτικών ιδιοτήτων αυτών των δύο τροφών στην κλανιά)
Χρόνο κάτω από 16'' στα 100 μέτρα (χρειάζεστε την απαραίτητη φόρα)
Αρκετό τέντωμα/τούρλωμα του κώλου προς τα πίσω όταν κλάνετε, για να βγει περισσότερος αέρας (για το πώς θα πετύχετε αυτή τη στάση πάρτε παράδειγμα τη στάση της Jessica Simpson όταν έβγαζε το σουτιέν ή του Ντομινίκ Γουίλκινς όταν βαρούσε βολές).
Αρκετά αποθέματα μεθανίου
Αν έχετε όλα αυτά, είστε έτοιμοι να μου κλάσετε τα αρχίδια. Με προσοχή πάντα, έτσι, να αποφύγουμε τους τραυματισμούς.
Α, και επειδή μπορεί κάποιοι να μου πουν ότι δεν προειδοποιώ τον αναγνώστη ότι το άρθρο αυτό περιέχει spoilers για την ταινία Django Unchained, βάζω αυτή την προειδοποίηση για όποιον μπαίνει εδώ και δεν έχει δει την ταινία:
ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ SPOILERS.
Όταν άκουσα ότι ο Tarantino έκανε western ταινία, ένιωσα εκείνο το συναίσθημα που νιώθεις όταν τρως και φτερνίζεσαι ενώ το φαΐ δεν έχει φτάσει ακόμα στον οισοφάγο, με αποτέλεσμα τα κομμάτια που μόλις είχες βάλει στο στόμα σου να ξαναπέφτουν στο τραπέζι όλο χάρη και άμυλο. Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοιο συναίσθημα. Κι αυτό γιατί ενώ τα western φημίζονται για τις σιωπηλές σκηνές όπου ο καλός ξεεντεριάζει τον κακό κάτω από τον ήχο της μουσικής του Μορικόνε, και παραδοσιακά έχουν ελάχιστο διάλογο, ενώ ο Tarantino φημίζεται για τους ατέλειωτους χωρίς νόημα και βαρετούς μέχρι αυτομαχαιρώματος διαλόγους του.
Μου έλεγαν όλοι ότι η ταινία "γαμάει" και ότι αν δεν τη δω "χάνω". Αυτή την ατάκα ποτέ δεν την κατάλαβα. Εγώ δηλαδή που δεν έχω δει μια ταινία είμαι πάντα ο χαμένος και οι άλλοι είναι οι νικητές που πρέπει να τους κοιτάω με το δέος μαθητή τρίτης λυκείου που κοιτάει το τετράδιο των Πανελληνίων την πρώτη μέρα των εξετάσεων; Nόμιζα κι εγώ ότι θα είναι το κλασικό ταραντίνικο blockbuster που όλοι το βλέπουν και τους γαμιούνται τα νεύρα μέχρι σπασίματος, αλλά κανένας δεν το λέει γιατί είναι μπουκωμένος από τα χύσια του Ταραντίνο στο στόμα του. Τελικά δεν ήταν ακριβώς έτσι.
Τι μου άρεσε στην ταινία:
H δράση. Για να είμαι ειλικρινής, έχοντας την εμπειρία από το Inglorious Bastards και την ανάμνηση του στραμπουλίγματος των ματιών μου από τη νύστα, περίμενα ακόμα λιγότερη δράση από τον Ταραντίνο. Με εξέπληξε θετικά το ότι σε μια ταινία που αναμένεται να έχει λιγότερη βία από το Inglorious (αν πάρουμε σα νομοτέλεια ότι οι πολεμικές ταινίες έχουν περισσότερη και πιο συχνή βία από ότι τα western) σε αυτόν τον τομέα το Django ρίχνει την πούτσα του Κινγκ Κονγκ στη μάπα του Inglorious και το χύνει από τόσο ψηλά που το Inglorious παίζει να νομίζει ότι ο Θεός αυνανίζεται στα μούτρα του. ΡΟΥΦΑ ΦΛΟΚΙ INGLORIOUS! ΣΕ ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΑΜΕ! Αυτό μπορεί να με κάνει να συγχωρήσω τον Ταραντίνο για τις σκηνές ανείπωτης βαρεμάρας που έχωσε για να γεμίσει το σενάριο της ταινίας στα πρώτα 120 λεπτά.
Το φινάλε. Αν κάνεις παύση στην ταινία μετά το 100ό λεπτό και δεις τη συνέχεια την άλλη μέρα από το ίδιο σημείο, το πιο πιθανό είναι να πάθεις χρονολογική σύγχυση. Θα νομίζεις ότι αυτό που έβλεπες πριν ήταν απλά ένα demo και αυτό που βλέπεις τώρα είναι η κανονική ταινία. Η αλήθεια είναι ότι ο Ταραντίνο αφού πρώτα γέμισε 2 ώρες ταινίας με άκυρους διαλόγους που σε κάνουν να βαράς ένεση καφεΐνης για να μείνεις ξύπνιος, μετά αποφάσισε να κάνει μια απότομη κορύφωση της ιστορίας και να βάλει για φινάλε 45 λεπτά γεμάτα ένταση. Αν είσαι φαν της ωμής και χωρίς κανένα περιορισμό βίας όπως εγώ, και περιμένεις να δεις τον Django να πατάει πάνω σε μόλις σκοτωμένα πτώματα και να αναποδογυρίζει μπαούλα για να καλυφτεί από τις σφαίρες, αυτά τα 45 λεπτά θα τα απολαύσεις όσο τίποτα άλλο. Και όλα αυτά χωρίς η ταινία να ξεφεύγει από την αρχική πλοκή και χωρίς να χάνει την υπόθεσή της μέσα στο ανελέητο πιστολίδι. Μπράβο Ταραντίνο, αρχίζεις και μαθαίνεις.
Το ότι δεν έχει γαμήσι. Όταν κάπου στη μισή ώρα είδα να πέφτει κιόλας φιλί, λέω "ωχ, πάλι κανένα νερουλό αισθησιακό νυχτεριδόχεσμα θα φάμε στη μάπα". Τελικά δεν ήταν έτσι, και παρά τα σαλιάρικα ρομαντικά χυσαμόλια που έχει ώρες ώρες η ταινία, γαμήσι δεν έχει. Και θα ήταν pathetic να μπει γαμήσι ΚΑΙ σε western ταινία. Ευτυχώς ο Ταραντίνο ξέρει από πριν το ντοματίδι που θα φάει αν μετατρέψει μια τέτοια ταινία σε πυξλαμούνι, και για αυτό ευτυχώς το απέφυγε.
Η πλάκα. Το πιο γαμάτο στοιχείο της ταινίας είναι ότι η βία έχει και τα κωμικά της χαρακτηριστικά. Από τη σκηνή όπου ο Γερμανός φίλος του Django ρίχνει μια σφαίρα στο κεφάλι ενός μέλους της Κου-Κλουξ-Κλαν λέγοντας με ένα σατανικό χαμόγελο στα χείλη "Aufwiedersehen!" (και γενικά είναι κάβλα να βλέπεις ένα Γερμανό να πυροβολεί νεοναζί - άσχετα αν τότε δεν υπήρχε καν νεοναζισμός, το ξέρω ότι οι περισσότεροι έτσι το φαντασιωθήκατε), μέχρι τη σκηνή όπου ο Django λέει στη μαύρη υπηρέτρια να πει "goodbye" στην αφεντικίνα της πριν αυτός της τινάξει τα μυαλά στον αέρα και όλοι φωνάξουμε "ΠΑΡΤΑ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ", και φυσικά η τελευταία σκηνή με τον Samuel Jackson (που πάντα σαν κακός βγάζει γέλιο) με έκαναν να ήθελα να βλέπω την ταινία με κόσμο στο σινεμά και όχι μόνος στο σπίτι, για να μοιραστώ το εκδικητικό γέλιο μου με άλλους 100 κάφρους που θα φωνάζουν "Django αλάνι έλα στο λιμάνι".
Τα flashback. Δεν είχε ούτε ένα, και αυτό μου άρεσε πολύ.
Τι δεν μου άρεσε στην ταινία:
Η βαρετή εισαγωγή και εξέλιξη. Ο Tarantino κοροϊδεύει τους καταναλωτές του μέσα στις μάπες τους, βάζοντας όλη τη δράση στα τελευταία 30 λεπτά της ταινίας. Αφού οι δύο πρώτες ώρες έχουν χτίσει κιόλας την πυραμίδα των super-boring μακρόσυρτων διαλόγων και έχουν βάλει στην κορυφή της το ρομαντισμό γιατί μπορεί να είμαστε ακόμα ξύπνιοι (ρομαντισμός σε western ταινία ρε πούστη;) έρχεται στα τελευταία 30 λεπτά το πιστολίδι, που βρίσκει το μάτι του θεατή να ετοιμάζεται αισίως να φιλοξενήσει τη 17η τσίμπλα από την αρχή της ταινίας, και το στόμα του πιο ανοιχτό και από το μουνί της Νυενίση όταν γύριζε τσοντοβιντεοταινίες στα 19 (τι νόμιζες μωρή πατσόλα, δε θα το μαθαίναμε;) να έχει αρχήσει κιόλας να μετατρέπει το χασμουρητό σε ροχαλητό. Και μόνο τότε ξεκινάει το πιστολίδι.
Ο μικρός ρόλος του πρωταγωνιστή. Η αλήθεια είναι ότι η ταινία γίνεται καλή όταν ο Django αποφασίζει να παίξει το ρόλο του πρωταγωνιστή και όχι του μαθητευόμενου κομπάρσου. Δηλαδή στο τέλος. Σε όλη την υπόλοιπη ταινία ο Django είχε λιγότερη συμμετοχή στην εξέλιξη της πλοκής από όση συμμετοχή θα είχε o Γκουσγκούνης σε συνέδριο για την καταπολέμηση της τριχοφυίας. Τονίζω για όσους μαλάκες δεν καταλάβουν τι λέω και με πρήζουν στα σχόλια, ότι ενώ όλη η πλοκή ξετυλίγεται γύρω από τον Django, ο Django σαν πρωταγωνιστής έχει ελάχιστη ενεργή συμμετοχή στις δύο πρώτες ώρες της ταινίας, εκτός από μια καβλωτική μαστιγομαχία πάνω στα χόρτα στην αρχή. Αν είναι ρε Τarantino να μας δημιουργείς οίδημα στους όρχεις με τους ατέρμονους διαλόγους και ο πρωταγωνιστής σου να είναι σχεδόν βουβός, κάνε όλη την ταινία βουβή να γλιτώσεις και τις ώρες πάνω από το χαρτί που πέρασες για να γράψεις το σενάριο. Ναι, το ξέρω, ο Django είναι μαύρος σκλάβος που δεν του χρειάστηκε ποτέ το μιλητό για να το μάθει, και που από τη σκόνη που έφαγε κατάμουτρα σπάζοντας πέτρες έχει πάθει αλλεργία στο να ανοίγει το στόμα του, και είναι και καουμπόης που μιλάει με το γκάνι και όχι με το στόμα, αλλά ρε Tarantino, το όνομα του Jamie Foxx το έχεις βάλει για ένα λόγο πρώτο στους τίτλους. ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΡΟΛΟ. Ακόμα κι εκεί που περίμενα τουλάχιστον ότι τον DiCaprio θα τον καθαρίσει ο Django, τον τρώει ο Christopher Waltz. Θα μου πείτε, μετά ο Django φυτεύει όλους τους υπόλοιπους. Κλάιν μάιν. Απεγνωσμένη προσπάθεια του Tarantino να σώσει στο τέλος τον πρωταγωνιστή του, αφού πρώτα τον είχε χαντακώσει σε όλη την ταινία.
Ο πρωταγωνιστής. Κι αυτός ο Jamie Foxx ρε πούστη... Περισσότερο με μαύρη version του Barry Gibb μοιάζει παρά με γενναίο και ατρόμητο badass ήρωα western. Κανόνας νούμερο 1: Θες να φτιάξεις μια γερή και macho καουμπόικη ταινία; Μη βάζεις πρωταγωνστή τον Jamie Foxx. Και κανόνας νούμερο 2: Αφού έχεις κάνει τη μαλακία να βάλεις πρωταγωνιστή τον Jamie Foxx, μετά μην υποτιμάς τη νοημοσύνη του κοινού σου δείχνοντας πόσο μετάνιωσες για την επιλογή σου, με το να κάνεις ουσιαστικά πρωταγωνιστή τον Waltz μέχρι που πεθαίνει, και δίνοντας στον Foxx λιγότερες ατάκες από όσες είχε ο Εικοσιδυός στους ΑΜΑΝ. Αν είναι έτσι, μη λες την ταινία σου "Django". Πες την "Eίμαι αρκετά πουτσοκέφαλος που σε ταινία με θέμα τους μαύρους βάζω για 2 ώρες κάποιους λευκούς να λένε παπαριές μεταξύ τους και έναν μαύρο να τους κοιτάει και είμαι ακόμα περισσότερο πουτσοκέφαλος ώστε την ταινία την ονομάζω Django επειδή ξέρω ότι θα πουλήσει περισσότερο με αυτό το όνομα". Τι; Δε χωράει στην οθόνη αυτός ο τίτλος; Τυχερός είσαι Tarantino.
Οι χωρίς θέμα διάλογοι. Σε αυτή την ταινία οι διάλογοι σπάνε περισσότερα ούμπαλα από ότι σε οποιαδήποτε άλλη ταινία του Ταραντίνο. Έκατσα και μέτρησα πόσα λεπτά της ταινίας πέρασαν με ό,τι να 'ναι διαλόγους και πόσο χώρο θα έπιαναν αυτοί οι διάλογοι σε μια οποιαδήποτε μη-ταραντίνικη ταινία.
10 λεπτά διάλογος για να φάνε τα σκυλιά έναν μαύρο δούλο
10 λεπτά διάλογος για να εξηγήσει ο Waltz στον Django ποια ήταν η Μπρρρρ....μπρουμ...χίλντα στη γερμανική μυθολογία
8 λεπτά διάλογος για το αν πρέπει να σφίξει το χέρι ο Waltz στον DiCaprio
7 λεπτά για να συνεννοηθούν είκοσι τύποι με άσπρες κουκούλες της Κου-Κλουξ-Κλαν για κάτι που κανένας δεν κατάλαβε
5 λεπτά για να εξηγήσει ο Waltz γιατί σκότωσε το σερίφη
5 λεπτά για να εξηγήσει ο Waltz γιατί καθάρισαν τον τυπά με το μαστίγιο (εντάξει ρε φίλε, το πιάσαμε, είσαι κυνηγός κεφαλών, και για να πάρεις την αμοιβή πρέπει αν είσαι καλυμμένος από το νόμο, αλλά το έκανες μια φορά, γιατί είναι ανάγκη να το κάνεις και δεύτερη;)
Σύνολο 45 λεπτά.
Σε μια οποιαδήποτε μη-ταραντίνικη ταινία, όλα αυτά θα κρατούσαν... ενάμισι λεπτό. Οπότε η ταινία θα μπορούσε πάλι να έχει το γαμάτο τέλος που έχει τώρα χωρίς να σου έχει δημιουργήσει πιο πριν κρανιοεγκεφαλική κάκωση από το χτύπημα του κεφαλιού στον τοίχο κάθε φορά που οι χαρακτήρες της ταινίας πιάνουν ένα μη-θέμα και το μετατρέπουν σε θέμα. Τώρα που το σκέφτομαι, με το ίδιο τέλος και πολύ μικρότερη αρχή και μέση, θα ήταν και γαμώ τις ταινίες.
Η μουσική. Το τελευταίο που δεν κολλούσε με τίποτα στην ταινία αλλά ο Ταραντίνο επέμενε να βάλει, ήταν η μουσική. Δε μιλάω φυσικά για το title theme ούτε για τις western μελωδίες που γαμούσανε πατόκορφα. Μιλάω για το ντάπα ντούπα. Βλέπω κάπου στη μέση της ταινίας άλογα να τρέχουν και λέω "τώρα θα πέσει καμιά μελωδία του Μορικόνε να γίνει epic η φάση να γουστάρουμε". Και ξαφνικά μαλάκα ακούω να μπαίνει ένα μπιτάκι και ένας τυπάς αρχίζει να ραπάρει. Ναι φίλε! Γιατί τι ακούγανε οι μαύροι στην Αμερική το 1860; Rick Ross και Jay-Z ακούγανε. Ή απλά ο Ταραντίνο ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα για τους μαύρους του 1860 λιγότερο από όσο ενδιαφέρομαι εγώ για τους εγκατακρημνησιγενείς σεισμούς, και αυτό που τον ενδιαφέρει είναι οι μαύροι του 2013 που ακούνε μόνο hip-hop και πώς γίνεται να δουν περισσότεροι μαύροι την ταινία κάνοντας όλο και πιο πλούσιο τον Ταραντίνο; Μα φυσικά με τη hip-hop κουλτούρα. Αν η μόνη μαύρη μουσική που ακουγόταν στην ταινία ήταν gospel και ταμ-ταμ του 1850, πόσοι λιγότεροι μαύροι θα την έβλεπαν; Άσχετα αν τότε θα είχε περισσότερη επαφή με το στοιχείο που πραγματεύεται σαν ταινία. Και δε θα έλεγε κανείς ότι η μουσική χάλασε την ταινία. Και μην ακούσω καμενιές ότι είμαι προκατειλημμένος με το hip-hop, γιατί και το πρώτο είδος με το οποίο ασχολήθηκα είναι, και με φίλους μου μεταλλάδες έχω μαλώσει όταν μου λένε ότι "δεν είναι μουσική". Αλλά αν είναι για να την ακούς κάπου, είναι στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο κλαμπ, στο σκεϊτάδικο ή πριν από ιεραποστολικό με τη γκόμενα για να νιώθεις Long Dong Silver, αλλά όχι σε spaghetti western ταινία.
Όποιος διαφωνεί με κάτι από τα παραπάνω, μπορεί να έρθει με το σωστό τρόπο πάντα, να μου κλάσει τα αρχίδια. Παρακάτω θα βρει και τις οδηγίες:
Οδηγίες σωστού τρόπου κλασίματος αρχιδιών:
Χρειάζεστε:
1 πιάτο όσπρια (κατά προτίμηση αρακά ή φασόλια λόγω δυναμωτικών ιδιοτήτων αυτών των δύο τροφών στην κλανιά)
Χρόνο κάτω από 16'' στα 100 μέτρα (χρειάζεστε την απαραίτητη φόρα)
Αρκετό τέντωμα/τούρλωμα του κώλου προς τα πίσω όταν κλάνετε, για να βγει περισσότερος αέρας (για το πώς θα πετύχετε αυτή τη στάση πάρτε παράδειγμα τη στάση της Jessica Simpson όταν έβγαζε το σουτιέν ή του Ντομινίκ Γουίλκινς όταν βαρούσε βολές).
Αρκετά αποθέματα μεθανίου
Αν έχετε όλα αυτά, είστε έτοιμοι να μου κλάσετε τα αρχίδια. Με προσοχή πάντα, έτσι, να αποφύγουμε τους τραυματισμούς.
Α, και επειδή μπορεί κάποιοι να μου πουν ότι δεν προειδοποιώ τον αναγνώστη ότι το άρθρο αυτό περιέχει spoilers για την ταινία Django Unchained, βάζω αυτή την προειδοποίηση για όποιον μπαίνει εδώ και δεν έχει δει την ταινία:
ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ SPOILERS.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου