Mαλάκες Αμερικάνοι

Πριν συνεχίσω να σας μεταδίδω τη διαπλανητικά απροσπέλαστη σοφία του σημερινού μου άρθρου, που μετά από έναν αιώνα θα μπορείτε να λέτε στα δισέγγονά σας ότι είχατε τη μοναδική τύχη και ευλογία να συλλάβετε λίγη από αυτή, να διευκρινίσω ότι το "Μαλάκες Αμερικάνοι" που είδατε κοτσαρισμένο πάνω πάνω σαν τίτλο, δεν έχει σχέση - στο σημερινό μου άρθρο τουλάχιστον - ούτε με το ρόλο της Αμερικής στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ή την εκμετάλλευση των λαών (sorry Κνίτες), ούτε με τα κοινωνικά φαινόμενα της Αμερικής και το γιατί ο κάθε 15χρονος τη βλέπει ξαφνικά Charles Manson και θερίζει ένα ολόκληρο σχολείο (αυτά θα αφήσω να τα αναλύσουν ο Πρετεντέρης και ο Ευαγγελάτος που έχουν πλήρη γνώση της αμερικάνικης κοινωνίας... κάποια εκατομμύρια μίλια μακριά από την Αμερική), ούτε για το ότι το υποκοριστικό του Richard είναι Dick, oύτε για το ότι ένα άθλημα που δε χρησιμοποιείς καν τα πόδια σου το λένε football. O λόγος για τον οποίο θέλω να παίξω φλίπερ με το κεφάλι του Κολόμβου είναι οι αμερικάνικες κωμωδίες.

Δεν εννοώ φυσικά σειρές όπως το South Park ή το Family Guy, εννοώ αυτές τις "κωμωδίες":

Μιλάω για το χολιγουντιανό απαύγασμα σκατίλας που κάθε τόσο μας σερβίρει το Χόλιγουντ όταν έχει ξεμείνει από ιδέες. Είναι οι γνωστές μαύρος-συναντά-λευκό κωμωδίες, που θα προτιμούσα να έκανα push-ups πάνω σε μηχανή του κιμά παρά να έβλεπα άλλη μια τέτοια.

Η "πλοκή" σε αυτές τις ταινίες διαφέρει από τη μία στην άλλη λιγότερο από δυο σιαμαία μωρά πριν την αποκόλληση. Μια τρομοκρατική οργάνωση / εγκληματική συμμορία / διαβολικοί ραββίνοι σχεδιάζουν να ανατινάξουν ένα γιοτ γεμάτο με καλόγριες / δολοφονήσουν ένα γερουσιαστή / συνωμοτήσουν με εξωγήινους και οι μόνοι άνθρωποι πάνω στη γη που μπορούν να τους σταματήσουν είναι ένας πλούσιος upper-class άσπρος μπάτσος και ένας τολμηρός μαύρος detective με την εξυπνάδα του δρόμου.

Για κάποιο λόγο συναντιούνται πάντα μέσα σε ένα αυτοκίνητο και η σκηνή πάει κάπως έτσι: Ένας από τους δύο ανοίγει το ραδιόφωνο και αρχίζει να ακούει country ή hip-hop, και ο άλλος παθαίνει πολιτισμικό σοκ και κάνει σαν να μην έχει ακούσει ποτέ πριν ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΕΙΔΟΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ.  Ναι φίλε. Άσχετα αν όλος ο λευκός πληθυσμός της Αμερικής έχει σταματήσει να ακούει country από το 1960, όοοχι, χολιγουντιανή ταινία χωρίς στερεότυπα = Άννα Βίσση χωρίς μπότοξ.

Μετά ακολουθούν 15 λεπτά ενός πολιτισμικού ahow-and-tell που ο ένας προσπαθεί να δείξει στον άλλον πώς γίνονται τα πράγματα με το δικό του τρόπο. Μια τυπική σκηνή είναι ο άσπρος να προσπαθεί να βρει ένα κλειδί για να ανοίξει μια κλειδωμένη πόρτα την ίδια ώρα που ο μαύρος δείχνει το street cred του σπάζοντας την πόρτα επειδή οι μαύροι μπάτσοι στις χολιγουντιανές ταινίες δε διαφέρουν πολύ από τους gangstaz του γκέτο που είναι και του ίδιου χρώματος (μην ξεχνιέσαι αμερικάνε θεατή της ταινίας, όλοι οι μαύροι είναι γεννημένοι γκάνγκστερ και κωλόπαιδα σε αντίθεση με όλους τους λευκούς που είναι από τη φύση τους ευγενικά παιδιά του κολεγίου). Μπράβο Χόλιγουντ. Πήγες τα κοινωνικά και φυλετικά στερεότυπα σε άλλο επίπεδο. Πάρε και το παράσημό σου:

Μετά έχουμε το κυνήγι, όπου οι δύο ήρωές μας φτάνουν πω-ρε-πούστη-τόσο-κοντά στο να πιάσουν τον κακό, αλλά τον χάνουν για μισό νανοχιλιοστό και είμαστε αναγκασμένοι να περάσουμε άλλα 45 λεπτά γεμάτα με καταθλιπτικά filler για τα background των πρωταγωνιστών. Ο μαύρος συνήθως έχει χάσει τη γυναίκα του ή τη γκόμενά του, και το κοινό ως δια μαγείας ξεπερνάει όλα τα στερεότυπα που είχε φάει με το κουτάλι στα προηγούμενα λεπτά της ταινίας και αρχίζει να τον συμπαθεί. Ο λευκός ξαφνικά τον σέβεται (γιατί πρέπει ένας μαύρος να έχει μια πονεμένη ιστορία για να κερδίσει τη συμπάθεια και το σεβασμό του λευκού, ξανά μπράβο Χόλιγουντ, το παράσημό σου το ξέρεις), και από αναγκαστικοί προσωρινοί συνεργάτες γίνονται σιγά σιγά φίλοι.

Μετά κάτι ή κάποιος ανατινάζεται για να διακόψει τη σκηνή και να ξυπνήσει το κοινό, μιας και όλοι σε εκείνο το σημείο έχουν ήδη υποδεχτεί δυο αποικίες από τσίμπλες στο κάθε τους μάτι από τη νύστα. Με 15 λεπτά να έχουν απομείνει αρχίζουν να πέφτουν τα hints για το πού θα γίνει η τελική αναμέτρηση, κάτι που είναι εντελώς αχρείαστο αφού πάντα είναι σε μια εγκαταλελειμένη αποθήκη ή σε ένα εργοστάσιο καπνού ή σε μια εγκαταλελειμένη αποθήκη μέσα στο εργοστάσιο καπνού.

Ο κακός σκοτώνεται, αλλά μόνο αφού πρώτα έχει τραυματίσει το μαύρο μπάτσο στον ώμο και τον άσπρο στο πόδι. Ακριβώς τη στιγμή που ο κακός βγάζει τον επιθανάτιο ρόγχο του, ΟΛΟΚΛΗΡΗ η αστυνομία / CIA / ομάδα SWAT φτάνει στο σημείο για να "καθαρίσει". Στα τελευταία λεπτά οι δύο πρωταγωνιστές κορδώνονται για το πόσο ωραία τα καταφέρνουν σαν ομάδα και τελικά "ξεπερνούν τις διαφορές τους". Η ταινία τελειώνει με ένα ηθικό δίδαγμα για το πώς άσπροι και μαύροι μπορούν να συνυπάρξουν σε μια G.I. Joe αμερικάνικη κατάσταση. Οι τίτλοι τέλους πέφτουν με το λευκό μπάτσο να χορεύει hip-hop δείχνοντας έτσι τη νέα του πολιτισμική κατανόηση, μιας και για να καταλάβεις και να μπεις μέσα στην κουλτούρα του μαύρου αρκεί να κουνήσεις τον κώλο σου με το Big Poppa ή το California Love.

Ίσως το μόνο χειρότερο από τις μαύρος-συναντά-άσπρο ταινίες είναι οι ανατολή-συναντά-δύση ταινίες. Αντικατάστησε κάθε μαύρο στερεότυπο με ένα ασιατικό στερεότυπο και θα έχεις την τυπική kung-fu action κωμωδία. Μερικές φορές προσπαθούν να κάνουν marketing σε αυτές τις ταινίες σαν "suspens thrillers". ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ SUSPENSE THRILLER; Όταν πας σε βιντεοκλάμπ λες ποτέ "θέλω ένα suspense thriller"; Όχι, γιατί αν το κάνεις ο υπάλληλος θα σε κοιτάξει σαν το μαλάκα της γειτονιάς. Είναι μια από αυτές τις χωρίς νόημα χτυπητές εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι του marketing έτσι ώστε αφελείς σαν εσένα να νομίσουν ότι πρόκειται για κάτι καινούριο και διαφορετικό και να δώσουν τα λεφτά τους για να καταλήγουν να βαράνε ενέσεις μέσα στο σινεμά μπας και μείνουν ξύπνιοι. Κάθε ταινία που στο preview της περιέχει μια από τις παρακάτω λέξεις-φράσεις, είναι για τον πούτσο.

Suspense thriller
Ψυχολογικό thriller
Ρομαντική κωμωδία
Δυναμική ταινία
Ταινία-που-μιλάει-στην-καρδιά
Δράμα για μεγάλους / ώριμο δράμα
Μια-από-τις-καλύτερες-ταινίες-της-χρονιάς

Star Wars Episode III: O πιο εύκολος τρόπος να πάθεις καρκίνο στα μάτια

Αν πάρω μια τσάντα, τη γεμίσω με σκατά λιωμένα εδώ και 3 μήνες, την κλείσω καλά από πάνω και τη βάλω δίπλα σε μια γιγαντοοθόνη που θα παίζει το Star Wars Episode III, δεν είμαι σίγουρος τι από τα δύο θα προκαλέσει περισσότερο ενδιαφέρον.

Πριν από 6 χρόνια και μετά από 5 ταινίες που η ποιότητά τους έπεφτε λογαριθμικά με μορφή γεωμετρικής προόδου από την ανάποδη, δεν πίστευα ότι ο George Lucas, έχοντας συνειδητοποιήσει τον πάτο που είχε πιάσει και μη θέλοντας άλλο να τρώει μηνύσεις από συγγενείς ατόμων που είδαν κάποια από τις ταινίες του και αυτοκτόνησαν κόβοντας τις φλέβες τους από τη βαρεμάρα, θα έκανε κι άλλη ταινία. Τελικά διαψεύστηκα. Αν είχατε την ατυχία να βρεθείτε σε ακτίνα 2 μέτρων απο έναν Star Wars nerd, μάλλον θα τον έχετε ακούσει να λέει (αφού πρώτα έβγαλε από το στόμα του το ατροφικό ματζαφλάρι του George Lucas που έγλειφε με μανία για 30 χρόνια) ότι "δε μου άρεσαν τα δύο πρώτα, αλλά αυτό ήταν καλό". Όταν τους ρωτάς "γιατί;" προτιμούν να βάλουν το ατροφικό ματζαφλάρι του Lucas στα στόματά τους και να συνεχίσουν το γλείψιμο, παρά να σου απαντήσουν. Η ερώτηση που πρέπει να τους κάνεις είναι "γιατί δε σου άρεσαν οι δύο προηγούμενες ταινίες αφού σου άρεσε αυτή;" Τίποτα δεν άλλαξε. Οι ίδιοι τρυπιοκώληδες ηθοποιοί πάνε πάνω-κάτω σκοντάφτοντας χωρίς λόγο πάνω σε πράγματα που μπορεί να τα διακρίνει μέχρι και 8 μηνών μωρό με 11 βαθμούς μυωπία, τα ίδια πιο χιλιοπαιγμένα κι από τις επαναλήψεις του Κωνσταντίνου και Ελένης ρομπότ, και διάλογοι τόσο χοντροκομμένοι που κάνουν δικαιολογημένο όποιον βάλει αυτοκόλλητο αναπηρίας στο αμάξι του George Lucas.

Στην ταινία φαίνεται ότι ο Lucas μετανιώνει σιωπηλά που έδωσε βουβό ρόλο στον Jar Jar. Με τον Jar Jar να μην έχει πλέον λόγια και την οθόνη του σινεμά να μην κινδυνεύει με σπάσιμο μαζί με τα νεύρα των θεατών, ο Lucas θεώρησε σωστό να γεμίσει αυτό το κενό με το να βάλει τα ρομπότ να κάνουν θορύβους πιο γελοίους κι από το cover του Breathless από τον Λε-Πα. Οπότε αντί τα ρομπότ να κυνηγάνε εξωγήινους πάνω σε διαστημικά λεωφορεία, γκρινιάζουν χειρότερα από κομμώτρια που δεν της πέτυχε η βαφή όταν τους βγάζουν τα προσθετικά τους πόδια. Όσοι τους άρεσε η ταινία μάλλον θα πάνε να κάνουν άλλο ένα τσιμπούκι στον George Lucas. Αυτοί οι τύποι κάνουν πίπες τόσο γρήγορα που θα μπορούσαν άνετα να κάνουν καριέρα σαν πόρνες στην Ταϊλάνδη. Ή Έλληνες πολιτικοί..

Ξέρω τι σκέφτεστε: "Μα ρε μαλάκα, η ταινία είναι για παιδιά, τι περίμενες;".

Αλήθεια; Κάτσε να σκεφτώ. Αυτή η ταινία έχει... μια σκηνή που κάποιου του κόβουν τα χέρια, μια γραφική απεικόνιση αποκεφαλισμού, μια αναίτια σφαγή παιδιών (το highlight κάθε ταινίας), και την καλύτερη σκηνή σε κάθε space action ταινία με πρωταγωνιστή τον Ewan McGregor, εκεί που ο Anakin έχει τα πόδια του κομμένα και οι πατούσες του πιάνουν φωτιά ενώ η μούρη του λιώνει. Βtw, αν δεν έχεις δει ακόμα την ταινία, μη διαβάσεις την προηγούμενη πρόταση.

Τώρα που το είπα, ο Anakin παλιά ήταν και γαμώ τους χαρακτήρες. Πιστεύω ότι σε ψηφοφορία για τον άρχοντα του σύμπαντος μπορώ να υπολογίζω στην ψήφο του. Αν και δε νομίζω να χρειαστεί ψηφοφορία για να αναδειχτώ άρχοντας του σύμπαντος. Το σύμπαν κάθε μέρα μου δείχνει την ευγνωμοσύνη του που το τιμάω με την παρουσία μου, κάνοντας το μόριό μου όλο και μεγαλύτερο. Σ' ευχαριστώ σύμπαν!

Το πιο εκνευριστικό σε αυτό το επικό χάσιμο χρόνου είναι η αποσπασματική πλοκή που με λίγη καλή θέληση και νοσταλγία μπορεί να κατευνάσει τον μέσο βλάκα (δηλαδή εσένα). Εκτός από το ότι όλοι οι jedi στην ταινία είναι τόσο καθυστερημένοι ώστε να είναι ανίκανοι να ανιχνεύσουν συνωμοσίες που περιλαμβάνουν 200.000 στρατιώτες, ο Lucas καταβάλλει επίμονες προσπάθειες να κάνει την ταινία ακόμα πιο προσβλητική για τη νοημοσύνη μας.

Ο Palpatine οδηγεί τον Anakin στη σκοτεινή πλευρά σε όση ώρα κάνεις εσύ για να διαβάσεις αυτή την πρόταση. Δεν έχει σημασία αν ο Anakin ξέρει ότι ο Palpatine είναι Sith Lord όταν πάει μαζί του, και ότι οι Sith Lords είναι γνωστοί ότι κάνουν πράγματα όπως... σκοτώνουν εκατομμύρια ανθρώπους, ο Anakin είναι σε αποστολή να σώσει τη γυναίκα του την Padme από βέβαιο θάνατο.  Όχι, αυτό ήταν απλά ένα όνειρο σε ένα flashback στην ταινία.

Προς το τέλος της ταινίας, ο Lucas τραβάει ένα χοντρό χέσιμο πάνω στο σενάριο και βγάζει ένα ending που θα το ζήλευε και ο Φώσκολος. Στην τελευταία σκηνή ο Anakin πάει να πνίξει την Padme.

ΝΑΙ! Ο μόνος λόγος που ο Anakin πήγε στη σκοτεινή πλευρά ήταν για να πνίξει την Padme, που σε όλη την ταινία τα αρχίδια μας είχαν γίνει αεροτομή της McLaren από τις υπενθυμίσεις ότι έπρεπε να τη σώσει. Τώρα οι Star Wars nerds θα πουν ότι στην τελευταία σκηνή ο Anakin ήταν ήδη υπό την επίδραση της σκοτεινής πλευράς. Ναι ε; Γι' αυτό το πρώτο πράγμα που ρωτάει σαν Darth Vader είναι αν η Padme είναι καλά ή όχι. ΤΟΥΒΛΑ.

Ακόμα και μετά από αυτό το ανελέητο σφυροκόπημα με κουράδες από τον Lucas πάνω στο σενάριο, οι nerds θα σου πουν "ναι αλλά πρέπει να παραδεχτείς ότι τα special εφέ ήταν καλά".

ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ: ΤΟ ΕPISODE III ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΠΕΣΙΑΛ ΕΦΕ.

Δεν είναι σπέσιαλ εφέ όταν τα βρίσκεις σε ΚΑΘΕ σκηνή. O Lucas κατάφερε αυτό που φαινόταν ακατόρθωτο: να μετατρέψει κάτι που κάποτε ήταν τόσο μοναδικό ώστε να ονομάζεται SPECIAL εφέ, σε κάτι που το συναντάς πιο συχνά κι από ρεμπετάδικα στην Πανόρμου. Μπράβο Lucas, κατάφερες να μην ενδιαφέρεται κανένας για τα ειδικά εφέ που υποτίθεται ότι εσύ δημιούργησες.

Και πάμε τώρα και στο τελευταίο. Τον κακό σε αυτή την ταινία τον λένε "General Grievous". Ναι μαλάκες, General Grievous. Γιατί για να είναι κακός ένας χαρακτήρας, πρέπει να αποπνέει κακία μέχρι και το ίνομά του. Βαρεθήκατε να δίνετε στους κακούς ονόματα όπως "Lord Dooku" και "Nute Gunray"; Γιατί δε λέτε όλους τους χαρακτήρες σας "Evil" και "Bad" την άλλη φορά; Το μόνο που χρειαζόταν ο Grievous ήταν ένας στρογγυλός φακός για το ένα μάτι κι ένα μεγάλο μαύρο μουστάκι που θα έστριβε όταν φώναζε "I'll get you, if it's the last thing I do!"

Δε βάζω spoiler warning γιατί έχουν περάσει 8 χρόνια από τότε που βγήκε η ταινία και ή την έχετε δει (και άρα έχετε την ίδια γνώμη με εμένα) ή δεν την έχετε δει οπότε δε χάνετε και τίποτα.

5 σκατοταινίες που αρέσουν σε όλους

Σου 'χει τύχει ποτέ να δεις ένα blockbuster που είναι τόσο για τον πούτσο ώστε αισθάνεσαι ότι χρειάζεσαι να ξύσεις τα μάτια σου μέχρι να σχηματιστεί ένα πασαλειμμένο με διάρροια φωτόνιο στον αμφιβληστροειδή σου χιτώνα, αλλά παρόλα αυτά όλοι γύρω σου θέλουν να κάνουν πεοθηλασμό στο σκηνοθέτη που σου τάισε αυτή τη big-budget τσιρλιόσουπα; Εμένα μου έχει τύχει, οπότε εδώ σας έχω τις 5 σκατοταινίες που αρέσουν σε όλους.

1. Τοp Gun

Για όποιον δε θυμάται, το Top Gun ήταν η ταινία με θέμα κάτι τύπους που κάθονται κάνοντας hi-five ο ένας στον άλλον για περίπου μιάμιση ώρα. Η ταινία επικεντρώνεται σε έναν φλοκοκέφαλο με το όνομα Maverick που διεισδύει βαθιά μέσα στο πέπλο μυστηρίου της top gun ακαδημίας αυτάρεσκων σεξουαλικά ανικανοποίητων πιλότων. Ξέρω ότι κάποιοι θα μου πουν ότι υπερβάλλω σε αυτά που λέω (μιας και υπερβάλλω στα πάντα εκτός από τον πούτσο μου που είναι ανυπέρβλητος), αλλά υπήρχαν περισσότερες από 500 σκηνές μπάνιου σε αυτή την ταινία. Η γκαρνταρόμπα της ταινίας έπρεπε να αποτελείται από μια μπουρνουζοπετσέτα, ένα jump suit και 50 σελίδες σεξουαλικών υπονοούμενων στα καλιαρντά για να συνεννοούνται ο Τοm Cruise με τον Val Kilmer όλη την υπόλοιπη ώρα που έτρεχαν γυμνοί κοιτάζοντας ο ένας το γιακουμή του άλλου.

Και σαν να μην έφταναν στο σκηνοθέτη όλες οι μπουρνουζοπετσετοσκηνές και όλο το hi-fiving, θεώρησε απαραίτητο να βάλει και μια εντελώς άσκοπη σκηνή όπου όλοι σηκώθηκαν με λαδωμένους κώλους και έπαιξαν βόλεϊ. Κάθε μισό λεπτό νόμιζα ότι ο Cruise και ο Kilmer θα ανταλλάξουνε γλωσσόφιλα υπό τη μουσική του "It's Raining Men".

Aν έχετε καλές αναμνήσεις από αυτήν την ταινία, είναι ή επειδή ήσασταν ή πολύ νέοι για να έχετε ιδέα για το τι γινόταν, ή πολύ ηλίθιοι ώστε να νομίζετε ότι επειδή αρέσει σε όλους και το βλέπετε σε περισσότερες διαφημίσεις κι από τη φαρίνα Γιώτη είναι πράγματι καλό.

2. Βraveheart

Περίληψη: Ένας χοντροκουραμπιές Mel Gibson σκουντουφλάει σε χάλια τραβηγμένες σκηνές μάχης στις οποίες οι cameramen δεν μπορούσαν να κρατήσουν τις κάμερες αρκετά μακριά ώστε να συνειδητοποιήσεις ότι τα extras κάθονται στο background με τους πούτσους στο χέρι.

Αν είσαι φαν του Braveheart θα μου πεις σίγουρα "ΝΑΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΑΛΛΑ ΧΑΝΕΙΣ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ, ΠΟΙΟΣ ΧΕΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ?" Πάμε και στο νόημα. Όλοι λένε ότι οι σκηνές με τις μάχες είναι "awesome", ακόμα και αυτοί που δεν τους άρεσε η ταινία λένε "οι σκηνές με τις μάχες είναι καλοφτιαγμένες". Τι στον πούτσο ξέρεις από μάχες; Η μόνη μάχη που έχεις δώσει στη ζωή σου είναι με όπλο τη μυγοσκοτώστρα και αντίπαλο τη σκουληκόμυγα, και εκεί ακόμα είσαι άστοχος. Αφού λοιπόν δεν μπορείς να στοχεύσεις σωστά ούτε τον Snorlax από τα 2 μέτρα, φυσιολογικό είναι να σε καβλώνει ο Mel Gibson, αλλά μη μας το παίζεις και master στις ξιφομαχίες με το που είδες την ταινία.

Γιατί κάθε σκηνή μάχης πρέπει να έχει μια κάμερα που κουνιέται σαν να κατρακυλάει από helter-skelter; Από ποιανού την οπτική σκοπιά βλέπουμε τη σκηνή τέλος πάντων; Ουάου, κουνιέται η κάμερα. Αισθάνομαι σα να είμαι μέσα στη μάχη αυτή τη στιγμή, βλέποντάς τη μέσα από τα μάτια κάποιου παπάρα που δε μπορεί να εστιάσει σε ένα αντικείμενο για πάνω από 2 δευτερόλεπτα. Ε! ΜΑΛΑΚΕΣ! Πώς θα σας φαινόταν η ιδέα να βλέπατε τη μάχη με τα μάτια του γρονθοκοπημένου; Τα μαυρισμένα μάτια του γρονθοκοπημένου μάλλον. Η κάμερα θα μπορούσε απλά να εστιάζει όλη την ώρα στον ουρανό και σε μια στιγμή να πεταχτεί ένα κομμένο πόδι ή χέρι. Θα υπήρχαν περισσότερες πιθανότητες να καταλάβουμε ότι γίνεται μάχη.

Και τέλος, ο Mel Gibson δεν έμοιαζε σα γκαστρωμένος σε όλη την ταινία; Κοιτάξτε αυτή τη φωτογραφία:

Αριστερά είναι μια αληθινά έγκυος γυναίκα, και δεξιά ένας αληθινά έγκυος Mel Gibson

(προσοχή: η παραπάνω φωτογραφία δεν υπήρξε προϊόν επεξεργασίας Photoshop, η γυναίκα δεν είχε φύλλα από χορτάρι στα πόδια της).

3. Κarate Kid

Nομίζω ότι δε χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμός.

4. Sum of All Fears

Όταν έβλεπα την ταινία, το πρώτο πράγμα που είπα είναι "κοίτα μαλάκα μια μυτόγκα". Έχω δει αλογόπουτσες πολύ μικρότερες από το κουντεπιέ που έχει στη μάπα του ο Morgan Freeman. Μάλλον κάποιος τον κοπάνησε με μια πατάτα στη μούρη κι αυτός του το κράτησε άχτι. Άνετα θα μπορούσε να μεταφέρει 3 τόνους κόκα από την Κολομβία κρύβοντάς τους μέσα στα ρουθούνια του. Αν φυσικά δεν τους σνιφάρει στη διαδρομή.

Το σενάριο είναι ένα κλασικό mind dump του Tom Clancy. Οι ιστορίες του είναι τόσο αναμενόμενες και τυποποιημένες, που θα μπορούσαν να διδάσκονται στην άλγεβρα του λυκείου, με τίτλο "Κεφάλαιο 1:  Πώς να λύσετε πολυωνυμική εξίσωση αποτρέποντας τρομοκρατικές επιθέσεις".

5. The Last Samurai

Φανταστείτε μια ταινία με θέμα μια φυλή γιαπωνέζων σαμουράι, που γυρίστηκε στη Νέα Ζηλανδία και έχει πρωταγωνιστή Αμερικάνο. Είμαι ο μόνος που βλέπει ότι κάτι δεν πάει καλά με όλο αυτό; Εννοώ ότι όχι μόνο όλο αυτό βγάζει λιγότερο νόημα από ότι ένα γαμήσι του Beowulf με τον Michael Jackson στα Γαυγάμηλα, αλλά είναι ασέβεια και προς τους Γιαπωνέζους όταν κάνεις τον κόσμο να νομίζει ότι ο τελευταίος επιζών Σαμουράι της Ιαπωνίας είναι αμερικάνος. Σεβαστείτε τουλάχιστον αυτούς που σας πουλάνε αμάξια, κλιματιστικά και anime! Αν είναι έτσι γιατί να μην κάνουμε μια ταινία με θέμα τους Ζουλού πολεμιστές και να βάλουμε πρωταγωνιστή τον James Hong. Ή ακόμα καλύτερα τον Jim Carey. Τι; Είναι πολύ άσπρος για να κάνει τον Ζουλού; Ποιος χέστηκε; Ήταν κίτρινος ο Tom Cruise;

Αν είχα μια ευκαιρία να κάνω remake τον Τελευταίο Σαμουράι, θα έβαζα πρωταγωνίστρια τη γκόμενα που έκανε τη Miranda στο Sex and the City, και θα άλλαζα το setting της ταινίας από την Ιαπωνία της αρχαίας εποχής στην Ιαπωνία της Ιουράσιας εποχής, όταν ήταν βυθισμένη κάτω από το νερό. Η ταινία θα είχε διάρκεια 3 ώρες και θα αποτελούνταν από τον πνιγμό της. Πωωω, τι σκέφτηκα πάλι ο πούστης.


A, και κάτι για το τέλος. Γύρω στο 1998-99 μας είχαν κάνει τα ούμπαλα Ζέπελιν με τον Τιτανικό. Τα αντανακλαστικά του ανιχνευτή μαλακίας που έχω μου έλεγαν ότι θα είναι λιγότερο σιχαμερό και επίπονο να γλείψω περίοδο από το μουνί της Αλέκας Παπαρήγα παρά να δω τον Τιτανικό. Τελικά τον είδα για πρώτη φορά κάπου το 2005, στην 57η επανάληψη που τον έβαλε το MEGA για να γεμίσει το πρόγραμμα το βράδυ της Κυριακής γιατί είχε αναβληθεί εκείνο το ηλίθιο κυριακάτικο σόου που έκανε ο Αρναούτογλου επειδή μάλλον εκείνη την Κυριακή δεν είχε χέσει η αγελάδα του. Και τελικά δικαιώθηκα. Αν το σκεφτεί κανείς, ο μόνος λόγος για να κλάψει κανείς βλέποντας τον Τιτανικό, είναι επειδή συνειδητοποιείς ότι αν έστω 10 εκατομμύρια έχουν δει την ταινία μια φορά, ο καθένας χάνοντας 3 ώρες από τη ζωή του, χάθηκαν 30 εκατομμύρια ώρες. Αν κάθε άτομο ζούσε κατά μέσο όρο 70 χρόνια, αυτό σημαίνει ότι 3.424 χρόνια, δηλαδή 49 ζωές χάθηκαν βλέποντας τον Τιτανικό. Οπότε ο James Cameron έχει σκοτώσει 49 άτομα, και ο μόνος λόγος να κλάψεις βλέποντας την ταινία, είναι και το ηθικό δίδαγμα της ταινίας:




Ο ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ.
Credits: Maddox για το πρωτότυπο.

Τι μου άρεσε και τι δε μου άρεσε στο Django

Όταν είχα δει πριν 3 χρόνια το Inglorious Bastards είχα ορκιστεί ότι θα προτιμήσω να γλείψω τη λεκάνη της τουαλέτας μου μετά από σκατοβροχή παρά να δω ξανά ταινία του Tarantino. Τα εκατομμύρια GHz της βαρεμάρας που με είχαν περικυκλώσει τον τελευταίο καιρό όμως με έκαναν να αλλάξω γνώμη. Λέω, από το να μην κάνω τίποτα, πόσο πιο βαρετό θα είναι να δω το Django;

Όταν άκουσα ότι ο Tarantino έκανε western ταινία, ένιωσα εκείνο το συναίσθημα που νιώθεις όταν τρως και φτερνίζεσαι ενώ το φαΐ δεν έχει φτάσει ακόμα στον οισοφάγο, με αποτέλεσμα τα κομμάτια που μόλις είχες βάλει στο στόμα σου να ξαναπέφτουν στο τραπέζι όλο χάρη και άμυλο. Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοιο συναίσθημα. Κι αυτό γιατί ενώ τα western φημίζονται για τις σιωπηλές σκηνές όπου ο καλός ξεεντεριάζει τον κακό κάτω από τον ήχο της μουσικής του Μορικόνε, και παραδοσιακά έχουν ελάχιστο διάλογο, ενώ ο Tarantino φημίζεται για τους ατέλειωτους χωρίς νόημα και βαρετούς μέχρι αυτομαχαιρώματος διαλόγους του.

Μου έλεγαν όλοι ότι η ταινία "γαμάει" και ότι αν δεν τη δω "χάνω". Αυτή την ατάκα ποτέ δεν την κατάλαβα. Εγώ δηλαδή που δεν έχω δει μια ταινία είμαι πάντα ο χαμένος και οι άλλοι είναι οι νικητές που πρέπει να τους κοιτάω με το δέος μαθητή τρίτης λυκείου που κοιτάει το τετράδιο των Πανελληνίων την πρώτη μέρα των εξετάσεων; Nόμιζα κι εγώ ότι θα είναι το κλασικό ταραντίνικο blockbuster που όλοι το βλέπουν και τους γαμιούνται τα νεύρα μέχρι σπασίματος, αλλά κανένας δεν το λέει γιατί είναι μπουκωμένος από τα χύσια του Ταραντίνο στο στόμα του. Τελικά δεν ήταν ακριβώς έτσι.

Τι μου άρεσε στην ταινία:

H δράση. Για να είμαι ειλικρινής, έχοντας την εμπειρία από το Inglorious Bastards και την ανάμνηση του στραμπουλίγματος των ματιών μου από τη νύστα, περίμενα ακόμα λιγότερη δράση από τον Ταραντίνο. Με εξέπληξε θετικά το ότι σε μια ταινία που αναμένεται να έχει λιγότερη βία από το Inglorious (αν πάρουμε σα νομοτέλεια ότι οι πολεμικές ταινίες έχουν περισσότερη και πιο συχνή βία από ότι τα western) σε αυτόν τον τομέα το Django ρίχνει την πούτσα του Κινγκ Κονγκ στη μάπα του Inglorious και το χύνει από τόσο ψηλά που το Inglorious παίζει να νομίζει ότι ο Θεός αυνανίζεται στα μούτρα του. ΡΟΥΦΑ ΦΛΟΚΙ INGLORIOUS! ΣΕ ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΑΜΕ! Αυτό μπορεί να με κάνει να συγχωρήσω τον Ταραντίνο για τις σκηνές ανείπωτης βαρεμάρας που έχωσε για να γεμίσει το σενάριο της ταινίας στα πρώτα 120 λεπτά.

Το φινάλε. Αν κάνεις παύση στην ταινία μετά το 100ό λεπτό και δεις τη συνέχεια την άλλη μέρα από το ίδιο σημείο, το πιο πιθανό είναι να πάθεις χρονολογική σύγχυση. Θα νομίζεις ότι αυτό που έβλεπες πριν ήταν απλά ένα demo και αυτό που βλέπεις τώρα είναι η κανονική ταινία. Η αλήθεια είναι ότι ο Ταραντίνο αφού πρώτα γέμισε 2 ώρες ταινίας με άκυρους διαλόγους που σε κάνουν να βαράς ένεση καφεΐνης για να μείνεις ξύπνιος, μετά αποφάσισε να κάνει μια απότομη κορύφωση της ιστορίας και να βάλει για φινάλε 45 λεπτά γεμάτα ένταση. Αν είσαι φαν της ωμής και χωρίς κανένα περιορισμό βίας όπως εγώ, και περιμένεις να δεις τον Django να πατάει πάνω σε μόλις σκοτωμένα πτώματα και να αναποδογυρίζει μπαούλα για να καλυφτεί από τις σφαίρες, αυτά τα 45 λεπτά θα τα απολαύσεις όσο τίποτα άλλο. Και όλα αυτά χωρίς η ταινία να ξεφεύγει από την αρχική πλοκή και χωρίς να χάνει την υπόθεσή της μέσα στο ανελέητο πιστολίδι. Μπράβο Ταραντίνο, αρχίζεις και μαθαίνεις.

Το ότι δεν έχει γαμήσι. Όταν κάπου στη μισή ώρα είδα να πέφτει κιόλας φιλί, λέω "ωχ, πάλι κανένα νερουλό αισθησιακό νυχτεριδόχεσμα θα φάμε στη μάπα". Τελικά δεν ήταν έτσι, και παρά τα σαλιάρικα ρομαντικά χυσαμόλια που έχει ώρες ώρες η ταινία, γαμήσι δεν έχει. Και θα ήταν pathetic να μπει γαμήσι ΚΑΙ σε western ταινία. Ευτυχώς ο Ταραντίνο ξέρει από πριν το ντοματίδι που θα φάει αν μετατρέψει μια τέτοια ταινία σε πυξλαμούνι, και για αυτό ευτυχώς το απέφυγε.

Η πλάκα. Το πιο γαμάτο στοιχείο της ταινίας είναι ότι η βία έχει και τα κωμικά της χαρακτηριστικά. Από τη σκηνή όπου ο Γερμανός φίλος του Django ρίχνει μια σφαίρα στο κεφάλι ενός μέλους της Κου-Κλουξ-Κλαν λέγοντας με ένα σατανικό χαμόγελο στα χείλη "Aufwiedersehen!" (και γενικά είναι κάβλα να βλέπεις ένα Γερμανό να πυροβολεί νεοναζί - άσχετα αν τότε δεν υπήρχε καν νεοναζισμός, το ξέρω ότι οι περισσότεροι έτσι το φαντασιωθήκατε), μέχρι τη σκηνή όπου ο Django λέει στη μαύρη υπηρέτρια να πει "goodbye" στην αφεντικίνα της πριν αυτός της τινάξει τα μυαλά στον αέρα και όλοι φωνάξουμε "ΠΑΡΤΑ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ", και φυσικά η τελευταία σκηνή με τον Samuel Jackson (που πάντα σαν κακός βγάζει γέλιο) με έκαναν να ήθελα να βλέπω την ταινία με κόσμο στο σινεμά και όχι μόνος στο σπίτι, για να μοιραστώ το εκδικητικό γέλιο μου με άλλους 100 κάφρους που θα φωνάζουν "Django αλάνι έλα στο λιμάνι".

Τα flashback. Δεν είχε ούτε ένα, και αυτό μου άρεσε πολύ.

Τι δεν μου άρεσε στην ταινία:

Η βαρετή εισαγωγή και εξέλιξη. Ο Tarantino κοροϊδεύει τους καταναλωτές του μέσα στις μάπες τους, βάζοντας όλη τη δράση στα τελευταία 30 λεπτά της ταινίας. Αφού οι δύο πρώτες ώρες έχουν χτίσει κιόλας την πυραμίδα των super-boring μακρόσυρτων διαλόγων και έχουν βάλει στην κορυφή της το ρομαντισμό γιατί μπορεί να είμαστε ακόμα ξύπνιοι (ρομαντισμός σε western ταινία ρε πούστη;) έρχεται στα τελευταία 30 λεπτά το πιστολίδι, που βρίσκει το μάτι του θεατή να ετοιμάζεται αισίως να φιλοξενήσει τη 17η τσίμπλα από την αρχή της ταινίας, και το στόμα του πιο ανοιχτό και από το μουνί της Νυενίση όταν γύριζε τσοντοβιντεοταινίες στα 19 (τι νόμιζες μωρή πατσόλα, δε θα το μαθαίναμε;) να έχει αρχήσει κιόλας να μετατρέπει το χασμουρητό σε ροχαλητό. Και μόνο τότε ξεκινάει το πιστολίδι.

Ο μικρός ρόλος του πρωταγωνιστή. Η αλήθεια είναι ότι η ταινία γίνεται καλή όταν ο Django αποφασίζει να παίξει το ρόλο του πρωταγωνιστή και όχι του μαθητευόμενου κομπάρσου. Δηλαδή στο τέλος. Σε όλη την υπόλοιπη ταινία ο Django είχε λιγότερη συμμετοχή στην εξέλιξη της πλοκής από όση συμμετοχή θα είχε o Γκουσγκούνης σε συνέδριο για την καταπολέμηση της τριχοφυίας. Τονίζω για όσους μαλάκες δεν καταλάβουν τι λέω και με πρήζουν στα σχόλια, ότι ενώ όλη η πλοκή ξετυλίγεται γύρω από τον Django, ο Django σαν πρωταγωνιστής έχει ελάχιστη ενεργή συμμετοχή στις δύο πρώτες ώρες της ταινίας, εκτός από μια καβλωτική μαστιγομαχία πάνω στα χόρτα στην αρχή. Αν είναι ρε Τarantino να μας δημιουργείς οίδημα στους όρχεις με τους ατέρμονους διαλόγους και ο πρωταγωνιστής σου να είναι σχεδόν βουβός, κάνε όλη την ταινία βουβή να γλιτώσεις και τις ώρες πάνω από το χαρτί που πέρασες για να γράψεις το σενάριο. Ναι, το ξέρω, ο Django είναι μαύρος σκλάβος που δεν του χρειάστηκε ποτέ το μιλητό για να το μάθει, και που από τη σκόνη που έφαγε κατάμουτρα σπάζοντας πέτρες έχει πάθει αλλεργία στο να ανοίγει το στόμα του, και είναι και καουμπόης που μιλάει με το γκάνι και όχι με το στόμα, αλλά ρε Tarantino, το όνομα του Jamie Foxx το έχεις βάλει για ένα λόγο πρώτο στους τίτλους. ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΡΟΛΟ. Ακόμα κι εκεί που περίμενα τουλάχιστον ότι τον DiCaprio θα τον καθαρίσει ο Django, τον τρώει ο Christopher Waltz. Θα μου πείτε, μετά ο Django φυτεύει όλους τους υπόλοιπους. Κλάιν μάιν. Απεγνωσμένη προσπάθεια του Tarantino να σώσει στο τέλος τον πρωταγωνιστή του, αφού πρώτα τον είχε χαντακώσει σε όλη την ταινία.

Ο πρωταγωνιστής. Κι αυτός ο Jamie Foxx ρε πούστη... Περισσότερο με μαύρη version του Barry Gibb μοιάζει παρά με γενναίο και ατρόμητο badass ήρωα western. Κανόνας νούμερο 1: Θες να φτιάξεις μια γερή και macho καουμπόικη ταινία; Μη βάζεις πρωταγωνστή τον Jamie Foxx. Και κανόνας νούμερο 2: Αφού έχεις κάνει τη μαλακία να βάλεις πρωταγωνιστή τον Jamie Foxx, μετά μην υποτιμάς τη νοημοσύνη του κοινού σου δείχνοντας πόσο μετάνιωσες για την επιλογή σου, με το να κάνεις ουσιαστικά πρωταγωνιστή τον Waltz μέχρι που πεθαίνει, και δίνοντας στον Foxx λιγότερες ατάκες από όσες είχε ο Εικοσιδυός στους ΑΜΑΝ. Αν είναι έτσι, μη λες την ταινία σου "Django". Πες την "Eίμαι αρκετά πουτσοκέφαλος που σε ταινία με θέμα τους μαύρους βάζω για 2 ώρες κάποιους λευκούς να λένε παπαριές μεταξύ τους και έναν μαύρο να τους κοιτάει και είμαι ακόμα περισσότερο πουτσοκέφαλος ώστε την ταινία την ονομάζω Django επειδή ξέρω ότι θα πουλήσει περισσότερο με αυτό το όνομα". Τι; Δε χωράει στην οθόνη αυτός ο τίτλος; Τυχερός είσαι Tarantino.

Οι χωρίς θέμα διάλογοι. Σε αυτή την ταινία οι διάλογοι σπάνε περισσότερα ούμπαλα από ότι σε οποιαδήποτε άλλη ταινία του Ταραντίνο. Έκατσα και μέτρησα πόσα λεπτά της ταινίας πέρασαν με ό,τι να 'ναι διαλόγους και πόσο χώρο θα έπιαναν αυτοί οι διάλογοι σε μια οποιαδήποτε μη-ταραντίνικη ταινία.

10 λεπτά διάλογος για να φάνε τα σκυλιά έναν μαύρο δούλο
10 λεπτά διάλογος για να εξηγήσει ο Waltz στον Django ποια ήταν η Μπρρρρ....μπρουμ...χίλντα στη γερμανική μυθολογία
8 λεπτά διάλογος για το αν πρέπει να σφίξει το χέρι ο Waltz στον DiCaprio
7 λεπτά για να συνεννοηθούν είκοσι τύποι με άσπρες κουκούλες της Κου-Κλουξ-Κλαν για κάτι που κανένας δεν κατάλαβε
5 λεπτά για να εξηγήσει ο Waltz γιατί σκότωσε το σερίφη
5 λεπτά για να εξηγήσει ο Waltz γιατί καθάρισαν τον τυπά με το μαστίγιο (εντάξει ρε φίλε, το πιάσαμε, είσαι κυνηγός κεφαλών, και για να πάρεις την αμοιβή πρέπει αν είσαι καλυμμένος από το νόμο, αλλά το έκανες μια φορά, γιατί είναι ανάγκη να το κάνεις και δεύτερη;)
Σύνολο 45 λεπτά.

Σε μια οποιαδήποτε μη-ταραντίνικη ταινία, όλα αυτά θα κρατούσαν... ενάμισι λεπτό. Οπότε η ταινία θα μπορούσε πάλι να έχει το γαμάτο τέλος που έχει τώρα χωρίς να σου έχει δημιουργήσει πιο πριν κρανιοεγκεφαλική κάκωση από το χτύπημα του κεφαλιού στον τοίχο κάθε φορά που οι χαρακτήρες της ταινίας πιάνουν ένα μη-θέμα και το μετατρέπουν σε θέμα. Τώρα που το σκέφτομαι, με το ίδιο τέλος και πολύ μικρότερη αρχή και μέση, θα ήταν και γαμώ τις ταινίες.

Η μουσική. Το τελευταίο που δεν κολλούσε με τίποτα στην ταινία αλλά ο Ταραντίνο επέμενε να βάλει, ήταν η μουσική. Δε μιλάω φυσικά για το title theme ούτε για τις western μελωδίες που γαμούσανε πατόκορφα. Μιλάω για το ντάπα ντούπα. Βλέπω κάπου στη μέση της ταινίας άλογα να τρέχουν και λέω "τώρα θα πέσει καμιά μελωδία του Μορικόνε να γίνει epic η φάση να γουστάρουμε". Και ξαφνικά μαλάκα ακούω να μπαίνει ένα μπιτάκι και ένας τυπάς αρχίζει να ραπάρει. Ναι φίλε! Γιατί τι ακούγανε οι μαύροι στην Αμερική το 1860; Rick Ross και Jay-Z ακούγανε. Ή απλά ο Ταραντίνο ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα για τους μαύρους του 1860 λιγότερο από όσο ενδιαφέρομαι εγώ για τους εγκατακρημνησιγενείς σεισμούς, και αυτό που τον ενδιαφέρει είναι οι μαύροι του 2013 που ακούνε μόνο hip-hop και πώς γίνεται να δουν περισσότεροι μαύροι την ταινία κάνοντας όλο και πιο πλούσιο τον Ταραντίνο; Μα φυσικά με τη hip-hop κουλτούρα. Αν η μόνη μαύρη μουσική που ακουγόταν στην ταινία ήταν gospel και ταμ-ταμ του 1850, πόσοι λιγότεροι μαύροι θα την έβλεπαν; Άσχετα αν τότε θα είχε περισσότερη επαφή με το στοιχείο που πραγματεύεται σαν ταινία. Και δε θα έλεγε κανείς ότι η μουσική χάλασε την ταινία. Και μην ακούσω καμενιές ότι είμαι προκατειλημμένος με το hip-hop, γιατί και το πρώτο είδος με το οποίο ασχολήθηκα είναι, και με φίλους μου μεταλλάδες έχω μαλώσει όταν μου λένε ότι "δεν είναι μουσική". Αλλά αν είναι για να την ακούς κάπου, είναι στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο κλαμπ, στο σκεϊτάδικο ή πριν από ιεραποστολικό με τη γκόμενα για να νιώθεις Long Dong Silver, αλλά όχι σε spaghetti western ταινία.

Όποιος διαφωνεί με κάτι από τα παραπάνω, μπορεί να έρθει με το σωστό τρόπο πάντα, να μου κλάσει τα αρχίδια. Παρακάτω θα βρει και τις οδηγίες:

Οδηγίες σωστού τρόπου κλασίματος αρχιδιών:

Χρειάζεστε:

1 πιάτο όσπρια (κατά προτίμηση αρακά ή φασόλια λόγω δυναμωτικών ιδιοτήτων αυτών των δύο τροφών στην κλανιά)
Χρόνο κάτω από 16'' στα 100 μέτρα (χρειάζεστε την απαραίτητη φόρα)
Αρκετό τέντωμα/τούρλωμα του κώλου προς τα πίσω όταν κλάνετε, για να βγει περισσότερος αέρας (για το πώς θα πετύχετε αυτή τη στάση πάρτε παράδειγμα τη στάση της Jessica Simpson όταν έβγαζε το σουτιέν ή του Ντομινίκ Γουίλκινς όταν βαρούσε βολές).
Αρκετά αποθέματα μεθανίου

Αν έχετε όλα αυτά, είστε έτοιμοι να μου κλάσετε τα αρχίδια. Με προσοχή πάντα, έτσι, να αποφύγουμε τους τραυματισμούς.

Α, και επειδή μπορεί κάποιοι να μου πουν ότι δεν προειδοποιώ τον αναγνώστη ότι το άρθρο αυτό περιέχει spoilers για την ταινία Django Unchained, βάζω αυτή την προειδοποίηση για όποιον μπαίνει εδώ και δεν έχει δει την ταινία:

ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ SPOILERS.

Τεστ γιατομπουτσότητας

Κάνε το τεστ, μάζεψε πόντους και μάθε πόσο για τον πούτσο είσαι!

Δώσε στον εαυτό σου...

10 πόντους αν έχεις ποτέ πατήσει την κόρνα σε φανάρι ενώ είσαι πρώτος στη σειρά.

10 πόντους αν έχεις προσπαθήσει να δεις το Avatar χωρίς τα 3D γυαλιά, και άλλους 10 πόντους αν προτίμησες να κοιμηθείς στο σινεμά παρά να βάλεις τα γυαλιά.

10 πόντους αν έχεις κάνει λάθος παραγγελία για φαΐ, και άλλους 10 πόντους αν έχεις βρίσει το γκαρσόν επειδή δε σου έφερε αυτό που ζήτησες.

50 πόντους αν έχεις κλάψει βλέποντας τον Τιτανικό.

50 πόντους αν έχεις κλάψει βλέποντας οποιαδήποτε ταινία.

10 πόντους αν έχεις πει μια γνωστή ατάκα κάποιου άλλου και άλλους 10 πόντους αν έχεις πει ότι είναι δική σου.

350 πόντους αν είσαι αυτός ο κύριος:

10 πόντους αν παίζεις παιχνίδια στο facebook

10 πόντους αν πιάνεις τον καρπό σου όταν ρωτάς κάποιον τι ώρα είναι.

10 πόντους αν γυρνάς σαν το βαμπίρ μέσα στο δωμάτιο ψάχνοντας το τηλεκοντρόλ για να ανοίξεις την τηλεόραση αντί να κάνεις 2 βήματα και να την ανοίξεις από τα κουμπιά (και μη μου πεις ότι η καινούρια σου τηλεόραση δεν έχει κουμπιά, Η ΠΑΛΙΑ ΕΙΧΕ).

10 πόντους αν έχεις το PC σου μόνο για να παίζεις games, + άλλους 10 πόντους αν έχεις δώσει πάνω από 500 ευρώ σε κωλοφτιαξίματα και αναβαθμίσεις κάρτας γραφικών στο PC σου για να μπορεί να παίζει περισσότερα games.

50 πόντους αν για να αποφύγεις μια γκόμενα έχεις βρει 1 τρισεκατομμύριο ηλίθιες δικαιολογίες αντί να της πεις στα μούτρα ότι δεν τη γουστάρεις.

10 πόντους αν καμιά φορά τραγούδησες από μέσα σου/σιγοσφύριξες/κούνησες το κεφάλι σου στη μουσική του Gangnam Style αφού το είχες ακούσει.

10 πόντους αν έχεις μάθει τα cheats ενός game καλύτερα από όσο έχει μάθει το ΑΟΔΕ ένας μαθητής 3ης λυκείου την τελευταία μέρα πριν τις Πανελλήνιες, + άλλους 10 πόντους αν ενώ cheatάρεις δυο φορές σε κάθε αναπνοή σου, θίγεσαι όταν σε λένε νουμπά.

20 πόντους αν φοράς μπλουζάκι με μια ατάκα κάποιου άλλου γραμμένη πάνω του.

30 πόντους αν κρίνεις το πόσο καλή είναι μια ταινία από το πόσους χορηγούς έχει και πόσες διαφημίσεις πέφτουν στο σινεμά πριν αρχίσει.

30 πόντους αν πήγες να κατεβάσεις κάτι από το ίντερνετ, έπεσες σε σελίδα που ζητάει τεστ για να επιβεβαιώσει ότι είσαι άνθρωπος, έκανες το τεστ στέλνοντας τον αριθμό του κινητού σου, και έχασες 5 ευρώ από την κάρτα σου. Άλλοι 5 πόντοι αν τελικά δεν κατέβασες αυτό που ήθελες στην αρχή.

50 πόντους αν έχεις ποτέ κράξει το ίντερνετ... στο ίντερνετ.

20 πόντους αν βλέπεις MTV ή ΜΑD (40 πόντους αν τα βλέπεις και τα 2)

30 πόντους αν στους λογαριασμούς σου σε youtube, msn, irc κλπ. χρησιμοποιείς σαν μέρος του nickname σου ένα από τα παρακάτω:

Cool
Hot
Princess
Funny
Fun
Crazy
Cute
το πραγματικό όνομά σου
το πραγματικό επώνυμό σου
την ημερομηνία γέννησής σου
το ζώδιό σου
Love
Dark
το όνομα ενός τραγουδιού
το όνομα μιας μπάντας
το όνομα μιας μπάντας + fan
666
Sexy
7/13/21/4

50 πόντους αν ακούς κάποιο από τα παρακάτω μουσικά είδη:

Emo
Goth
Industrial metal
Έντεχνο
Black Metal
Contemporary R&B
oτιδήποτε έχει σαν πρώτο συνθετικό το "alternative"

30 πόντους αν διαβάζεις tro-ma-ktiko και +20 πόντους αν νομίζεις ότι ενημερώνεσαι.

20 πόνττους αν είσαι vegetarian και +20 αν έχεις παραγγείλει χάμπουργκερ για χορτοφάγους.




Άθροισε τους πόντους που έχεις μαζέψει και δες τα αποτελέσματα:

0-50: Είσαι και γαμώ τους τύπους. Παίζει να είσαι εγώ. Αν είσαι γυναίκα μην τα φτιάξεις μαζί μου. Μετά από μια βδομάδα μάλλον θα χωρίσουμε μη αντέχοντας το πόσο πληκτικά ίδιοι είμαστε. Αν είσαι άντρας, μάλλον είσαι από τους λίγους και αλάνθαστους που δέχομαι να κάνω παρέα. Μαζί θα κατακτήσουμε το σύμπαν.

55-100: Έχεις προοπτική για μεγάλα πράγματα, αλλά παρόλα αυτά δε σταματάς να είσαι για τον πούτσο. Θες λίγη προπόνηση για να φτάσεις το παραπάνω επίπεδο. ΚΟΨΕ ΤΟ ΑΝGRY BIRDS.

105-200: Eίσαι ο κλασικός ο μαλάκας ο Έλληνας. Σου το 'παν κι άλλοι, οπότε δεν το ακούς για πρώτη φορά: ΕΙΣΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ. Δε σου φταίει ούτε ο πισινός οδηγός αν εσύ βαριέσαι να πατήσειις το γκάζι όταν το φανάρι γίνεται κόκκινο, ούτε ο σερβιτόρος όταν σου φέρνει κάτι που "δεν έχεις ζητήσει", ούτε το τηλεκοντρόλ. Φταις εσύ που δεν ξέρεις τι φαγητό ζητάς, και ότι για να ανοίξει η τηλεόραση δε χρειάζεσαι το τηλεκοντρόλ. Μέχρι πριν λίγα χρόνια τουλάχιστον. Και σταμάτα να πιάνεις τον καρπό σου όταν ρωτάς την ώρα. Με βλέπεις εμένα να πιάνω τον κώλο μου όταν σε ρωτάω που είναι η τουαλέτα;

205-345: Είσαι ο χιπστερο-αλτέρνας της γειτονιάς. Φοράς μπλουζάκια με ηλίθιες ατάκες και κάνεις διάλεξη σαν την κλανιά του Stephen Hawking για να βρεις γκόμενα. Δεν έχεις καμιά ελπίδα βελτίωσης. Κάποτε θα μπεις στα 30.

350-400: Παντελή Παντελίδη, αυτός είσαι εσύ. Αν διαβάζεις αυτό το άρθρο, να ξέρεις ότι απλά ήθελα πάντα να σου πω πόσο για τον πούτσο είσαι. Καλή επιτυχία στην υπερμαλάκυνση του νεοέλληνα (ωραία δουλειά αυτή).

405-605: Όχι απλά είσαι για τον πούτσο, αλλά είσαι και στο 0,1% που είναι ακόμα πιο για τον πούτσο ακόμα και από το υπόλοιπο 99,9%. Θα σε μισούσα έτσι κι αλλιώς ακόμα κι αν έπαιρνες λιγότερους πόντους, αλλά τώρα έχεις μια ιδιαίτερη θέση μέσα στην καρδιά μου, γιατί αποτελείς φυσικό φαινόμενο. Μάλλον είσαι ο μέσος αναγνώστης του μπλογκ. Κeep reading.

605-: Είσαι τόσο για τον πούτσο που ακόμα και σε αυτό το τεστ fail ήσουν. Έβγαλες πάνω από 570 πόντους σε ένα τεστ 570 πόντων. CHEATER! Ρούφα τον πούτσο μου:

Ο πούτσος μου σε σμίκρυνση