Ποιοι βύθισαν τον Τιτανικό;

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΔΟΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Αυτό το άρθρο περιέχει υπερβολική αλήθεια. Αν δεν αντέχετε, φύγετε. Για όσους αντέχουν, έχουμε αλήθεια σκέτη, αλήθεια με κιμά, αλήθεια με τυρί και αλήθεια με σάμαλι. Η υπερβολική δόση αλήθειας μπορεί να σας επιφέρει νευροεγκεφαλικούς σπασμούς, πόνους στις αρθρώσεις, σύφιλη, χλαμίδια και καρκίνο του πουτσοφλίγκαρου. Επίσης, η σελίδα αυτή παρακολουθείται από Σατανιστοάθεους Ναζιστοκομμουνιστές Εβραιομασόνους και από Decepticons. Μπείτε και διαβάστε με δικό σας ρίσκο (ή και με δανεικό από κάποιο φίλο σας, αλλά κατά προτίμηση με δικό σας).

ΠΟΙΟΙ ΒΟΥΛΙΑΞΑΝ ΤΟΝ ΤΙΤΑΝΙΚΟ;

To σημερινό άρθρο έχει σκοπό να αποκαλύψει τα καλά κρυμμένα σχέδια της κυβέρνησης για τα πραγματικά αίτια της πτώσης των δίδυμων πύργων της βύθισης του Τιτανικού.

Το 1898 ο Αμερικανός συγγραφέας Morgan Robertson γράφει το μυθιστόρημα "Futility" όπου ένα βρεττανικό επιβατικό πλοίο με το όνομα "Titan" βυθίζεται μετά από σύγκρουση με παγόβουνο.

Το 1908 φτιάχνονται από την ίδια εταιρεία δυο ακριβώς ίδια πλοία, ο Τιτανικός (Titanic) και το Olympic. Γιατί; Η απάντηση είναι προφανής. Για να μπερδέψουν τον κόσμο.

Στις 12 Απριλίου 1912, ο Τιτανικός κάνει το πρώτο ταξίδι στο Βόρειο Ατλαντικό. Ακριβώς μια μέρα μετά, το καράβι συγκρούεται με ένα παγόβουνο. ΣΥΜΠΤΩΣΗ;

Ο Τιτανικός ήταν φτιαγμένος από μέταλλο και το παγόβουνο από πάγο. Το μέταλλο είναι πιο δυνατό και πιο ανθεκτικό από τον πάγο στο νερό. Δεν το πιστεύετε; Πάρτε δύο πιάτα και γεμίστε τα με κρύο νερό. Βάλτε στο ένα πιάτο παγάκια και στο άλλο μεταλλικά σκεύη (πχ κουτάλια) και περιμένετε να δείτε τι από τα δύο θα λιώσει πρώτο.

Περιμένω...

περιμένω...

10 λεπτά μετά...

...τι; Τα παγάκια έλιωσαν και τα κουτάλια είναι ακόμα στην επιφάνεια χωρίς να έχουν πάθει τίποτα; ΟΡΙΣΤΕ ΚΥΡΙΟΙ! Βλέπετε και με τα μάτια σας ότι σας κοροϊδεύουν. Ο Τιτανικός δε βυθίστηκε από παγόβουνο!

Αν ακόμα δε με πιστεύετε, πάρτε και αυτά τα στοιχεία.

Σήμερα υπάρχουν μόνο 2 ζωντανοί επιβάτες του Τιτανικού, που και οι 2 λένε ότι ήταν μωρά όταν ήταν μέσα στο καράβι και δε θυμούνται τίποτα. Ήταν άραγε στ' αλήθεια μωρά; Ή μήπως η κυβέρνηση τους εκβίασε να λένε ότι δε θυμούνται;

Αν ούτε τώρα με πιστεύετε, ακούστε κι αυτό. Ενώ μέσα στο καράβι ήταν μερικοί από τους πιο πλούσιους και διάσημους ανθρώπους του πλανήτη, δεν υπάρχει ούτε ένα βίντεο που να δείχνει τον Τιτανικό να βυθίζεται. Ή μήπως υπήρχε και δεν υπάρχει πια; Μήπως οι Εβραίοι δολοφόνησαν τον cameraman; Μήπως;

Επίσης, ο Τιτανικός βυθίστηκε στις 15 Απριλίου του 1912, δηλαδή την ίδια μέρα που δολοφονήθηκε ο Λίνκολν, αλλά 47 χρόνια μετά. Ο Τιτανικός χωρούσε 3547 επιβάτες. Τυχαίο που και οι δύο αριθμοί έχουν το 47; Κι αυτό τυχαίο;

Και τέλος, κάτι που θα κάνει και τους πιο άπιστους να με πιστέψουν. Πάρτε τη λέξη ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ. Αφαιρέστε τα δύο Τ, το πρώτο Ι και το Κ.

Τ Ι Τ Α Ν Ι Κ Ο Σ

Τώρα προσθέστε άλλο ένα Σ, ένα Υ, ένα Ω και ένα Μ. Ποια λέξη βγαίνει;

Σ Υ Ν Ω Μ Ο Σ Ι Α

Σύμπτωση κι αυτό; Σύμπτωση ότι οι λέξεις ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ και ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ έχουν και οι δύο 9 γράμματα; Σύμπτωση ότι βγαίνουν 4 γράμματα από τη λέξη Τιτανικός και χρειάζεται να μπουν άλλα 4 (ακριβώς όσα βγαίνουν δηλαδή!) για να φτιαχτεί η λέξη συνωμοσία; Σύμπτωση ότι έχουν τόσα κοινά γράμματα οι δύο λέξεις; Σύμπτωση ή... συνωμοσία;

Ελπίζω μετά από αυτά να καταλάβατε ότι τον Τιτανικό δεν τον βύθισε φυσικά παγόβουνο (!), αλλά οι Εβραίοι, οι Μασόνοι και ο Joker. Όσοι δεν πείθονται από τέτοια αδιάσειστα στοιχεία, είναι ψεκασμένοι και απορρίπτουν ακόμα και την επιστήμη, ακόμα και τα ίδια τους τα μάτια, νομίζοντας ότι ο πάγος μπορεί να βυθίσει το μέταλλο.

Στο επόμενο άρθρο θα αποκαλύψουμε το ρόλο της παγκόσμιας σιωνιστικής διακυβέρνησης στο χωρισμό της Ρούλας με τον Φραν.

Γουάτ γουέρ δέι θίνκιν;

Μιας και έχω όρεξη να γράψω πάλι για νερντοθέματα που απασχολούν μόνο εμένα, όπως οι ταινίες και τα παιχνίδια, αυτή τη φορά θα αφιερώσω λίγη από την ασυναγώνιστη σοφία μου στους τίτλους των sequels που μας αφήνουν όλους να αναρωτιόμαστε τι ναρκωτικά έπαιρναν οι παραγωγοί και οι υπεύθυνοι μάρκετινγκ όταν σκέφτονταν τους τίτλους και αποφάσιζαν μόνοι τους ότι δε θα μπερδευτεί κανείς.

Για αρχή, να σας πάω πίσω στην εποχή που η Capcom έβγαλε το Street Fighter 2. Αν ήσασταν αγέννητοι τότε, πάρτε πούλο από δω γρήγορα. Όταν φτάσω σε κάτι πιο καινούριο, θα σας ξαναφωνάξω. Το Street Fighter 2 ήταν ένα παιχνίδι που όλοι είχαμε λιώσει λίγο-πολύ στις αρχές των 90s στα arcades. Δεν ένοιαζε κανέναν μας αν υπήρχε και Street Fighter 1, αλλά όλοι περιμέναμε το Strret Fighter 3. Μετά βγαίνει το Street Fighter 2: The Champion Edition. Εντάξει, γαμάτο κι αυτό, τώρα πάμε στο SF3; ΟΧΙ! Το επόμενο που βγήκε ήταν το Street Fighter 2: Turbo. ΟΚ, τώρα σίγουρα το επόμενο είναι το SF3. Μπα. Super Street Fighter 2. Εντάξει, καλό κι αυτό. Μήπως έχετε το SF3 τώρα; SUPER STREET FIGHTER 2: TURBO! Τι στον πούτσο; Στην αρχή νόμιζα ότι όλα αυτά τα updates γίνονταν για να μας κρατήσουν σε επαφή με το αρχικό παιχνίδι, αλλά μετά έγινε τόσο βαρετό που κανένας δεν τα έπαιζε. Τελικά βγήκε το SF3 όταν είχαμε μεγαλώσει και δεν παίζαμε πια arcades, και ενώ είχαν βγει ανάμεσα το Street Fighter Alpha, το Street Fighter Alpha 2, Street Fighter Zero, Street Fighter EX, Street Fighter EX2, Street Fighter EX2 Plus, και παραλίγο Street Fighter . Για να μη θυμηθυύμε ότι το πρώτο SF στο ΝΕS είχε τον τίτλο Street Fighter 2010. Ακόμα δεν έχω καταλάβει πού κολλούσε αυτό.

Και μιας και αρχίσαμε με Capcom, το Mega Man είναι μια άλλη τέτοια περίπτωση. Στο NES υπάρχουν τα Mega Man 1 μέχρι 6, με τη σειρά, και μέχρι εδώ είναι όλα καλά. Μετά βγαίνει το SNES και το πρώτο του MM παιχνίδι έχει τον τίτλο Mega Man X. Mετά Mega Man X2 και Χ3, και μετά αποφάσισαν να γυρίσουν στην προηγούμενη αρίθμηση και ονόμασαν το επόμενο, Mega Man 7. Μετά έρχεται το Playstation και γυρίζουμε πάλι στα χινάρια, με 5 παιχνίδια από τα X4 ως το Χ8, ώσπου τους φαίνεται λογικό να ξαναβάλουν πάλι σκέτο αριθμό στο επόμενο παιχνίδι, οπότε έχουμε το Mega Man 8. Και εκτός από αυτά, υπήρχε και το Mega Man Battle Network Series και το Mega Man 64. Τι; Φτάσανε τόσο μακριά; Όχι, απλά αυτή ήταν μια από τις πολλές μαλακίες που είχε τότε το Nintendo 64, να βάζει το "64" μπροστά από κάθε τίτλο.

Άλλο ένα πράγμα που μπορεί να μου κάνει το μυαλό μελιτζανοσαλάτα, είναι ότι η ιαπωνική έκδοση διαφέρει πάντα σε τίτλο και πολλές φορές και σε περιεχόμενο από την αμερικάνικη. Π.χ. όταν βγήκε το Super Mario Bros 2 στην Ιαπωνία και άργησε να βγει στην Αμερική, μέχρι που στην Αμερική βγήκε ένα παιχνίδι με όνομα Super Mario Bros 2 αλλά ήταν εντελώς διαφορετικό από το γαπωνέζικο. Όταν τελικά κυκλοφόρησε στην Αμερική το αυθεντικό SMB2, το ονόμασαν Super Mario Bros: The Lost Levels.

Αλλά η σειρά που θα σας κάνει όλους να συμφωνήσετε με τα πάνσοφα συμπεράσματά μου, είναι το Final Fantasy. Στην αρχή είχε βγει το Final Fantasy I στην Ιαπωνία, και με τον ίδο τίτλο κυκλοφόρησε και εδώ. Όταν όμως βγήκε το FF IΙ στην Ιαπωνία, δεν είχε κυκλοφορήσει στην Αμερική, όπως και το FF III. Όταν τελικά βγήκε το FF IV, στην Αμερική (και σε όλο τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο) αποφάσισαν να το βγάλουν Final Fantasy II, γιατί ήταν το αμέσως επόμενο που κυκλοφορούσε μετά το Ι. Μετά βγήκε στην Ιαπωνία το FF V, για το οποίο, όπως και τα πραγματικά ΙΙ και ΙΙΙ, όλοι εμείς οι gamers του δυτικού κόσμου είχαμε παντελή άγνοια. Μετά το V οι γιαπωνέζοι έβγαλαν το VI, το οποίο κυκλοφόρησε και σε εμάς με το όνομα Final Fantasy III. Μέχρι εδώ όλα καλά, έτσι νομίζαμε τουλάχιστον. Μετά έρχεται το Playstation, και οι φωστήρες της Squaresoft αποφασίζουν να μην παίζουν άλλο με τους τίτλους, και όταν βγαίνει το Final Fantasy VII (για όσους βαριούνται να υπολογίζουν τη λατινική αρίθμηση αυτό είναι το 7), το βγάζουν κι εδώ σαν VII. Κι εδώ αρχίζει το μυαλογαμήσι. Πώς μας πήγαν από το 3 στο 7; Δηλαδή εγώ έπαιζα το 6 και όχι το 3; Πού είναι το 4 το 5 και το 6. Αν και αυτό που θα έπρεπε να σκέφτομαι είναι πού είναι το 2 το 3 και το 5. Το σταματάω εδώ γιατί ήδη κουράστηκα.

Και πάμε τώρα στις ταινίες. Εκεί, όπως θα έχετε παρατηρήσει, αν μια ταινία έχει πολλά sequels, τα μετράνε με αριθμούς. Αν έχει πιο πολλά sequels, σταματάνε να βάζουν αριθμούς, σα να θέλουν να χάσουμε το μπούσουλα και να μην ξέρουμε πια ταινία ακολουθεί αυτή που βλέπουμε τώρα. Π.χ. το Halloween. Ηalloween, Halloween II, Halloween III, Halloween IV, Halloween V, Halloween: the curse of Michael Myers, Halloween: H2O, Halloween: Resurrection... Ω ρε πούστη μου, πάλι Resurrection... Το θέμα είναι γιατί να αριθμήσουν τα πρώτα 5 και μετά ξαφνικά να σταματήσουν την αρίθμηση, σα να τους πειράζει που έφτιαξαν τόσες πολλές ταινίες στο ίδιo saga. Να μην πούμε ότι η κάθε μια από αυτές είναι γεωμετρικά πιο για τον πούτσο από την προηγούμενη. Αν το μόνο που μι ταινία έχει περισσότερο από την προηγούμενη είναι η γιατομπουτσότητα, ΠΑΡΑΤΗΣΤΕ ΤΑ.

Στο Star Wars γίνεται ακριβώς το ίδιο. Πρώτα μας δίνουν τα επεισόδια IV, V και VI, λέγοντάς μας ότι είναι τα sequel της original τριλογίας. Μετά ο Lucas ξύνει τα παπάρια του για 16 χρόνια, και μετά μας πασάρει τα επεισόδια I, II και III σαν την πραγματική τριλογία. Μετά μας δίνει το Clone Wars, το οποίο μας λέει ότι είναι prequel της original τριλογίας. Το επόμενο Star Wars το πιο πιθανό είναι να είναι το prequel του sequel της original τριλογίας, που θα διαδραματίζεται κάπου ανάμεσα στο ΙΙΙ και στο ΙV (ίσως να το λένε 3 1/2). Ευτυχώς για τον ίδιο και δυστυχώς για μας, ο Lucas έχει δημιουργήσει ένα στρατό από nerds οι οποίοι έχουν αποκτήσει τα κατάλληλα αντισώματα ώστε να μη μπερδεύονται με αυτή την αρίθμηση.

Με το Star Trek τα πράγματα αγριεύουν. Στην αρχή υπήρχαν οι ταινίες αριθμημένες από το 1 ως το 6. Αλλά όταν σταμάτησαν τα χρησιμοποιούν το cast της πρώτης ταινίας και άρχισαν να πορεύονται με τους ηθοποιούς από το Star Trek Next Generation, οι επόμενες ταινίες άρχισαν να ονομάζονται Star Trek Generations, Star Trek First Contract, Star Trek Insurrection, Star Trek Nemesis κλπ. Kαλά όλα αυτά, αλλά πού πήγαν τα νούμερα; Δε θα έπρεπε το Generations να το λένε VII; Ή τουλάχιστον να το λένε Next Generation Part I. Ναι αλλά στο Star Trek Generations υπήρχαν και ηθοποιοί από το original cast. Οπότε έπρεπε να το πουν Star Tren VII/Next Generation Part 1. Nα αυτοχαρακωθώ τώρα ή μετά;

Πάμε τώρα στο Rocky. Μέχρι το 5 όλα πήγαιναν καλά. I, II, III, IV, V. Μέχρι που κι εδώ αποφάσισαν να μας γαμήσουν τα μυαλά ονομάζοντας την επόμενη ταινία Rocky Balboa. Rocky Balboa; Τι τίτλος είναι αυτός; Μας ενημερώνουν για το επίθετο του Rocky; Αυτό το ξέραμε από την πρώτη ταινία. Γιατί δεν το είπαν απλά Rocky VI; Το "Rocky Balboa" ακούγεται σαν την πρώτη ταινία αλλά μαζί με το επίθετο. Στην επόμενη δηλαδή τι θα κάνουν; Θα βάλουν στον τίτλο και ημερομηνία γέννησης και ληξιαρχική πράξη; Είναι σα να κάνεις prequel του Forrest Gump και να το λες "Forrest".

Από το πανηγύρι δε θα μπορούσε να λείπει ούτε ο Rambo. Η πρώτη ταινία είχε τον τίτλο First Blood, και η δεύτερη Rambo: First Blood Part II. Η τρίτη λεγόταν απλά Rambo III. Τι έγινε; Ξεχάσανε το First Blood; Ο σωστός τίτλος θα ήταν Rambo II: First Blood Part III. Τέλος πάντων, μετά το ΙΙΙ πρέπει να έβγαζαν το ΙV. Αντί για αυτό, την επόμενη ταινία την είπαν απλά Rambo. Έτσι όμως θα έπρεπε να πουν την πρώτη ταινία. Εντάξει, ξεφορτωθήκατε τα νούμερα του First Blood, το καταλαβαίνω, αλλά ποιος ο λόγος να ξεφορτωθείτε και τα νούμερα στο Rambo. Την επόμενη ταινία φαντάζομαι θα τη λένε John Rambo κατά το Rocky Balboa.

Παρόμοια περίπτωση είναι το Alien. Η πρώτη ταινία λεγόταν απλά Alien, και η δεύτερη Aliens. Μέχρι εδώ όλα καλά, βγάζει και νόημα. Ήταν ένας εξωγήινος και τώρα είναι πολλοί. Μετά όμως θέλουμε να φτιάξουμε και τρίτο. Πώς να το πούμε; Δε μπορούμε να βάλουμε άλλο ένα s και να γίνει Αliens's, οπότε ας βάλουμε πάλι μόνο έναν εξωγήινο και ας το πούμε Alien 3. Μετά βγάζουμε το Alien Resurrection για να σας σπάσουμε ακόμα πιο πολύ τα νεύρα βάζοντας το Resurrection σε ακόμα έναν τίτλο ταινίας, μετά το Vampire Resurrection, το Ninja Resurrection, το Tupac Resurrection, το Samurai Resurrection, το Christopher Lambert Resurrection, το Robocop Resurrection, το Resurrection Man και τόσα άλλα. Και μετά, ας πούμε το επόμενο Prometheus, να τους γαμήσουμε εντελώς το εγκεφαλικό σύστημα. Το επόμενο φαντάζομαι θα το λένε Prometheuses, το μεθεπόμενο Prometheus 3, μετά Prometheus Resurrection και στη συνέχεια θα βρουν ένα άλλο όνομα για να συνεχίζουν να βγάζουν λεφτά από τους μαλάκες που θα βλεπουν ακόμα ταινίες για εξωγήινους και ζόμπι. Τουλάχιστον αν κάνουν αυτό, θα ακολουθούν μια σειρά.

Ο τίτλος της πρώτης ταινίας του Bruce Lee ήταν Big Boss, αλλά στην Αμερική πήρε το όνομα Fists of Fury. Καλά μέχρι εδώ, αλλά η επόμενη ταινία τύχαινε να λέγεται... FIST OF FURY! Οπότε δεν μπορούμε να το πούμε και στην Αμερική Fist of Fury, γιατί μόλις ονομάσαμε το προημγούμενο, Fists of Fury. Αααα, πολύ μας βασανίζουν αυτοί οι Κινέζοι. Ας το πούμε Chinese Connection, ας ελπίσουμε ότι το επόμενο δε θα το λένε Chinese Connections, και από δω και μπρος ας δίνουμε και εδώ στις ταινίες του Bruce Lee ό,τι τίτλο τους δίνουν και στο Hong Kong. Απλά το Way of the Dragon έγινε Return of the Dragon, αλλά μικρό το κακό.

Ο Jackie Chan έκανε μια ταινία που λεγόταν Armor of God, και ένα sequel με τίτλο Armor of God 2: Operation Condor. Μόνο που στην Αμερική το sequel βγήκε πριν την πρώτη ταινία, και έτσι αποφάσισαν να αλλάξουν τον τίτλο σε σκέτο Operation Condor. Μετά κυκλοφόρησε το original Armor of God στην Αμερική, και πώς το ονόμασαν; Οperation Condor 2: Armor of God! Νννναιιιι!!!

Έχετε προσέξει ότι υπάρχει το Zombie, το Zombie 3, το 4, το 5, το 6, αλλά όχι το 2; Αν δεν το έχετε προσέξει, στα αρχίδια μου. Αν το έχετε προσέξει, πάλι στα αρχίδια μου, απλά ξέρετε για τι μιλάω. Στην αρχή o George Romero έφτιαξε το Dawn of the Dead, που ήταν το sequel του Night of the Living Dead. Στην Ευρώπη το Dawn of the Dead πήρε την ονομασία Ζοmbie. Μετά βγήκε το ιταλικό Zombie 2 σαν sequel του Dawn of the Dead. Ναι, ένα sequel σε ένα sequel που άνοιξε καινούρια σειρά sequel. Όταν το Zombie 2 κυκλοφόρησε στην Αμερική, δε μπορούσαν να το πουν Zombie 2 γιατί στην Αμερική δεν υπήρχε Zombie (είπαμε ότι ονομαζόταν Dawn of the Dead). Δε μπορούσαν να το πουν ούτε Dawn of the Dead 2 γιατί δεν είχε σχέση με το original, δεν το είχε φτιάξει ο George Romero και φυσικά δε θα τους έδινε την άδεια. Οπότε το είπαν απλά Zombie. Μετά βγήκε στην Ευρώπη το Zombie 3, που τώρα θα έπρεπε να το πουν Zombie 2 στην Αμερική, αλλά για να μη δημιουργήσουν περισσότερο μπέρδεμα το είπαν Zombie 3, και τα επόμενα sequel είχαν τους ίδιους τίτλους σε Ευρώπη και Αμερική. Την ίδια ώρα στην Αγγλία το Dawn of the Dead κράτησε τον αρχικό του τίτλο, αλλά το Zombie 2 αποφάσισαν να το πουν Zombie Flesh Eaters, το Zombie 3 έγινε Zombie Flesh Eaters 2 και πάει λέγοντας.

Kαι για το τέλος έχουμε το Naked Gun. Γιατί στου ρινόκερου τα κωλομάγουλα τα sequel του Naked Gun λέγεται Naked Gun 2 1/2; ΓΙΑΤΙ; Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι το 2 είναι η δεύτερη ταινία και το 1/2 είναι το μισό σενάριο της τρίτης ταινίας, οπότε το Naked Gun 3 θα είναι το άλλο μισό. 'Eλα όμως που δεν υπάρχει Naked Gun 3. Ούτε 4, ούτε 5, ούτε όλα τα νούμερα μέχρι το 33 1/3. Ναι, την επόμενη ταινία την ονόμασαν Naked Gun 33 1/3. Πού πήγαν όλα τα ενδιάμεσα; Πού είναι το άλλο μισό του NG3, και πού είναι όλες οι υπόλοιπες ταινίες μέχρι το 32; Δεν τις βρίσκω πουθενά στο IMDB, ούτε καν στη φιλμογραφία του Leslie Nielsen, άρα μάλλον δεν έπαιζε σε όλες αυτές; Και 32 sequels για μια κωμωδία; Δε λέω, είναι ρεκόρ, αλλά και το κεφάλι μου έχει πάθει ρεκόρ ανακατέματος.

Αυτά ήταν όλα. Μη διαμαρτύρεστε στα σχόλια αν σας πόνεσε το κεφάλι διαβάζοντάς τα. Κανένας από σας δεν ένιωσε τον ίδιο πονοκέφαλο με μένα όταν τα έγραφα.


Credits: Wikipedia, IMDB, GameFAQs και AVGN για τους τίτλους παιχνιδιών και ταινιών.

Ποινικοποιήστε το πεπερόνι

Υπάρχει τίποτα πιο αποκαρδιωτικό από το να παραγγέλνεις πίτσα και να βλέπεις ότι όλες οι πίτσες είναι είτε με πεπερόνι είτε με σκέτο τυρί; Η απάντηση είναι ναι. Το αν η γαρνιτούρα σε μια πίτσα είναι λες και έχει πεταχτεί από μια βαλίτσα γεμάτη σκατά επειδή ήταν τόσο σκατένια που χάλαγε την αρμονία, δεν έχει μεγάλη σημασία. Αλλά βασικά δεν έχουν σημασία ούτε τα εκατοντάδες χιλιάδες θέματα για τα οποία παραπονιέστε κάθε μέρα στο Facebook, όπως για το ποιος έβγαλε spoilers για το Game of Thrones και σας χάλασε την αγωνία για το επόμενο επεισόδιο που θα δείτε μετά από 5 λεπτά, ή για το πότε είναι το επόμενο χιπστεροevent που το briefing του θα περιέχει τις 4 ιερές λέξεις: έκθεση, πολυχώρος, τεχνόπολη, Γκάζι. Βασικά, εκτός αν ζεις στην Αίγυπτο, στη Συρία, άντε και στη Βραζιλία, δεν έχεις κάποιο σημαντικό λόγο να παραπονιέσαι. Οπότε, όσο εσείς γράφετε άρθρα κράζοντας το Harlem Shake, τους haters του Ηarlem Shake, τους haters των haters του Harlem Shake και το μπακάλη της γειτονιάς που του ζητήσατε το Candy Rain και σας έδωσε το Car & Driver, εγώ έχω κάθε δικαίωμα να γράφω άρθρα για να κράξω το πεπερόνι.

Το πεπερόνι είναι στην πίτσα ό,τι είναι η βανίλια στο παγωτό. Υποτίθεται ότι μπαίνει για να μας ικανοποιήσει όλους, και δεν ικανοποιεί κανέναν. Είναι σαν τους μαλάκες φίλους που όταν τους ρωτάς πού θέλουν να πάτε για φαγητό, δε σου λένε τίποτα, σε αφήνουν να πάρεις εσύ την απόφαση και όταν πηγαίνετε να φάτε σου κάνουν τα αρχίδια αμπαζούρ από τη γκρίνια.

Το σκέτο τυρί στην πίτσα είναι το ίδιο για τον πούτσο. Το τυρί στην πίτσα είναι ένα συστατικό μακριά από το ψημένο τυρί, και δύο συστατικό μακριά από το ψωμί. Αν θες τυρί και ψωμί, ΠΑΝΕ ΣΤΟ ΜΑΝΑΒΙΚΟ. Κι εκτός αυτού το σκέτο τυρί δεν είναι καν γαρνιτούρα για πίτσα. Είναι απλό συστατικό. Τα τρία πράγματα που χρειάζεται ένα φαγητό για να το ονομάσεις πίτσα, είναι κρούστα, σάλτσα και τυρί. Βγάλε οποιοδήποτε από αυτά τα τρία, και έχεις μείνει με το τίποτα. Η γαρνιτούρα λέγεται γαρνιτούρα ακριβώς γιατί είναι κάτι διαφορετικό από τα κυρίως συστατικά, και για αυτό μπαίνει και στην κορυφή. Το πεπερόνι είναι απλά ένα βήμα πάνω από το σκέτο τυρί, αλλά αυτό είναι σα να λες ότι το να τρυπάς τα αρχίδια σου με ξυράφι είναι ένα βήμα μπροστά από το να τα βαράς με σφυρί. Πωωω, γαμάω στις παρομοιώσεις.

Όταν είχα πάει στην Πράγα, είχα μπει σε ένα ιταλικό εστιατόριο (κανονικό ιταλικό εστιατόριο, όχι σαν τα βλαχομπαμπουίνικα που έχουμε εδώ), και εκεί το μενού είχε πίτσα με ανανά, με ντομάτα, με κοτόπουλο, με μανιτάρια, με σαλάμι, με αγκινάρα, με βασιλικό και με τυρί Grana Padano (που σε αντίθεση με το σκέτο τυρί, μπορεί να μπει σαν κορυφή γιατί απλούστατα είναι διαφορετικό από το τυρί με το οποίο φτιάχτηκε η πίτσα). Όσο κι αν δεν το πιστεύετε, ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ ΠΙΤΣΕΣ. Αυτές τρώνε οι Ιταλοί αφού γυρίσουν από τον εσπερινό και πριν ταΐσουν στα ψάρια όποιον τους κουνιέται. Ακόμα και μια πίτσα με σαντιγί που είχε το εστιατόριο για επιδόρπιο, που είχε στην κορυφή ένα κομμάτι ψωμί πασαλειμμένο με μερέντα, μπορείς να την πεις κανονική πίτσα. Η πίτσα με σκέτο τυρί ή με πεπερόνι όμως δεν είναι κανονική πίτσα. Είναι μια αμερικανιά που όπως και όλες τις άλλες αμερικανιές, ο Έλληνας αισθάνεται λίγος αν δεν την αντιγράψει. Στα ιταλικά pepperoni είναι οι πιπεριές. Αν ποτέ λοιπόν πας στη Νάπολι και ζητήσεις πίτσα με πεπερόνι, θα σου φέρουν ένα πιάτο με πιπεριές πάνω σε μια πίτσα, θα σου πουν να φύγεις από το εστιατόριο, και θα είσαι τυχερός αν έξω δε σε περιμένουν δυο νταγλαράδες με αυτόματα. Φύγε και από τη χώρα όσο πιο γρήγορα γίνεται! Προλαβαίνεις δεν προλαβαίνεις!

Οπότε Έλληνα, αν οι μόνες σου γεύσεις από πίτσα είναι στα MacDonalds και στα Goody's, δε λυπάμαι καθόλου που θα σου το πω, αλλά ΔΕΝ ΤΡΩΣ ΠΙΤΣΑ. Και έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί όταν σκουπίζεις το λάδι από την πίτσα, η χαρτοπετσέτα γίνεται πορτοκαλί; Θα σου το πω κι αυτό μικρέ και ανόητε Έλληνα κακοφαγά. Γιατί το πεπερόνι περιέχει νιτρώδες νάτριο (NaNO₂), ένα συστατικό για την παραγωγή αλλαντικών αλλά και για την παραγωγή χλωρίνης για υφάσματα. Μπορεί να προκαλέσει μέχρι και καρκίνο αν έρθει σε επαφή με υψηλές θερμοκρασίες ή με παλινδρόμηση οξέος στο στομάχι. Μμμμμμ, νόστιμος καρκίνος.

Από τότε που γύρισα από την Πράγα (έχει ενάμισι χρόνο) δεν έχω ξαναφάει πίτσα σε ελληνικό μαγαζί. Όποτε μπαίνω προτιμώ να τους τρολλάρω ζητώντας πίτσα με έντερα ιππόκαμπου, με καρδιά κοτόπουλου ή με ουίσκι.