Ξέρετε τι μου τη δίνει περισσότερο από ένα κουτί μαύρα σοκολατάκια και ένα δίσκο του Καρβέλα; Το κόλλημα μερικών σε οτιδήποτε τους θυμίζει τα παλιά, όσο κι αν αυτό φωνάζει από χιλιόμετρα ότι ξεχειλίζει πατόκορφα από σάπια λιωμένα σκατά ψόφιου αρουραίου. Για παράδιεγμα, θα βρεις άτομα να σου λένε πόσο γαμούσε το Blue των Eiffel 65, ότι το ακούνε ακόμα και ότι χέζει από το ύψος του Έβερεστ πάνω σε όλα τα σημερινά pop-dance-bubblegum κομμάτια. Άσχετα αν στην πραγματικότητα είναι το ίδιο σαβουρονταπαντούπικο ξέρασμα κουκουβάγιας με τα σημερινά pop-dance "τραγούδια", αυτοί επιμένουν να σου λένε ότι είναι η 5η συμφωνία του Μπετόβεν. Σου αρέσει επειδή σου βγάζει νοσταλγία 90s και θυμάσαι ότι κι εσύ κάποτε το είχες ringtone στο κινητό σου που είχε σα μεγαλύτερη τεχνολογική εξέλιξη το ενεργό πορτάκι ασφαλείας. Δεν το ακούς ούτε για τον εξεζητημένο στίχο του (νταμπαντί νταμπαντά μπανταμπαντί νταμπαντά, σίγουρα κανένας στο μέλλον δε θα σκεφτεί τέτοιο πολυποίκιλο στίχο), ούτε για τη μουσική του ευφράδιεα. Το ακούς επειδή σου θυμίζει τις παλιές καλές για σένα εποχές. Μην παίζεις όμως με τη νοημοσύνη μου λέγοντας ότι "είναι καλό αφού είναι παλιό".
Αν ότι ήταν παλιό ήταν και καλύτερο, τότε αυτό
θα ήταν καλύτερο από αυτό
και αυτό
καλύτερο από αυτό
Ε μαλακοκάβληδες;
Ετοιμαστείτε τώρα να βουτήξετε για άλλη μια φορά στην απέραντη θάλασσα του πόσο δίκιο έχω, και δε θα βγείτε αν δεν έχει βραχεί ολόκληρη η τελευταία σας πουτσότριχα.
6 sequels/νεότερες εκδόσεις που γάμησαν, ξέσκισαν και χοροπήδησαν στο μουνί της μάνας των original.
1. Teenage Mutant Ninja Turtles II: Back from the Sewers
Το παιχνίδι με το οποίο κάθε παιδί στα 90s μπορεί να πει με περηφάνεια ότι κάηκε παίζοντας, εκτός από τα χελωνονιτζάκια που καβαλούσαν skateboard, ξεγλιστρούσαν από κοτρόνες που πέφτανε πάνω τους στους υπονόμους, σκαρφάλωναν στον αέρα και σπάζανε τα κεφάλια αιμοβόρων στρατιωτών σε 2-player mode, είχε και prequel. Ποιο ήταν το prequel; Ένα παχύρρευστο κομμάτι τσίρλας που η Konami μοίρασε απλόχερα στα κακόμοιρα παιδιά το 1989, για ΝES, Atari ST και MS-DOS.
Πρώτον, δε θα ακούσεις πουθενά το τραγούδι από τα χελωνονιντζάκια. Δεύτερον, δε θα δεις πουθενά τον Baxter Stockman, τον Rat King ή τον Krang. Και τρίτον, τα χελωνονιντζάκια δεν μπορούν να κολυμπήσουν. ΕΙΝΑΙ ΧΕΛΩΝΕΣ ΚΑΙ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΟΛΥΜΠΗΣΟΥΝ. Mπράβο Konami! Για άλλη μια φορά έβαλες τη διάρροιά σου σε συσκευή παιχνιδιού και της έδωσες ό,τι όνομα ήθελες εσύ. Απορώ πώς γίνεται να βγάζεις τόσα σκατά συνέχεια επί τόσα χρόνια. Και το Καμπ Νου να είχες για κώλο, κάποτε θα είχε αδειάσει.
2. Ο Νονός
Για πάρα πολλούς η καλύτερη ταινία όλων των εποχών. Αλλά και η καλύτερη ταινία όλων των εποχών να μην είναι, μπορώ με ευκολία να πω ότι είναι μερικά εκατομμυριάκις εκατομμύρια καλύτερη από το βιβλίο. Θα μου πείτε, έχεις διαβάσει το βιβλίο; ΟΧΙ. Τότε πώς το λες αυτό με τόση σιγουριά, σας ακούω να λέτε όσο εγώ κάνω αέρα στον πούτσο μου με τα μεγέθους βεντάλιας αρχίδια μου. Θα σας πω αμέσως πώς το λέω, μικροί κα αφελείς βιβλιολάγνοι και μη αναγνώστες μου. Η ταινία έχει διάρκεια 175 λεπτά, και το βιβλίο έχει 446 σελίδες. Εδώ μαθαίνω ότι η ταινία έχει ακριβώς 50 σκηνές, δηλαδή κατά μέσο όρο μια σκηνή κρατάει 3,5 λεπτά. Αν κάθε διάλογος στις σκηνές υποθετικά έπιανε 1 σελίδα στο βιβλίο, το βιβλίο θα έπρεπε να έχει 175 σελίδες αντί για 446. Στο ίδιο λινκ μαθαίνω ότι ολόκληρο το script της ταινίας ήταν 163 σελίδες, δηλαδή ο Κόπολα κατάφερε να βάλει όλο το νόημα του βιβλίου του Puzo γεμίζοντας 283 λιγότερες σελίδες από ότι ο Puzo, να δείξει σε 3 ώρες αυτό που αν διαβάζαμε το βιβλίο θα κάναμε το λιγότερο ένα μήνα, να φτιάξει την καλύτερη ταινία όλων των εποχών και να του μείνουν και 12 σελίδες άδειες. Γι' αυτό το βιβλίο τρώει τη σκόνη της ταινίας όπως ο Σουμάχερ έτρωγε τη σκόνη του Σένα στην Ίμολα λίγο πριν το crash. Puzo, ρούφα τον πούτσο του Coppola. Και επειδή έχεις συνηθίσει να τον ρουφάς τόσα χρόνια, ρούφα και τον δικό μου για αλλαγή. Και κάνε και γαργάρες με τα χοντράδια μέχρι το λαιμό.
3. The Man Who Sold the World
Original
ΔιασκευήΑν ότι ήταν παλιό ήταν και καλύτερο, τότε αυτό
θα ήταν καλύτερο από αυτό
και αυτό
Ε μαλακοκάβληδες;
Ετοιμαστείτε τώρα να βουτήξετε για άλλη μια φορά στην απέραντη θάλασσα του πόσο δίκιο έχω, και δε θα βγείτε αν δεν έχει βραχεί ολόκληρη η τελευταία σας πουτσότριχα.
6 sequels/νεότερες εκδόσεις που γάμησαν, ξέσκισαν και χοροπήδησαν στο μουνί της μάνας των original.
1. Teenage Mutant Ninja Turtles II: Back from the Sewers
Το παιχνίδι με το οποίο κάθε παιδί στα 90s μπορεί να πει με περηφάνεια ότι κάηκε παίζοντας, εκτός από τα χελωνονιτζάκια που καβαλούσαν skateboard, ξεγλιστρούσαν από κοτρόνες που πέφτανε πάνω τους στους υπονόμους, σκαρφάλωναν στον αέρα και σπάζανε τα κεφάλια αιμοβόρων στρατιωτών σε 2-player mode, είχε και prequel. Ποιο ήταν το prequel; Ένα παχύρρευστο κομμάτι τσίρλας που η Konami μοίρασε απλόχερα στα κακόμοιρα παιδιά το 1989, για ΝES, Atari ST και MS-DOS.
Πρώτον, δε θα ακούσεις πουθενά το τραγούδι από τα χελωνονιντζάκια. Δεύτερον, δε θα δεις πουθενά τον Baxter Stockman, τον Rat King ή τον Krang. Και τρίτον, τα χελωνονιντζάκια δεν μπορούν να κολυμπήσουν. ΕΙΝΑΙ ΧΕΛΩΝΕΣ ΚΑΙ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΟΛΥΜΠΗΣΟΥΝ. Mπράβο Konami! Για άλλη μια φορά έβαλες τη διάρροιά σου σε συσκευή παιχνιδιού και της έδωσες ό,τι όνομα ήθελες εσύ. Απορώ πώς γίνεται να βγάζεις τόσα σκατά συνέχεια επί τόσα χρόνια. Και το Καμπ Νου να είχες για κώλο, κάποτε θα είχε αδειάσει.
2. Ο Νονός
Για πάρα πολλούς η καλύτερη ταινία όλων των εποχών. Αλλά και η καλύτερη ταινία όλων των εποχών να μην είναι, μπορώ με ευκολία να πω ότι είναι μερικά εκατομμυριάκις εκατομμύρια καλύτερη από το βιβλίο. Θα μου πείτε, έχεις διαβάσει το βιβλίο; ΟΧΙ. Τότε πώς το λες αυτό με τόση σιγουριά, σας ακούω να λέτε όσο εγώ κάνω αέρα στον πούτσο μου με τα μεγέθους βεντάλιας αρχίδια μου. Θα σας πω αμέσως πώς το λέω, μικροί κα αφελείς βιβλιολάγνοι και μη αναγνώστες μου. Η ταινία έχει διάρκεια 175 λεπτά, και το βιβλίο έχει 446 σελίδες. Εδώ μαθαίνω ότι η ταινία έχει ακριβώς 50 σκηνές, δηλαδή κατά μέσο όρο μια σκηνή κρατάει 3,5 λεπτά. Αν κάθε διάλογος στις σκηνές υποθετικά έπιανε 1 σελίδα στο βιβλίο, το βιβλίο θα έπρεπε να έχει 175 σελίδες αντί για 446. Στο ίδιο λινκ μαθαίνω ότι ολόκληρο το script της ταινίας ήταν 163 σελίδες, δηλαδή ο Κόπολα κατάφερε να βάλει όλο το νόημα του βιβλίου του Puzo γεμίζοντας 283 λιγότερες σελίδες από ότι ο Puzo, να δείξει σε 3 ώρες αυτό που αν διαβάζαμε το βιβλίο θα κάναμε το λιγότερο ένα μήνα, να φτιάξει την καλύτερη ταινία όλων των εποχών και να του μείνουν και 12 σελίδες άδειες. Γι' αυτό το βιβλίο τρώει τη σκόνη της ταινίας όπως ο Σουμάχερ έτρωγε τη σκόνη του Σένα στην Ίμολα λίγο πριν το crash. Puzo, ρούφα τον πούτσο του Coppola. Και επειδή έχεις συνηθίσει να τον ρουφάς τόσα χρόνια, ρούφα και τον δικό μου για αλλαγή. Και κάνε και γαργάρες με τα χοντράδια μέχρι το λαιμό.
3. The Man Who Sold the World
Original
4. Saints Row 2
Το Saints Row 2 ήταν το πρώτο παιχνίδι αυτής της σειράς που έκανε το μπαμ. Το Saints Row (σκέτο) ήταν απλά ένα μέτριο παιχνίδι που βγήκε μόνο για τον σκουπιδοτενεκέ της Microsoft που λέγεται Xbox. Αντίθετα το 2 ήταν αρκετά ως πολύ καλό ώστε να βγει και σε PS3. Για όλους εμάς τους μπαρουτοκαπνισμένους gamers, το 2 είναι το πρώτο σοβαρό Saints Row παιχνίδι.
5. Scarface
Όοοοχι, το Scarface δεν είχε βγει ποτέ σε βιβλίο. Είχε βγει όμως ξανά σε ταινία, το 1931, βασισμένη σε κάποιο ομώνυμο βιβλίο βασισμένο στο Birth of a Nation. H ταινία έχει πρωταγωνιστές κάποιον Paul Muni και κάποιον George Raft. Δηλαδή, ένα μουνί κι ένας ράφτης. Καλύτερος ο Σημαδεμένος του 1983 που είχε τον Αλ Πατσίνο, πολλά μουνιά και κανένα ράφτη. Δεν το συζητώ.
6. Deep Cover '98
Original
Διασκευή
Μπορεί το αυθεντικό να είχε τον Dr. Dre στην εποχή που ό,τι έβγαζε γινόταν πλατινένιο και τον Snoop Dogg στα καλά του, αλλά η διασκευή είχε BIG PUN. Και αυτό τα σβήνει όλα. Όταν τον ακούς να λέει χωρίς αναπνοή "dead in the middle of little Italy, little did we know that we riddled some middle man who didn't do diddily" γράφεις αμέσως στους όρχεις σου όποια θεότητα κι αν πιστεύεις και ανακηρύσσεις θεό σου τον χοντρό Πορτορικανό. Και πέρα από αυτό, το beat έχει παραμείνει ίδιο, μιας και τότε ήταν η εποχή που η λέξη remix σήμαινε κάτι καλύτερο από το original και όχι 5 ατάλαντοι φίλοι του παραγωγού να παίζουν ο ένας το πουλί του άλλου με ακόμα περισσότερο ντάπα ντούπα που κάνει το original να ακούγεται Μελωδία της Ευτυχίας. Τότε remix σήμαινε ίδιο beat, καλύτεροι στίχοι. Και αυτό ακριβώς είναι το Deep Cover '98.
7. Μαλακία
Η μαλακία στα 90s έμοιαζε περισσότερο με δοκιμασία επιβίωσης του Ροβινσώνα Κρούσου στη Νέα Ελβετία παρά με αυνανισμό. Καταρχήν, για να τον παίξεις τότε, έπρεπε να ανοίξεις την τηλεόραση, μιας και το ίντερνετ ήταν προνόμιο μόνο των επαγγελματιών προγραμματιστών και των λίγων nerds. Τώρα τραβάς μαλακία ότι ώρα θέλεις, τότε υπήρχαν συγκεκριμένες ώρες μιας και τις περισσότερες η τηλεόραση ήταν γεμάτη μπάζα και η ποσότητα καλών μουνιών ήταν λιγότερη από την ποσότητα νερού στην έρημο Καλαχάρι. Και οι πρώτες μας (τραυματικές συνήθως) εμπειρίες προσπάθειας αυνανισμού ήταν με την Κωνσταντίνα Μιχαήλ και τη Μαρία Τζομπανάκη. Α ναι, και με τη Γιολάντα Διαμαντή όταν έλεγε τα νούμερα του τζόκερ. Γι' αυτό οι σημερινοί νέοπες να μη μιλάνε πολύ, γιατί έχουν ό,τι ώρα θέλουν στο πιάτο τους από Νικολέτα Ράλλη μέχρι Shakira κι από Δούκισσα Νομικού μέχρι Carmen Electra, και μάλιστα σε 720 pixels. Σεβαστείτε τους κόπους που περάσαμε εμείς στα 13 μας για να γίνουμε άντρες, και μην ξεχνάτε ποτέ: ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΜΑΛΑΚΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου