Ένας κόσμος χωρίς Χελωνονιντζάκια ΙΙΙ: ένας καλύτερος κόσμος

Την ταινία Χελωνονιντζάκια III (Teenage Mutant Ninja Turtles III) την είδα πρώτη φορά το 1996 σε ηλικία 9 χρόνων. Ήταν η εποχή που θα μπορούσα να πουλήσω τα όργανά μου για σωματεμπόριο με αντάλλαγμα οτιδήποτε είχε στον τίτλο του τη λέξη χελωνονιντζάκια. Και φυσικά ένα 9χρονο παιδί κολλημένο με τα χελωνονιντζάκια περισσότερο από βαμβάκι με κυανοακρυλική κόλλα, είναι αδύνατο να κάνει κριτική ταινίας. Απλά τότε κράτησα κάποια πράγματα που δε μου άρεσαν, και σε συνδυασμό με όσες φορές έχω ξαναδεί την ταινία πιο προσεκτικά μεγαλώνοντας, έρχομαι τώρα στα 26 μου με όλη τη σιγουριά που διακρίνει έναν 26χρονο nerd, να πω ότι τα Χελωνονιντζάκια ΙΙΙ είναι σκατά. Και όχι απλά σκατά. Σκατά πατημένα από τραξιονικό Scania στη μέση της Αθηνών-Λαμίας.

Από πού να ξεκινήσω; Θα ξεκινήσω από τους χαρακτήρες. Κανένας από τους θρυλικούς κακούς που όλοι γνωρίσαμε, αγαπήσαμε και μισήσαμε. Ποιος λέτε να ήταν ο main villain της ταινίας; Ο Shredder; Όοοοοχι. ΝΙΝΤΖΟΦΙΛΟΙ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΞΕΝΕΡΩΣΤΕ. Οι δύο κακοί είναι ένας σαμουράι και ένας τύπος πάνω σε άλογο. Ναι μαλάκες. Οι villains της ταινίας είναι ο Noranaga και ο Walker. Γιατί τι να τους κάνεις όλους τους γαμάτους κακούς από τα κόμικς, τη σειρά, τα παιχνίδια και την ταινίες, όταν θες να βάλεις δυο στερεοτυπικούς, μέτριους και χωρίς έμπνευση χαρακτήρες που δεν τους ήξερε ούτε η γκέισα μάνα τους. Μπράβο Stuart Gillard. Έβαλες τη δική σου πινελιά στη σειρά των ταινιών. Βάλε τώρα και το πινέλο στον κώλο σου, μαζί με την αλογόπουτσα του γιαπωνέζικου αλόγου που καβαλάει ο Walker.

Σας ακούω να λέτε "μα η ταινία εξελίσσεται στην αρχαία Ιαπωνία, γι' αυτό δε βλέπεις τον Shredder". ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΙΑΠΩΝΙΑ. Είναι τόσο original που δεν έχει γίνει ούτε ένα εκατομμύριο φορές πριν.

Ένα άλλο κομμάτι της ταινίας που βρωμάει διάρροια κανιβαλισμένου ελαφιού είναι τα animatronics. Όποιος δεν ξέρει τι είναι τα animatronics να πάρει πούλο σε 10 νανοσεκ...ΠΕΡΑΣΑΝ! ΤΟΝ ΠΟΥΛΟ ΤΩΡΑ! Έφυγαν; Εντάξει. Συνεχίζουμε. Ενώ η πρώτη ταινία είχε ίσως τα κορυφαία animatronics για την εποχή της, και όλοι θα περιμέναμε αυτό να συνεχιστεί και στα sequel, οι χυσορούφηδες παραγωγοί της ταινίας μας κάνουν την έκπληξη, κάνοντας τα animatronics να φαίνονται πιο ερασιτχνικά και από γύρισμα ελληνικής τσόντας στα 80s (βασικά και στα 90s και στα 2000s και τώρα το ίδιο ερασιτεχνικά είναι τα γυρίσματα ελληνικών τσοντών, οπότε αγνοήστε τη χρονολογία). Ειδικά τον Splinter δεν πρέπει να τον είχαν τελειώσει καν, αφού βλέπουμε μόνο το πάνω σώμα του, και η φωνή του είναι ακόμα πιο χάλια.

Το χειρότερο όμως στην ταινία, αυτό που μπορεί να σου κάνει τα νεύρα κιμά σε λιγότερη ώρα από όση έκαναν να φύγουν αυτοί που δεν ήξεραν τι είναι τα animatronics, είναι οι ατάκες. Παρακάτω ακολουθούν οι 10 χειρότερες ατάκες της ταινίας κατά τη γνώμη μου. ΠΡΟΣΟΧΗ: Αν διαβάσετε τις ατάκες η θερμοκρασία του δωματίου σας θα πέσει στο 0 Rankine. Απομακρυνθείτε όσο γρήγορα γίνεται από το δωμάτιο που βρίσκεστε πριν γίνετε κι εσείς παγάκι. Πολύ τους τρέχω σήμερα τους αναγνώστες μου. ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΝ! Να κάνουν και λίγη γυμναστική.

10.

Donatello: I think I swallowed a frog. I hope it wasn't an ancestor.

Ννννννναι. Χελωνονιντζάκια είπαμε βλέπω ή Εγκλήματα;

9.

Raphael: There they are, the three stooges.
Donatello: Yeah, Larry,
Raphael: Curly,
Leonardo: And Moe.

Γιατί σε περίπτωση που δεν ξέρουμε τα ονόματα του τρίο Στούτζες, μη χάσουμε και δεν τα ακούσουμε και τα τρία.

8.

Donatello: (April shows off her leg) Wow, a leg-o-rama!
Donatello and Leonardo: Schwing!

Εντάξει, βεβαιώθηκα. Σεφερλή βλέπω.

7.

April: Woah! It's Star Trek time guys!

Star Trek time... Ας δείξω μεγαλοψυχία και ας το προσπεράσω. Πάμε παρακάτω.

6.

Michaelangelo: What if we make like a cosmic U-turn and end up back in Godzillaland?

Αστείο ε; Το πιάσατε; Iαπωνία = Godzillaland. Χ-α, χ-α, χ-α, γελάστε ρε μαλάκες.

5.

Donatello: (While fighting) It's hammertime!

Gillard-Σεφερλής 0-1.

4.

Raphael: Did you hear what he called me, Leo?
Leonardo: Yeah, an ugly lump of dung.
Raphael: Well, that was an insult, Leo!
Donatello: Not nesscessarly Raph. Did you know that in some countries dung is used as a fuel source?

Α, και αυτό είναι πολύ καλύτερο. Από το να σε λένε κουράδα, καλύτερα να σε πουν πηγή καυσίμων. Αυτό εννοούσε κιόλας, σίιιγουρα. Πού έχω ξανακούσει τέτοιο διάλογο; Α ναι, στο Κωνσταντίνου και Ελένης, στο επεισόδιο με το μαφιόζο και τις βρισιές στα ιταλικά. Ξανά μπράβο Gillard, έχεις το ίδιο χιούμορ με το Χάρη Ρώμα.

3.

Leonardo: We're turtles, friend!
Donatello: Of the teenage mutant ninja variety, sleazeball! (Mike and Raph laugh)

ΟΟΟΟΟΧΙ, όχι άλλο κάρβουνο...

2.

Donatello: (to enemies entering the room and seeing the turtles) Hey, you were expecting maybe, eh, the Addams Family? (the turtles chuckle)

Ότι δηλαδή το πρώτο πράγμα που περιμένει να δει κάποιος που κυνηγάει χελωνονιντζάκια, είναι η οικογένεια Άνταμς. Στο πόσο είπαμε πρέπει να βάλω τη γαργαλιέρα;

Και πάμε τώρα στο νούμερο ένα. Είστε έτοιμοι για τη χειρότερη ατάκα στην ιστορία του κινηματογράφου; Ταρατατζούουουμ!

1.

Donatello: Help! I'm a turtle and I can't get up!

...

...

...

...τουτ ... τουτ ... τουτ ... γκλουκ.

Αυτός ήταν ο τελευταίος ήχος που άκουσαν στο νοσοκομείο οι συγγενείς όσων έβλεπαν την ταινία και κατέληξαν να πεθάνουν από ανακοπή καρδιάς.

Τι, νομίζετε ότι τέλειωσε; Όσοι φύγατε, γλιτώσατε. Γιατί ακολουθεί η τελευταία ατάκα του Splinter στην ταινία:

Splinter: Yo dude! (puts on a flowered lampshade and giggles)
Michaelangelo: Yo dude!
Splinter: Just like Elvis in Blue Hawaii!

Ναι. Γιατί μια τόσο για τον πούτσο ταινία δε θα μπορούσε παρά να τελειώνει με μια τόσο για τον πούτσο ατάκα. Περίεργο πάντως ότι όλοι όσοι το παίζουν ακτιβιστές και νοιάζονται για το καλό του κόσμου, δεν έχουν κάνει ούτε μια διαδήλωση εναντίον αυτής της ταινίας. Είναι μακελειό, είναι γενοκτονία εγκεφαλικών κυττάρων! Μην το αφήνετε έτσι. Οι 5 μεγαλύτεροι κίνδυνοι για το ανθρώπινο είδος είναι αυτοί:

Υπερθέρμανση
Τοξική μόλυνση
Πυρηνική έκρηξη
Ιός του Έμπολα
Χελωνονιντζάκια ΙΙΙ

Τι στον πούτσο, μόνο εγώ νοιάζομαι για το καλό της ανθρωπότητας; Σας γάμησα ακτιβιστές.

Credits: AVGN για τις ατάκες που μου θύμισε/ Τι νομίζατε, θα καθόμουνα να ξαναδώ την ταινία για να τις θυμηθώ μόνος μου; Έχω πολύ πιο ευφάνταστους τρόπους αν θέλω να αυτοκτονήσω.

Είδη κλανιάς

H κλανιά, σαν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής δραστηριότητας του ανθρώπου και ώριμο τέκνο του πεπτικού του συστήματος, δε θα μπορούσε να μην έχει την τιμητική της σε αυτό το μπλογκ. Η κλανιά δεν είναι ένας απλός ενοχλητικός ήχος όπως νομίζουν μερικοί. Είναι μια φιλοσοφία, μια διαδικασία με τις ιδιαιτερότητές της. Αυτές θα έχετε την υπέρτατη τύχη να μάθετε σήμερα.

Είδη κλανιάς:

Η προειδοποιητική κλανιά: Αυτή είναι μια καλή κλανιά για αρχή, μιας και εύκολα γίνεται αντιληπτή. Ξεκινάει με μια ψηλή νότα, μετά ο ήχος της ανεβοκατεβαίνει σα θόρυβος σειρήνας ασθενοφόρου που τρέχει με 150 για να προλάβει να πάει τον μπαρμπα-Λάμπρο στο νοσοκομείο πριν μας αφήσει χρόνους, και στο τέλος κλείνει με μια γρήγορη χαμηλή νότα που σταματάει νωρίτερα από ότι περιμένεις. Από την αρχή ως το τέλος ακούγεται σαν κάτι να έχει πάει στραβά. Γι' αυτό λέγεται και προειδοποιητική. Παρόλα αυτά συμβαίνει σπάνια.

Η κλανιά με ενισχυτή ήχου: Αυτή είναι και γαμώ τις κλανιές αν συμβεί υπό τις σωστές προϋποθέσεις. Αν κάθεσαι πάνω σε οτιδήποτε τσίγκινο, μεταλλικό ή ατσάλινο, και κλάσεις, η κλανιά σου θα ακουστεί πιο δυνατά από ότι είναι στην πραγματικότητα. Δοκίμασε π.χ. να κλάσεις καθισμένος πάνω σε τύμπανο ή σε τραπέζι περασμένο με κόντρα-πλακέ. Αυτό που θα ακουστεί θα είναι μια κλανιά με ενισχυτή ήχου.

Η αναμενόμενη κλανιά: Είναι η κλανιά που ξέρεις ότι θα έρθει, ξέρεις ότι έχει βρει στοργική φωλιά στο κωλάντερό σου πριν αμοληθεί. Αν π.χ. είσαι με κόσμο και σου 'ρχεται να κλάσεις τόσο πολύ ώστε αναγκάζεσαι να πας κάπου μόνος σου για να την αμολήσεις και να μην ενοχληθεί κανείς, να ξέρεις ότι αυτό που αμόλησες ήταν μια αναμενόμενη κλανιά.

Η κλανιά του πίσω καθίσματος: Αυτή συμβαίνει όταν είσαι μέσα σε αυτοκίνητο, και γίνεται αντιληπτή κυρίως από τη μυρωδιά. Συνήθως δεν ακούγεται γιατί την καπελώνει ο θόρυβος της κίνησης των αυτοκινήτων ή το βουητό του αέρα που μπαίνει από το παράθυρο. Η μυρωδιά όμως θα την προδώσει, και συνήθως αυτό που ακολουθεί αυτή την κλανιά είναι μια φωνή από μπροστά που λέει "ποιος έκλασε εκεί πίσω;" χωρίς απαραίτητα να περιμένει απάντηση.

Η κλανιά του μπάνιου: Οι μαλακοκάβληδες που απλά δεν έχουν την ικανότητα να ξεχωρίσουν μια κλανιά από την άλλη, που τους αρέσιε να νομίζουν ότι η κλανιά είναι κάτι που δεν υπάρχει, πρέπει να παραδεχτούν ότι η κλανιά του μπάνιου είναι κάτι το μοναδικό. Είναι η μόνη κλανιά και ορατή και, αν είσαι γρήγορος, χειροπιαστή. Αν κλάσεις στο μπάνιο μπορείς να δεις τις φούσκες. Και αν είσαι γρήγορος, μπορείς να πιάσεις μία από αυτές πριν σκάσει και εξαφανιστεί σαν τραγούδι της Eurovision μετά τη Eurovision. Έτσι θα έχεις την τύχη να πιάσεις ξανά κάτι που έπιασες πριν από κάποιες ώρες για να το βάλεις στο στόμα σου σαν φαγητό, και να δεις την εξέλιξή του, να το αγκαλιάσεις όπως ο πατέρας το γιο που πέρασε στο Πανεπιστήμιο.

Η μεγαλύτερη-κλανιά-του-κόσμου. Αυτή η κλανιά αποτελεί ένα έργο τέχνης. Όλοι την έχουμε ακούσει. Είναι εκείνη η κλανιά που μας έφευγε καμιά φορά την 25η Μαρτίου όταν λέγαμε τον εθνικό ύμνο, την άκουγαν όλοι και έκαναν σβούρες τα κεφάλια τους για να μυρίσουν από πού έχει έρθει. Πάντα αυτή την κλανιά την ακολουθεί μια νεκρική σιγή και μετά ένα πφφφφφ από όλους όσους είναι δίπλα σου. Μπορεί να είναι καμιά φορά και δώρο από τη σαδίστρια γκοθού που όλοι έχουμε γνωρίσει, όταν πας να της κάνεις γλειφοκώλι. Αν σου έχει τέτοια περίπτωση θα προτιμούσες να ήσουν γιαπωνέζος στη Χιροσίμα το πρωί της 6/8/1945.

Η κλανιά μπιτ-μπαρρρ: Ακούγεται ακριβώς έτσι, περπατάς κάπου και η αρχική έκρηξη "μπιτ!--" ακολουθείται στο επόμενό σου βήμα από μια πιο ευγενική έκλυση του υπόλοιπου μεθανίου με ένα "μπαρρρ".

Η σφαίρα: Ακούγεται σαν βολή sniper rifle στο MW2. Συνηθίζεται μετά από κατανάλωση των πιο κοινών κλανοφαγητών, κυρίως οσπρίων.

Τα καμμένα φρένα: Συνήθως είναι μια αθόρυβη κλανιά μέσα σε αυτοκίνητο όταν οδηγάς, και μυρίζει σαν φρένα που καίγονται. Πολλές φορές μετά από μια τέτοια κλανιά, ο ελληνάρας οδηγός σταματάει το αμάξι για να δει αν τα φρένα του είναι στη θέση τους. Όταν βλέπει ότι όλα πάνε καλά, βεβαιώνεται ότι έχει κλάσει.

Η κινέζικη στρακαστρούκα: Κλανιά με πολλές μικρές νότες, ακούγεται ακριβώς σα χαλασμένη στρακαστρούκα made in China. Όταν νομίζεις ότι τελείωσε, έχει ακόμα λίγα μπαμ και μπουμ για το κλείσιμο.

Η κλανιά με εντολή (ή κλανιά-ρομπότ): Η διαφορά της από την αναμενόμενη κλανιά είναι ότι μπορείς να την κρατήσεις μέσα για όσο θες πριν τη βγάλεις επίσης όποτε θες. Είναι πιστή και γι' αυτό είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Δε θα σου κάνει ποτέ κουτσουκέλες όταν ξέρει ότι έχεις πρόβλημα (σα συνοικέσιο με σκύλο δεν ακούγεται όλο αυτό;)

Η κοινή κλανιά: Δε θέλει περιγραφή. Είναι για τις κλανιές ό,τι είναι η Nokia για τα κινητά, η Pampers για τις πάνες ή το Hollywood για τον κινηματογράφο. Most known brand.

Η κλανιά "άκουσα το Θεό να μιλάει": Κλασική κλανιά μέσα στην εκκλησία. Σα να την έχει στείλει ο Θεός στους πιστούς του. Αν η μυρωδιά της ανακατευτεί με το θυμίαμα μπορεί να κάνει τις γριές να μαστουρώσουν.

Η αποτυχημένη κλανιά: Συμβαίνει όταν προσπαθείς να κλάσεις τη λάθος ώρα. Συνήθως είσαι μόνος σου και σου έρχεται κάτι σαν κλανιά, αλλά όταν δοκιμάζεις να την αμολήσεις ανακαλύπτεις όλο απογοήτευση ότι δε σου βγαίνει, και την άλλη φορά αποφεύγεις να πιέσεις τον κώλο σου πριν την ώρα του και μαθαίνεις να σέβεσαι τα ωράρια του πεπτικού σου συστήματος.

Η κλανιά echo: Δεν είναι μια απλή δυνατή κλανιά σε ένα άδειο γυμναστήριο ή στους πρόποδες του Grand Canyon. Είναι μια κλανιά με δύο νότες. Μια δυνατή πρώτη νότα, μετά παύση, και μετά μια δεύτερη, ώστε να νομίζεις ότι ακούς το Σταρόβα να σου τραγουδάει Βολάνη.

Η κλανιά Ε-Ε: Από τις πιο γνωστές και συνηθισμένες κλανιές. Είναι αυτή που προσπαθείς να αποφύγεις και δεν τα καταφέρνεις. Ε-Ε σημαίνει Έπαιξα και Έχασα. Τέτοιες κλανιές έχουν καταστρέψει ολόκληρες σχέσεις. Και μόνος σου να είσαι όταν σου συμβεί, αυτή η κλανά σου πληγώνει τον εγωισμό.

Η κλανιά-φάντασμα: Μπαίνεις σε ένα άδειο σπίτι, και μυρίζει σαν κάποιος να έχει κλάσει, αλλά κανένας δεν είναι μέσα, απλά η μυρωδιά περιπλανιέται στο θάλαμο. Θα έπαιρνες όρκο ότι μόνο μια κλανιά μυρίζει έτσι, αλλά υπάρχουν άτομα που πιστεύουν ότι είναι κάτι άλλο και όχι κλανιά.

Η κλανιά γκλουκ-ατσου-πρρρ: Είναι η κλανιά της γριάς. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η γριά καταφέρνει να έχει λόξιγκα, να φτερνιστεί και να κλάσει την ίδια στιγμή. Αυτό που ακούγεται είναι ένα γκλουκ-ατσου-πρρρ... και μετά ένα "ωωωωωχχχ" από τη γριά, που μάλλον είναι επιφώνημα περηφάνειας για το κατόρθωμά της.

Η κλανιά του μαλάκα: Είναι η κλασική κλανιά κάθε μαλάκα που μετά δείχνει τον εαυτό του με ένα χαιρέκακο χαμόγελο για να μας δείξει ότι έκλασε. Συνήθως μοιάζει με σφύριγμα, κρατάει για λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο, αλλά ο μαλάκας θα κάνει σαν να έχει αμολήσει τη μεγαλύτερη κλανιά του κόσμου (βλέπε παραπάνω).

Η uber-κλανιά: Η πιο βαριά από όλες. Ακούγεται σαν ένα καρπούζι που σκάει κάτω μετά από πτώση από την κορυφή του Empire State Building, και η μυρωδιά που βγάζει είναι λες κι έχει βγει από το φουγάρο του Τιτανικού.

Η κλανιά "ω ρε πούστη": Η πιο αηδιαστική από όλες τις κλανιές. Μυρίζει σα βρώμικο αυγό κρατημένο έξω από το ψυγείο για παραπάνω από ένα χρόνο, και αν ποτέ την αμολήσεις, η αντίδρασή σου και η αντίδραση των γύρω σου θα είναι η ίδια: Ω ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ (ΜΟΥ) - το μου προαιρετικό.

Η οργανική κλανιά: Είναι η κλανιά του χορτοφάγου. Αυτού που σε πρήζει συνέχεια για το πόσο υγιεινές είναι οι τροφές που τρώει, και αν ποτέ κλάσει μπροστά σου θα προσπαθήσει να σε πείσει πόσο υγιεινή ήταν η κλανιά που μόλις αμόλησε. Βέβιαα αυτή η κλανιά είναι ακριβώς ίδια με μια οποιαδήποτε κλανιά άλλου ανθρώπου, αλλά δε θα σου πει κανείς τίποτα αν τον αφήσεις να νομίζει ότι η δική του κλανιά είναι "υγιεινή". Αυτοί οι χορτοφάγοι ρε πούστη, διάκριση σε όλα. Μετά τα υγιεινά χάμπουργκερ έχουν εφεύρει και τις υγιεινές κλανιές.

Η διστακτική κλανιά: Αυτή είναι πιθανόν η πιο παλιά κλανιά γνωστή στον άνθρωπο. Φαίνεται σαν να έχει δικό της εγκέφαλο, και σου δίνει την εντύπωση ότι θέλει να μείνει εκεί που είναι. Θα έρθει όταν είναι έτοιμη, μόνο τότε. Ακόμα και μετά από μισή μέρα.

Η κλανιά του κωλόχαρτου: Αν σου τύχει να κλάσεις ενώ σκουπίζεις τον κώλο σου, θα γρατζουνιστείς. Γι' αυτό αλλιώς λέγεται και γρατζουνοκώλα.

Η εκδικητική κλανιά: Είναι αυτή που έχεις καταφέρει να αποφύγεις, αλλά μετά σου 'ρχεται ένα φτέρνισμα και μαζί του φεύγει κι αυτή. Σαν να έχει βάλει όλο τον οργανισμό σου να συνωμοτήσει εναντίον σου.

Η κλανιά Sonic Boom: Είναι η κλανιά που έχει τους περισσότερους πιστούς. Όσοι την έχουν αμολήσει θα σου πουν οτι είναι πιο μεγάλη από τη Μεγαλύτερη κλανιά του κόσμου, ότι μπορεί να κουνήσει το σπίτι και να σπάσει τα παράθυρα. Βέβαια αν υπήρχε κλανιά που να μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά, τότε όταν την αμολούσες θα έμπαινες σε περιστροφή γύρω από τον εαυτό σου ή θα ανατιναζόταν ο κώλος σου. Άρα μάλλον οι μαγικές ικανότητες αυτής της κλανιάς είναι προϊόν φαντασίας που θα μπορούσε όμως να συμβεί σε anime (ωραία ιδέα για filler στο One Piece).

Η υγρή κλανιά: Δυστυχώς η υγρή κλανιά υπάρχει. Ουσιαστικά είναι κλανοτσιρλιό και όχι απλή κλανιά, αλλά τιμής ένεκεν μπαίνει στη λίστα με τις κλανιές γιατί βαριέμαι να φτιάξω λίστα με κλανοτσιρλιά.

Η κλανιά κεκές: Είναι η κλανιά που δεν ξέρει πώς να βγει ή έχει χάσει το δρόμο, και γι' αυτό ακούγεται σα να κεκεδίζει. Ο ήχος της μπορεί να περιγραφεί καλύτερα έτσι: πτ-πτ-πτ-πτ-πτ-πτ-ποπ-ποπ-ποπ-ποπ-ΠΑΟΥ! Είναι μια κλανιά που αναγκάζεται να βγει και δείχνει ότι δε βγαίνει με τη θέλησή της, μια κλανιά τραβάτε-με-κι-ας-κλαίω.

Η κλανιά "ευτυχώς που είμαι μόνος μου": Όλοι την ξέρουμε αυτή τη βρώμικη κλανιά. Με το που την αμολάς σκέφτεσαι "ευτυχώς που είμαι μόνος μου" και μετά καταρρίπτεις το ρεκόρ του Usain Bolt για να βγεις έξω από το δωμάτιο.

H κλανιά του ύπνου: Είναι η κλανιά που δεν έχουμε ακούσει ποτέ, όμως όλοι ξέρουμε ότι υπάρχει. Είναι αυτή που όταν είμασταν παιδιά σηκωνόμασταν το πρωί και ακούγαμε τη μάνα μας να μας λέει "όλο το βράδυ έκλανες". Εμείς δεν ξέραμε τίποτα, αλλά σκεφτόμασταν ότι μάλλον έτσι θα ήταν. Εκτός αν ήταν Πρωταπριλιά και μας έκανε πλάκα η μάνα μας.

Η κλανιά Α.Α.Φ.: Αθόρυβη Αλλά Φονική. Όλοι την ξέρουμε. Είναι αυτή που δεν ακούγετα καθόλου αλλά κάνει τον κώλο μας να καίγεται. Τέτοιες κλανιές έρχονται όταν μας πονάει η κοιλιά από τα φασόλια και ξαπλώνουμε μπρούμυτα με την κοιλιά πάνω στα γόνατα, ενώ θα θέλαμε πολύ να απλωθούμε στο κρεβάτι (σαν κλασικοί ελληνάρες) αλλά όσες φορές το προσπαθούμε η κοιλιά μας μας λέει "σήμερα δεν έχει άπλα μαλάκα".

Η κλανιά ανακούφιση: Άλλη μια πολύ γνωστή και συνηθισμένη κλανιά. Όλοι την περιμένουμε σαν τον πρίγκιπα του παραμυθιού όταν έχουμε φάει φασόλια και η κοιλιά μας γουργουρίζει. Όταν τελικά έρχεται, αναφωνούμε με ανακούφιση "αααααχ" ή "ουφφφφφφ" και παίρνουμε μια βαθιά ανάσα, με αποτέλεσμα όλη η μυρωδιά της να βρει στοργική φωλιά στα ρουθούνια μας.

Η κλανιά πυροβολικό: Από τις πιο δυνατές και βαριές. Κρατάει πολύ ώρα και αποτελείται από ένα συνεχόμενο τρρρρρρ, σαν να χτυπάει το αμερικάνικο πυροβολικό γερμανικές βάσεις στη Νορμανδία. Θα μπορούσε να ηχογραφηθεί και ο ήχος της να χρησιμοποιηθεί σαν drum beat σε black metal κομμάτι.

Και τέλος...

Η κλανιά του φαντάρου: Είναι πάντα εκεί. Δε φεύγει ποτέ. Κοσμεί το θάλαμο με την παρουσία της και την οσμή της. Μιας και η ποσότητα οσπρίων που τρώει ο φαντάρος στο στρατό είναι μεγαλύτερη από το βάρος της γης, η κλανιά μέσα στο θάλαμο είναι κάτι μόνιμο, κάτι αναπόσπαστο, σάρκα από τη σάρκα του στρατοπέδου. Ο φαντάρος μαθαίνει να συνηθίζει την οσμή της, και όταν τελικά απολύεται και βγαίνει από το στρατόπεδο, κάνει κάμποσο καιρό να προσαρμοστεί σε ένα κόσμο χωρίς τη θρυλική βρώμα της...

Original is not better

Ξέρετε τι μου τη δίνει περισσότερο από ένα κουτί μαύρα σοκολατάκια και ένα δίσκο του Καρβέλα; Το κόλλημα μερικών σε οτιδήποτε τους θυμίζει τα παλιά, όσο κι αν αυτό φωνάζει από χιλιόμετρα ότι ξεχειλίζει πατόκορφα από σάπια λιωμένα σκατά ψόφιου αρουραίου. Για παράδιεγμα, θα βρεις άτομα να σου λένε πόσο γαμούσε το Blue των Eiffel 65, ότι το ακούνε ακόμα και ότι χέζει από το ύψος του Έβερεστ πάνω σε όλα τα σημερινά pop-dance-bubblegum κομμάτια. Άσχετα αν στην πραγματικότητα είναι το ίδιο σαβουρονταπαντούπικο ξέρασμα κουκουβάγιας με τα σημερινά pop-dance "τραγούδια", αυτοί επιμένουν να σου λένε ότι είναι η 5η συμφωνία του Μπετόβεν. Σου αρέσει επειδή σου βγάζει νοσταλγία 90s και θυμάσαι ότι κι εσύ κάποτε το είχες ringtone στο κινητό σου που είχε σα μεγαλύτερη τεχνολογική εξέλιξη το ενεργό πορτάκι ασφαλείας. Δεν το ακούς ούτε για τον εξεζητημένο στίχο του (νταμπαντί νταμπαντά μπανταμπαντί νταμπαντά, σίγουρα κανένας στο μέλλον δε θα σκεφτεί τέτοιο πολυποίκιλο στίχο), ούτε για τη μουσική του ευφράδιεα. Το ακούς επειδή σου θυμίζει τις παλιές καλές για σένα εποχές. Μην παίζεις όμως με τη νοημοσύνη μου λέγοντας ότι "είναι καλό αφού είναι παλιό".

Αν ότι ήταν παλιό ήταν και καλύτερο, τότε αυτό

θα ήταν καλύτερο από αυτό

και αυτό

καλύτερο από αυτό
                                                                               

Ε μαλακοκάβληδες;

Ετοιμαστείτε τώρα να βουτήξετε για άλλη μια φορά στην απέραντη θάλασσα του πόσο δίκιο έχω, και δε θα βγείτε αν δεν έχει βραχεί ολόκληρη η τελευταία σας πουτσότριχα.

6 sequels/νεότερες εκδόσεις που γάμησαν, ξέσκισαν και χοροπήδησαν στο μουνί της μάνας των original.

1. Teenage Mutant Ninja Turtles II: Back from the Sewers

Το παιχνίδι με το οποίο κάθε παιδί στα 90s μπορεί να πει με περηφάνεια ότι κάηκε παίζοντας, εκτός από τα χελωνονιτζάκια που καβαλούσαν skateboard, ξεγλιστρούσαν από κοτρόνες που πέφτανε πάνω τους στους υπονόμους, σκαρφάλωναν στον αέρα και σπάζανε τα κεφάλια αιμοβόρων στρατιωτών σε 2-player mode, είχε και prequel. Ποιο ήταν το prequel; Ένα παχύρρευστο κομμάτι τσίρλας που η Konami μοίρασε απλόχερα στα κακόμοιρα παιδιά το 1989, για ΝES, Atari ST και MS-DOS.

Πρώτον, δε θα ακούσεις πουθενά το τραγούδι από τα χελωνονιντζάκια. Δεύτερον, δε θα δεις πουθενά τον Baxter Stockman, τον Rat King ή τον Krang. Και τρίτον, τα χελωνονιντζάκια δεν μπορούν να κολυμπήσουν. ΕΙΝΑΙ ΧΕΛΩΝΕΣ ΚΑΙ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΟΛΥΜΠΗΣΟΥΝ. Mπράβο Konami! Για άλλη μια φορά έβαλες τη διάρροιά σου σε συσκευή παιχνιδιού και της έδωσες ό,τι όνομα ήθελες εσύ. Απορώ πώς γίνεται να βγάζεις τόσα σκατά συνέχεια επί τόσα χρόνια. Και το Καμπ Νου να είχες για κώλο, κάποτε θα είχε αδειάσει.

2. Ο Νονός

Για πάρα πολλούς η καλύτερη ταινία όλων των εποχών. Αλλά και η καλύτερη ταινία όλων των εποχών να μην είναι, μπορώ με ευκολία να πω ότι είναι μερικά εκατομμυριάκις εκατομμύρια καλύτερη από το βιβλίο. Θα μου πείτε, έχεις διαβάσει το βιβλίο; ΟΧΙ. Τότε πώς το λες αυτό με τόση σιγουριά, σας ακούω να λέτε όσο εγώ κάνω αέρα στον πούτσο μου με τα μεγέθους βεντάλιας αρχίδια μου. Θα σας πω αμέσως πώς το λέω, μικροί κα αφελείς βιβλιολάγνοι και μη αναγνώστες μου. Η ταινία έχει διάρκεια 175 λεπτά, και το βιβλίο έχει 446 σελίδες. Εδώ μαθαίνω ότι η ταινία έχει ακριβώς 50 σκηνές, δηλαδή κατά μέσο όρο μια σκηνή κρατάει 3,5 λεπτά. Αν κάθε διάλογος στις σκηνές υποθετικά έπιανε 1 σελίδα στο βιβλίο, το βιβλίο θα έπρεπε να έχει 175 σελίδες αντί για 446. Στο ίδιο λινκ μαθαίνω ότι ολόκληρο το script της ταινίας ήταν 163 σελίδες, δηλαδή ο Κόπολα κατάφερε να βάλει όλο το νόημα του βιβλίου του Puzo γεμίζοντας 283 λιγότερες σελίδες από ότι ο Puzo, να δείξει σε 3 ώρες αυτό που αν διαβάζαμε το βιβλίο θα κάναμε το λιγότερο ένα μήνα, να φτιάξει την καλύτερη ταινία όλων των εποχών και να του μείνουν και 12 σελίδες άδειες. Γι' αυτό το βιβλίο τρώει τη σκόνη της ταινίας όπως ο Σουμάχερ έτρωγε τη σκόνη του Σένα στην Ίμολα λίγο πριν το crash. Puzo, ρούφα τον πούτσο του Coppola. Και επειδή έχεις συνηθίσει να τον ρουφάς τόσα χρόνια, ρούφα και τον δικό μου για αλλαγή. Και κάνε και γαργάρες με τα χοντράδια μέχρι το λαιμό.

3. The Man Who Sold the World

 Original

Διασκευή

Η εκτέλεση των Nirvana είναι για την εκτέλεση του David Bowie ότι είναι η Coca Cola για την Pepsi ή η Lancia Integrale για τη Lancia Ypsilon. Απλά ανώτερη. Συγγνώμη David, αλλά όταν ο Kurt Cobain παίρνει δικό σου τραγούδι και το ανεβάζει επίπεδο, εσύ το μόνο που μπορείς και πρέπει να κάνεις είναι να κοιτάς από χαμηλά με δέος. Μη τσαντίζεσαι λοιπόν όταν όλοι όταν ακούνε τη δική σου εκτέλεση σε ρωτάνε πότε έκανες cover κομμάτι των Nirvana.

4. Saints Row 2

Το Saints Row 2 ήταν το πρώτο παιχνίδι αυτής της σειράς που έκανε το μπαμ. Το Saints Row (σκέτο) ήταν απλά ένα μέτριο παιχνίδι που βγήκε μόνο για τον σκουπιδοτενεκέ της Microsoft που λέγεται Xbox. Αντίθετα το 2 ήταν αρκετά ως πολύ καλό ώστε να βγει και σε PS3. Για όλους εμάς τους μπαρουτοκαπνισμένους gamers, το 2 είναι το πρώτο σοβαρό Saints Row παιχνίδι.

5. Scarface

Όοοοχι, το Scarface δεν είχε βγει ποτέ σε βιβλίο. Είχε βγει όμως ξανά σε ταινία, το 1931, βασισμένη σε κάποιο ομώνυμο βιβλίο βασισμένο στο Birth of a Nation. H ταινία έχει πρωταγωνιστές κάποιον Paul Muni και κάποιον George Raft. Δηλαδή, ένα μουνί κι ένας ράφτης. Καλύτερος ο Σημαδεμένος του 1983 που είχε τον Αλ Πατσίνο, πολλά μουνιά και κανένα ράφτη. Δεν το συζητώ.

6. Deep Cover '98

Original
Διασκευή
Μπορεί το αυθεντικό να είχε τον Dr. Dre στην εποχή που ό,τι έβγαζε γινόταν πλατινένιο και τον Snoop Dogg στα καλά του, αλλά η διασκευή είχε BIG PUN. Και αυτό τα σβήνει όλα. Όταν τον ακούς να λέει χωρίς αναπνοή "dead in the middle of little Italy, little did we know that we riddled some middle man who didn't do diddily" γράφεις αμέσως στους όρχεις σου όποια θεότητα κι αν πιστεύεις και ανακηρύσσεις θεό σου τον χοντρό Πορτορικανό. Και πέρα από αυτό, το beat έχει παραμείνει ίδιο, μιας και τότε ήταν η εποχή που η λέξη remix σήμαινε κάτι καλύτερο από το original και όχι 5 ατάλαντοι φίλοι του παραγωγού να παίζουν ο ένας το πουλί του άλλου με ακόμα περισσότερο ντάπα ντούπα που κάνει το original να ακούγεται Μελωδία της Ευτυχίας. Τότε remix σήμαινε ίδιο beat, καλύτεροι στίχοι. Και αυτό ακριβώς είναι το Deep Cover '98.

 7. Μαλακία

Η μαλακία στα 90s έμοιαζε περισσότερο με δοκιμασία επιβίωσης του Ροβινσώνα Κρούσου στη Νέα Ελβετία παρά με αυνανισμό. Καταρχήν, για να τον παίξεις τότε, έπρεπε να ανοίξεις την τηλεόραση, μιας και το ίντερνετ ήταν προνόμιο μόνο των επαγγελματιών προγραμματιστών και των λίγων nerds. Τώρα τραβάς μαλακία ότι ώρα θέλεις, τότε υπήρχαν συγκεκριμένες ώρες μιας και τις περισσότερες η τηλεόραση ήταν γεμάτη μπάζα και η ποσότητα καλών μουνιών ήταν λιγότερη από την ποσότητα νερού στην έρημο Καλαχάρι. Και οι πρώτες μας (τραυματικές συνήθως) εμπειρίες προσπάθειας αυνανισμού ήταν με την Κωνσταντίνα Μιχαήλ και τη Μαρία Τζομπανάκη. Α ναι, και με τη Γιολάντα Διαμαντή όταν έλεγε τα νούμερα του τζόκερ. Γι' αυτό οι σημερινοί νέοπες να μη μιλάνε πολύ, γιατί έχουν ό,τι ώρα θέλουν στο πιάτο τους από Νικολέτα Ράλλη μέχρι Shakira κι από Δούκισσα Νομικού μέχρι Carmen Electra, και μάλιστα σε 720 pixels. Σεβαστείτε τους κόπους που περάσαμε εμείς στα 13 μας για να γίνουμε άντρες, και μην ξεχνάτε ποτέ: ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΜΑΛΑΚΑ.