Μη-πολιτικές συμβουλές προς όλες τις μεριές

Αυτό το άρθρο δεν είναι άρθρο. Το προόριζα να είναι το κλείσιμο κάποιου άλλου άρθρου, αλλά τελικά μου βγήκε πολύ μεγάλο για αποφώνηση, οπότε το βλέπετε τώρα εδώ. Πριν μου γεμίσετε τη μούρη με σκατά πασπαλισμένα με τους εμετούς σας, να σας διευκρινίσω ότι δεν ανήκω σε κανένα κόμμα ή παράταξη, οπότε οι συμβουλές που θα δώσω δε θα είναι ιδεολογικές (δε θα μπορούσανε να είναι, για ποιον με περάσατε;). Πάρτε τις απλά σαν μια γνώμη ενός απλού κυρίαρχου του σύμπαντος για όλα αυτά που του χαλάνε την αισθητική στις πολιτικές παρατάξεις.

Φίλε αναρχικέ/αριστερέ/τζιβοαυτόνομε. Δεν έχεις το μονοπώλιο στην εξέγερση. Δε σηκώθηκες κάποτε από τον ύπνο και είδες από πάνω σου το Θεό (ή τον Τρότσκι) να σου λέει "εσύ είσαι ο εκλεκτός που θα ρίξει το σύστημα". Ναι, το ξέρω, η δικιά σου παράταξη είναι η μόνη που συγκρούεται με τους μπάτσους και τρώει τα χημικά όταν όλοι οι άλλοι υποχωρούν σαν τις κότες (το ότι αυτοί δεν είναι 20 χρονών σε αντίθεση με σένα και μπορεί να έχουν και παιδιά και την πιθανότητα να πεθάνουν από καρδιά λόγω των χημικών δεν την βλέπουν σα χαβαλέ όπως εσύ, δεν το σκέφτηκες, αλλά πάμε παρακάτω), και τέλος πάντων, ναι, όταν the shit goes wild εσύ και ο δικός σου χώρος είστε οι πιο γαμάτοι, τα ξέρουμε αυτά. Αυτό όμως δε σε κάνει να το παίζεις προφέσορας της μαλακίας και να αμφισβητείς με την επιδεικτική σου ειρωνεία ότι κι αν σου πει ο άλλος. Δε γίνεται όλοι εμείς να είμαστε μικροαστοί και εσύ να είσαι ο επαναστάτης. Αν είναι έτσι, παραδέξου ότι εσύ όλα αυτά τα χρόνια που είχες τον πρώτο λόγο στην επανάσταση τα έκανες μούτι, το σύστημα είναι ακόμα στη θέση του και γαμάει και εσένα και εμένα, οπότε και λίγη συνεργασία με εμάς τους "μικροαστούς" δε θα έβλαπτε το φουσκωμένο πιο πολύ κι από μπαλόνι ηλίου εγώ σου. Πάρ' το σα φιλική συμβουλή από κάποιον που μέχρι πριν λίγα χρόνια είχε κάνει τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια μοναδική του κατοικία.

Φίλε Κνίτη. Έρχομαι σε σένα γιατί είσαι ακριβώς μετά τον τζιβοαυτόνομο στη σειρά προτεραιότητας. Δε φταίνε για όλα τα ναρκωτικά. Συμφωνώ μαζί σου ότι όποιος παίρνει ναρκωτικά, ή, άντε για να σου κάνω το χατίρι, ακόμα και χόρτο, είναι μαλάκας, αλλά εσύ έχεις αναγάγει τα ναρκωτικά στον κύριο λόγο της μη κινητοποίησης της νεολαίας. Στην Ελλάδα οι εξαρτημένοι από τα ναρκωτικά είναι το 3% του πληθυσμού (το χαμηλότερο στην Ευρώπη). Στους νέους έστω ότι είναι το διπλάσιο. Οπότε τα ναρκωτικά το πολύ να φταίνε για το ότι δεν εξεγείρεται το 6% της νεολαίας. Για το άλλο 94% τι λες; Από το να κάνεις λοιπόν το ένα μετά το άλλο φεστιβάλ κατά των ναρκωτικών με καλεσμένο το Θανάση Παπακωνσταντίνου, και να συμφωνείτε όλοι μεταξύ σας ότι για τη μη κινητικότητα των νέων φταίνε τα τριπάκια, κάνε σαν ΚΝΕ την αυτοκριτική σου, σκέψου τι έκανες εσύ λάθος και δεν έγινε η νεολαία μας η νέα γενιά του Πολυτεχνείου, και δοκίμασε κι εσύ πού και πού κανένα τριπάκι. Κι επειδή ήδη με βρίζεις, σου λέω ότι εγώ δεν έχω δοκιμάσει. Συνέχισε το βρίσιμο τώρα. Α, και ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ! Κομμουνιστές θα ήσασταν αν παίρνατε κεφάλια αμερικάνων commando με sniper κρυμμένοι πίσω από δέντρα μπαμπού στο Βιετνάμ. Αν κάθεστε τρεις ώρες έξω από ένα μπεζ κτίριο ανεμίζοντας κόκκινες σημαίες και τραγουδώντας Νταλάρα σε λούπα, λέγεστε τσιμπούρια, όχι κομμουνιστές. Είμαι σίγουρος ότι ο Σαμαράς Τσίπρας με το που σας ακούει να τραγουδάτε τη Φάμπρικα και την Τσιμινιέρα, σκέφτεται μέσα από τη Βουλή να παραιτηθεί και να σας δώσει τη διακυβέρνηση της χώρας.

Φίλε ΔΑΠίτη/νεοφιλελέ γιάπη/έμπορε κολλαγόνου. Δεν είσαι απαλλαγμένος από ιδεολογίες όπως νομίζεις. Το να θεοποιείς το Blackberry και τα Starbuck's έχει μικρή διαφορά από το να θεοποείς το Στάλιν, το Χίτλερ ή τη Ντόρα τη μικρή εξερευνήτρια. Έχεις κι εσύ μια γαμημένη ιδεολογία όπως όλοι αυτοί που χλευάζεις. Η δικιά σου ιδεολογία λέγεται καπιταλισμός. Βλαχοκαγκούρικος καπιταλισμός στη δικιά σου περίπτωση. Οπότε μη νομίζεις ότι είσαι απαλλαγμένος από στενοκεφαλιά, ξύλινη γλώσσα και όλα τα άλλα που συνοδεύουν τους ιδεολόγους. Βλέπεις τα πράγματα με μπλε γυαλιά (Benetton κατά προτίμηση), όπως ο ανάρχας τα βλέπει με μαυροκόκκινα, ο κομμούνας με κόκκινα, ο εθνίκας με μπλε αλλά διαφορετικά από τα δικά σου (αυτουνού δεν είναι Benetton) και πάει λέγοντας. Οπότε αν στο σενάριο επιστημονικής φαντασίας που μόλις σκέφτηκα, βρεθείς ανάμεσα σε ένα τζιβάτο κι ένα σκίνχεντ κι αντί να πλακωθούν μεταξύ τους αρχίσουν να σου μιλάνε (και γαμώ τα sci-fi) μην τους το παίζεις ελεύθερη σκέψη και πας να τους ταπώσεις με επιχειρήματα του τύπου "εγώ δε σκότωσα κανέναν" λες και οι άλλοι είναι αιμοσταγείς δολοφόνοι λόγω της ιδεολογίας τους (μαλάκες ναι, δολοφόνοι σε καμία περίπτωση, εκτός αν είναι στην Αμερική), γιατί κι εσύ, όσο κι αν δεν το θες και λες ότι μπήκες στη ΔΑΠ μόνο για τα πάρτι και τις γκόμενες, έχεις τη δική σου γαμημένη ιδεολογία, που όπως όλες οι άλλες ιδεολογίες είναι ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ. Κι επίσης, ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ Ο WILL SMITH. Δε σώζεις τη χώρα από φρικιά και φασίστες, όπως νομίζεις, ούτε κάνεις ιερό αγώνα για την ανάπτυξη. Υπηρετείς ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα, που για να κρατηθεί στην εξουσία θα συμμαχήσει και με τον Μagneto, οπότε η κωλοτούμπα που θα κάνεις θα διδάσκεται τα επόμενα χρόνια στη ρυθμική γυμναστική. Γι' αυτό άσε τις πολλές φανφάρες, μη μας κάνεις τον καλό γιατί μας ξενερώνεις. Αλλιώς σε θέλουμε, φίλε ΔΑΠίτη. Θέλουμε να μας λες κάθε μέρα ότι μας γαμάς χωρίς καπότα, ότι με το Μνημόνιο εμείς τρώμε το γουρουνοψώλι κι εσύ θα βρεις τζάμπα γκόμενες, και ότι ο Σαμαράς Μητσοτάκης για τα επόμενα 50 χρόνια θα αμολάει την τσαπού του μέσα στα στόματά μας και θα μας τα γεμίζει με μπατιρόχυσα. Δε θέλουμε να μας λες ότι έρχεται η ανάπτυξη, ότι ο Κούλης είναι ο ηγέτης που θα σώσει τη χώρα και άλλα τέτοια. Θέλουμε ΔΑΠίτη villain!

Φίλε Συριζαίε. Μη διαβάσεις την παράγραφο "φίλε αναρχικέ/αριστερέ/τζιβοαυτόνομε". Δεν είναι για σένα. Για σένα φίλε Συριζαίε έχω άλλα. Παραδέξου ότι έφαγες φόλα. Παραδέξου ότι ο ηγέτης που θα έφερνε την επανάσταση και τη φρουτοπία στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τον πλανήτη, το γαλαξία και το multiverse, σου πούλησε χειρότερο φούμαρο κι από γκόμενα που σου λέει ότι σε διάλεξε για την εμφάνισή σου. Δεν τον ανάγκασε κανένας Σόιμπλε να το κάνει. Αυτός βάλθηκε να κυβερνήσει, και όπως είναι λογικό προτίμησε να φάει αυτός όσα προλάβει παρά να τα δώσει στο μαλάκα ψηφοφόρο του. Και παραδέξου ότι είσαι μνημονιακός! Διότι ψήφισες ΣΥΡΙΖΑ και μετά την κωλοτούμπα, και θα το ξανακάνεις (μη φωνάζεις, το ξέρεις ότι θα το ξανακάνεις). Και όχι, το δημοψήφισμα δεν ήταν "απαραίτητο". Γιατί όταν ξέρεις από πριν ότι η λύση που θα ακολουθήσεις εξαρτάται από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος λιγότερο από όσο εξαρτάται η υπερθέρμανση του πλανήτη από τη φαγούρα στ' αρχίδια σου, απλά ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ.

Και τέλος, φίλε φασίστα/εθνίκι/χρυσαυγίτη. Δεν κλέβει ο ξένος τη δουλειά του Έλληνα. Δεν αποφάσισαν ξαφνικά οι Πακιστανοί να κάνουν αγώνα δρόμου από το Λαχούρ για το ποιος θα προλάβει πρώτος το Bάγγο το σιδερά και θα του κλέψει τη δουλειά. Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΜΠΕΛΗΣ. Και δε σου λέω να πεις σε έναν Έλληνα ότι θα καθαρίζει τζάμια, θα πουλάει CD ή θα κάνει τατουάζ που κρατάνε 5 λεπτά σε γκόμενες στην παραλία, σχεδόν τζάμπα, πες του μόνο ότι θα οργώνει χωράφια ή θα σκαρφαλώνει σκαλωσιές, και αν δεν σου φέρει το κάδρο του παππού στο κεφάλι, γράψε μου στα σχόλια. Και ούτε φυσικά οι μετανάστες ονειρεύτηκαν ότι μετά από δυο ΝΑΤΟικές μπόμπες στο σπίτι τους, και κάποιες χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα δρόμο, θα έφταναν στον επίγειο παράδεισο που λέγεται Ελλάδα για να καταλήξουν να κάνουν αυτές τις δουλειές. Κάποιοι τους εκμεταλλεύτηκαν. Και μάντεψε σε ποια εθνικότητα ανήκουν αυτοί. Και επίσης, οι ιδέες σου δεν έγιναν κυρίαρχες στο σύμπαν όχι επειδή τις πολέμησαν οι Εβραίοι, αλλά επειδή απλά ήταν για τον πούτσο. Τις δοκιμάσαμε, οδήγησαν σε έναν πόλεμο με κάπου 70 εκατομμύρια θύματα, και τις αφήσαμε πίσω.

Αυτό ήταν. Αισθανθείτε ελεύθεροι, σε όποια πολιτική παράταξη κι αν ανήκετε ή δεν ανήκετε, να με περιλούσετε με τη βενζίνη των μπινελικίων σας στα σχόλια, τα οποία θα αγνοήσω επιδεικτικά. Πάω να πνιγώ στις μύξες μου την ίδια ώρα που θα αυτοευνουχίζομαι με ξυραφάκια Wilkinson's Sword και θα παίζω Arkanoid με το κρανίο ενός νεογέννητου μωρού.

Το άρθρο ήταν μια ευγενική προσφορά των ξυραφακίων Wilkinson's Sword. Κόψτε τον πούτσο σας με συνέπεια, φροντίδα και χάρη. Τα ξυραφάκια Wilkinson's Sword σας εγγυώνται ότι δε θα πέσει κάτω ούτε μια πουτσότριχα.

Γιατί θα προτιμούσα να κάνω γαργάρες με κυάνιο από το να ξαναδώ το Man of Steel

Aυτό το άρθρο γράφτηκε Ιούλιο του 2013. Ναι, έγραφα και το καλοκαίρι. Αν έχετε δει την ταινία, ετοιμαστείτε να αναφωνήσετε πόσο δίκιο έχω. Αν δεν την έχετε δει, φθονώ την ευτυχία σας.

Πριν πάω στο σινεμά να δολοφονήσω με τόσο επώδυνο τρόπο 142 λεπτά από τη ζωή μου, ήξερα ότι ο Christopher Nolan και ο Zack Snyder θα μου προσέφεραν απλόχερα ένα μίγμα από διάρροια κουναβιού πασαλειμμένη με αίμα νεκρής κατσίκας που της πριόνισαν τα έντερα πριν την πνίξουν στον εμετό ενός νεογέννητου μωρού που το τάισαν σπανακόρυζο μια Τσικνοπέμπτη. Τα σημάδια φαίνονταν από τις περιλήψεις τις ταινίας. Ο Superman γίνεται από εξωγήινος υπερήρωας, ένας άνθρωπος με αδυναμίες, παιδική και εφηβική ζωή και ρεαλιστικά συναισθήματα. Καλοκαιρινό blockbuster, Nolan, ρεαλισμός... χμμμ. τι μου θυμίζει; Α, ναι, Batman! Μαλάκα με αυτή την περιγραφή δε χρειαζόταν καν να δω την ταινία. Έκανα όμως το μοιραίο λάθος και τώρα σας παραθέτω τους λόγους που το μετάνιωσα.

Ο πρώτος λόγος είναι οι ηθοποιοί. Το 1978 η Warner πλήρωσε 3,7 εκατομμύρια δολάρια τον Marlon Brando για να παίξει τον Jor-El, που σώζει τον Superman από τον κρυπτονίτη και ο ρόλος του κρατάει ακριβώς 15 λεπτά. Ο Brando το έκανε, και απλά ΑΠΟΓΕΙΩΣΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ. Ναι, τα 15 λεπτά που έπαιξε έκαναν την ταινία ακόμα καλύτερη, και απέφεραν και κέρδη στη Warner γιατί τότε ο κόσμος μπορούσε να πουλήσει σε σκλαβοπάζαρο τη μάνα του μόνο για να δει το Marlon Brando να παίζει στον κινηματογράφο. Στο Man of Steel ποιος λέτε να έπαιξε τον Jor-El; Αυτός:

Ο φίλος μας ο Russell πήρε πολύ σοβαρά το ρόλο του και για όλη την ώρα που παίζει τον Jor-El, προσπαθεί να βρει πια βρεττανική προφορά πρέπει να χρησιμοποιήσει. Και μάλιστα ο ρόλος του Jor-El στο Man of Steel είναι πολύ μεγαλύτερος από ότι στο Superman, οπότε θα έπρεπε να τον φάμε στη μούρη για κάνα 45λεπτο. Στο τέλος, όλοι καταλάβαμε ότι ο Russell Crowe δεν έπαιξε ποτέ τον Jor-El. Ο Russell Crowe έπαιξε τον Russell Crowe.

Ο Kevin Costner κάνει τον Jonathan Kent, και για όση ώρα παίζει μας πείθει ότι παρακολουθούμε σαπουνόπερα. Όταν λέει αντίο στον Clark και την επόμενη στιγμή παρασύρεται από ανεμοστρόβιλο και πεθαίνει, σε μένα και σε άλλα 5-6 άτομα στο σινεμά μας ήρθε ένα νευρικό γέλιο.

Το σενάριο παίρνει άνετα ένα 10 στην κλίμακα Ρώμα για το πιο για τον πούτσο σενάριο. Σύμφωνα με το σεναριογράφο David Goyer:

"We're approaching Superman as if it weren't a comic book movie, as if it were real"

Ννναι. Θα μου πει κάποιος "μα Loki, με τον Batman πώς έγινε και έπιασε; Με το Superman γιατί να μην πιάσει;" Γιατί ο Βatman ηλίθιε ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ο Superman είναι Ε-ΞΩ-ΓΗ-Ι-ΝΟΣ. Είναι πολύ πιο δύσκολο να φτιάξεις ρεαλιστική ταινία όταν ο πρωταγωνιστής σου και κάμποσοι από τους χαρακτήρες σου είναι εξωγήινοι. Εκτός αυτού, από την αρχή της ταινίας ο Clark Kent παρουσιάζεται σαν το Βασιλάκη Καΐλα του Krypton. Το σχολικό του λεωφορείο μένει από λάστιχα και πέφτει στο ποτάμι, η βάρκα του ανατινάζεται, και όταν η οικογένεια βγαίνει για βόλτα μαζί με το μικρό Superman, τους χτυπάει ανεμοστρόβιλος. Ακόμα και στη γέννησή του ο Clark ήταν άτυχος, αφού ο πλανήτης του έσκασε από μια έκρηξη. Και σε όλες τις περιπτώσεις που ο Superman σώζει κάποιον, αυτός ο κάποιος τον κοιτάει με μια έκφραση που είναι κάτι ανάμεσα σε "WTF?" και στο βλέμμα της αγελάδας.

Το σενάριο έχει μερικά κλισέ που τα βλέπει και ο Stevie Wonder. Στη σκηνή που το λεωφορείο πέφτει στο ποτάμι, ο Superman βουτάει για να σώσει τους συμμαθητές του. Καλά μέχει εδώ. Μετά συνειδητοποιεί ότι ένας έχει μείνει ακόμα μέσα στο νερό, και ξαναμπαίνει στο νερό για να τον σώσει. Αυτός ο ένας είναι ο συμμαθητής που τον κορόιδευε όλη την ώρα μέσα στο λεωφορείο. Ναιιι! Γιατί τι Superman θα είσαι αν δεν είσαι μεγαλόκαρδος απέναντι σε όλους από αυτή την ηλικία; Σε μια άλλη σκηνή, όλοι τρέχουν για να ξεφύγουν από τον ανεμοστρόβιλο, αλλά διάβολε, οι Kent ξέχασαν το σκύλο τους μέσα στο αμάξι και πρέπει να γυρίσουν πίσω και να πεθάνουν για να τον σώσουν. Ρεαλισμός, ε;

Στο τέλος, ο General Zod είναι έτοιμος να μαγειρέψει μια ολόκληρη οικογένεια πριν τους φάει. Ξαφνικά ο Superman εμφανίζεται και με ένα απελπισμένο "Νοοοοοο" δείχνει την superκαλοσύνη του προσπαθώντας να σώσει την οικογένεια πριν ο Zod τους μπριζολοποιήσει. Μετά σπάει το λαιμό του Zod και σώζει την οικογένεια δείχνοντας σε όλους μας πόσο νοιάζεται για την ανθρώπινη ζωή, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε τους θανάτους που ο ίδιος προκάλεσε ρίχνοντας κάτω τον ένα ουρανοξύστη μετά τον άλλο πριν 2 μόλις λεπτά.

Ο Goyer χωρίς να το ξέρει κάνει το σενάριό του αστείο. Είναι ταυτόχρονα γραμμένο και παιγμένο τόσο χάλια, που εκεί που προσπαθεί να σε κάνει να αγχωθείς, να συγκινηθείς ή να καρφώσεις τα μάτια σου στη δράση, σε κάνει να γελάσεις. Βέβαια όταν το έκαναν αυτό ο Φώσκολος και ο Κούρκουλος με το "όχι άλλο κάρβουνο", το γατάκι ο Goyer ήταν αγέννητο. Sorry David, you came second.

Μετά έρχονται τα ειδικά εφέ. Πόσες φορές θα το πούμε; Τα ειδικά εφέ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΘΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΠΙΑ. Βρείτε άλλο τρόπο να γεμίσετε τα μάτια μας με το σπέρμα σας. Στο Man of Steel τα πάντα έμοιαζαν ψεύτικα. Ψεύτικο νερό, ψεύτικη φωτιά, ψεύτικος ουρανός κλπ. Όλα ήταν σα να είχαν βγει από cutscene του Xbox. Ο Νοlan και ο Snyder μας λένε "κοιτάξτε τις εκρήξεις και μη βλέπετε τον Superman που κάνει σα να έχει στουμπώσει για 2 μήνες και προσπαθεί να βγάλει τη μελιτζάνα που του έκατσε στραβά χτες βράδυ.

Η δράση ήταν τυπική κάθε ταινίας του Snyder. Υπερβολική και αχρείαστη σε πολλές σκηνές. Σα να ήθελε να βάλει από ένα μπαμ κάθε φορά που δεν το περιμένεις. Αυτό είναι καλό την πρώτη φορά, αλλά όταν σου την κοτσάρει δίπλα σε οικογενειακές βόλτες, σχολικά μαθήματα και τένις, απλά βοηθάει στο να κάνει ακόμα πιο ηχηρό το άντε γαμήσου που θα του απευθύνεις μετά την ταινία. Η ταινία έχει εκρήξεις, εξωγήινους, τέρατα και υπερήρωες, σε ένα ρεαλιστικό σύμπαν! Πείτε μου μόνο πότε να ρίξω το γιαούρτι.

Ο ίδιος ο Superman είναι μια μετριότητα και μισή. Μάλλον ούτε μισή. Από τον Christopher Reeve ως τον Brandon Routh, θα συμφωνήσω ότι ο Superman άλλαξε. Ο Christopher Reeve ήταν χωρίς αμφιβολία ο καλύτερος Superman, o Routh ήταν μέτριος προς καλούτσικος. Ο Henry Cavill στο Man of Steel είναι αυτό που λέμε "το γάμησες και ψόφησε". Οι ηθοποιοί που παίζουν το μικρό Superman στην αρχή της ταινίας καταφέρνουν να πιάσουν πολύ καλύτερα το αίσθημα της απόρριψης που είχε ο Clark Kent από τα άλλα παιδιά και την κοινωνία. Όταν έρχεται η σειρά του Cavill να κάνει το ίδιο, γίνεται μελό και αρχίζει τις γκριμάτσες που αντί να σε συγκινούν όπως είναι ο σκοπός τους, σε ρίχνουν κάτω από τα γέλια. Μαλάκα είσαι ο Superman, η σωτηρία του κόσμου κρέμεται από τα αρχίδια σου, ΔΕΙΞΕ ΟΤΙ ΤΑ ΕΧΕΙΣ! Δείξε λίγη γαμημένη ενέργεια. Το Superman παίζεις, όχι την Κοκκινοσκουφίτσα! Οδηγία προς νέους σκηνοθέτες: Θέλετε να φτιάξετε έναν συναισθηματικό υπερήρωα; Μη βάλετε ποτέ το Henry Cavill να τον παίξει.

Εκτός από το Batman, η ταινία έχει σημεία που φαίνεται ότι αντιγράφει και το Star Trek. Το 2009 o JJ Abrams κατούρησε πάνω στην υστεροφημία του Star Trek φτιάχνοντας μια mainstream ρεαλιστική σκατουλάδα που ξεκινάει δραματικά και συνεχίζει δείχνοντάς μας τη φωτεινή πλευρά. Τι; Έτσι κάνει και το Man of Steel; Στο Star Trek ο Kirk ενθαρρύνει τον Pike, όπως ακριβώς κάνει ο Kevin Costner στο Man of Steel. Μαζί με τη μικρή αναφορά στο Superman II, το Man of Steel έμοιαζε με ταινία που έχουμε ξαναδεί πολλές φορές με άλλα ονόματα.

Αν ο JJ Abrams βοήθησε λίγο σε αυτό χωρίς να το ξέρει (αφού δεν είχε κάποια σχέση με την παραγωγή της ταινίας), ο Christopher Nolan ήταν αυτός που έβαλε τη σφραγίδα του στη νερουλή αυτή εμετόσουπα. Ο Νοlan έχει το reputation του δημιουργού των σοβαρών comics. Παίρνει δηλαδή τους υπερήρωες των comics και κάνει reboot στις ιστορίες τους βάζοντας απλά δόσεις real life στο μπλέντερ. Ακόμα και όταν φτιάχνει πατάτες σαν το Dark Knight Rises, το Hollywood τον εμπιστεύεται για το επόμενο καλοκαιρινό DC/Marvel υπερηρωικό blockbuster.

Kι όμως, στο Man of Steel ο τσουλουφάκιας ήταν μόνο παραγωγός. Το ρόλο του σκηνοθέτη τον είχε ο Zack Snyder, ο δημιουργός μιας ταινιάρας όπως το Watchmen. Τo Man of Steel όμως βρωμάει νολανιά από την αρχή ως το τέλος. Η ατυχία του Snyder είναι ότι είχε να δίνει αναφορά στον Nolan για το ποιανού στυλ θα έχει κάθε pixel της ταινίας. Φανταστείτε τους διαλόγους:

Warner Studios, Hollywood, 2012
Snyder: Μήπως να το κάναμε λιγότερο μελό;
Nolan: Μα όχι, πρέπει να δείξουμε ότι ο Superman αν και εξωγήινος έχει ανθρώπινα αισθήματα.
Snyder: Εντάξει, να έχει ανθρώπινα αισθήματα, αλλά τι είπαμε ότι φτιάχνουμε, Superman ή Batman;
Νοlan: Bat...εεε...Superman.
Snyder γυρνώντας προς τον Henry Cavill: Henry, ίσιωσε λίγο το πρόσωπο και άλλαξε έκφραση σε αυτή τη σκηνή γιατί δεν ταιριάζει η κλαψογκριμάτσα την ώρα που σπρώχνεις τον ουρανοξύστη προς τα πίσω για να σώσεις τον κόσμο στο ελικόπτερο.
Νοlan: ΣΤΟΟΟΠ! Kαλά ρε ατάλαντε που νομίζεις ότι είσαι και σκηνοθέτης, ποιος σου είπε να δίνεις εντολές στους ηθοποιούς μου; Τι νομίζεις ότι είσαι ρε; Ένας σκηνοθετάκος είσαι ρε που σε πήρα από κάτι κωλοταινίες που έφτιαχνες σαν τους 300 και το Watchmen και σε έκανα άνθρωπο. Εγώ είμαι ο παραγωγός, εγώ δίνω εντολές. Άκου εκεί ο Ζαχαρίας θα μας τη βγει κιόλας! Τη δικιά σου ταινία να μην την κάνεις μελαγχολική και άνοστη σκατιέρα. Τη δικιά μου...εεε...τη δικιά μας ταινία, θα την κάνω όπως θέλω εγώ. Θα την κάνουμε δηλαδή. (γυρνάει στον Cavill) Ηenry, μείνε όπως ήσουνα, καλά το έκανες πριν.

Και όντως ο Νolan υποχρέωσε τον Snyder να κάνει ότι λέει αυτός, του επέβαλλε και τον Goyer σαν σεναριογράφο (μιας και ο Goyer έγραψε το σενάριο και για τις ταινίες του Batman που σκηνοθέτησε ο Nolan) και ο Ζάχος έμεινε να κοιτάει τα sessions χωρίς να λέει τίποτα, παρηγορούμενος από το ότι θα χεστεί στο τάλιρο από τις εισπράξεις της ταινίας, και εμένα να βγαίνω από το σινεμά ορκιζόμενος ότι όπου βρω τον Christopher Nolan θα τον δέσω από το λαιμό σε ένα δέντρο και από τα πόδια σε ένα άλλο, θα δέσω από τα αρχίδια του ανάμεσα στα δέντρα τον JJ Abrams, και αφού πρώτα κόψω με ηλεκτρικό πριόνι τα αρχίδια του Nolan μαζί με το λαιμό του Abrams, μετά να τσεκουριάσω τους κορμούς των δέντρων και να σώσω την ανθρωπότητα από την επόμενη δολοφονική απόπειρα εναντίον κάποιου αγαπημένου comic της παιδικής μας ηλικίας. Τότε θα μπορώ κι εγώ να ανακηρυχτώ Superman, αν και στην περίπτωσή μου δε χρειάζεται γιατί είναι πλεονασμός.

Σουρεαλιστικά είδη μουσικής

Baby Metal



Psychedelic Christian Synth-Folk

Extratone

Kράσαραν τα Windows; Νομίζετε!

Tuvan Throat Singing

Γελάτε μαλάκες ε; Δείτε κι αυτό:

Moγγολικί ραπ + throat singing + λαρυγγεκτομή

Μοney over cows, mothafucka!

Kαι για το τέλος:

Ανγκολέζικο queer Koduro



Mαλάκες μην το γελάτε καθόλου. Η τύπισσα είναι τρανσέξουαλ και βγαίνει crossdressed στην τηλεόραση σε μια χώρα που απαγορεύεται η ομοφυλοφιλία. Ή μάλλον σε μια χώρα που έχει ένα χατζαρομάχαιρο στη σημαία της:



Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Eminem έχει βγάλει εκατομμύρια απλά κάνοντας μαύρη μουσική σαν άσπρος. Η Titica κάνει queer μουσική στην Ανγκόλα. Ρούφα την τραβελόπουτσα Eminem!

Let the κονσολομαχία begin!

Νintendo Entertainment System vs Sega Master System

Και τα 2 βγήκαν το 1985, αλλά το Master System ήταν 2 χρόνια μπροστά σε γραφικά και σε ήχο αφού το NES είχε πρωτοκυκλοφορήσει ως Famicom στην Ιαπωνία το 1983. Κάνουν όμως τα γραφικά, ο ήχος και οι τεχνόφουσκες την καλύτερη κονσόλα; Οι γεννημένοι μετά το 2000 gamers να περάσουν με συρραπτικί τη στοματική τους κοιλότητα γιατί είναι έτοιμοι να αμολήσουν μαλακία. Η απάντηση είναι ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ. Και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από τη σύγκριση μεταξύ NES και Master System.

Αυτό που έκανε το NES την πιο διαχρονική κονσόλα στην ιστορία του gaming, φτάνοντας να πουλιέται επίσημα μέχρι το 2003, είναι τα παιχνίδια του. Στο NES πρωτοεμφανίστηκαν και πρωτοπαίχτηκαν θρυλικά franchises όπως Super Mario Bros 1, 2 και 3, Zelda, Castlevania, Ghosts 'n' Goblins, Donkey Kong, Final Fantasy, Double Dragon, Bomberman, Χελωνονιντζάκια, Ninja Gaiden, Contra, Mega Man, Kirby, Batman, Duck Hunt, Wild Gunman, Lode Runner, Adventure Island, Metal Gear, Bionic Commandos, Duck Tales, Defender, Battletoads και άλλα τόσα games που μας πήραν από τα φρουτάκια και τα μπλιμπλίκια και μας καθήλωσαν μπροστά στην τηλεόραση για όλη τη δεκαετία του '90 και (τους πιο μεγάλους) τη μισή δεκαετία του '80. Το Master System μπορεί να βγήκε μόλις 2 μέρες μετά το NES, αλλά όλοι το δοκίμασαν αφού πρώτα είχαν πάρει μια καλή γεύση του NES.

Νικητής: Nintendo Entertainment System


Super Nintendo Entertainment System vs Sega Genesis

Όταν το 1989 η Sega έβγαζε σε κυκλοφορία το Genesis, εδώ στην Ελλάδα παίζαμε ακόμα το NES και είχαμε αρχίσει να μαθαίνουμε το Master System. Οπότε το Genesis ήρθε στα σπίτια των περισσότερων γύρω στο 1993, ενώ το Super Nintendo, που είχε κυκλοφορήσει το 1991, αρχίσαμε να το παίζουμε γύρω στο 1995. Για να πω την αλήθεια, εγώ μέχρι το 1995 είχα μόνο NES και Game Boy, οπότε τότε (στα 8 μου) δοκίμασα για πρώτη φορά το Sega Genesis, παρατώντας το Nintendo.

Το Sega Genesis είχε ένα παιχνίδι που έλουζε με ζεστό σπέρμα κάθε παιχνίδι του SNES. Το παιχνίδι αυτό ήταν το Sonic the Hedgehog. Έτσι, στα μέσα των 90s, και αφού είχαμε χορτάσει μακαρονίλα με το Mario, γίναμε fanboys του σκατζόχειρα. Εδώ όμως η μάχη είναι κονσόλα vs κονσόλα και όχι παιχνίδι vs παιχνίδι, και γι' αυτό πρέπει να τα πάρουμε όλα σιγά-σιγά.

H 4η γενιά κόνσολών σηματοδοτούσε το πέρασμα από τα οχτάμπιτα στα δεκαεξάμπιτα games. Το SNES λοιπόν πήρε τα άκρως επιτυχημένα franchises του ΝΕS και τα έκανε ακόμα καλύτερα. Το SNES ήταν ακριβώς αυτό που περίμεναν οι απανταχού της γης νιντεντάκηδες. Ίδιο gameplay με καλύτερα γραφικά. Το SNES, επίσης, είχε ίσως το καλύτερο gamepad που υπήρξε ποτέ, ενώ το controller του Genesis φοβόμασταν να το ρίξουμε κάτω μήπως κρύβει μέσα καμιά βόμβα έτοιμη να σκάσει. Αλλά η πλάστιγγα δείχνει το νικητή όταν φτάνουμε στον ήχο. Το Genesis ακούγεται σαν τοστιέρα με λόξιγγα. Θα μου πεις "εσύ δεν έλεγες πιο πριν ότι ο ήχος δεν κάνει την καλύτερη κονσόλα;" Ναι, και συνεχίζω να το λέω. Αλλά όταν είσαι στο 50-50 για το ποια κονσόλα είναι καλύτερη, και η μία κονσόλα έχει τον ήχο του Genesis, ε δεν μπορείς να πας παρακάτω.

Νικητής: Super Nintendo Entertainment System (όσο κι αν ο Sonic γκαστρώνει παρθένες μήτρες)

PlayStation 1 vs Nintendo 64

Η διαφορά ήταν πάλι δύο χρόνια, αφού το Playstation είχε ντεμπουτάρει στην Ιαπωνία το 1994 και στον υπόλοιπο κόσμο το 1995, ενώ το N64 είχε κυκλοφορήσει παντού το 1996. Έτσι το N64 είχε λίγο καλύτερα γραφικά, αλλά πάλι ήταν άλλοι παράγοντες που έκαναν τη διαφορά. Οι δυο αυτές κονσόλες άλλαξαν την πορεία του gaming. Τώρα πια δεν ήταν ένα πέρασμα από τα 8-bit στα 16 ή στα 32 ή στα 64, αλλά από τις 2 διαστάσεις στις 3. Το Ν64 είχε μερικά γιγαντιαία games, όπως Super Mario 64, Mario Kart 64, Zelda: Oceania of Time και φυσικά Starcraft. Αυτό όμως που έκανε τη διαφορά και που δείχνει και το νικητή, είναι ο δίσκος. Οι κασέτες του N64 ήταν πια ακριβές, χωρούσαν λίγα παιχνίδια και είχαν αρχίσει κιόλας να φεύγουν από την αγορά με την εμφάνιση των CD (που πρώτη η Sega χρησιμοποίησε σε κονσόλα). Το PlayStation λοιπόν αντί για κασέτα είχε δίσκο. Έτσι, κατάφερε να συνδυάσει την ποιότητα με την ποσότητα. Στο PS1 μπορούσαμε να παίξουμε πολλά και καλά παιχνίδια. Το PS1 ήταν η πρώτη επαφή όλων μας με τo 3D gaming, όπως το NES ήταν η πρώτη μα επαφή με το home gaming. Παιχνίδια όπως το Gran Turismo, Metal Gear Solid, Twisted Metal, Tekken 3, Final Fantasy VII κλπ. ανέθρεψαν τη γενιά λίγο πριν και λίγο μετά την έλευση του Millennium, και έβαλαν το fanboyλίκι στα μυαλά των gamers και τη Sony για τα καλά στη μπίζνα της παιχνιδοβιομηχανίας, όταν η Nintendo έμενε πίσω.

Νικητής: PlayStation 1



Aφού λοιπόν έβγαλα τους νικητές, και αφού έβγαλα και την υποχρέωση να γλείψω τη Sony μετά το άρθρο που την έβριζα (να μην πάει και τζάμπα το εκατομμύριο που μου χαρίσανε για να τους υμνήσω), αφήνω εσάς να πείτε τη γνώμη σας για το ποια κονσόλα σας σημάδεψε ή για το πόσο πουτάνα είναι η μάνα του από πάνω commentάκια. Α, και όποιος με ρωτήσει "PS3 ή Xbox 360" θα μαχαιροκωλιαστεί για παραδειγματισμό. ΕΧΟΥΜΕ 2014 ΚΑΙ ΜΕ ΡΩΤΑΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ; Πραγματικά τι λόγος υπάρχει να συγκρίνω κονσόλες που το 80% των games τους είναι το ίδιο, την εποχή μάλιστα που τα ίδια games μπορείς να τα παίξεις στο PC και μάλιστα τζάμπα;

Τα χειρότερα κλισέ από ταινίες

Ναι, το ξέρω. Οι ταινίες έχουν την τάση να επαναλαμβάνονται, στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση και άλλα τέτοια. Αλλά είναι μερικά κλισέ που συνεχίζουν να επαναλαμβάνονται σε τόσες πολλές ταινίες, που σου 'ρχεται να δέσεις μεταλλικό αμόνι στο λαιμό του Hollywood και να το ρίξεις στη θάλασσα. Πάμε να τα πάρουμε ένα ένα.

Το στραβοπάτημα. Βλέπεις ταινία τρόμου, θρίλερ ή αστυνομική, και κάποιος τρέχει με τα πόδια για να ξεφύγει από κάποιον που τον κυνηγάει. 1,02 απόδοση το να στραβοπατήσει και να πέσει. Και πάντα στραβοπατάει αυτός που τον κυνηγάνε, ποτέ αυτός που κυνηγάει. Και επίσης πάντα, αυτό το στραβοπάτημα δεν είναι απλά ένα προσωρινό χάσιμο της ισορροπίας. Όχι φίλε. Το στραβοπάτημα σημαίνει μόνιμη πτώση. Και το χειρότερο, όταν πέφτουν, δεν ξανασηκώνονται, αλλά μπουσουλάνε σαν να τους έχουν τεμαχίσει τα πόδια.

Το αμάξι δεν ξεκινάει. Όταν υπάρχει λίγος χρόνος και κάποιος παίρνει το αυτοκίνητο, αυτό δεν ξεκινάει. Βιάζεσαι μουνόπανο ε; Σήμερα θα πάρεις λεωφορείο.

Ταινίες με αυτό το κλισέ: The Hills Have Eyes, The Human Centipede, Vacancy, Wrong Turn, House, Wolf Creek, Prawl.

360 shot. O πρωταγωνιστής είναι ακίνητος και η κάμερα περιστρέφεται γύρω του 360 μοίρες μέχρι να γυρίσει στο ίδιο σημείο, Τουλάχιστον 10 χαμένα δευτερόλεπτα που τώρα τελευταία αρχίζουν να γίνονται συνήθεια στις ταινίες του Χόλιγουντ. Σκοτώστε την πριν μεγαλώσει.

Μυστική συνομιλία. Δυο χαρακτήρες μιλάνε σιγανά μεταξύ τους για να μην τους ακούσει κάποιος τρίτος. Ευτυχώς σε ταινίες όπως το 2001: Space Odyssey και το Die Hard 4 γίνονται αντιληπτοί και τρώνε την πούτσα με το κιλό.

Χτυπάει το κουδούνι. Ο δάσκαλος είναι στη μέση του μαθήματος, ή έχει αρχίσει να παραδίδει μάθημα πριν 20 δευτερόλεπτα, και ξαφνικά το κουδούνι χτυπάει για διάλειμμα.
Αν οι δάσκαλοι στα αμερικάνικα σχολεία είναι τόσο ανοργάνωτοι, εδώ σε μας έπρεπε να μπαίνουν για μάθημα την ώρα του διαλείμματος και να βγαίνουν έξω μετά από πέντε λεπτά έχοντας μπερδέψει τα κουδούνια.

Παρωδίες του Matrix. Το 1999, το Matrix ήταν η πρώτη ταινία που είχε το bullet time, όπου βλέπουμε σε slow motion μια σφαίρα να κινείται στην οθόνη μέχρι να φτάσει στο στόχο της. Αυτό από μόνο του γάμησε βουβωνικές χώρες μωρών, αλλά όταν άρχισαν όλες οι ταινίες να το χρησιμοποιούν, έχασε τη μοναδικότητά του και όπως καταλαβαίνετε κατάντησε να είναι πιο κοινότυπο από μπριζολάκι στο στομάχι του Λιάγκα. Όλοι μετά το Matrix νόμιζαν ότι γίνονται αστείοι με το να το αντιγράφουν. Το bullet time ήξεραν να το κάνουν γαμάτο μόνο οι δημιουργοί του Matrix, και μόνο από αυτούς θέλουμε να το βλέπουμε.

Ταινίες με αυτό το κλισέ: Scary Movie, Shrek, I Robot, Superman Returns, Wanted, Bad Boys II, X Men Origins: Wolverine, Charlie's Angels Full Throttle, Resident Evil Apocalypse, Swordfish.... βασικά όλες οι επικές από το '99 και μετά.

Ψεύτικη προειδοποίηση. Είσαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ή ένα σκοτεινό στενό και σου 'χει φτάσει το σκατό στην πατούσα, όταν ξαφνικά σε πιάνει κάποιος από πίσω. Και εκεί που όλοι περιμένουν να είναι ο δολοφόνος που θα σου κόψει το λαιμό με αλυσοπρίονο, γυρνάς και βλέπεις ένα φίλο σου! Γιατί όλοι οι καλοί φίλοι αυτό κάνουν όταν βλέπουν κάποιο δικό τους. Πάνε από πίσω του και του πιάνουν τον ώμο.

Ταινίες με αυτό το κλισέ: Alien, Friday the 13th II, Halloween II

Οθόνη που μαυρίζει. Έχετε παρατηρήσει ότι σε κάθε trailler ταινίας, οι σκηνές χωρίζονται μεταξύ τους από μια οθόνη που μαυρίζει; Πχ: Paramount Pictures presents... μαύρο... A paramount pictures movie ... μαύρο ... sτarring ... μαύρο ... ονόματα ηθοποιών ... μαύρο ... πρώτη σκηνή trailer ... μαύρο ... κλπ κλπ κλπ. Το πόσο κουράζει αυτό θα το καταλάβετε αν ποτέ μπείτε στο σινεμά την ώρα που παίζει το trailer και προσπαθήσετε να βρείτε θέση. Κάντε ένα βήμα μπροστά, και μετά θα σταματήσετε επειδή θα έχει μαυρίσει η οθόνη και δε θα βλέπετε πού πάτε. Ακόμα ένα βήμα μπροστά, στοπ. Ακόμα ένα βήμα μπροστά, στοπ, μέχρι να τελειώσει το trailer και να ξεκινήσει η ταινία, που όμως το πιο πιθανό είναι να ξεκινήσει με μια μαύρη οθόνη. Την επόμενη φορά που θα δείτε trailer μετρήστε τις φορές που μαύρισε η οθόνη. Είναι το πιο συχνό κλισέ που όμως περνάει απαρατήρητο.

Ταινίες με αυτό το κλισέ: Όλες, ή τουλάχιστον όσες έχουν trailer

Ο χαζός κακός. Το νούμερο 1 των χειρότερων κλισέ. Η χειρότερη μπαρούφα. Συμβαίνει σε όλες τις ταινίες δράσης. Το σενάριο πάει κάπως έτσι: Ο κακός έχει απέναντί του τον καλό πρωταγωνιστή και κρατάει όπλο. Τον έχει εκεί που θέλει, μπορεί να του τινάξει τα μυαλά στον αέρα με ένα κούνημα του δάχτυλου, αλλά τι κάνει; Τι κάνει φίλε; ΤΟΥ ΜΙΛΑΕΙ! Οι ταινίες του James Bond έσπειραν αυτό τον καρκίνο και τον έκαναν παράδοση. Είσαι ο απόλυτος κακός, που έχεις σκοτώσει μωρά, έχεις γενοκτονήσει το ανθρώπινο γένος, έχεις καρφώσει με ξυραφάκια το μουνί της μάνας σου πριν τη δέσεις ανάποδα σε πάσσαλο, και τώρα που έχεις το χειρότερο εχθρό σου μπροστά σου, δεν πατάς τη σκανδάλη; Τι μαλάκας θεέ μου!

Ταινίες με αυτό το κλισέ: James Bond: Diamonds are Forever, James Bond: The Spy who loved me, James Bond: Moonraker, James Bond: From Russia With Love, James Bond: Octopussy, James Bond: For Your Eyes Only, James Bond: Dr No, James Bond: Tomorrow Never Dies, James Bond: Living Daylights, James Bond: Die Another Day, James Bond: Live and let Die, James Bond: Thunderbolt, James Bond: Man With the Golden Gun, James Bond: You Only Live Twice, James Bond: Casino Royale, James Bond: GoldenEye, James Bond: Quantum of Solace, James Bond: Goldfinger, James Bond: On her Majesty's Secret Serivce, James Bond: View to a Kill, James Bond: World is Not Enough, James Bond: Skyfall. Καλά ρε σεις, αυτός ο Bond τα 'βαλε ποτέ με κανέναν έξυπνο;

Credits: AVGN για το πρωτότυπο

Πώς να δεις ταινία χωρίς να σπας αρχίδια

Πας στο σινεμά; Θες οι άλλοι να είναι ήσυχοι; Εσύ τι κάνεις γι' αυτό;

ΚΑΝΟΝΕΣ ΓΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΕΩΣ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΠΑΣΙΜΟ ΟΥΜΠΑΛΩΝ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

Σκάσε. Βούλωνε. Ράψτο. Κλείστο. Πάρε πίπα από μηχανή του κιμά πριν έρθεις στον κινηματογράφο. Είπες ό,τι ήταν να πεις πριν αρχίσει η ταινία. Τα συμπεράσματά σου για την ταινία θα έχεις το χρόνο να μας τα πεις μετά. Το ότι υπάρχει κίνηση στην οθόνη σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει κίνηση στο στόμα σου. Κάνε τη χάρη στο κοινό και ρούμπωνε.

Πες στους φίλους σου να σκάσουν. Ο πρώτος κανόνας ισχύει για όλους. Τι, νόμισες ότι καθάρισες με το να μη μιλάς; Αν κάποιος από τους συμμαλάκες σου θέλει να παίξει άρπα με τα αρχίδια μας, πες του να σκάσει. Μια λέξη μόνο μπορείς να πεις μέσα στο σινεμά κατά τη διάρκεια της ταινίας, και αυτό είναι το ΣΚΑΣΕ στο διπλανό σου.

Μην ψάχνεις καρέκλα για μία ώρα. Ήρθες αργά; Οι φίλοι σου ήρθαν μισή ώρα πριν; Είναι σκοτεινά και δεν τους βλέπεις για να κάτσεις δίπλα τους; Έχεις κάνει ήδη 3 μαλακίες. Μην κάνεις και την 4η γυρνώντας όρθιος γύρω-γύρω στο σινεμά μέχρι να βρεις καρέκλα εμποδίζοντας όλο τον κόσμο να δει την ταινία γιατί έχεις αντικαταστήσει την οθόνη με την αρχιδομουτσουνάρα σου. Κάτσε σε όποια καρέκλα βρεις. Δε βρίσκεις καρέκλα; Τοugh shit. Πάνε δίπλα στην πόρτα και δες την ταινία όρθιος. Ο μόνος λόγος που θες να κάτσεις δίπλα σε φίλους σου είναι γιατί θες να τους μιλάς. Και αυτό σημαίνει ότι παραβαίνεις τον πρώτο κανόνα. ΣΚΑΣΕ.

Σταμάτα να μασουλάς. Έρευνες έχουν δείξει ότι τα μάτια σου δουλεύουν ανεξάρτητα από το στόμα σου, που σημαίνει ότι μπορείς να δεις οτιδήποτε και με κλειστό το στόμα. Συγγνώμη που σου κάνω μια τόσο αναπάντεχη αποκάλυψη, αλλά έτσι είναι. Επίσης, όταν μασουλάς τα ποπ κορν μην τα τρυπάς/κόβεις/στριφογυρίζεις μέσα στο στόμα σου για να ακούγεται το τσατ-πατ 100 θέσεις παρακάτω. Αν δεν μπορείς να το κάνεις, μην τρως. Κάνεις θόρυβο, οπότε ΣΚΑΣΕ.

Κλείσε το κινητό. Νομίζεις ότι βρήκες έναν ήσυχο τρόπο να επικοινωνήσεις μέσα στο σινεμά, αλλά για τους πίσω σου το κινητό σου στο σκοτάδι φαίνεται σα τη λάμπα της ισπανικής ιεράς εξέτασης. Είσαι αρκετά φλώρος ώστε να μη μπορείς να διαβάσεις άσπρα γράμματα σε μαύρο φόντο επειδή σου πονάνε τα μάτια, οπότε φαντάσου πώς νιώθουν οι άλλοι όταν τους έρχεται στη μάπα μια πολύ μεγαλύτερη εστία φωτός όπως το κινητό σου μέσα στο σκοτάδι. Και μαζί με αυτό κάνεις και θόρυβο με τα πλήκτρα και τις δονήσεις. Και το σημαντικότερο, το ότι θες να επικοινωνήσεις μέσα στον κινηματογράφο σημαίνει ότι ένα κομμάτι του σώματός σου (τα δάχτυλά σου) βρίσκονται σε κίνηση, οπότε παραβαίνεις τον πρώτο κανόνα.

Μη μιλάς για την ταινία αμέσως μετά την ταινία. Ναι, ξέρω ότι "γάμησε" και "έσπειρε" και ότι ο σκηνοθέτης είναι "γαμάουα" και ότι οι ηθοποιοί ήταν "όσομ" αλλά κράτα το μυγοτροφείο σου κλειστό για μερικά λεπτά. Άσε τους συντρόμπες σου να σκεφτούν ήρεμα και ήσυχα αυτό που μόλις είδαν, και κάνε κι εσύ το ίδιο. Ό,τι και να πεις για την ταινία αμέσως μετά την ταινία το πιο πιθανό είναι να είναι μια παπαριά χωρίς σημασία, αφού ένα δευτερόλεπτο μετά τη ληξη της ταινίας δεν έχεις προλάβει καν να αποτυπώσεις το πραγματικό της νόημα, πόσο μάλλον να βγάλεις και συμπεράσματα.

Αυτοί λοιπόν ήταν οι κανόνες που πρέπει να ακολουθούνται στο σινεμά. Ελπίζω να τους τηρείτε για να έχετε τα αρχίδια σας και τα αρχίδια όλου του υπόλοιπου κοινού σε αρτιμελή κατάσταση μετά από κάθε ταινία.

Έλληνες υπάλληλοι σε κατηγορίες

Αν βαριέστε να διαβάζετε και θέλετε να δείτε μόνο τις κατηγορίες, πατήστε Ctrl+F και στο παράθυρο που θα βγει γράψτε "ο βρωμοποδαράς" χωρίς τα εισαγωγικά. Τεμπέληδες!

Υπάρχουν δύο είδη ζόμπι. Τα πτώματα που ξανάρχονται στη ζωή από υπερ-παν-σουπερ-απόρρητα βιολογικά συστατικά σε εργαστήρια, και οι Έλληνες υπάλληλοι. Ο Έλληνας υπάλληλος έχει πολλά κοινά με το ζόμπι αφού 1) όταν εμφανίζρται στη δουλειά προκαλεί τρόμο γιατί όλοι προσπαθούν να θυμηθούν την τελευταία φορά που τον είδαν μπροστά τους, 2) μια μέρα του στη δουλειά έχει όση ζωή και το ζόμπι, και 3) όσοι μιλούν για τις ικανότητές του, μιλούν χωρίς να τον έχουν δει από κοντά. Πράγματι, ο Έλληνας υπάλληλος είναι σαν το μυστικό υπερόπλο της κυβέρνησης: έρχεται, κάνει τη δουλειά του σε λιγότερο από 5 λεπτά και φεύγει.

Όπως σας είπα στο προηγούμενο άρθρο, η ζωή του ανθρώπου είναι ένα παζλ που το ένα κομμάτι του είναι πιο βίαιο από το προηγούμενο. Είχαμε μείνει στη γέννηση και το θηλασμό. Αφού λοιπόν ο άνθρωπος (και ο Έλληνας δεν αποτελεί κάτι διαφορετικό όσο κι αν προσπαθεί να αποδείξει το αντίθετο) αφού εκμεταλλευτεί για δικό του όφελος τα βυζιά της μάνας του, τα οποία δε θα έχει την ευκαιρία να ξαναδαγκώσει στην υπόλοιπη ζωή του, και παίρνει το απαραίτητο γάλα που χρειάζεται για να μην ψοφήσει, μετά από λίγο πηγαίνει (ή μάλλον τον στέλνουν) στο ινστιτούτο πλύσης εγκεφάλου που λέγεται δημοτικό σχολείο. Εκεί μαθαίνει ότι κάθε στραβή κίνηση της κηρομπογιάς πάνω στη ζωγραφιά, κάθε ορθογραφικό λάθος κα κάθε χέρι τεντωμένο προς τον κώλο της μπροστινής συμμαθήτριας την ώρα της στοίχισης στην πρωινή προσευχή, θα επηρεάσει το βαθμό του, την κοινωνική του θέση και την επιτυχία του στο μέλλον. Και όλα αυτά σε ηλικία μικρότερη των 10 χρόνων, έτσι ώστς ο φόβος της αποτυχίας να έχει ριζώσει καλά μέσα στην καρδιά του μικρού Κωστάκη.

Μετά έρχεται το γυμνάσιο και μετά το λύκειο, για να νομίζει ο ήρωάς μας ότι προοδεύει και ότι οι κόποι του ανταμείβονται. Η διαδικασία της ζομποποίησης έχει πια μπει σε λειτουργία, αλλά μόνο στην τρίτη λυκείου μπαίνει σε full effect. Εκείνη τη χρονιά ο μικρός μας ήρωας μαθαίνει ότι τα προηγούμενα 17 χρόνια της ζωής του δε σημαίνουν τίποτα, και ότι για να μη γίνει το ίδιο και με τα επόμενα χρόνια, πρέπει για αυτό τον ένα χρόνο να γίνει πραγματικό ζόμπι. Ο - όχι τόσο μικρός πια - Κωστάκης καλείται να ρίξει όλες του τις δυνάμεις στο διαγωνισμό παπαγαλίας για να βγει ο νούμερο ένα παπαγάλος του σχολείου, της πόλης, του νομού ή και της Ελλάδας ακόμα! Ξαναγυρνώντας στους κανόνες του δημοτικού, η παραμικρή κουτσουλιά που ο εξεταστής πέρασε για παρένθεση, μπορεί να του στοιχίσει όλη τη χρονιά, και άρα όλη τη ζωή... Όταν τελικά τελειώσει αυτή η χρονιά, ο Κωστάκης αισθάνεται τέλεια που θα μπει στο πανεπιστήμιο. Έχοντας περάσει όλη του τη ζωή κάνοντας υπηρεσίες με αντάλλαγμα την έγκριση από τυχαίες διακοσμητικές φιγούρες, στο πανεπιστήμιο συνειδητοποιεί ότι πρέπει να κάνει υπηρεσίες με αντάλλαγμα την έγκριση από τυχαίες διακοσμητικές φιγούρες. Αλλά το μέλλον είναι ακόμα πιο λαμπρό. Μετά το πανεπιστήμιο, θα είναι τόσο τυχερός ώστε θα κάνει υπηρεσίες με αντάλλαγμα την έγκριση από τυχαίες διακοσμητικές φιγούρες. Αν όλο αυτό σας φαίνεται μονότονο, υπάρχουν και τα Σαββατοκύριακα.

Αυτή είναι η ζωή του μέσου Έλληνα υπαλλήλου μέχρι να πιάσει δουλειά. Αφού πιάσει δουλειά, πρέπει να ανήκει σε μια από τις παρακάτω κατηγορίες:

Ο βρωμοποδαράς. Συναντάται πιο πολύ σε δημόσιες υπηρεσίες. Το μόνο καλό με αυτό τον υπάλληλο είναι ότι μπορείς να τον μυρίσεις πριν καν τον δεις, και έτσι σου δίνει την ευκαιρία να κρυφτείς κάτω από το γραφείο ή πίσω από την κουρτίνα για να αποφύγεις την μπόχα μέχρι να φύγει.

Αυτός είναι ο υπάλληλος που πήρε τη δουλειά αμέσως αφού τέλειωσε το πανεπιστήμιο, είναι συνήθως γύρω στα 25 του και οι συνήθειες της φοιτητικής ζωής δεν τον έχουν εγκαταλείψει. Φοράει το ίδιο ασιδέρωτο παντελόνι που βλέπει το πλυντήριο λιγότερο συχνά από όσο βλέπει ο Παναθηναϊκός το πρωτάθλημα. Όταν ήταν στο πανεπιστήμιο ζούσε με τους γονείς του και η μάνα του του έπλενε τα ρούχα κάθε φορά που ο γιος της γυρνούσε από πάρτι των ΕΑΑΚ. Τώρα όμως έχει δικό του σπίτι, και έχει κηρύξει αμείλικτο πόλεμο με την αστική καθαριότητα. Δυστυχώς, τα θύματα σε αυτό τον πόλεμο είναι οι συνάδελφοί του στη δουλειά. Μιας και ο ΟΗΕ δεν κάνει τίποτα για να σταματήσει αυτή τη μαζική γενοκτονία του άμαχου πληθυσμού, ο βρωμοποδαράς συνεχίζει να έρχεται στη δουλειά με τα ίδια ρούχα, και μάλιστα κάθε φορά που τρώει Cheetos, Doritos ή ποπ-κορν στο χώρο που δουλεύει, σκουπίζει τα δάχτυλά του πάνω στη μπλούζα και το παντελόνι του, αφήνοντας ανεξίτηλες πορτοκαλί και καφέ γραμμές. Αν η δουλειά του έχει να κάνει με κομπιούτερ, κάθε μήνα αλλάζει πληκτρολόγιο αφού ένα ή περισσότερα πλήκτρα δε μπορούν να πατηθούν εξαιτίας του βούτυρου που μαζεύτηκε από κάτω τους.

Η κουτσομπόλα. Συναντάται και σε δημόσιες και σε ιδιωτικές υπηρεσίες. Η κουτσομπόλα πιθανόν να μη σου έχει μιλήσει ποτέ, αλλά ξέρει τα πάντα για σένα. Όταν περνάς από μπροστά της, σταματάει απότομα να μιλάει, σα να έχει αυτόματο κουμπί mute. Όταν σε δει να απομακρύνεσαι αρκετά, συνεχίζει να μιλάει. Συνήθως δεν είναι μία, αλλά δύο ή τρεις, που είτε θα δουλεύουν στο ίδιο γραφείο, είτε θα τις δεις να περπατάνε συχνά στον ίδιο διάδρομο. Αν της πεις καλημέρα ή γενικά αν της μιλήσεις, το πρώτο που θα κάνει είναι ένα δυνατό "αχ!" σα να της έπεσε γεμάτος κουμπαράς πάνω στο δάχτυλο. Αυτό δεν είναι επειδή δε σε πρόσεχε, αλλά επειδή δεν περίμενε να της μιλήσεις και επειδή σίγουρα κάτι σκεφτόταν για σένα, νόμισε ότι την κατάλαβες. Αμέσως μετά το "αχ!" θα σου πει κι αυτή καλημέρα με ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο για να νομίσεις ότι είναι όλα καλά, εκτός αν την προλάβεις εσύ και τη ρωτήσεις αμέσως μετά το "αχ!" αν έπαθε τίποτα, οπότε θα σου πει μια ηλίθια δικαιολογία όπως "με τρώει το κότσι μου" ή "έφαγα βαριά χτες το βράδυ και με πονάει η κοιλιά μου". Αν και ενοχλητική, η κουτσομπόλα είναι πιο άκακη από το ρουφιάνο (βλέπε παρακάτω) και δε θα πει ποτέ αυτά που ξέρει για σένα στο αφεντικό. Το κουτσομπολιό δεν το κάνει για να πάρει προαγωγή, αλλά γιατί το βλέπει σαν τρόπο ζωής.

Ο ρουφιάνος. Η χειρότερη από όλες τις κατηγορίες, που δυστυχώς υπάρχει παντού. Υπάρχουν δύο κατηγορίες ρουφιάνου, ο απλός κωλογλείφτης και ο Χλαπάτσας. Ο απλός κωλογλείφτης είναι αυτός που σε κάθε μίτινγκ παίρνει το μέρος του αφεντικού, είχε στο σχολείο το ίδιο παρατσούκλι που έχει ο γιος του αφεντικού, και φέρνει κάθε μέρα κουλουράκια που η γυναίκα του μαγείρεψε για το αφεντικό, αν και στα αλήθεια ο κωλογλείφτης δεν έχει γυναίκα και φτιάχνει τα κουλουράκια μόνος του. Δε γλείφει το αφεντικό επειδή θέλει την προαγωγή, αλλά επειδή φοβάται την απόλυση. Όταν γυρίζει στο σπίτι βρίζει τη μοίρα του που τον ανάγκασε να κάνει θελήματα για έναν ψηλομύτη καρεκλοκένταυρο, αν και στην πραγματικότητα ο ίδιος επέλεξε αυτό το δρόμο για τον εαυτό του.

Η άλλη κατηγορία ρουφιάνου είναι ο Χλαπάτσας. Ο σπιούνος, ο χαφιές, ο καταδότης, ο Αρτέμης Μάτσας, ο Δήμος Σταρένιος, ο Joe Pantoliano. Σε αντίθεση με τον νορμάλ κωλογλείφτη, ο Χλαπάτσας θα κάνει ότι είναι δυνατό ή αδύνατο για να σε βγάλει από τη μέση. Αν δηλαδή καμιά φορά τύχει να κάνεις σεξ με την καβλίτσα γραμματέα που τυχαίνει να είναι και δεσμός του αφεντικού (βλ. την παρακάτω κατηγορία), να είσαι σίγουρος πως αν το αφεντικό το μάθει από κάποιον, αυτός θα είναι σίγουρα ο Χλαπάτσας. Ο τρόπος να απαλλαγείς από αυτόν είναι να ανοίγεις πολύ απότομα την πόρτα όταν βγαίνεις από κάποιο γραφείο. Οι πιθανότητες είναι με το μέρος σου να πετύχεις με την πόρτα στο κεφάλι το ρουφιάνο που θα κρυφακούει. Ή, αν δεν πετύχει αυτό, δώστου να παίξει Dragon's Lair. Ακόμα και αυτός δε θα έχει την κακία που χρειάζεται για να το αντέξει.

Ο ψωλοζητούσα. Συναντάται κυρίως σε ιδιωτικές εταιρίες. Είναι αυτή που θα δεις το όνομά της γραμμένο στους τοίχους από τις τουαλέτες, ακολουθούμενο από ένα = και τη λέξη ΠΟΥΤΑΝΑ. Η ψωλοζητούσα είναι η γκόμενα που μπορεί να σου κάνει πεοθηλασμό επί ένα ηλιοστάσιο αν υποψιαστεί ότι έχεις λεφτά ή ακόμα κι ότι μιλάς συχνά με το αφεντικό. Τη δίψα της για εξουσία ανταγωνίζεται μόνο η δίψα της για σπέρμα. Μπορεί να μην έχει μάθει ακόμα να πληκτρολογεί, και κάθε φορά που πάει να το κάνει τσιμπάει τα πλήκτρα σα να θέλει να τα ξεριζώσει από το πληκτρολόγιο και να τα βάλει στον κώλο της, αλλά στα τσιμπούκια είναι ό,τι είναι ο Μιμίκος στα κοτόπουλα. Πρώτο πράμα.

Η ψωλοζητούσα αν είναι τυχερή βρίσκει τον κολλεγιόπαιδα ημιπρεζάκια γιο του αφεντικού, τον ξεπαρθενεύει και γίνεται διευθύντρια της επιχείρησης. Αν είναι άτυχη, καταλήγει στα 40 της να chatάρει στο MSN με όνομα "Μiss Aggie" ή "Εμμανουέλλα" όπου συναντά το βρωμοποδαρά και κάνουν οικογένεια πήζοντας στη μιζέρια τους.

Ο wanna-be προϊστάμενος. Είναι ο τρόμπας που σου πρήζει τα αρχίδια κάθε μέρα γεμίζοντάς σε με χαρτιά που πρέπει να υπογράψεις, φτιάχνει ομάδες εργαζομένων μόνο και μόνο για να μπει αρχηγός, πάει πάντα πρώτος στα μίτινγκ με την εργοδοσία και μετά από κάθε μίτινγκ μόνο αυτός έχει έτοιμο από πριν το πλάνο για το πώς θα ολοκληρωθεί μια εργασία. Είναι απλός υπάλληλος, αλλά η όρεξή του για δόξα και αρχηγιλίκι τον κάνει να αισθάνεται προϊστάμενος. Συνήθως χρησιμοποιεί μεγάλες λέξεις με 4 κα πάνω συλλαβές για να περιγράψει τα πιο απλά πράγματα, γιατί ο καλύτερος τρόπος να αισθανθείς σημαντικός όταν δεν είσαι, είναι να χρησιμοποιείς λέξεις που ακούγονται σημαντικές.

Ο γκρινιάρης νεοέλληνας. Κάθε δουλειά έχει αυτό τον υπάλληλο. Ο γκρινιάρης νεοέλληνας κλαψουρίζει κάθε τόσο γιατί δε βγάζει αρκετά λεφτά. Ο μισθός του είναι ο ίδιος με των άλλων υπαλλήλων, αλλά ο γκρινιάρης νεοέλληνας τον χαραμάει πετώντας λουλούδια στο Νότη, παίζοντας στοίχημα ή βάζοντας turbo κινητήρα στο Datsun του. Έτσι, όταν έρχεται η ώρα να τσοντάρουν όλοι οι συνάδελφοι για να αγοραστεί κάτι που χρειάζεται η επιχείρηση, ο γκρινιάρης νεοέλληνας βάζει πάντα λιγότερα από τους άλλους ή δε βάζει τίποτα. Όταν κάποιος πάει να του την πει, ο φίλος μας απαντάει με θάρρος "τι να κάνουμε ρε φίλε, δεν είμαστε όλοι σαν κι εσένα να έχουμε λεφτά". Βέβαια όταν του κάθεται το διπλό της Αrsenal, την άλλη μέρα έρχεται στη δουλειά και κάνει τόσο θόρυβο για το πόσο γαμάτος τζογαδόρος είναι δείχνοντας σε όλους το δελτίο που έπιασε, που σου έρχεται να του καρφώσεις σάρισα στον προστάτη. Ο γκρινιάρης νεοέλληνας δε δουλεύει ποτέ, και συνήθως μπανίζει βυζιά στο Youjizz. Παρ' όλα αυτά είναι χρήσιμος αν θέλετε πληροφορίες για το πώς να τραβήξετε μαλακία σε ώρα δουλειάς χωρίς να σας πάρουν χαμπάρι.

Ο συνδικάλας. Ο συνδικάλας είναι το κατεξοχήν ζόμπι της επιχείρησης. Τον βλέπεις μια φορά το τρίμηνο που έρχεται για να μοιράσει προκηρύξεις της ΓΣΕΕ, και από αυτό καταλαβαίνεις ότι όποτε δεις τον συνδικάλα στη δουλειά έρχεται απεργία. Γι' αυτό και δε μπορεί να γίνει ποτέ αντιπαθητικός, αφού και μόνο η παρουσία του αποτελεί για όλους τους άλλους διάλειμμα από τη δουλειά. Αν ποτέ τον ρωτήσεις τι κάνει τις μέρες που δεν έρχεται στη δουλειά, θα σου απαντήσει με το ύφος του Χριστού που κάνει κατήχηση στους μαθητές του, "δουλεύω για σας". Εσύ πρέπει να καθηλωθείς από την αλτρουιστική επαναστατικότητα αυτής της απάντησης και να μην κάνεις άλλες ερωτήσεις. Στην πραγματικότητα τις περισσότερες φορές ο συνδικάλας τα έχει καλά με το αφεντικό, ξέρει ότι ούτε προαγωγή θα πάρει ποτέ αλλά ούτε και θα απολυθεί, και περνάει τις μέρες του ανέμελα γελώντας με τους μαλάκες που κάθονται να υπογράφουν χαρτιά και να συμπληρώνουν αιτήσεις όλη τη μέρα. Αν σου υποσχεθεί ότι "θα μιλήσει για σένα στο σωματείο" έχεις κι εσύ μια μικρή ελπίδα να μην ξαναδουλέψεις ποτέ και να γίνεις ο επόμενος συνδικάλας που θα παλεύει για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης από τη μεγαλοπρέπεια του καναπέ του.

Ο DJ Douchmaster. Η τελευταία κατηγορία είναι αυτός που ακούει μουσική δυνατά μέσα στο γραφείο του, χωρίς να χρησιμοποιεί ποτέ ακουστικά. Ο DJ Douchmaster δεν ακούει Γονίδη και Χριστοδουλόπουλο, αυτά είναι για τον γκρινιάρη και ίσως μετά από 10 χρόνια και για τον βρωμοποδαρά. Ο Douchmaster ακούει μόνο James, Linkin Park, Coldplay, U2 και σε μεγάλα κέφια Nelly Furtado, Beyonce και Rihanna. Ο φίλος μας όχι μόνο σπάει τα νεύρα των συναδέλφων του με τη μουσική που είναι πάντα στo φουλ, αλλά διαλέγει και να δουλεύει πάντα την ίδια ώρα που ακούει μουσική, οπότε τα τραγούδια συνοδεύονται από τα χρουτς χρουτς του εκτυπωτή ή τα ντουντ-ντουντ των e-mails (να σας θυμίσω ότι οι υπολογιστές στις ελληνικές δημόσιες και μη υπηρεσίες είναι της προηγούμενης χιλιετίας) κι έτσι ο DJ Douchmaster έχει φτιάξει χωρίς να το θέλει ένα dubstep remix στο άλμπουμ που ακούει. Αν έχεις κι εσύ παρόμοια μουσικά ακούσματα, μια σου μόνο συνάντηση με τον DJ Douchmaster θα σε κάνει να τα εγκαταλείψεις μια για πάντα.