Aυτό το άρθρο γράφτηκε Ιούλιο του 2013. Ναι, έγραφα και το καλοκαίρι. Αν έχετε δει την ταινία, ετοιμαστείτε να αναφωνήσετε πόσο δίκιο έχω. Αν δεν την έχετε δει, φθονώ την ευτυχία σας.
Πριν πάω στο σινεμά να δολοφονήσω με τόσο επώδυνο τρόπο 142 λεπτά από τη ζωή μου, ήξερα ότι ο Christopher Nolan και ο Zack Snyder θα μου προσέφεραν απλόχερα ένα μίγμα από διάρροια κουναβιού πασαλειμμένη με αίμα νεκρής κατσίκας που της πριόνισαν τα έντερα πριν την πνίξουν στον εμετό ενός νεογέννητου μωρού που το τάισαν σπανακόρυζο μια Τσικνοπέμπτη. Τα σημάδια φαίνονταν από τις περιλήψεις τις ταινίας. Ο Superman γίνεται από εξωγήινος υπερήρωας, ένας άνθρωπος με αδυναμίες, παιδική και εφηβική ζωή και ρεαλιστικά συναισθήματα. Καλοκαιρινό blockbuster, Nolan, ρεαλισμός... χμμμ. τι μου θυμίζει; Α, ναι, Batman! Μαλάκα με αυτή την περιγραφή δε χρειαζόταν καν να δω την ταινία. Έκανα όμως το μοιραίο λάθος και τώρα σας παραθέτω τους λόγους που το μετάνιωσα.
Ο πρώτος λόγος είναι οι ηθοποιοί. Το 1978 η Warner πλήρωσε 3,7 εκατομμύρια δολάρια τον Marlon Brando για να παίξει τον Jor-El, που σώζει τον Superman από τον κρυπτονίτη και ο ρόλος του κρατάει ακριβώς 15 λεπτά. Ο Brando το έκανε, και απλά ΑΠΟΓΕΙΩΣΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ. Ναι, τα 15 λεπτά που έπαιξε έκαναν την ταινία ακόμα καλύτερη, και απέφεραν και κέρδη στη Warner γιατί τότε ο κόσμος μπορούσε να πουλήσει σε σκλαβοπάζαρο τη μάνα του μόνο για να δει το Marlon Brando να παίζει στον κινηματογράφο. Στο Man of Steel ποιος λέτε να έπαιξε τον Jor-El; Αυτός:
Ο φίλος μας ο Russell πήρε πολύ σοβαρά το ρόλο του και για όλη την ώρα που παίζει τον Jor-El, προσπαθεί να βρει πια βρεττανική προφορά πρέπει να χρησιμοποιήσει. Και μάλιστα ο ρόλος του Jor-El στο Man of Steel είναι πολύ μεγαλύτερος από ότι στο Superman, οπότε θα έπρεπε να τον φάμε στη μούρη για κάνα 45λεπτο. Στο τέλος, όλοι καταλάβαμε ότι ο Russell Crowe δεν έπαιξε ποτέ τον Jor-El. Ο Russell Crowe έπαιξε τον Russell Crowe.
Ο Kevin Costner κάνει τον Jonathan Kent, και για όση ώρα παίζει μας πείθει ότι παρακολουθούμε σαπουνόπερα. Όταν λέει αντίο στον Clark και την επόμενη στιγμή παρασύρεται από ανεμοστρόβιλο και πεθαίνει, σε μένα και σε άλλα 5-6 άτομα στο σινεμά μας ήρθε ένα νευρικό γέλιο.
Το σενάριο παίρνει άνετα ένα 10 στην κλίμακα Ρώμα για το πιο για τον πούτσο σενάριο. Σύμφωνα με το σεναριογράφο David Goyer:
"We're approaching Superman as if it weren't a comic book movie, as if it were real"
Ννναι. Θα μου πει κάποιος "μα Loki, με τον Batman πώς έγινε και έπιασε; Με το Superman γιατί να μην πιάσει;" Γιατί ο Βatman ηλίθιε ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ο Superman είναι Ε-ΞΩ-ΓΗ-Ι-ΝΟΣ. Είναι πολύ πιο δύσκολο να φτιάξεις ρεαλιστική ταινία όταν ο πρωταγωνιστής σου και κάμποσοι από τους χαρακτήρες σου είναι εξωγήινοι. Εκτός αυτού, από την αρχή της ταινίας ο Clark Kent παρουσιάζεται σαν το Βασιλάκη Καΐλα του Krypton. Το σχολικό του λεωφορείο μένει από λάστιχα και πέφτει στο ποτάμι, η βάρκα του ανατινάζεται, και όταν η οικογένεια βγαίνει για βόλτα μαζί με το μικρό Superman, τους χτυπάει ανεμοστρόβιλος. Ακόμα και στη γέννησή του ο Clark ήταν άτυχος, αφού ο πλανήτης του έσκασε από μια έκρηξη. Και σε όλες τις περιπτώσεις που ο Superman σώζει κάποιον, αυτός ο κάποιος τον κοιτάει με μια έκφραση που είναι κάτι ανάμεσα σε "WTF?" και στο βλέμμα της αγελάδας.
Το σενάριο έχει μερικά κλισέ που τα βλέπει και ο Stevie Wonder. Στη σκηνή που το λεωφορείο πέφτει στο ποτάμι, ο Superman βουτάει για να σώσει τους συμμαθητές του. Καλά μέχει εδώ. Μετά συνειδητοποιεί ότι ένας έχει μείνει ακόμα μέσα στο νερό, και ξαναμπαίνει στο νερό για να τον σώσει. Αυτός ο ένας είναι ο συμμαθητής που τον κορόιδευε όλη την ώρα μέσα στο λεωφορείο. Ναιιι! Γιατί τι Superman θα είσαι αν δεν είσαι μεγαλόκαρδος απέναντι σε όλους από αυτή την ηλικία; Σε μια άλλη σκηνή, όλοι τρέχουν για να ξεφύγουν από τον ανεμοστρόβιλο, αλλά διάβολε, οι Kent ξέχασαν το σκύλο τους μέσα στο αμάξι και πρέπει να γυρίσουν πίσω και να πεθάνουν για να τον σώσουν. Ρεαλισμός, ε;
Στο τέλος, ο General Zod είναι έτοιμος να μαγειρέψει μια ολόκληρη οικογένεια πριν τους φάει. Ξαφνικά ο Superman εμφανίζεται και με ένα απελπισμένο "Νοοοοοο" δείχνει την superκαλοσύνη του προσπαθώντας να σώσει την οικογένεια πριν ο Zod τους μπριζολοποιήσει. Μετά σπάει το λαιμό του Zod και σώζει την οικογένεια δείχνοντας σε όλους μας πόσο νοιάζεται για την ανθρώπινη ζωή, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε τους θανάτους που ο ίδιος προκάλεσε ρίχνοντας κάτω τον ένα ουρανοξύστη μετά τον άλλο πριν 2 μόλις λεπτά.
Ο Goyer χωρίς να το ξέρει κάνει το σενάριό του αστείο. Είναι ταυτόχρονα γραμμένο και παιγμένο τόσο χάλια, που εκεί που προσπαθεί να σε κάνει να αγχωθείς, να συγκινηθείς ή να καρφώσεις τα μάτια σου στη δράση, σε κάνει να γελάσεις. Βέβαια όταν το έκαναν αυτό ο Φώσκολος και ο Κούρκουλος με το "όχι άλλο κάρβουνο", το γατάκι ο Goyer ήταν αγέννητο. Sorry David, you came second.
Μετά έρχονται τα ειδικά εφέ. Πόσες φορές θα το πούμε; Τα ειδικά εφέ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΘΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΠΙΑ. Βρείτε άλλο τρόπο να γεμίσετε τα μάτια μας με το σπέρμα σας. Στο Man of Steel τα πάντα έμοιαζαν ψεύτικα. Ψεύτικο νερό, ψεύτικη φωτιά, ψεύτικος ουρανός κλπ. Όλα ήταν σα να είχαν βγει από cutscene του Xbox. Ο Νοlan και ο Snyder μας λένε "κοιτάξτε τις εκρήξεις και μη βλέπετε τον Superman που κάνει σα να έχει στουμπώσει για 2 μήνες και προσπαθεί να βγάλει τη μελιτζάνα που του έκατσε στραβά χτες βράδυ.
Η δράση ήταν τυπική κάθε ταινίας του Snyder. Υπερβολική και αχρείαστη σε πολλές σκηνές. Σα να ήθελε να βάλει από ένα μπαμ κάθε φορά που δεν το περιμένεις. Αυτό είναι καλό την πρώτη φορά, αλλά όταν σου την κοτσάρει δίπλα σε οικογενειακές βόλτες, σχολικά μαθήματα και τένις, απλά βοηθάει στο να κάνει ακόμα πιο ηχηρό το άντε γαμήσου που θα του απευθύνεις μετά την ταινία. Η ταινία έχει εκρήξεις, εξωγήινους, τέρατα και υπερήρωες, σε ένα ρεαλιστικό σύμπαν! Πείτε μου μόνο πότε να ρίξω το γιαούρτι.
Ο ίδιος ο Superman είναι μια μετριότητα και μισή. Μάλλον ούτε μισή. Από τον Christopher Reeve ως τον Brandon Routh, θα συμφωνήσω ότι ο Superman άλλαξε. Ο Christopher Reeve ήταν χωρίς αμφιβολία ο καλύτερος Superman, o Routh ήταν μέτριος προς καλούτσικος. Ο Henry Cavill στο Man of Steel είναι αυτό που λέμε "το γάμησες και ψόφησε". Οι ηθοποιοί που παίζουν το μικρό Superman στην αρχή της ταινίας καταφέρνουν να πιάσουν πολύ καλύτερα το αίσθημα της απόρριψης που είχε ο Clark Kent από τα άλλα παιδιά και την κοινωνία. Όταν έρχεται η σειρά του Cavill να κάνει το ίδιο, γίνεται μελό και αρχίζει τις γκριμάτσες που αντί να σε συγκινούν όπως είναι ο σκοπός τους, σε ρίχνουν κάτω από τα γέλια. Μαλάκα είσαι ο Superman, η σωτηρία του κόσμου κρέμεται από τα αρχίδια σου, ΔΕΙΞΕ ΟΤΙ ΤΑ ΕΧΕΙΣ! Δείξε λίγη γαμημένη ενέργεια. Το Superman παίζεις, όχι την Κοκκινοσκουφίτσα! Οδηγία προς νέους σκηνοθέτες: Θέλετε να φτιάξετε έναν συναισθηματικό υπερήρωα; Μη βάλετε ποτέ το Henry Cavill να τον παίξει.
Εκτός από το Batman, η ταινία έχει σημεία που φαίνεται ότι αντιγράφει και το Star Trek. Το 2009 o JJ Abrams κατούρησε πάνω στην υστεροφημία του Star Trek φτιάχνοντας μια mainstream ρεαλιστική σκατουλάδα που ξεκινάει δραματικά και συνεχίζει δείχνοντάς μας τη φωτεινή πλευρά. Τι; Έτσι κάνει και το Man of Steel; Στο Star Trek ο Kirk ενθαρρύνει τον Pike, όπως ακριβώς κάνει ο Kevin Costner στο Man of Steel. Μαζί με τη μικρή αναφορά στο Superman II, το Man of Steel έμοιαζε με ταινία που έχουμε ξαναδεί πολλές φορές με άλλα ονόματα.
Αν ο JJ Abrams βοήθησε λίγο σε αυτό χωρίς να το ξέρει (αφού δεν είχε κάποια σχέση με την παραγωγή της ταινίας), ο Christopher Nolan ήταν αυτός που έβαλε τη σφραγίδα του στη νερουλή αυτή εμετόσουπα. Ο Νοlan έχει το reputation του δημιουργού των σοβαρών comics. Παίρνει δηλαδή τους υπερήρωες των comics και κάνει reboot στις ιστορίες τους βάζοντας απλά δόσεις real life στο μπλέντερ. Ακόμα και όταν φτιάχνει πατάτες σαν το Dark Knight Rises, το Hollywood τον εμπιστεύεται για το επόμενο καλοκαιρινό DC/Marvel υπερηρωικό blockbuster.
Kι όμως, στο Man of Steel ο τσουλουφάκιας ήταν μόνο παραγωγός. Το ρόλο του σκηνοθέτη τον είχε ο Zack Snyder, ο δημιουργός μιας ταινιάρας όπως το Watchmen. Τo Man of Steel όμως βρωμάει νολανιά από την αρχή ως το τέλος. Η ατυχία του Snyder είναι ότι είχε να δίνει αναφορά στον Nolan για το ποιανού στυλ θα έχει κάθε pixel της ταινίας. Φανταστείτε τους διαλόγους:
Warner Studios, Hollywood, 2012
Snyder: Μήπως να το κάναμε λιγότερο μελό;
Nolan: Μα όχι, πρέπει να δείξουμε ότι ο Superman αν και εξωγήινος έχει ανθρώπινα αισθήματα.
Snyder: Εντάξει, να έχει ανθρώπινα αισθήματα, αλλά τι είπαμε ότι φτιάχνουμε, Superman ή Batman;
Νοlan: Bat...εεε...Superman.
Snyder γυρνώντας προς τον Henry Cavill: Henry, ίσιωσε λίγο το πρόσωπο και άλλαξε έκφραση σε αυτή τη σκηνή γιατί δεν ταιριάζει η κλαψογκριμάτσα την ώρα που σπρώχνεις τον ουρανοξύστη προς τα πίσω για να σώσεις τον κόσμο στο ελικόπτερο.
Νοlan: ΣΤΟΟΟΠ! Kαλά ρε ατάλαντε που νομίζεις ότι είσαι και σκηνοθέτης, ποιος σου είπε να δίνεις εντολές στους ηθοποιούς μου; Τι νομίζεις ότι είσαι ρε; Ένας σκηνοθετάκος είσαι ρε που σε πήρα από κάτι κωλοταινίες που έφτιαχνες σαν τους 300 και το Watchmen και σε έκανα άνθρωπο. Εγώ είμαι ο παραγωγός, εγώ δίνω εντολές. Άκου εκεί ο Ζαχαρίας θα μας τη βγει κιόλας! Τη δικιά σου ταινία να μην την κάνεις μελαγχολική και άνοστη σκατιέρα. Τη δικιά μου...εεε...τη δικιά μας ταινία, θα την κάνω όπως θέλω εγώ. Θα την κάνουμε δηλαδή. (γυρνάει στον Cavill) Ηenry, μείνε όπως ήσουνα, καλά το έκανες πριν.
Και όντως ο Νolan υποχρέωσε τον Snyder να κάνει ότι λέει αυτός, του επέβαλλε και τον Goyer σαν σεναριογράφο (μιας και ο Goyer έγραψε το σενάριο και για τις ταινίες του Batman που σκηνοθέτησε ο Nolan) και ο Ζάχος έμεινε να κοιτάει τα sessions χωρίς να λέει τίποτα, παρηγορούμενος από το ότι θα χεστεί στο τάλιρο από τις εισπράξεις της ταινίας, και εμένα να βγαίνω από το σινεμά ορκιζόμενος ότι όπου βρω τον Christopher Nolan θα τον δέσω από το λαιμό σε ένα δέντρο και από τα πόδια σε ένα άλλο, θα δέσω από τα αρχίδια του ανάμεσα στα δέντρα τον JJ Abrams, και αφού πρώτα κόψω με ηλεκτρικό πριόνι τα αρχίδια του Nolan μαζί με το λαιμό του Abrams, μετά να τσεκουριάσω τους κορμούς των δέντρων και να σώσω την ανθρωπότητα από την επόμενη δολοφονική απόπειρα εναντίον κάποιου αγαπημένου comic της παιδικής μας ηλικίας. Τότε θα μπορώ κι εγώ να ανακηρυχτώ Superman, αν και στην περίπτωσή μου δε χρειάζεται γιατί είναι πλεονασμός.
Πριν πάω στο σινεμά να δολοφονήσω με τόσο επώδυνο τρόπο 142 λεπτά από τη ζωή μου, ήξερα ότι ο Christopher Nolan και ο Zack Snyder θα μου προσέφεραν απλόχερα ένα μίγμα από διάρροια κουναβιού πασαλειμμένη με αίμα νεκρής κατσίκας που της πριόνισαν τα έντερα πριν την πνίξουν στον εμετό ενός νεογέννητου μωρού που το τάισαν σπανακόρυζο μια Τσικνοπέμπτη. Τα σημάδια φαίνονταν από τις περιλήψεις τις ταινίας. Ο Superman γίνεται από εξωγήινος υπερήρωας, ένας άνθρωπος με αδυναμίες, παιδική και εφηβική ζωή και ρεαλιστικά συναισθήματα. Καλοκαιρινό blockbuster, Nolan, ρεαλισμός... χμμμ. τι μου θυμίζει; Α, ναι, Batman! Μαλάκα με αυτή την περιγραφή δε χρειαζόταν καν να δω την ταινία. Έκανα όμως το μοιραίο λάθος και τώρα σας παραθέτω τους λόγους που το μετάνιωσα.
Ο πρώτος λόγος είναι οι ηθοποιοί. Το 1978 η Warner πλήρωσε 3,7 εκατομμύρια δολάρια τον Marlon Brando για να παίξει τον Jor-El, που σώζει τον Superman από τον κρυπτονίτη και ο ρόλος του κρατάει ακριβώς 15 λεπτά. Ο Brando το έκανε, και απλά ΑΠΟΓΕΙΩΣΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ. Ναι, τα 15 λεπτά που έπαιξε έκαναν την ταινία ακόμα καλύτερη, και απέφεραν και κέρδη στη Warner γιατί τότε ο κόσμος μπορούσε να πουλήσει σε σκλαβοπάζαρο τη μάνα του μόνο για να δει το Marlon Brando να παίζει στον κινηματογράφο. Στο Man of Steel ποιος λέτε να έπαιξε τον Jor-El; Αυτός:
Ο φίλος μας ο Russell πήρε πολύ σοβαρά το ρόλο του και για όλη την ώρα που παίζει τον Jor-El, προσπαθεί να βρει πια βρεττανική προφορά πρέπει να χρησιμοποιήσει. Και μάλιστα ο ρόλος του Jor-El στο Man of Steel είναι πολύ μεγαλύτερος από ότι στο Superman, οπότε θα έπρεπε να τον φάμε στη μούρη για κάνα 45λεπτο. Στο τέλος, όλοι καταλάβαμε ότι ο Russell Crowe δεν έπαιξε ποτέ τον Jor-El. Ο Russell Crowe έπαιξε τον Russell Crowe.
Ο Kevin Costner κάνει τον Jonathan Kent, και για όση ώρα παίζει μας πείθει ότι παρακολουθούμε σαπουνόπερα. Όταν λέει αντίο στον Clark και την επόμενη στιγμή παρασύρεται από ανεμοστρόβιλο και πεθαίνει, σε μένα και σε άλλα 5-6 άτομα στο σινεμά μας ήρθε ένα νευρικό γέλιο.
Το σενάριο παίρνει άνετα ένα 10 στην κλίμακα Ρώμα για το πιο για τον πούτσο σενάριο. Σύμφωνα με το σεναριογράφο David Goyer:
"We're approaching Superman as if it weren't a comic book movie, as if it were real"
Ννναι. Θα μου πει κάποιος "μα Loki, με τον Batman πώς έγινε και έπιασε; Με το Superman γιατί να μην πιάσει;" Γιατί ο Βatman ηλίθιε ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ο Superman είναι Ε-ΞΩ-ΓΗ-Ι-ΝΟΣ. Είναι πολύ πιο δύσκολο να φτιάξεις ρεαλιστική ταινία όταν ο πρωταγωνιστής σου και κάμποσοι από τους χαρακτήρες σου είναι εξωγήινοι. Εκτός αυτού, από την αρχή της ταινίας ο Clark Kent παρουσιάζεται σαν το Βασιλάκη Καΐλα του Krypton. Το σχολικό του λεωφορείο μένει από λάστιχα και πέφτει στο ποτάμι, η βάρκα του ανατινάζεται, και όταν η οικογένεια βγαίνει για βόλτα μαζί με το μικρό Superman, τους χτυπάει ανεμοστρόβιλος. Ακόμα και στη γέννησή του ο Clark ήταν άτυχος, αφού ο πλανήτης του έσκασε από μια έκρηξη. Και σε όλες τις περιπτώσεις που ο Superman σώζει κάποιον, αυτός ο κάποιος τον κοιτάει με μια έκφραση που είναι κάτι ανάμεσα σε "WTF?" και στο βλέμμα της αγελάδας.
Το σενάριο έχει μερικά κλισέ που τα βλέπει και ο Stevie Wonder. Στη σκηνή που το λεωφορείο πέφτει στο ποτάμι, ο Superman βουτάει για να σώσει τους συμμαθητές του. Καλά μέχει εδώ. Μετά συνειδητοποιεί ότι ένας έχει μείνει ακόμα μέσα στο νερό, και ξαναμπαίνει στο νερό για να τον σώσει. Αυτός ο ένας είναι ο συμμαθητής που τον κορόιδευε όλη την ώρα μέσα στο λεωφορείο. Ναιιι! Γιατί τι Superman θα είσαι αν δεν είσαι μεγαλόκαρδος απέναντι σε όλους από αυτή την ηλικία; Σε μια άλλη σκηνή, όλοι τρέχουν για να ξεφύγουν από τον ανεμοστρόβιλο, αλλά διάβολε, οι Kent ξέχασαν το σκύλο τους μέσα στο αμάξι και πρέπει να γυρίσουν πίσω και να πεθάνουν για να τον σώσουν. Ρεαλισμός, ε;
Στο τέλος, ο General Zod είναι έτοιμος να μαγειρέψει μια ολόκληρη οικογένεια πριν τους φάει. Ξαφνικά ο Superman εμφανίζεται και με ένα απελπισμένο "Νοοοοοο" δείχνει την superκαλοσύνη του προσπαθώντας να σώσει την οικογένεια πριν ο Zod τους μπριζολοποιήσει. Μετά σπάει το λαιμό του Zod και σώζει την οικογένεια δείχνοντας σε όλους μας πόσο νοιάζεται για την ανθρώπινη ζωή, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε τους θανάτους που ο ίδιος προκάλεσε ρίχνοντας κάτω τον ένα ουρανοξύστη μετά τον άλλο πριν 2 μόλις λεπτά.
Ο Goyer χωρίς να το ξέρει κάνει το σενάριό του αστείο. Είναι ταυτόχρονα γραμμένο και παιγμένο τόσο χάλια, που εκεί που προσπαθεί να σε κάνει να αγχωθείς, να συγκινηθείς ή να καρφώσεις τα μάτια σου στη δράση, σε κάνει να γελάσεις. Βέβαια όταν το έκαναν αυτό ο Φώσκολος και ο Κούρκουλος με το "όχι άλλο κάρβουνο", το γατάκι ο Goyer ήταν αγέννητο. Sorry David, you came second.
Μετά έρχονται τα ειδικά εφέ. Πόσες φορές θα το πούμε; Τα ειδικά εφέ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΘΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΠΙΑ. Βρείτε άλλο τρόπο να γεμίσετε τα μάτια μας με το σπέρμα σας. Στο Man of Steel τα πάντα έμοιαζαν ψεύτικα. Ψεύτικο νερό, ψεύτικη φωτιά, ψεύτικος ουρανός κλπ. Όλα ήταν σα να είχαν βγει από cutscene του Xbox. Ο Νοlan και ο Snyder μας λένε "κοιτάξτε τις εκρήξεις και μη βλέπετε τον Superman που κάνει σα να έχει στουμπώσει για 2 μήνες και προσπαθεί να βγάλει τη μελιτζάνα που του έκατσε στραβά χτες βράδυ.
Η δράση ήταν τυπική κάθε ταινίας του Snyder. Υπερβολική και αχρείαστη σε πολλές σκηνές. Σα να ήθελε να βάλει από ένα μπαμ κάθε φορά που δεν το περιμένεις. Αυτό είναι καλό την πρώτη φορά, αλλά όταν σου την κοτσάρει δίπλα σε οικογενειακές βόλτες, σχολικά μαθήματα και τένις, απλά βοηθάει στο να κάνει ακόμα πιο ηχηρό το άντε γαμήσου που θα του απευθύνεις μετά την ταινία. Η ταινία έχει εκρήξεις, εξωγήινους, τέρατα και υπερήρωες, σε ένα ρεαλιστικό σύμπαν! Πείτε μου μόνο πότε να ρίξω το γιαούρτι.
Ο ίδιος ο Superman είναι μια μετριότητα και μισή. Μάλλον ούτε μισή. Από τον Christopher Reeve ως τον Brandon Routh, θα συμφωνήσω ότι ο Superman άλλαξε. Ο Christopher Reeve ήταν χωρίς αμφιβολία ο καλύτερος Superman, o Routh ήταν μέτριος προς καλούτσικος. Ο Henry Cavill στο Man of Steel είναι αυτό που λέμε "το γάμησες και ψόφησε". Οι ηθοποιοί που παίζουν το μικρό Superman στην αρχή της ταινίας καταφέρνουν να πιάσουν πολύ καλύτερα το αίσθημα της απόρριψης που είχε ο Clark Kent από τα άλλα παιδιά και την κοινωνία. Όταν έρχεται η σειρά του Cavill να κάνει το ίδιο, γίνεται μελό και αρχίζει τις γκριμάτσες που αντί να σε συγκινούν όπως είναι ο σκοπός τους, σε ρίχνουν κάτω από τα γέλια. Μαλάκα είσαι ο Superman, η σωτηρία του κόσμου κρέμεται από τα αρχίδια σου, ΔΕΙΞΕ ΟΤΙ ΤΑ ΕΧΕΙΣ! Δείξε λίγη γαμημένη ενέργεια. Το Superman παίζεις, όχι την Κοκκινοσκουφίτσα! Οδηγία προς νέους σκηνοθέτες: Θέλετε να φτιάξετε έναν συναισθηματικό υπερήρωα; Μη βάλετε ποτέ το Henry Cavill να τον παίξει.
Εκτός από το Batman, η ταινία έχει σημεία που φαίνεται ότι αντιγράφει και το Star Trek. Το 2009 o JJ Abrams κατούρησε πάνω στην υστεροφημία του Star Trek φτιάχνοντας μια mainstream ρεαλιστική σκατουλάδα που ξεκινάει δραματικά και συνεχίζει δείχνοντάς μας τη φωτεινή πλευρά. Τι; Έτσι κάνει και το Man of Steel; Στο Star Trek ο Kirk ενθαρρύνει τον Pike, όπως ακριβώς κάνει ο Kevin Costner στο Man of Steel. Μαζί με τη μικρή αναφορά στο Superman II, το Man of Steel έμοιαζε με ταινία που έχουμε ξαναδεί πολλές φορές με άλλα ονόματα.
Αν ο JJ Abrams βοήθησε λίγο σε αυτό χωρίς να το ξέρει (αφού δεν είχε κάποια σχέση με την παραγωγή της ταινίας), ο Christopher Nolan ήταν αυτός που έβαλε τη σφραγίδα του στη νερουλή αυτή εμετόσουπα. Ο Νοlan έχει το reputation του δημιουργού των σοβαρών comics. Παίρνει δηλαδή τους υπερήρωες των comics και κάνει reboot στις ιστορίες τους βάζοντας απλά δόσεις real life στο μπλέντερ. Ακόμα και όταν φτιάχνει πατάτες σαν το Dark Knight Rises, το Hollywood τον εμπιστεύεται για το επόμενο καλοκαιρινό DC/Marvel υπερηρωικό blockbuster.
Kι όμως, στο Man of Steel ο τσουλουφάκιας ήταν μόνο παραγωγός. Το ρόλο του σκηνοθέτη τον είχε ο Zack Snyder, ο δημιουργός μιας ταινιάρας όπως το Watchmen. Τo Man of Steel όμως βρωμάει νολανιά από την αρχή ως το τέλος. Η ατυχία του Snyder είναι ότι είχε να δίνει αναφορά στον Nolan για το ποιανού στυλ θα έχει κάθε pixel της ταινίας. Φανταστείτε τους διαλόγους:
Warner Studios, Hollywood, 2012
Snyder: Μήπως να το κάναμε λιγότερο μελό;
Nolan: Μα όχι, πρέπει να δείξουμε ότι ο Superman αν και εξωγήινος έχει ανθρώπινα αισθήματα.
Snyder: Εντάξει, να έχει ανθρώπινα αισθήματα, αλλά τι είπαμε ότι φτιάχνουμε, Superman ή Batman;
Νοlan: Bat...εεε...Superman.
Snyder γυρνώντας προς τον Henry Cavill: Henry, ίσιωσε λίγο το πρόσωπο και άλλαξε έκφραση σε αυτή τη σκηνή γιατί δεν ταιριάζει η κλαψογκριμάτσα την ώρα που σπρώχνεις τον ουρανοξύστη προς τα πίσω για να σώσεις τον κόσμο στο ελικόπτερο.
Νοlan: ΣΤΟΟΟΠ! Kαλά ρε ατάλαντε που νομίζεις ότι είσαι και σκηνοθέτης, ποιος σου είπε να δίνεις εντολές στους ηθοποιούς μου; Τι νομίζεις ότι είσαι ρε; Ένας σκηνοθετάκος είσαι ρε που σε πήρα από κάτι κωλοταινίες που έφτιαχνες σαν τους 300 και το Watchmen και σε έκανα άνθρωπο. Εγώ είμαι ο παραγωγός, εγώ δίνω εντολές. Άκου εκεί ο Ζαχαρίας θα μας τη βγει κιόλας! Τη δικιά σου ταινία να μην την κάνεις μελαγχολική και άνοστη σκατιέρα. Τη δικιά μου...εεε...τη δικιά μας ταινία, θα την κάνω όπως θέλω εγώ. Θα την κάνουμε δηλαδή. (γυρνάει στον Cavill) Ηenry, μείνε όπως ήσουνα, καλά το έκανες πριν.
Και όντως ο Νolan υποχρέωσε τον Snyder να κάνει ότι λέει αυτός, του επέβαλλε και τον Goyer σαν σεναριογράφο (μιας και ο Goyer έγραψε το σενάριο και για τις ταινίες του Batman που σκηνοθέτησε ο Nolan) και ο Ζάχος έμεινε να κοιτάει τα sessions χωρίς να λέει τίποτα, παρηγορούμενος από το ότι θα χεστεί στο τάλιρο από τις εισπράξεις της ταινίας, και εμένα να βγαίνω από το σινεμά ορκιζόμενος ότι όπου βρω τον Christopher Nolan θα τον δέσω από το λαιμό σε ένα δέντρο και από τα πόδια σε ένα άλλο, θα δέσω από τα αρχίδια του ανάμεσα στα δέντρα τον JJ Abrams, και αφού πρώτα κόψω με ηλεκτρικό πριόνι τα αρχίδια του Nolan μαζί με το λαιμό του Abrams, μετά να τσεκουριάσω τους κορμούς των δέντρων και να σώσω την ανθρωπότητα από την επόμενη δολοφονική απόπειρα εναντίον κάποιου αγαπημένου comic της παιδικής μας ηλικίας. Τότε θα μπορώ κι εγώ να ανακηρυχτώ Superman, αν και στην περίπτωσή μου δε χρειάζεται γιατί είναι πλεονασμός.
