Όλοι μας σαν παιδιά (και όχι μόνο) έχουμε παίξει εκατοντάδες παιχνίδια σε κονσόλες που σήμερα έχουν την ηλικία της disco, του Κabamaru και των ταινιών του Γαρδέλη με την Αλιμπέρτη. Arcade, NES, Sega, Atari 2600 και 5200, Commodore 64 και τόσες άλλες. Άλλα από τα παιχνίδια σε αυτές τις κονσόλες τα αγαπήσαμε και τα θυμόμαστε ακόμα όταν είμαστε με φίλους και δε μιλάμε για γκόμενες, μπάλα, ξύλο και μηχανές, άλλα τα βρήκαμε απλά αδιάφορα και άλλα μας έκαναν να ξεράσουμε το γάλα που μόλις είχαμε πιει πάνω στο joystick.
Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθώ με αυτή την τελευταία κατηγορία. Με αυτά που εγώ θεωρώ τα 10 πιο μισητά, γαμημένα δύσκολα και σπαστικά παιχνίδια των 80s και των 90s. Ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη από όλους όσους έχουν θάψει μετά από προσπάθεια χρόνων τις όποιες αναμνήσεις αυτών των παιχνιδιών βαθιά μέσα στις μνήμες τους, και ξέρω ότι τώρα που τους τα θυμίζω θα εύχονται να είχαν αυτοκτονήσει κάνοντας μαραθώνιο πάνω σε ηλεκτρικό συρματόπλεγμα τη μέρα που αγόρασαν και έπαιξαν κάποιο από τα παιχνίδια που θα ακολουθήσουν, αλλά σκεφτείτε τι έπαθα εγώ όταν άνοιγα τα συρτάρια ξεθάβοντας παλιά παιχνίδια και έπεσα πάνω σε αυτά:
10. Castlevania II: Simon's Quest
Mη σας παρασύρει το όνομα. Μπορεί τα Castlevania 1 και 3 να ήταν κλασικά παιχνίδια, το 2 όμως είναι ένα ατέλειωτο μπουκάκε μαλακίας. Κάθε φορά που στο παιχνίδι η μέρα γίνεται νύχτα, το παιχνίδι σταματάει και εμφανίζεται μια φράση σε στυλ "WHAT A HORRIBLE NIGHT TO HAVE A CURSE" ή κάτι τέτοιο. Ποιος ο λόγος να σταματάει κάθε τόσο το παιχνίδι; Για να το κάνουν να φαίνεται πιο "ρεαλιστικό"; Στην πραγματική ζωή ούτε σταματάω να κινούμαι ξαφνικά όταν πέφτει ο ήλιος, ούτε βλέπω κανένα γαμημένο κουτί να πετάγεται μπροστά μου στον αέρα και να γράφει πάνω παπαριές. Πρέπει να είναι ό,τι πιο άκυρο feature είχε ποτέ ένα παιχνίδι. Εκτός από αυτό, δεν μπορείς να κολυμπήσεις και πεθαίνεις με το που πέσεις στο νερό. Ναι. Έχεις έναν πρωταγωνιστή που έχει τη δύναμη να κατακτάει το ένα κάστρο μετά το άλλο πολεμώντας και αναχαιτίζοντας ορδές από εξωκοσμικά τέρατα, αλλά δεν μπορεί να κολυμπήσει στο νερό! Μπράβο Konami. Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να βγάλεις τέτοια κουραδομηχανή για παιχνίδι, σκέψου τις μηνύσεις των συγγενών των θυμάτων από τις αυτοκτονίες που θα προκαλέσει.
9. Ghosts 'n' Goblins
Το παιχνίδι αρχίζει με μια σκηνή που δείχνει ένα ζευγάρι να γαμιέται σε ένα νεκροταφείο. Ναι, δεν κάνω πλάκα, δείτε και μόνοι σας:
Το παιχνίδι έχει 6 bosses. Όταν φτάσεις στο 6ο επίπεδο, σιγουρέψου ότι έχεις πάρει μια βαθιά αναπνοή και έχεις βγάλει από μέσα σου οτιδήποτε υπάρχει περίπτωση να σε δυσκολέψει να αναπνέεις. Αν δεν το κάνεις, μπορεί να είναι και η τελευταία μέρα της ζωής σου.
Σε αυτό το επίπεδο, πρέπει να "νικήσεις" τρεις μονόκερους που πηδάνε ακατάπαυστα πάνω κάτω προς το μέρος σου, δύο διαβόλους και έναν Σατανά (ναι, ο διάβολος και ο Σατανάς είναι διαφορετικοί χαρακτήρες σε αυτό το παιχνίδι), και αφού τα έχεις κάνει όλα αυτά, πρέπει να κατέβεις κάτω για να πάρεις ένα γαμημένο σπαθί που σου είναι άχρηστο στις μονομαχίες στο πραγματικό παιχνίδι, αλλά που αν δεν το πάρεις δεν μπορείς να προχωρήσεις, και μετά να ξανανέβεις πάνω. Και όλα αυτά ενώ έχεις ένα χρονόμετρο που τρέχει εναντίον σου. Και όταν το καταφέρεις όλο αυτό, έρχεσαι αντιμέτωπος με τον final boss.
Αν νικήσεις τον final boss, αισθάνεσαι όπως θα αισθανόταν κάποιος που τέλειωσε πισωκολλητό με την Πάμελα Άντερσον σαν δώρο μετά το τελευταίο μάθημα των Πανελληνίων (οι πιθανότητες αυτών των δύο είναι πάνω κάτω οι ίδιες). Κι εκεί που την έχεις δει Bruce Almighty, έρχεται το παιχνίδι και σου κάνει το αγριότερο τρολλάρισμα της ζωής σου. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΙΞΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ! Ναι. Γιατί για ένα τόσο badass παιχνίδι όπως το Ghosts 'n' Goblins, νικητής θεωρείσαι μόνο αν το περάσεις δύο φορές. Λιποθύμησες και μόνο που το άκουσες; ΜΗΝ ΠΑΙΞΕΙΣ ΠΟΤΕ GHOSTS 'N' GOBLINS. Η υγεία σου είναι ακατάλληλη για ένα τέτοιο ζωντανό σοκ.
Παραξενεύομαι, γιατί στη δεκαετία του 80 (μάλλον του early 90, γιατί αυτήν μπορώ να πω με σιγουριά ότι πρόλαβα), υπήρχαν όλοι αυτοί οι χαρακτήρες στα κινούμενα σχέδια και τα παιχνίδια, που προσπαθούσαν να κρατήσουν τα παιδιά μακριά από τα ναρκωτικά. Είτε ήταν ο Mcgruff, είτε ο Pee-wee, είτε οι συντονισμένες προσπάθειες του Alf, του Michelangelo, του Bugs Bunny και της Miss Piggy. Έτσι εμείς τα παιδιά είχαμε αποκτήσει όλα τα αντισώματα εναντίον της μάστιγας των ναρκωτικών, κάτι που αποτυπωνόταν όταν τραγουδούσαμε το στρουμφορυθμό "Δευτέρα ηρωίνη, την Τρίτη κοκαίνη", καταλήγοντας στο συμπέρασμα "το Σάββατο σε κώμα, την Κυριακή στο χώμα", που απεικόνιζε με γλαφυρό τρόπο τη γνώση μας για τις συνέπειες της χρήσης ουσιών και που αν μη τι άλλο ήταν μια πρόδηλη άρνηση των ναρκωτικών από τη γενιά μας. Αυτό το παιχνίδι αντίθετα δε βοηθάει καθόλου τα παιδιά να μείνουν μακριά από τα ναρκωτικά. Πιστεύω κιόλας ότι οι άνθρωποι που το έφτιαξαν ήταν σίγουρα κάτω από κάποια μορφή επήρρειας. Say no to drugs, say no to this game! Πολύ hipster ακούγομαι ε; Εντάξει. Say no to this game μόνο, είναι πολύ χειρότερο από τα ναρκωτικά.
8. Deadly Towers
Όταν βρήκα αυτό το παιχνίδι μέσα στο ντουλάπι, έμεινα φυτό για 5 δευτερόλεπτα. Κοίταξα το ανοιχτό συρτάρι. Σκέφτηκα να μπω με το κεφάλι μέχρι το λαιμό μέσα στο ντουλάπι και να κλείσω το συρτάρι με δύναμη προς τα μέσα. Μετά σκέφτηκα ότι δεν αξίζει να πεθάνεις, γιατί στον παράδεισο ο αυνανισμός λογικά θα απαγορεύεται, και στην κόλαση που μάλλον επιτρέπεται είναι αδύνατο να τον παίξεις με καμμένα χέρια. Οπότε τράβηξα το κεφάλι μου έξω και έκλεισα το συρτάρι χωρίς αυτό. Μαζί με εμένα όμως είχε μείνει έξω από το ντουλάπι και το Deadly Towers που μόλις είχα βγάλει από μέσα. Δεν ήθελα να το παίξω. Τελικά το έπαιξα και κατάλαβα πόσο άδικο είχα που δεν επέμενα στην αρχική μου απόφαση.
Ο ήρωάς μας έχει την πιο αργή επίθεση από οποιονδήποτε άλλο χαρακτήρα παιχνιδιού από καταβολής video gaming. Γιατί; Πρέπει να βγάλει το σπαθί που έχει σαν μοναδικό όπλο από την κωλοτρυπίδα του; Ή να το περάσει μέσα από τον πούτσο του για να του δώσει μαγικές ικανότητες; Αν το μόνο μου όπλο απέναντι σε μωβ σκατούλες που αιωρούνται κατά πάνω μου ήταν ένα σπαθί που εκσφενδονίζεται από το καβλί μου, θα τους είχα αφήσει να με σκοτώσουν. Ακόμα και το manual του παιχνιδιού σου το λέει "You have no confidence with this sword". Τι σόι συμβουλή είναι αυτή; Είναι σα να σου λέει "αν παίξεις αυτό το παιχνίδι, ετοιμάσου να φας τη βουβαλόπουτσα. ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΜΟΥΝΟΠΑΝΟ!" Ναι, αυτό θα έκανε μεγαλύτερη εντύπωση.
Έχεις μπλε μπάλες να σου επιτίθενται. Και κάθε μία από αυτές θέλει 30 χτυπήματα για να σκάσουν. ΓΙΑΤΙ; Γιατί χρειάζονται 30 χτυπήματα με σπαθί για να σκάσει μια γαμημένη μπάλα;
Μαζί με όλα αυτά, το παιχνίδι έχει τη χειρότερη μουσική υπόκρουση που θα μπορούσε να φτιάξει άνθρωπος. Φαντάσου ότι παίρνεις ένα φωνόγραφο, το γεμίζεις με το τσιρλιό σου και το συνδέεις στον κώλο ενός αλόγου για να το χρησιμοποιεί σα μεγάφωνο. Αυτό που θα έχεις θα είναι η μουσική του Deadly Towers. Ένα δισεκατομμύριο φορές καλύτερα να ακούσω dubstep. Ακόμα και την dubstep συγκρίνοντάς την με αυτό το πράγμα είναι η Σερενάτα για έγχορδα νο. 47 του Τσαϊκόφσκι. Αν είχα τη δυνατότητα, θα έβαζα τους προγραμματιστές του Deadly Towers σε μια κάψουλα του χρόνου και θα τους έκανα teleportation στην Καμπότζη του Πολ Ποτ. Ή στο εργαστήριο του Μένγκελε. Ή σε ένα ανοιχτό γήπεδο που τα μεγάφωνα θα παίζουν 24 ώρες σε ένταση 530 ντεσιμπέλ τη μουσική του παιχνιδιού.
7. Master Chu and the Drunkard Hu
6. Double Dragon III
Ξέρω κιόλας τι σκέφτεστε: "Πώς τολμάς να μη σου αρέσει το Double Dragon;;;;;;;;" Μα δεν είπα ότι μου αρέσει το Double Dragon. Το Double Dragon γαμάει. Και το ξέρω ότι έχετε χαραμήσει άπειρα χαρτζιλίκια του μπαμπά στα early 90s χώνοντας εκατοντάδες κέρματα στα coin-ups των μπιλιαρδάδικων της γειτονιάς παίζοντας Double Dragon και τρώγοντας μελωμένα κρουασάν που πλήρωνε πάντα ο χαμένος. Όχι, δε μιλάω για αυτό το παιχνίδι, αλλά για το Double Dragon III: The Sacred Stone (ή The Rosetta Stone), που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα χυσαμόλι των δύο προηγούμενων παιχνιδιών της σειράς.
Στο two-player game εμφανίζονται από την αρχή και οι δύο double dragons, ο Bimmy και ο Jimmy. Ναι, ο ΒΙΜΜΥ και ο Jimmy. Bimmy? BIMMY? Αυτό δεν υπάρχει καν σαν όνομα. Καλά, δε διάβασαν τουλάχιστον τον κώδικα του παιχνιδιού πριν το κυκλοφορήσουν; Ξέχασαν να κάνουν compile; Τι στον πούτσο; Μαλάκες, αυτό το παιχνίδι έχει ορθογραφικό λάθος στην πρώτη του σκηνή. Και παρόλα αυτά είχαν την ξεδιαντροπιά να το ονομάσουν συνέχεια του Double Dragon. Και ποιος δράκος έχει όνομα Bimmy ή Jimmy; Είναι ονόματα αυτά για δράκους; Φαντάζομαι ότι σε ένα εικονικό δρακο-σύμπαν, αυτοί οι δύο θα ήταν τα παιδιά της φάπας και της σφαλιάρας από όλους τους macho δράκους.
5. The Simpsons: Bart vs. the World
Σε αυτό το παιχνίδι το μόνο που κάνεις είναι να πιάνεις μωβ αντικείμενα και να τους αλλάζεις χρώμα. Ναι! Φανταζόσουνα ότι θα είχες mega-jump και θα σκότωνες εξωγήινους ε; Κι εγώ. Αλλά αντί γι' αυτό, ψάχνεις σε μια πόλη να βρεις τι είναι μωβ για να του αλλάξεις χρώμα. Θα μπορούσαν απλά να με αφήσουν να χέσω πάνω σε οτιδήποτε μωβ και να το κάνω καφέ.
Είναι αστείο επίσης ότι στους δρόμους όλοι περπατάνε σαν να μη γίνεται τίποτα. Αν εγώ περπατούσα στο δρόμο και έβλεπα γύρω μου γιγαντιαία ντόνατς που χοροπηδάνε, παπούτσια που χορεύουν και άλλα που κάνουν moonwalk, χάρτινες τσάντες με πόδια και φονικές πετσέτες, θα μου είχε φτάσει το σκατό στην κάλτσα. Και αυτοί περπατάνε σα να μην έγινε τίποτα. Γαμιέται που γαμιέται το παιχνίδι, δεν μπορεί τουλάχιστον να τον παίρνει πιο ρεαλιστικά;
Αφήστε που το ίδιο το όνομα του παιχνιδιού είναι παραπλανητικό. Bart vs. the World, ενώ δεν υπάρχει ούτε 10% του κόσμου στο παιχνίδι. Μόνο η Αίγυπτος, η Κίνα, ο Βόρειος Πόλος και το Χόλιγουντ. Τα παιδιά πυο παίζουν το παιχνίδι θα νομίζουν ότι αυτά είναι όλος ο κόσμος. Όλη η γεωγραφία που τους μαθαίνουν οι δάσκαλοι στο δημοτικό και το γυμνάσιο πάει χαμένη εξαιτίας μιας σκατόσουπας που αυτοαποκαλείται "game". ΜΠΟΪΚΟΤΑΖ ΑΜΕΣΑ! ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΤΑ!
4. Ninja Gaiden
.jpg)
Και μετά φτάνεις λίγο πριν ρίξεις το τελευταίο χτύπημα στον final boss, αλλά δεν έχεις καν τη δύναμη να ανανεώσεις το life bar σου. Αυτό είναι σαδισμός! Όποιος έφτιαξε αυτό το παιχνίδι, θέλω να του το δώσω να το καταπιεί και για ένα χρόνο να χέζει κουμπάκια, μικροτσίπ και καλώδια με ιπτάμενες μπουρμπουλήθρες.
Όποιος άντεξε να διαβάσει μέχρι εδώ και δεν έχει αποκτήσει σύνδρομο Tetris, να συνεχίσει να διαβάζει και από εδώ και κάτω, αφού πρώτα πάρει μια γερή τζούρα Valium, γιατί ακολουθεί η Αγία Τριάδα του κύκλου των καταραμένων παιχνιδιών.
3. Silver Surfer
Σε αυτό το παιχνίδι τα πάντα σε σκοτώνουν. Στην κυριολεξία τα πάντα. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να αγγίξεις χωρίς να σε σκοτώσει. Αγγίζεις τοίχο; Πεθαίνεις. Αγγίζεις ταβάνι; Πεθαίνεις. Αγγίζεις πάτωμα; Πεθαίνεις. Πολύ δεξιά στην οθόνη; Πεθαίνεις. Πολύ αριστερά; Πεθαίνεις. Και όλα αυτά ενώ έρχονται κατά πάνω σου χιλιάδες enemies όχι μόνο από μπροστά, αλλά και από πίσω και από πάνω και από κάτω. Το παιχνίδι αυτό είναι ένας κινητός ψόφος. Πρέπει να έχεις 7 χέρια και 5 μάτια για να παίξεις αυτό το παιχνίδι, και πάλι δεν είμαι σίγουρος αν θα έχεις μεγάλη επιτυχία. Είναι πιο εύκολο να βγεις έξω χωρίς ομπρέλα σε καλοκαιρινή καταιγίδα και να αποφύγεις τη βροχή, Είναι πιο εύκολο να περπατήσεις γυμνός χωρίς ούτε τα πόδια σου ούτε οι πατούσες σου να αγγίζουν το πάτωμα. Είναι πιο εύκολο να πάρεις σκατά μύγας μέσα από έναν κουβά με πιπέρι φορώντας γάντια του μποξ. Το ότι πεθαίνεις με το πρώτο άγγιγμα σημαίνει ότι είσαι πιο αδύναμος από οποιοδήποτε αντίπαλο στο παιχνίδι. Πώς γίνεται να πεθαίνεις αγγίζοντας έναν τοίχο; Μπορεί να πετάξει με 200 μίλια την ώρα αλλά δεν μπορεί να αντέξει ένα χτύπημα σε έναν τοίχο; Είναι σαν να έβαζαν τον Μπρους Λι να πέφτει κάτω με το που πατάει τα κορδόνια του. Είναι γαμημένη προσβολή! Και ακόμα πιο εκνευριστική είναι η εικόνα που βγαίνει κάθε φορά που χάνεις. Είναι τόσο μίζερη που σε χαντακώνει ακόμα περισσότερο:
Αν παίξετε αυτό το παιχνίδι, αυτή η εικόνα θα καεί μέσα στη μνήμη σας και θα στοιχειώσει τον εγκέφαλό σας.
2. Syobon Action
Το παιχνίδι είναι βασισμένο πάνω στο Super Mario Bros, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, αλλά αντί για τον Mario παίζουμε με μια γάτα, γι' αυτό μπορεί να το βρείτε και σαν "Cat Mario". Ο τρόπος που το παιχνίδι αυτό παίζει με τα νεύρα μας και ο λόγος που το έχει κάνει διαβόητο στους gamers για τη δυσκολία του, είναι ότι παίρνει όλους τους χαρακτήρες από το original Super Mario Bros, καλούς και κακούς, και τους μετατρέπει ΟΛΟΥΣ σε εχθρούς και μάλιστα με ειδικές δυνατότητες. Έτσι π.χ. στο πρώτο κιόλας επίπεδο (το 1-1) περιμένεις να χτυπήσεις το τούβλο για να πάρεις ζωή, και αντί γι' αυτό ξεπροβάλλει ένας ατέλειωτος στρατός από μωβ δηλητηριώδη μανιτάρια, που είτε προσπαθήσεις να περάσεις από κάτω τους είτε να πηδήξεις από πάνω τους, θα σκοτωθείς αγγίζοντάς τα. Τα αστέρια που παίρνει ο παίκτης στο Super Mario και τον κάνουν αόρατο και ανίκητο, στο Syobon Action τον σκοτώνουν με ένα μόνο άγγιγμα. Το πιο σατανικό "αστείο" που επιφυλάσσει το παιχνίδι στους παίχτες, είναι τα αόρατα σύννεφα, που αν τυχόν τα αγγίξεις στον ουρανό (χωρίς να τα βλέπεις φυσικά) γίνονται ξαφνικά ορατά και σε σκοτώνουν, βγάζοντας μάλιστα ένα σατανικό χαμόγελο (ναι, τα σύννεφα) κάνοντας τον gamer να νιώθει έναν πόνο στην καρδιά συνοδευόμενο συνήθως από μια κραυγή απελπισίας. Το παιχνίδι γελάει μαζί σου γιατί δε σου είναι κάτι εντελώς άγνωστο όταν το παίζεις πρώτη φορά, όπως όλα τα άλλα παιχνίδια, αλλά σου έχει συστηθεί σαν ένα ακόμα Mario game, και σε έχει κάνει να νομίζεις ότι θα το τελειώσεις εύκολα και γρήγορα όπως όλα τα άλλα Mario games. Ο τρόπος με τον οποίο οι προγραμματιστές αυτού του παιχνιδιού παίζουν με την ψυχική υγεία των παικτών είναι πραγματικά σαδομαζοχιστικός. Μανιτάρια που σε σκοτώνουν, σύννεφα που σε σκοτώνουν, στρατιές από goomba που πέφτουν από τον ουρανό πάνω σου, αόρατα τούβλα στημένα σε σειρά πάνω από γκρεμούς, σεισμοί και κινούμενο έδαφος, τούβλα με αγκάθια που σε σκοτώνουν, ξύλα που σπάνε στα δύο όταν πατάς πάνω τους, pedobears (ναι, pedobears!) που σκάνε μέσα από καμινάδες και σε κυνηγάνε, χαμογελαστές μαϊμούδες που πηδάνε ταυτόχρονα με εσένα όταν προσπαθείς να τις αποφύγεις και σε σκοτώνουν, και ούτε κι εγώ δε θυμάμαι πόσα άλλα. Ο παίκτης που έπαιξε το παιχνίδι για πρώτη φορά και δεν το παράτησε από τα νεύρα του μετά από πέντε λεπτά μπορεί επάξια να αναδειχθεί σε λαϊκό ήρωα όλων των gamers.
Η φωτογραφία που βλέπετε πάνω σημαίνει ακριβώς αυτό που καταλάβατε. Μπορείς να χάσεις ζωή ακόμα κι όταν (φαινομενικά) έχεις περάσει ένα επίπεδο. Υπάρχει ακριβώς ένας συγκεκριμένος τρόπος να περάσεις ένα επίπεδο, και αν δεν τον ξέρεις, απλά την έβαψες. Στο 1-1 για παράδειγμα, δεν πρέπει να αγγίξεις το κοντάρι της σημαίας από τα αριστερά. Πρέπει να πηδήξεις πάνω από το κοντάρι (περιττό να σας πω ότι όλο το έδαφος ανάμεσα στη σκάλα και το κοντάρι είναι ένα απέραντο κενό που ανοίγει και σε παίρνει μέσα μόλις το αγγίξεις) να αποφύγεις το... ούτε κι εγώ ξέρω τι είναι... που πέφτει με απίστευτη ταχύτητα καταπάνω σου, και μετά να γυρίσεις πίσω και να αγγίξεις το κοντάρι από τα δεξιά. Και έχεις περάσει μόνο το πρώτο επίπεδο!
Αν παίξεις αυτό το παιχνίδι, η ζωή σου θα γίνει ένας εφιάλτης. Θα σηκώνεσαι να πιεις νερό και θα νομίζεις ότι μέσα από το ποτήρι θα ξεπροβάλλει ένα φυτό πυράγχας που θα σου κόψει τα δόντια και τη γλώσσα και θα σου τα καρφώσει σε slow motion με δύναμη γροθιάς Τάισον μέσα στα μάτια. Θα φοβάσαι μέχρι και να φας το παραμικρό για να μη δηλητηριαστείς από το αόρατο μωβ μανιτάρι που έχει φυτρώσει μέσα στα γιουβαρλάκια ή τους κεφτέδες.
Αυτή είναι η τελευταία πίστα του Syobon Action. Κανείς δεν έχει φτάσει ποτέ εκεί. Η φωτογραφία είναι όραμα που μου παρουσιάστηκε μετά το κάπνισμα του 5ου στη σειρά τρίφυλλου μέσα σε μισή ώρα.
1. Dragon's Lair
.png/300px-Dragon's_Lair_(NES).png)
Αυτό είναι μάγκες! Dragon's Lair σε Αmstrad CPC. Δεν υπήρξε και δε θα υπάρξει ποτέ τίποτα πιο ΚΑΚΟ (με όλες τις έννοιες της λέξης) σε μορφή game. Είναι το παιχνίδι που σε μισεί και που αργά ή γρήγορα θα το μισήσεις και εσύ. Το 95% όσων το έχουν παίξει δεν έχουν προχωρήσει πέρα από το πρώτο επίπεδο. Και ναι, το πρώτο επίπεδο είναι αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία. Αυτό είναι ΟΛΟ το πρώτο επίπεδο, το οποίο χωράει μέσα σε μια φωτογραφία 480x320. Τόσο μικρό και τόσο ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΔΥΣΚΟΛΟ. Εγώ όταν το έπαιζα, τον καιρό που δεν υπήρχαν βίντεο και game tutorials στο internet, έκανα δύο χρόνια για να περάσω αυτό το επίπεδο (δε θυμάμαι τώρα αν είχα φτάσει μέχρι το 3ο ή αν είχα μείνει στο δεύτερο όταν το παράτησα). Και όσοι βιαστούν να με πούνε νουμπά, τους προκαλώ να παίξουν αυτό το καταραμένο δημιούργημα, σε κανονική συσκευή Amstrad ή σε ΝES που είναι ακόμα πιο δύσκολο.
Ναι, στο Νintendo το παιχνίδι είναι ακόμα πιο αποφασισμένο να σου πολτοποιήσει τους όρχεις με το σφυρί του Naaru, μιας και η διαφορά με όλα τα άλλα παιχνίδια στο ΝES είναι ότι εδώ τα controls είναι διαφορετικά. παραδοσιακά με το αριστερό περπατάς και με το δεξί οπλίζεις, εδώ γίνεται το αντίθετο, κάνοντας το παιχνίδι ακόμα πιο σπαστικό μέχρι να προσαρμοστείς.
Δεύτερον, όποιος βλέπει τη φωτογραφία και σκέφτεται "πηδάς πάνω από το δράκο, ανοίγεις την πόρτα και τέλειωσες. Εύκολο!" είναι τόσο κοντά στην πραγματικότητα όσο και το ότι ο Τιτανικός βυθίστηκε από Νεφελίμ. Αν περάσεις πάνω από το δράκο, με το που θα αγγίξεις την πόρτα θα σε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα και... τέζα. Πρέπει να σκοτώσεις πρώτα τον δράκο.
Ενδεικτικό της κωμικοτραγικότητας του παιχνιδιού είναι ότι έχεις life bar με 10 ζωές, ενώ με το πρώτο χτύπημα σκοτώνεσαι (!!!). Ποιος ο λόγος να μπει life bar εκτός για να γαμήσει ακόμα περισσότερο τα ήδη ευαίσθητα νεύρα του παίκτη; Οι προγραμματιστές του παιχνιδιού πρέπει να ξέχασαν ότι το παιχνίδι που θα φτιάξουν θα απευθύνεται σε ανθρώπους. Αυτό το πράγμα δεν μπορεί να το αντέξει άνθρωπος. Αναρωτιέμαι αν οι εξωγήινοι που υποτίθεται ότι "έχουν αναπτύξει ανώτερο πολιτισμό και τεχνολογία" τι σόι παιχνίδια φτιάχουν, αν οι άνθρωποι φτιάχνουν κάτι σαν το Dragon's Lair;
Πρέπει να σκοτώσεις το δράκο. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο δράκος δε σηκώνεται ποτέ τόσο ψηλά ώστε να μπορείς να τον πετύχεις με το μαχαίρι. Τότε σκύβεις. Αλλά αν σκύψεις, ο δράκος κρύβεται κάτω από τη γέφυρα. Στην κυριολεξία αντιδρά στην κάθε σου κίνηση. Τι κάνεις; Σηκώνεσαι; Σκύβεις; Ότι και να κάνεις, έχεις γαμηθεί. Αυτό το παιχνίδι είναι σα να κολυμπάς σε μια πισίνα με κάτουρα, με όλο το σώμα σου μέχρι το λαιμό μέσα στην πισίνα, και ξαφνικά έρχεται καταπάνω σου ένας κουβάς με σκατά. Τι κάνεις; Βουτάς με το κεφάλι μέσα στο κάτουρο, ή κάθεσαι και τρως στη μούρη τα σκατά;
Αυτό το παιχνίδι είναι ο καλύτερος τρόπος να εκδικηθείς κάποιον. Σου πήδηξε τη γκόμενα; Σου έκλεψε το μηχανάκι για να το στουκάρει πάνω σε κολώνα της ΔΕΗ; Σε ρουφιάνεψε στο αφεντικό σου ότι του πηδάς τη γυναίκα και έγινε η αιτία να χάσεις τη δουλειά σου; Να πώς θα τον εκδικηθείς! Του δίνεις το Dragon's Lair να το παίξει, κι αν δεν έχει PC, του δίνεις και τον Amstrad (καιρός να το βγάλεις επιτέλους από το μουχλιασμένο ντουλάπι που το είχες καταδικάσει να πιάνει χώρο). Έχεις πάρει την τέλεια εκδίκηση. Τον έχεις κάνει να υποφέρει. Θα σου ζητήσει γονατιστός συγγνώμη και δε θα σκεφτεί καν να σε ξαναενοχλήσει. Και θα έχεις γλιτώσει και από αυτόν, αλλά και από το πιο μισητό κωλοπαίχνιδο στην ιστορία των video games.
Credits: AVGN για μερικά παιχνίδια που μου θύμισε.
DISCLAIMER: To blog αυτό δεν έχει καμιά ευθύνη για την υγεία των αναγνωστών του. Αν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης αυτού του άρθρου σας δημιουργήθηκε οποιαδήποτε δυσλειτουργία στον οργανισμό, συμβουλευτείτε το γιατρό σας και μη μου ζαλίζετε τα αρχίδια.
